De overtreffende Trap

Manlief kwam opeens vanmorgen met de melding dat er een Grote Trap was waargenomen in de buurt van Brielle, achter Rotterdam . Hij was in de veronderstelling dat wij er al een keer 1 gezien hadden. Nee joh, dat was de Kleine Trap was mijn antwoord.
De vogel was nog maar net gemeld, en er was helaas nog geen foto . Maar dit kon haast geen vergissing zijn, maar ja we wisten het niet zeker. We zaten in dubio , gaan we, of gaan we niet, wil je of wil je niet, was de vraag van manlief . Eigenlijk was het mij te ver, en de gok te groot, voor het zelfde geld was de vogel gevlogen bij aankomst .
Maar het liet mij niet meer los , een Grote Trap in Nederland , dat was al bijna 10 jaar geleden, en een vogel die erg in aantallen achteruit is gegaan, en alleen als dwaalgast Nederland soms aandoet, en bovendien, ik had er nog nooit 1 gezien .
De grootste populatie van de Grote Trap (Otis Tarda) komt nog voor in Spanje, en een paar kleine populaties in o.a. in Duitsland en Oostenrijk .
De Grote Trap is echt groot , de mannetjes hebben een spanwijdte van bijna 2.50 meter. De Grote Trap in Brielle zou een vrouwtje zijn, en die zijn een stukje kleiner, met een spanwijdte van bijna 2 meter .
Nadat de eerste foto’s van een goede kennis binnen kwamen op mijn mobieltje (hij was daar al aanwezig) , besloten wij ook om te gaan. Gekkenwerk natuurlijk, maar het was voor ons (mijn) gevoel nu of nooit .
We hadden heel veel geluk , bij aankomst was de Grote Trap nog steeds aanwezig, net als heel veel bewonderaars .
Wat een fantastische vogel om te zien. De 1 noemt het dier een gans op hoge poten, de andere een kleine Emoe, of een kalkoen, en voor mij is het een soort van prehistorische vogel.
Echt een heel gaaf dier om te zien. De vogel was rustig haar kostje bij elkaar aan het zoeken op de grond, en vloog soms een stukje verderop. Ze droeg wel een ring (Groen LT) , en ze was ook gezenderd.

Grote Trap – Otis tarda

Waarschijnlijk komt ze uit een Duits fokproject, waar ze sinds de zomer verdwenen is.
In o.a. Duitsland proberen ze de vogel te redden van de ondergang, door eieren uit te laten broeden door broedmachines , het is daarom ook goed mogelijk dat de vogel als een ontsnapte vogel/een escape de boeken ingaat. In Nederland beslist daar de C.D.N.A. (Commissie Dwaalgasten Nederlandse Avifauna) over.
Eerlijk gezegd, is voor mij deze vogel gewoon een wilde vogel, want ze weet zich prima te redden in het wild, en dat al sinds de zomer, en ze is vanuit Duitsland naar achter Rotterdam gevlogen.
Ik hoop dat het haar goed gaat, en dat de soort het gaat overleven, want het zou doodzonde zijn als deze prachtige vogel zou uitsterven.

12 jaren 27 december in beeld

Hoe zag het er buiten uit, op de 3e kerstdag de laatste jaren in Eerbeek

27-12-2019

 https://anneliesnatuurlijk.nl/12-jaren-27-december-in-beeld/

Geluksmoment

Hoe bijzonder.
Vandaag voor het eerst sinds weken weer een klein rondje gelopen. Ik was nog maar een stukje onderweg in onze wijk in Eerbeek, toen er 6 Kraanvogels over mij heen kwamen gevlogen.

Kraanvogel - Grus grus

Wachten duurt lang

Vrijdagmiddag kreeg ik het telefoontje van de Specialist over de uitslag van het bloedonderzoek.
Ik had geen idee hoe laat, en wat duurt wachten dan lang. Aan het eind van de middag belde ze gelukkig.
Helaas had de Strumazol maar weinig gedaan de FT4-test was van 37 naar 34 gedaald, terwijl dat onder de 24 moet zitten, wat voor de specialist een haast zekere indicatie is dat de contrastvloeistof van het darmonderzoek de grote boosdoener is, omdat de Strumazol tot nu toe maar weinig effect heeft.
Nix niet halveren met de medicijnen, maar helaas gewoon doorgaan.
Volgende week dinsdag 24 december krijg ik de Echo , en dan krijg ik half januari de uitslag van de specialist, maar eerst moet ik van te voren het bloed weer laten prikken.
Wachten duurt lang, maar aan de andere kant, even geen ziekenhuisgedoe met de feestdagen, ook voor manlief niet .
Diagnose/bloedonderzoek

Oranje Passiebloemvlnder.

Geen Anti

Onverwacht kon ik vandaag al naar de Internist/Endocrinoloog.
Tot mijn verbazing heb ik niet de ziekte van Graves (autoimmuunziekte ), want er zijn geen antistoffen gevonden.
Blijft over een ontsteking , of een knobbel in de schildklier (goedaardig). Een scan met contrast Schildklier-scintigram is nu niet mogelijk, omdat ik kortgeleden nog het darmonderzoek met contrast heb gehad . Bovendien kan die contrastvloeistof de oorzaak van een eventuele ontsteking zijn . Onderzoek van de hals bracht nog niet veel duidelijkheid . De schildklier was in ieder geval wat vergroot .Ook waren er knobbeltjes te voelen , maar dat kunnen natuurlijk ook lymfeklieren zijn . De arts snapt niet zo goed dat ik geen pijn heb gehad.
Binnenkort krijg ik daarom een echo van de  schildklier , en over een half jaar krijg ik een Schildklier-scintigram.
Na het consult moest ik weer bloedprikken, omdat de specialist wil voorkomen dat de schildklier naar de andere kant doorschiet, of te wel te langzaam wordt. Omdat ik de Strumazol al een aantal weken slik gaat ze ervan uit dat de Strumazol gehalveerd kan worden .  Vrijdagmiddag wordt ik  door haar gebeld over de uitslag, en over het verdere beleid. (medicatie afstellen) Na de Echo moet ik weer bij haar terugkomen.
Met de medicijnen moet ik vooralsnog door gaan. Als het knobbels zijn ,van de schildklier zelf ,dan moet ik behandeld worden met radioactief jodium. Maar goed zover is het nog niet.
Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik er van moet denken , ik voel me nog lang niet super. Wat wel fijn is dat het trillen van mijn handen minder is geworden, en dat het hart weer op een normale manier klopt. Maar mijn energie is nakkesnada. Afwachten maar wat er vrijdag uit de bus komt.
Verschillende onderzoeken Schildklier

Oranje Passiebloemvlnder.

Schildklier op hol

Afgelopen dinsdag moest ik naar de huisarts . Ruim op tijd zat ik in de wachtkamer, gelukkig kon manlief mij brengen, en was ik goed uitgerust toen ik aan de beurt was. Gelukkig was de bloeddruk weer keurig, maar de hartslag was even een ander verhaal . Ik vertelde haar van al die vage klachten , en eigenlijk wilde ze de medicatie weer aanpassen. Maar de snelle en slopende hartslag, deed haar toch anders doen besluiten.
Er werd wederom een ECG gemaakt, omdat het ECG wat in het ziekenhuis was gemaakt niet was aangeleverd , en ik moest die middag weer bloed laten prikken in het ziekenhuis, waaronder ook de kalium. Voor zover ik weet was het ECG goed.
Ondertussen kon ik thuis de trap nog nauwelijks op lopen,en dat werd heel vervelend, toen ik onze kleindochter naar bed wilde brengen. Gisteren moest manlief voor controle van de dikke darm kanker naar het ziekenhuis . Van te voren had ik snel nog even naar de huisartsenpraktijk gebeld , maar de assistente kon nog niets vertellen, omdat de uitslag nog niet besproken was met de huisarts..
Gelukkig bleek met manlief alles goed te zijn . Ter afsluiting moet er alleen nog een keer een maag/darm scopie worden gemaakt , iets waar manlief bepaald niet op zit te wachten. Aan de andere kant wordt hij dan misschien ontslagen door de MDL artsen, zodat de Uroloog dan misschien alleen nog overblijft.
Thuisgekomen was het antwoord app ingesproken. door de huisartsassistente . De kalium was weer iets gezakt, maar dat was niet de oorzaak van mijn klachten, maar de oorzaak bleek een te snel werkende Schildklier te zijn, en of ik even terug wilde bellen om kort te sluiten ,welk ziekenhuis mijn voorkeur had, want de huisarts wilde een internist/endocrinoloog laten meekijken. Ik wist even niet wat mij overkwam, geen moment had ik aan een snelwerkende Schildklier gedacht. Zoveel wist ik er eerlijk gezegd ook niet meer van af.
Gelukkig is er dan zoiets als internet , en viel alles op z’n plaats. Al die rare klachten , zoals het afvallen, die snelle hartslag, het niet tegen warmte kunnen, het trillen van de handen, het wankel op de benen staan , die abnormale moeheid, het slechte slapen, de brijige stoelgang, en waarschijnlijk ook mijn haaruitval.  Ondertussen hoorde ik van onze oudste dochter (dochtersass.) dat er bijna 2 maanden wachttijd was. Ik was eerlijk gezegd blij dat er nu een naam op geplakt kon worden , maar aan de andere kant, zonk de moed mij in de schoenen. Nog 2 maanden !
Gelukkig kreeg ik zojuist een telefoontje van de huisarts . In opdracht van de specialist, start zij alvast met de behandeling, ik krijg Strumazol om de schildklier af te remmen, en Propranolol om de hartslag weer normaal te krijgen ,en het trillen van de handen tegen te gaan.
De medicijnen om de schildklier kunnen bijwerkingen geven, en dan moet ik aan de bel trekken .
Wat een bizarre ontwikkeling , ik moet alleen vanmiddag nog een keer het bloed laten prikken op antistoffen.
De website die ik heb gevonden geeft gelukkig wel veel informatie, en wordt ook door artsen aangeraden.
https://www.schildklier.nl/

Oranje Passiebloemvlnder.

De Ransuilen

Vandaag zijn we er eindelijk weer eens op uit geweest.
We gingen richting Nieuwegein, want bij een plaats daar in de buurt , bevond zich een slaapplek van Ransuilen. We hadden daar aangekomen de Ransuilen al snel gevonden . Verdeeld over 4 bomen in een woonwijk, vonden we in totaal 19 dieren .
Maar het lukte mij nauwelijks om een goede foto te maken . Ik dacht eerst dat het aan de camera lag, om dat ik onlangs daar mee was gevallen, maar het bleken mijn handen te zijn , die enorm aan het trillen waren, ook merkte ik dat ik heel wankel op de benen stond . Uiteindelijk waren manlief, en een auto mijn statief.

Ransuil - Asio otus

Echt genieten, wat een prachtige dieren zijn het toch. Gelukkig heb ik toch nog mooie foto’s kunnen maken, en een korte video, maar daarna gingen we rechtstreeks weer naar huis. Ik was voor mijn gevoel Total loss .
Ik vraag mij ondertussen af, of er iets met het hart is , omdat de kalium ook weer iets aan het zakken was . Ik moest voor de zekerheid het bloed over een maand weer op kalium laten prikken, maar daar voel ik mij niet goed bij.  Ik ben nu toch blij dat ik voor a.s. dinsdag een afspraak met de huisarts heb gemaakt . Gelukkig is het vocht in de benen redelijk weg getrokken , en tot mijn grote verbazing ben ik in de gauwigheid 7 kilo afgevallen.
Ik weet niet wat er aan de hand is, maar helemaal goed is het niet.

Lappenmand

Met de jaarlijkse bloed en bloeddruk controle viel ik door de mand, bloeddruk veel te hoog . Geen idee waardoor, misschien de spanning over de gezondheid van manlief, of over de achteruitgang en het verlies van Ulli. Omdat ik eerder in het jaar nog een flink kaliumtekort had gehad en daarom al een tijd kalium aan het slikken was, werd er voorgesteld om de kalium te verdubbelen , zoveel slikte ik per slot van rekening niet.
Over een maand moest ik een week lang de bloeddruk bijhouden en de kalium weer laten bepalen .
Aanvankelijk leek het erop dat het beter ging , maar dit was maar van korte duur. Ik begon vocht vast te houden, dus ik trok weer aan de bel . De kalium werd weer gehalveerd , en ik kreeg een plastablet om de pompkracht van het hart te verbeteren .
Maar de dag erop viel het mij op dat ik nauwelijks nog vooruit kon komen . Ik was letterlijk en figuurlijk uitgeput . De volgende dag vond de huisarts het verstandiger om mij door te sturen naar het ziekenhuis, op verdenking van een ontstoken Blindedarm. Ik had ondertussen enorme pijn onderin de buik , en alles wat ik die morgen had gegeten was er weer uitgekomen . Tijdens onderzoek was er ook loslaatpijn. Mijn hart sloeg voor mijn gevoel op hol, en ondanks dat ik (toen) geen koorts had , voelde ik volgens de huisarts warm aan, en bleek ik idd een hele snelle hartslag te hebben .
En zo kon het gebeuren dat ik op woensdag werd opgenomen in het ziekenhuis , na het maken van een Echo en een C.T.scan niet met een ontstoken Blindedarm , maar met de diagnose  Diverticulitis, en met een een flink kalium te kort . Er werd een E.C.G. (hartfilmpje) gemaakt, en daar was op te zien, dat er idd een kalium tekort bestond.  Op vrijdag was de kalium weer op pijl gebracht d.m.v. infusen, en op zaterdag 16 november ging het licht op groen op het moment dat de ontstekingswaarden in het bloed weer normaal waren  .
Ik was zo blij dat ik na een onrustige nacht (door een verwarde overbuurman) toch naar huis mocht (bang dat de bloeddruk te hoog was). Gelukkig werd ik halverwege de nacht met bed en al op een lege 4 persoonskamer gelegd, zodat ik nog een paar uur kon slapen.
Met een hartslag van heb ik jou daar, een irritant kuchje (longen waren schoon), en met opgezwollen benen verpakt in Tubigrip , en met de opdracht om veel bananen te eten (kaliumbommen), mocht ik naar huis. Eerlijk gezegd ik ben ik schoon aan de latten.
Vandaag maar eens de huisarts bellen wanneer ik weer de kalium moet laten prikken.

Natriumchloride 0,9%,+ Kalium.

Ulli een vriend voor het leven.

12.5 jaar lang was Ulli ons maatje, en is hij niet van onze zijde geweken, en wij niet van zijn zijde.
Het kwam niet onverwachts , we zagen het al een tijdje aankomen, hij begon zich steeds meer als een oude hond te gedragen, en dat was ook niet zo raar, hij was per slot van rekening al een hond op leeftijd.

Ulli – 05-05-2007

Eerst dachten we nog dat het warme weer aan het begin van deze zomer daar debet aan was, want warm weer is nooit zo zijn dingetje geweest, hij had het al snel te warm met zijn donkere vacht.
Vorig jaar ontdekte ik een tumor aan zijn poot, tussen de tenen, verborgen onder de haren. De dierenarts heeft de tumor onder narcose gelukkig  kunnen wegnemen , maar het genezingsproces daarentegen verliep moeizaam . Al met al zag het er allemaal niet goed uit. We wisten dat Ulli in zijn reserve tijd was gekomen.
Na een maand leek Ulli weer de oude, alsof er nooit een tumor was geweest, en gedroeg hij zich weer als een jonge hond.
De verandering ontstond eigenlijk heel geleidelijk aan. De grote wandelingen werden steeds minder ver, anders liepen we het risico dat we hem een stuk moesten dragen (wat ons een paar keer is overkomen). Ook de dagelijkse wandelingen werden steeds korter, maar duurde wel steeds langer, omdat Ulli steeds meer begon te sjokken.
Ulli zijn gezichtsvermogen liet het ook afweten, zijn zicht leek steeds minder te worden, en wij kregen er een nieuwe taak bij, we werden ongevraagd  blinde hond geleider.
Ulli vertrouwde ons letterlijk en figuurlijk blindelings buiten, zodat we hem konden helpen met het nemen van obstakels buiten . Ook in huis gaf zijn blindheid eigenlijk geen problemen, als alles maar op de zelfde plaats bleef staan. Ondanks alles leek Ulli nog te genieten van het leven. Als er iemand binnen kwam, was hij nog net zo blij als voorheen.
Af en toe kwam de oude Ulli zelfs weer even tevoorschijn, en dan stormde hij zonder ook maar iets te zien de tuin in om een kat te verjagen (die er niet was) omdat een Merel in de tuin aan het alarmeren was. Maar hij vergat ook veel van zijn goede manieren, want hij begon alles wat ook maar eetbaar was van de tafel te pakken.
Tijdens onze vakantie lieten we bepaalde uitstapjes vallen die we van plan waren om te doen, omdat het voor Ulli niet meer te doen was, of we pasten onze uitstapjes aan. Het was even niet anders. Onze jongste dochter bood aan om een dag op te passen op Ulli, en zo konden we ook nog een dagje Texel doen. Al met al hebben we toch genoten van onze ‘aangepaste’ vakantie .
Maar Ulli begon steeds meer in te leveren . Hij gaf steeds sneller aan dat hij er uit moest, om zijn behoeftes te doen. Regelmatig kwam het voor dat hij er ook ’s nachts een keer uit moest. We konden hem niet meer een paar uur alleen laten.  De laatste dagen durfden we hem zelfs helemaal niet meer alleen te laten.

Ondanks dat er niets was veranderd in huis knalde hij opeens overal tegen aan . Soms leek het erop of hij door een dichte deur wilde heen lopen, ondanks dat hij er al tegen aan was gelopen, probeerde hij het even daarna gewoonweg weer en knalde er net zo hard weer tegen aan.. Hij werd steeds onrustiger, en hij begon steeds meer te piepen, weliswaar heel zachtjes maar toch, de reden was ons niet altijd helemaal duidelijk.
Eigenlijk bestond het leven van Ulli alleen nog maar uit eten, drinken, plassen en poepen. Buiten snapte hij er helemaal niets meer van, hij leek letterlijk en figuurlijk de weg kwijt te zijn, en dan wilde hij niet meer verder, en dat liet hij duidelijk merken door in de riem te gaan hangen, en zijn poten te spreiden, om zo resoluut te laten zien, ik weiger om nog 1 stap te doen.
Tussen de wandelingen door, viel hij thuis letterlijk en figuurlijk steeds in een diepe slaap. Hij ging dan zitten, en liet zich vervolgens op zijn zij vallen, en dan leek hij totaal van de wereld te zijn . Ook al zag je dat zijn oren nog op geluid reageerde, hij nam niet meer de moeite om overeind te komen als er iemand binnen kwam, sterker nog hij bleef gewoon roerloos liggen.
De nacht voor zijn overlijden werd hij ineens heel onrustig. Hij bleef maar hijgen, en piepen. Eerst dachten we nog dat hij hoge nood had, maar dat was niet de oorzaak. Tijdens een kort rondje deed hij nog wel zijn behoefte, maar van hoge nood kon je niet echt spreken. Hij kon zich helemaal niet meer oriënteren buiten, maar ook in huis knalde hij overal tegen aan. Hij probeerde onder de lage tafel in de kamer door te kruipen, zich achter de bank te wringen , hij kon op zijn manier nergens meer rust vinden. Die nacht heb ik op een matrasje samen met hem op de vloer in de kamer gelegen. Uiteindelijk kwam hij tot rust, en viel hij weer in slaap in een bijna comateuze toestand.
Uiteindelijk hebben we die zelfde middag de hulp van de dierenarts ingeroepen.
We proberen nu onze weg te vinden zonder Ulli, en dat zal waarschijnlijk niet meevallen. Het kan ook niet anders bijna 12.5 jaar heeft hij deel uitgemaakt van ons gezin . Hij maakte ons mee in goede en in slechte tijden.
Ulli in ons hart blijf je ons maatje voor altijd ❤️

Rups van de Ligusterpijlstaart

Prachtige rups van de Ligusterpijlstaart (Sphinx ligustri)🐛die al wat bruinig wordt op de rug. Deze ongeveer 9 cm grote rups gaat zich binnenkort verpoppen diep in de grond, om volgend jaar als een prachtige vlinder🦋te voorschijn te komen.🍀

Ligusterpijlstaart – Sphinx ligustri

Zomersneeuw (Schoraas) in Eerbeek.

Dan laat je gisteravond om 23.30u de hond uit, en dan ben je ineens getuige van een zeldzaam schouwspel .
Vanuit het niets begonnen honderden (misschien wel duizend) witte eendagsvliegen/haften (Ephoron virgo) te vliegen in het licht van de lantaarnpalen, waardoor het leek alsof het begon te sneeuwen. Onder de lantaarnpalen op de grond, krioelde het eveneens van de eendagsvliegen/haften, waarvan je het wapperen van de vleugels zelfs kon horen. De meesten vonden een vroegtijdig einde in spinnenrag wat onder lampen hing. Ze hebben maar 1 doel, zich voortplanten, en vervolgens te sterven binnen een paar uur. Na ongeveer 3 kwartier was alles weer verdwenen, alsof het nooit had plaats gevonden.

Schoraas of Zomersneeuw – Ephoron virgo

Vanmorgen vond ik alleen nog wat dode exemplaren, of de vleugels. Normaal komt dit fenomeen voor langs de grote rivieren, geen idee waarom dit in Eerbeek plaats vond. Via de onderstaande link (2016) is meer info te vinden, over Zomersneeuw, met prachtige beelden van Ruben Smit.
Naturetoday : Zomersneeuw is er weer

De Oranje page

Vanmorgen toch maar even richting Apeldoorn, want er waren daar op 2 plekken Sleedoornpages waargenomen.
In 2011 heb ik (is deze) deze vlindersoort voor het laatst waargenomen in Eerbeek, en helaas heb ik maar 1 foto kunnen maken toen. Ik hoopte dan ook op een nieuwe kans.
We waren nog lekker vroeg, en de warmte was nog aangenaam. Manlief bleef in de auto, en ik ging met Ulli onze hond, richting een bedrijventerrein, waar al 2 mannen het zelfde idee hadden opgevat . Er kwamen een paar Eikenpages uit de bomen zetten, en er vloog een aantal Witjes en Bruine zandoogjes rond, maar daar bleef het helaas bij. Na een uurtje hield ik het voor gezien, het werd te warm voor Ulli, ook al stonden we in de schaduw. Op de terugweg naar huis besloot ik nog even op die andere plek te gaan kijken. Manlief en Ulli bleven achter in de auto op een schaduwrijke plek. Ook daar was helaas niets te zien, en het was ook niet echt een plek om de Sleedoornpage te zien. Ik besloot dan ook op een andere plek te gaan staan die meer aan de voorwaarden voldeed. Er stonden op die plek bomen, en bloeiende planten waaronder ook Late guldenroede , een bloeier waarop je de Sleedoornpages kunt aantreffen.
Binnen een paar minuten kwamen 2 vlinders al fladderend aangevlogen, een Bruin zandoogje en tot mijn grote verbazing een Sleedoornpage. Beiden bezochten de bloemen van de Kale jonker (Cirsium palustre), en had ik het grootste geluk van de wereld, om foto’s en een video te kunnen maken . Na een paar minuten had het afgevlogen Bruine Zandoogje er genoeg van , en joeg de Sleedoornpage de bomen in.

Sleedoornpage - Thecla-betulae

Manlief was blij dat ik weer snel terug was, en ook nog eens met foto’s, want het begon langzaam warm te worden onder de bomen op die parkeerplaats.
Gelukkig zijn er in, Apeldoorn en enkele andere plaatsen in Nederland nog enkele plekken waar de zeldzame Sleedoornpage (Thecla betulae) 🦋soms gezien wordt, maar het is wel een kwestie van heel veel geluk🍀en meestal veel geduld hebben, voor er een 1tje uit de boom naar beneden komt fladderen.

Genomineerd voor het GeldersGroenLintje

Kreeg ik toch tot mijn verbazing een mailtje namens het bestuur van GroenLinks Gelderland dat mijn inzet voor het natuurbeleid in de regio Brummen werd opgemerkt, en dat ik gekandideerd was voor het Gelders Groen Lintje. Of ik geen bezwaar had tegen de kandidaatstelling, en of ik aanwezig zou zijn bij de uitreiking.

Vanmiddag 29 juni werd de prijs uitgereikt door GroenLinks Gedeputeerde Jan van der Meer in Molenplaats Sonsbeek in Arnhem. We zouden wel naar Arnhem gaan, maar uiteindelijk hebben we afgezegd i.v.m. de warmte .
Marleen Heinen (Eigen Zinnig Zutphen) heeft uiteindelijk het GeldersGroenLintje gewonnen.
Ik had nooit verwacht, dat ik door een jury van GroenLinks Gelderland genomineerd zou worden voor het GeldersGroenLintje, en ik ben dan ook heel erg blij met deze waardering en opsteker , ook al heb ik uiteindelijk het lintje niet gekregen. 👍🍀
https://gelderland.groenlinks.nl/nieuws/genomineerden-gelders-groen-lintje-bekend
https://gelderland.groenlinks.nl/nieuws/marleen-heinen-wint-lintje-op-gelders-groen-gala

Mijn Berm Bloeit brengt Brummen in Beeld

De afgelopen tijd heb ik voor het IVN Eerbeek e.o. in Eerbeek en Hall een paar (bloeiende)bermen geïnventariseerd  in het kader van het Project ”Mijn Berm Bloeit ” .
Erg leuk om te doen, ook al bleek op de avond van de presentatie, dat de Bermen in de gemeente Brummen onder het landelijk gemiddelde scoorden.
Een aantal bermen scoorden een nectarindex van 5 , maar het merendeel scoorde een nectarindex van 1 (5 =hoog, 1=laag).

Droevig nieuws natuurlijk, maar ik had eerlijk gezegd niet anders verwacht. In de Gemeente Brummen wordt er helaas wat af geklepeld.
Klepelen mag dan heel goedkoop lijken , maar het heeft direct en indirect hele negatieve gevolgen voor de biodiversiteit, de flora en de insecten. Alles wordt met klepelen kapot geslagen en gekneusd. Het overgebleven materiaal wordt niet afgevoerd, maar blijft liggen, waardoor de ondergrond verzuurt. In Eerbeek is dit al een aantal jaren het geval, met als gevolg dat bijna alle bloeiende planten uit de bermen zijn verdwenen, en er hoge grassen voor terug zijn gekomen. Hele planten vol met zeldzame rupsen werden kapot geslagen, zeldzame planten krijgen geen tijd om zich uit te zaaien, en verdwijnen als sneeuw voor de zon. Niets ontkomt aan de vernielzucht van de klepelmachine.

Verschillende keren heb ik aan de bel getrokken, maar helaas niets hielp. Vorig jaar heb ik nog met een ambtenaar (Groenbeheer) door het buitengebied van Eerbeek gelopen, in de hoop dat er wat zou veranderen . Helaas zit alles vast getimmerd in meerjarige bestekken (aanbestedingen).
Als het goed is lopen die aanbestedingen volgend jaar af, vandaar dat IVN Eerbeek e.o. het nu een goed moment vind, om bij de gemeente aan de bel te trekken.
Vanavond zaten we (IVN Eerbeek e.o.) dan ook samen met het Landschaps Netwerk Brummen bij de verantwoordelijk ambtenaar en zijn opvolger aan tafel in het gemeentehuis van Brummen. De bijeenkomst verliep goed, maar de belangrijkste spelers zaten helaas niet aan tafel namelijk ”de Politiek”.
Landschaps Netwerk Brummen wilde na afloop nog een aantal bermen extra geïnventariseerd hebben, en in oktober van dit jaar wordt er nog een rondje bermen gedaan door vrijwilligers en IVN Eerbeek e.o.
Wordt vervolgd….
Mijn Berm Bloeit! is een initiatief van FLORON en De Vlinderstichting.

Tranen van geluk

Tot bijna 2.00u hebben manlief en ik opgezeten, maar er kwam geen telefoontje vanuit het ziekenhuis . De bevalling van onze dochter was al een behoorlijke tijd aan de gang.
We hadden zo met haar en onze schoonzoon te doen, maar we konden niets anders dan afwachten.
Voor mij werd het een onrustige nacht . Een uur later was ik al weer wakker . Toch lukte het me om uiteindelijk nog een paar uurtjes slaap te pakken, maar om 7.30u stond ik alweer naast het bed, klaar wakker, en met een knallende koppijn.
Gelukkig zakte de koppijn weer snel af, toen ik eenmaal het bed uit was. Op het moment dat ik rond 8.30u Ulli onze hond wilde uitlaten ging de telefoon…..onze dochter, ze had een pittige nacht achter de rug zo vertelde ze, en of we wat kleren konden meenemen naar het ziekenhuis en …….beschuit met …., verder kwam ze niet, ik schoot vol, en aan de andere kant van de telefoon schoot onze dochter ook vol.
Om een lang verhaal kort te maken, we hebben na onze 2 kleizoons er nu een kleindochter bij, en gelukkig is met haar, en onze dochter alles goed.

De kop er niet bij

Manlief kwam vanmorgen de trap op stormen …..”volgens mij is het begonnen”.
Er kon maar 1 ding begonnen zijn , en dat was de bevalling bij onze middelste dochter. Wij hebben een prachtige app, zodat manlief en ik elkaar kunnen volgen, en onze middelste dochter kunnen we ook volgen.
Het pijltje stond op een andere plek, en dat kon maar 1 ding betekenen . Het werd ook tijd, want de uitgerekende datum was al lang verstreken .
En ineens ben je klaarwakker, je wilt heel veel, maar je kunt niets …….afwachten.
Aan het begin van de middag kregen we een WhatsApp van onze dochter dat het inderdaad begonnen was, maar dat het allemaal nog niet zo wilde vlotten , en ze wilde ons sterkte wensen voor de uitslag van de controle CT scan (darmkanker) van manlief , en ze zou ons op de hoogte houden.
We moesten pas halverwege de middag in het ziekenhuis zijn, en zoals gewoonlijk waren we weer ruim op tijd. Voor het eerst was de specialist uitgelopen met met zijn spreekuur, dat zal je altijd zien, aan de andere kant was het wachten een mooie afleiding.
De parameters van de dikkedarmkanker in het bloed waren nog lager dan de vorige keer, en dat was al laag, maar zo begrepen wij, er was de vorige keer een plekje op een rib gezien, en die was nu groter geworden.
Een uitzaaiing van darmkanker kon dit niet zijn, gezien de lage parameters, maar hoe dan ook er groeide iets op de rib. Hij kon eventueel een punctie doen, maar hij stelde eigenlijk voor om eventueel binnenkort weer een PET/CT-scan (nucleair onderzoek). Hij zou dit nog gaan bespreken met de uroloog van manlief.
Hoe dan ook de controles zouden weer korter op elkaar plaats vinden. Eerlijk gezegd weten we achteraf het verhaal niet goed meer terug te halen. We besloten om nog even koffie te gaan drinken bij het restaurant in het ziekenhuis , om even alles op een rijtje te krijgen.
Daar troffen we onze schoonzoon aan , die ook even moest bijtanken.
We waren eigenlijk weer totaal overdonderd, maar we hadden geen tijd om er lang bij stil te staan, want we begrepen van onze schoonzoon dat de bevalling niet echt wilde vlotten.
Soms vraag ik mij wel eens af, waarom kan nooit eens iets normaal gaan.

Het gesprek

Vandaag was het zover, het gesprek met de oncologisch verpleegkundige, en ik kan daar heel kort over zijn, het was een goed gesprek, van ruim anderhalf uur.
Soms heb je het gevoel, dat het van begin af aan klikt met iemand, en dat gevoel hadden we bij zeker tijdens ons eerste kennismakingsgesprek met deze gespecialiseerde verpleegkundige. We kregen wederom de verontschuldigingen, dat we aan ons lot waren overgelaten, en dat er na de diagnose op de korte termijn geen gesprek had plaats gevonden. Eigenlijk ben je naar huis gestuurd, met de boodschap je wordt niet meer beter, hier heb je een paar pilletjes, en tot over 3 maanden, zo gaf zij aan.
Maar gelukkig konden we nu ons verhaal kwijt , maar ook onze emoties konden we met haar delen, en dat voelde hoe dan ook goed. We kregen ook een hele uitgebreide versie over de onderzoeken, de bevindingen, de diagnose, over bijwerkingen, over verwachtingen, maar vooral ook over de onzekerheid .
Ze gaf ons in ieder geval heel veel duidelijkheid, en ze heeft ons een handvatten gegeven, hoe om te gaan met deze situatie.
We kregen na afloop van het gesprek een map mee , met adviezen, belangrijke telefoonnummers en email adressen, en de verzekering dat we altijd een beroep op haar kunnen doen , als we ergens tegen aanlopen.
We gingen in ieder geval met een goed gevoel richting huiswaarts, hopelijk 3 maanden even geen gedoe, maar rust.

De 2e D-day van het jaar.

Vandaag was het dan zover na weken van leven tussen vrees en hoop, kregen we dan eindelijk te horen of de hormonen wat hadden gedaan bij manlief, of liever gezegd met de kankercellen.
Waar komt die pijn boven in de rug bij manlief vandaan, is de kanker nog verder aan het uitzaaien ? Hoe komt het toch dat manlief steeds door moeheid wordt overvallen.  Allemaal vragen waar we de laatste tijd mee zaten.
En dan ineens is daar het verlossende antwoord, de hormonen doen hun werk, de PSA waarden zijn flink gezakt.
Voorlopig is manlief uit de gevarenzone, we kunnen weer ademhalen, even 3 maanden lang geen uitslagen.
De pijn hoog in de rug van de afgelopen weken, blijkt van slijtage (zichtbaar op de scan) te komen van de thoraxwervels, dit was nieuw voor manlief, dat kan er ook nog wel bij, en is bovendien niet iets waar je op zit te wachten als je in de wijkzorg werkt.
A.s donderdag krijgen we een uur lang een gesprek met een oncologisch verpleegkundige (dat had eigenlijk al lang moeten gebeuren). Manlief heeft een lastmeter mee gekregen, die moet hij invullen voor de oncologisch verpleegkundige. Gesprek is bedoeld voor ons beiden . Het gaat vooral over hoe om te gaan met het feit dat manlief niet meer beter wordt. Over pijn, moeheid, en al die andere ongemakken . Bij haar kunnen we beiden terecht met onze vragen.
Nu is manlief  uit de gevarenzone, maar over een half jaar kan dit weer totaal anders zijn . Iedere controle blijft spannend. Prognose is helemaal niets over te zeggen, alleen dat hij op een schaal van 0 tot 10, een 7 scoort (Graad 3 : Gleason 4 + 3 =7 = veel afwijkende cellen) voor wat betreft de agressiviteit van de tumor.
Op de 1 of andere manier zien we beiden uit naar het gesprek, want we komen voor ons gevoel niet verder. Het forum leek voor ons veelbelovend, maar het geeft ons niet het handvat waar we naar opzoek zijn, en de vraag is natuurlijk gaan we dat ooit weer vinden . Afwachten maar, voorlopig hebben we voor het eerst sinds lange tijd weer eens een goed bericht gekregen.
Straks heeft manlief nog een leuke klus te klaren met de verzekering, over de schade aan de auto, maar niet heus.

Scherven brengen hopelijk geluk

Vanmorgen heerlijk gewandeld, in de omgeving van Hall. Even heel ver weg van alle zorgen, vooral de zorgen voor morgen, toch een beetje bang voor de uitslag van het bloedonderzoek, dat manlief morgen krijgt van de uroloog. We hopen dat de hormonen de kankercellen remmen, maar het is afwachten, en weer een spannend moment.
Het was prachtig weer om te wandelen, al dat frisse groen aan de bomen, en alles was in het zonlicht ook nog eens dubbel zo mooi. We kwamen op plekken waar we al lang niet meer geweest waren. Een echte opkikker deze wandeling . Maar na de wandeling was de onrust weer terug . Nadat manlief zijn middagslaap had gedaan besloten we de auto te pakken, en onze neus achterna te gaan. We gingen richting Hoenderloo, maar ons ontspannende tochtje veranderde even later in een soort van achtervolging.
Het was druk op de smalle bochtige weg tussen De Woeste Hoeve en Hoenderloo auto’s maar ook met fietsers. Manlief was dan ook helemaal verbaast over het feit dat hij door een achterliggende auto op een redelijk overzichtelijk punt werd ingehaald. Op het moment dat de auto ons aan het passeren was, klonk een oorverdovende knal, en de hele ruit aan de kant van manlief sprong in duizend stukken.
De inhalende auto reed door, en wij er achteraan, we hadden geluk dat het bij de lokale ijs verkoper in Hoenderloo erg druk was, anders waren we de auto zeker uit het oog verloren, maar doordat het zo druk was , zag ik nog net dat de auto een parkeerplaats opreed.
Tot onze verbazing zat er een jong gezin in de auto, die zich meteen verontschuldigden, en schuld erkende. Ik kon alleen maar uitbrengen, alsjeblieft pas je rijgedrag op die weg aan, zeker als je ook nog eens onbekend bent , die borden van overstekend wild staan er niet voor niets. De man hielp ons met de duizenden stukjes glas eruit te halen, en na onderling de gegevens te hebben uitgewisseld voor de verzekering, gingen we weer richting Eerbeek. Gelukkig hadden we de jassen bij ons, en kon manlief met de jas aan en de muts op achter het stuur kruipen. Manlief was gelukkig de rust zelve, maar bij mij sloegen de bibbers in alle hevigheid toe. Gelukkig konden we de auto op de oprit parkeren bij onze dochter en schoonzoon, en mochten we hun auto meenemen voor morgen naar het ziekenhuis , als we naar de uroloog moeten voor de uitslag.
Vandaag konden we alleen online de schade melden, de rest moet morgen, maar dat komt wel . Hopelijk brengen de scherven geluk, aan de andere kant had het allemaal nog veel erger kunnen aflopen.

Hoe is het gesteld met het bos Globalforestwatch.org

Klik op de onderstaande link: hoe is het gesteld met het bos in jouw buurt?
http://bit.ly/2VwnRbF https://www.globalforestwatch.org Gemeente Brummen: From 2001 to 2017, Brummen lost 43.6ha of tree cover, equivalent to a 1.9% decrease since 2000.

Een bijzondere afTrap van de lente op een vrijdag in februari

De lente moet nog beginnen, maar dat gevoel hadden wij afgelopen vrijdag totaal niet. Het begon 's morgens al tijdens de wandeling met Ulli onze hond, overal hoorde ik de vogels weer fluiten, ondanks dat het nog behoorlijk fris was.

We zouden er een dagje op uit. Broodjes, wat te drinken, en water voor Ulli mee, eerst richting Amsterdam . Het was ondertussen al prachtig weer geworden, de zon scheen volop. Voorbij Schiphol zouden we de snelweg verlaten, maar dat liep even anders , want we kwamen terecht op de Kiss & Ride van Schiphol, waar het ongelooflijk druk was. Wonder boven wonder, hadden we ook weer snel de uitrit te pakken . En toen ging het richting het dorpje De Zilk in de buurt van Hillegom. 

 In de bollenvelden van De Zilk zou zich een hele bijzondere vogel ophouden namelijk een Kleine Trap.

Maar de vraag was, of hij of zij er nog zou zitten, want de vogel was nog niet gemeld bij Waarneming.nl. Het zou wel heel jammer zijn, maar eerlijk gezegd hield ik er wel rekening mee. Maar 5 minuten voor aankomst kwam er toch een melding binnen. Toen wij op de plek aankwamen was er gelukkig plaats genoeg om op de daarvoor bestemde plek te parkeren. 

 Er stonden wel een aantal mensen, maar er kwamen ook een aantal mensen aanlopen, om te vertrekken. Hoe dan ook manlief bleef in de auto, om even bij te tanken, en ik vroeg aan 1 van de mensen of de Kleine Trap nog aanwezig was, maar die was natuurlijk net daarvoor een eind naar achteren gevlogen. Er kwamen ondertussen nog wat mensen bij staan, en ineens riep iemand, 'kop donkere dwarslijn''. Ik zag van alles, maar niet de kop, en ineens zag ik de Kleine Trap lopen, maar wel heel ver weg van de plek waar wij stonden. Een aantal mensen stapte in de auto om helemaal naar de andere kant van het bollenveld te rijden, maar ik bleef bij de achterblijvers.

 En dat was maar goed ook, want we kregen hulp van een Buizerd, die de Kleine Trap aan het schrikken maakte, waardoor hij of zij op de wieken ging , en een eindje verderop, maar dichterbij de waterkant, terecht kwam. en daar stonden wij, de achterblijvers.

Voor mij was het een kwestie van een klein stukje lopen, en toen had ik de Kleine Trap in beeld, samen met een Meerkoet.

De vogel doet in eerste instantie denken aan een Fazantenhen, maar is vooral een hele zeldzame dwaalgast in Nederland . Normaal komt de Kleine Trap in Portugal, Spanje, Marokko en meer zuidelijke landen voor, maar aangezien ik daar nooit kom, en ook niet denk te komen, was deze ontmoeting wel heel bijzonder.

Of het een vrouwtje of een jong mannetje betreft, daar zijn de echte kenners nog niet over uit . De volwassen mannetjes hebben in het voorjaar een zwarte kraag. De Kleine Trappen eten, zaden knoppen, kevertjes slakjes en dergelijke, en zie je dan ook echt niet lopen in keurig gemaaide graslanden.

De vogel kwam niet super dichtbij, maar ik heb hem of haar toch redelijk kunnen bekijken.


Na een uurtje gingen we richting de Polderbaan bij Schiphol, manlief zijn favoriet de A-380 kwam daar binnen. Ik kon daar mooi even met Ulli wandelen, en we hadden mooi de tijd om even een broodje te eten.

A-380

Daarna ging het door naar naar Limmen in Noord Holland op zoek naar nog een andere zeldzame gast, namelijk een Meenatortel of Oosterse Tortel. Prachtig dorpje, met een heel oud kerkje, en een mooi pleintje , manlief kon daar een uiltje knappen, en ik ging op zoek naar de Tortel.

Maar helaas die was net een paar minuten voor onze aankomst in een tuin gevlogen en niet meer terug gevonden volgens een man op de fiets. Samen met een echtpaar, en jongen die ook aankwam op de fiets, hebben we nog een hele tijd daar de omgeving lopen afzoeken. We zagen een paar Turkse Tortels, maar die hele bijzondere niet. Jammer, maar er zijn ergere dingen.

Nadat manlief weer voldoende had bijgetankt ging het richting IJmuiden, en hebben we een heerlijke wandeling gemaakt op de Zuidpier. Heerlijk voorjaarsweer was het, overal liepen Steenlopers, Strandlopers en stonden er Meeuwen op de uitkijk. Af en toe lieten 2 paartjes Scholeksters zich horen, en een Roodkeelduiker nam alle tijd om zich eens goed te poetsen .
Het is eigenlijk een hele rare omgeving daar in IJmuiden, een wereld met 2 gezichten. Industie, containerschepen, zoals een enorme roestbak, uit 1984 de BONTRUP AMSTERDAM (IMO: 8110681, MMSI: 308271000) een Self Discharging Bulk Carrier schip.varend onder de vlag van de Bahamas.

BONTRUP AMSTERDAM

Na de wandeling ging het weer richting auto, en na een patatje gegeten te hebben gingen we na een prachtige dag weer richting huiswaarts, weer terug naar onze nieuwe werkelijkheid, die we voor even (bijna) konden vergeten .

Voor meer foto's :  https://anneliesnatuurlijk.nl/een-bijzondere-aftrap-van-de-lente-op-een-vrijdag-in-februari/

Kanker heb je niet alleen

Wij zijn nu ruim een maand verder, na de dag van de uitslag, en wij merken wel dat het laatste nieuws als een mokerslag is aangekomen.

Tot nu toe kon met operatief ingrijpen (Dikke darmkanker) eigenlijk alles opgelost worden bij manlief, maar nu is er geen uitzicht op een operatie en of een andere behandeling, dat maakt het toch anders voor ons beiden, en voor ons gezin. We kunnen alleen maar hopen dat de hormonen de Prostaatkanker (tijdelijk) afremmen.

We komen de dagen best wel redelijk door, we wandelen, soms samen, soms afzonderlijk, soms gaan we gewoon met de auto er op uit. Soms is er bezoek, soms gaan we op bezoek, en soms klungelen we maar wat aan . We bekijken het per dag, per dagdeel. Manlief heeft in toenemende mate toch wel last van vermoeidheid, hij moet meestal 2 momenten op de dag een tijdje liggen, en binnen een paar minuten valt hij dan ook in slaap.

We zijn beiden nu ook lid geworden van kanker.nl, ons aangeraden door de Uroloog van manlief, en nu zitten met heel veel lotgenoten op een forum. Ik vind het heel prettig dat ook de partners welkom zijn, er wordt ook gezegd: “kanker heb je niet alleen”.

Het mooie van deze site is, dat je ook vragen kunt stellen aan specialisten. Het is vooral de herkenning en de erkenning waar het forum enorm mee helpt.

Valentijnsdag 2019

De Vos hoort erbij in Luxemburg nu Nederland nog.

In Luxemburg is voor het 5e jaar de jacht op de Vosverboden wegens enorm succes. De populatie is daar al die jaren stabiel gebleven . In Luxemburg kijkt men naar de feiten , in Nederland gelooft men liever in de sprookjes van het Jagersgilde. https://www.finanznachrichten.de/nachrichten

Vos – Vulpes vulpes

 

Uitkomst Stemwijzer Gelderland

 Ik heb de stemwijzer van Gelderland gedaan

https://www.stemwijzer.nl/ 

 

Goed nieuws, de Wolf mag blijven

Minister: De Wolf is aanwinst voor de natuur, er ligt een wolvenplan én jacht is niet aan de orde. https://www.bij12.nl/wp-content/uploads/2019/01/Interprovinciaal-wolvenplan.pdf

Pixabay

 

Mag het een beetje minder zijn.

Gisteren, kwam ik bij de apotheek om mijn medicijnen op te halen, die ik 2 dagen daarvoor had aangevraagd op de receptenlijn van de huisarts

Ik was gelijk aan de beurt, want ik was de eerste.

De apothekersassistente liep na achteren, en kwam terug met de medicijnen, en stak gelijk van wal  ”U krijgt een andere dosering mee, de 200mg Persantin Retard is uit de handel. De huisarts weet ervan, ipv 2 x 200mg moet u nu 2 x 150 mg slikken. Waarschijnlijk merkt u er nauwelijks iets van. Als u er wel wat van merkt, dan moet u de huisarts inlichten. Ik geloof zelfs dat de 150 mg er ook uit gaat”

Ik was even met stomheid geslagen. Toen ik met mijn opleiding in de zorg begon, halfweg de jaren 70 bestond dit medicijn al, net als nu in de vorm van een  capsule en in de zelfde kleuren oranje rood.

In 2006 kreeg ik het voorgeschreven toen ik een TIA (Transient Ischemic Attack) had doorgemaakt.  Dit is een tijdelijke afsluiting van een bloedvat in de hersenen. De Persantin kreeg ik samen met nog 3 medicijnen voorgeschreven door de Neuroloog, en met de boodschap dat ik dat mijn hele leven zou moeten slikken.

Toen ik thuiskwam ben ik toch maar even gaan zoeken op het internet, wat er aan de hand is met de Persantin…het blijkt dat de fabrikant er helemaal mee stopt. Dat weten we dan ook weer, hoe dan ook voorlopig kan ik weer 3 maanden vooruit.
https://www.neurologie.nl/publiek/nieuws/actueel/leveringsprobleem-dipyridamol-en-persantin

Persantin Retard

Kanker zet je wereld op z’n kop

Ik heb een soort van inhaalslag gemaakt.

De laatste maanden, had ik zoveel half afgemaakte blogs gemaakt, met heel veel aantekeningen, en noem het maar op, dat het hoog tijd werd om daar wat mee te doen.

Ik had er nauwelijks tijd voor, en ik had er ook helemaal geen zin in. Sterker nog, ik wist niet eens zeker of ik alles wel online wilde zetten.

Maar toen ik zag dat manlief ook al geblogd had over zijn situatie, besloot ik ook om dat te doen. Op de 1 of andere manier helpt het met het verwerken van alles wat ons nu weer overkomt, en daardoor lukt het beter om ook vooruit te kijken , al is dat voorlopig niet verder dan april, want ergens in die maand krijgt manlief te horen of de medicijnen de uitgezaaide prostaatkanker afremmen.

Het grootste gedeelte van de blogs in concept heb ik nu 1 voor 1 gepubliceerd. Het is weer eens de firma drama en ellende als je al die blogs zo achter elkaar leest.

Alles is afwachten nu, alles is onzeker. Maar er zijn ook leuke dingen in het vooruitzicht. Ergens in de lente hopen we weer opa en oma te worden van een derde kleinkind.

Foto © Pixabay

Gelukkig gaat alles voorspoedig. Kleine Smurf (in de wandelgangen zo genoemd) toont nu al een heel eigen karaktertje.

Echo’s …daar moet hij of zij helemaal niets van hebben. Even stil liggen voor een 20 weken echofoto…..mooi niet, vergeet het maar.

Onze kleinzoons vinden het allemaal heel bijzonder, en de oudste van de tweeling gaat er vanuit dat ze een neefje krijgen. Ik ga er vanuit dat we een kleindochter krijgen. Over een paar maanden weten we meer, tot dan is het voor de kleinzoons en voor ons Kleine Smurf.

Ik had er helemaal niet bij stil gestaan, maar vandaag is het ook nog eens  Wereldkankerdag , en het klopt helemaal Kanker zet je wereld op z’n kop.

Akkoord Kinderpardon

Het lijkt erop dat de fractieleiders van de coalitie gisteravond een conceptakkoord Kinderpardon bereikt hebben. Ik ben voorzichtig blij. 630 van de 700 kinderen mogen blijven.

We wandelen weer.

Het is een beetje een rare dag . Vandaag zou mijn schoonvader jarig zijn geweest als hij nog geleefd had. Sinds zijn overlijden 3 september 2010 is er heel veel gebeurd in ons leven . Het is maar goed dat hij het allemaal niet heeft meegekregen wat zijn zoon allemaal is overkomen. Aan de andere kant….wat zou hij het leuk hebben gevonden als hij zijn achterkleinkinderen had mogen meemaken.

Vanmorgen was er nog steeds geen uitslag binnen van het bloedonderzoek.  De doktersassistente moest er achteraan bellen. Gelukkig was het kaliumgehalte nog steeds goed.(3.9).

Over ruim 2 weken moet ik de bloeddruk laten meten, en dan wordt er weer verder gekeken (w.s. over 6 weken weer bloedprikken).

Omdat manlief door de hormonen aan begint te komen, wil hij toch weer proberen ondanks de moeheid weer meer te bewegen. Dat kan natuurlijk met FysioFit bij de Fysiotherapeut (daar kwam de huisarts mee tijdens het gesprek op 21 januari ), maar manlief wil eigenlijk liever weer lopen.

Hij heeft inmiddels al weer een aantal wandelingen door het dorp gemaakt, en even daar buiten.

Maar vandaag ging het richting het Deelerwoud. We troffen het enorm, want we hadden het mooiste loopweer van de wereld. De temperatuur was nog rond het vriespunt, en op sommige plekken was alles nog wit aangezet, maar dat veranderde al snel toen de zon begon te schijnen . Dat gaf een mooi effect.

We zagen een een groepje zeldzame Witkopstaartmees - Aegithalos caudatus caudatus al vrij aan het begin van de wandeling. Ze waren een aantal minuten aanwezig in een boom waar wij dichtbij stonden , maar een goede foto maken, dat lukte voor geen meter.

In tegenstelling tot de vorige keer, zagen we ook wild, zowel Edelherten, als Damherten. Hoe dan ook het was weer genieten. We kregen tijdens de wandeling wel last van de achterkant van onze bovenbenen, maar voor de rest ging het aardig goed.

Voor meer foto's https://anneliesnatuurlijk.nl/we-wandelen-weer/

Heide Deelerwoud

Uitslag Tuinvogeltelling 2019

Ik heb afgelopen vrijdag 25 januari meegedaan aan de Nationale Tuinvogeltelling. Leuk om te doen, en het kost je maar een half uurtje tijd.

15 soorten heb ik geteld, de Kramsvogels lieten het helaas op dat moment afweten, want die zaten een eind verder in een boom, maar er landde wel totaal onverwachts een jonge Blauwe Reiger bij ons op het dak van de schuur

1. Huismus 9
2. Kokmeeuw 4
3. Koolmees 3
4. Turkse tortel 2
5. Vink 2
6. Kauw 2
7. Spreeuw 2
8. Roodborst 1
9. Heggenmus 1
10. Stormmeeuw 1
11. Pimpelmees 1
12. Merel 1
13. Houtduif 1
14. Ekster 1
15. Blauwe Reiger 1
    

Alles gaat gewoon weer door

We hebben de laatste tijd geprobeerd om de draad weer een beetje op te pakken, maar het valt niet mee, het nieuws moet nog steeds indalen, maar de vraag is of het ooit in gaat dalen.

De vorige keer met de Dikke darmkanker, werd de tumor met een groot stuk Dikke darm ”gewoon” weggehaald, of te wel het probleem werd gewoon opgelost door te opereren. Het was een behoorlijk zware operatie, maar manlief herstelde daarvan behoorlijk snel, ook omdat er geen nabehandeling nodig was, omdat de snijvlakken van het stuk darm wat was verwijderd helemaal schoon waren. Maar nu kan het probleem niet aangepakt/verwijderd  worden, het blijft als een soort van tijdbom in zijn lichaam zitten, en je weet nooit wanneer die tijdbom afgaat. We kunnen alleen maar hopen dat dit nog jaren gaat duren.

Maar het begin van de draad oppakken is er weer, we zijn weer bij ”onze Vage vriend’ en zijn vrouw geweest, ”op de berg” en ”achter de heg”, en dat voelde goed. We hebben het over van alles en nog wat gehad, en de tijd vloog zoals gewoonlijk voorbij.


Heel langzaam proberen mensen nu ook een afspraak te maken om langs te komen bij ons, en we zitten al weken niet meer zonder bloemen. Ook de diverse telefoontjes berichten, mailtjes, en kaarten voor manlief doen ons erg goed.

Toch fijn dat er zoveel mensen met manlief meeleven.

 Gisteren moest ik weer bloed laten prikken op Kalium in het ziekenhuis, daarna besloten we om even bij de poli chirurgie langs te gaan, want manlief had alweer een uitnodiging gehad voor een gesprek met een MDL verpleegkundige, en voor een Colonoscopie . Hij had dit al afgebeld bij radiologie,  maar we wilden toch even navraag doen. Manlief wilde graag een gesprek met zijn behandelend arts, voor wat betreft de nacontrole van de Dikke darmkanker. Hoe nu verder na de diagnose uitgezaaide prostaat kanker.


Over 3 weken krijgt manlief een gesprek met zijn behandelend arts (chirurg MDL). De CT scan met contrast die al in de planning stond, hoeft ook even niet.

Daarna zijn we even bij onze zwager op bezoek geweest die net een operatie aan de voet had gehad, en toen weer richting huis.

De uitslag van het bloedonderzoek liet op zich wachten. Ondanks een CITO procedure, was de uitslag niet binnen gekomen bij de huisarts , dus ik moet morgen maar weer bellen.

Foto © Pixabay

Fotoloze vrijdag

Ik maak graag (natuur) foto's 📷

 Tot voor kort deed ik als vrijwilliger de redactie en de website van Radio & TV Veluwezoom Nieuws .
Als het nodig was dan plaatste ik een zelfgemaakte foto bij het bericht. Een foto nodigt uit om een bericht te lezen, en foto's zeggen vaak zoveel meer dan tekst.

Ik ben een hobbyfotograaf, en ik verdien er geen cent mee, maar fotojournalistiek is een (bedreigd) vak.

Daarom steun ik vandaag de landelijke actie van fotojournalisten in Den Haag #fotolozevrijdag #fotojournalistiekheefteenprijs

Wolven (Vossen) plan Gelderland

En ja hoor, terloops moet de Vos ook weer even genoemd worden. Jammer van deze zin in het Wolvenplan🐺 van  Provincie Gelderland: 4.000 tot 13.000 schapen worden gedood of verwond door honden en vossen ! ..........Een Vos 🦊is niet in staat een schaap dood te bijten ❗️Een Vos zal wel een op sterven na dood schaap aanvreten. 

 

https://www.omroepgelderland.nl/nieuws/2397686/Gelderland-zoekt-de-wolf-schades-komende-drie-jaar-vergoed 

 

 

Polderen

De laatste dagen waren we wat in ons zelf gekeerd, het lijkt net of alles een beetje langs ons heen gaat . Manlief is waarschijnlijk door de medicatie wat kortademiger, en lijkt ook steeds sneller vermoeid . We kijken nu gewoon per dag hoe het gaat.

Goudplevier – Pluvialis apricaria

 

Onze ”vage vriend” komt zo af en toe even aanwaaien vanuit het werk, en natuurlijk zien we onze kinderen en kleinkinderen , en voor de rest vinden we het allemaal wel best .
Gisteren waren de kleinzoons er, en dat betekend hoe dan ook de nodige afleiding, maar het is toch anders dan anders.

Vanmiddag zijn we richting Nijkerk gegaan, naar polder Arkemheen. Manlief voelde zich aardig goed, en had wel zin om een stukje te rijden.

De polder is gelukkig weer behoorlijk drassig. Onvoorstelbaar dat na die droge zomer, nu alles weer onder water staat.

Regenboog Arkemheen

Er waren echt momenten dat we dachten dat het niet meer goed zou komen.

Er was weer van alles te zien Smienten, verschillende soorten Meeuwen en Ganzen, Spreeuwen, Meerkoeten, Kemphanen, Wulpen, Wintertalingen, Blauwe reigers, Grote witte reigers, Torenvalken, Buizerds, Wilde eenden, Goudplevieren en Kieviten, waaronder 1 leucistische Kievit een prachtig dier om te zien.

Het was weer eens genieten, met als toetje een prachtige regenboog.

Toen we thuis kwamen toch nog een bericht op de site van RTV Veluwezoom geplaatst .

 https://www.rtv-veluwezoom.nl/rtvn/de-stroomstoring-is-verholpen/

Gelukkig is de radiostoring die al met al een paar dagen heeft geduurd verholpen.

Kievit - Vanellus vanellus

Het vervolg

Het eerste wat ik moest doen was vandaag de huisartsenpraktijk bellen voor een afspraak. Ik kon in de loop van de morgen al terecht.

Er zijn 2 huisartsen in de praktijk, geen idee hoe het is gekomen, maar ik heb de ene , en manlief de andere. Manlief bracht mij met de auto naar de praktijk, maar ging niet mee naar binnen.

Mijn eigen huisarts was behoorlijk onder de indruk, van wat ons vrijdag middag en avond allemaal was overkomen. Ze hadden al informatie gekregen vanuit het ziekenhuis, en waren overal van op de hoogte. We hebben het vooral over manlief gehad, maar ook ik moest er aan geloven. De bloeddruk bleek weer te hoog, en ze vroeg of ik de kaliumdrank kon wegkrijgen, omdat ze vaak te horen kreeg dat het zo’n goor spul was. Dat kon ik alleen maar beamen . Ik spoel het steeds weg met een paar slokken Radler (0.0) , dan is het redelijk te toen, en ik eet er ontbijtkoek bij .

Ik moest in ieder geval direct stoppen met de plastabletten, en morgen starten met medicijnen die de pompfunctie van het hart verbeteren, en ook nog eens kaliumsparend zijn . Omdat vandaag de laatste dag is van de kaliumdrank, moet ik vanmiddag in het ziekenhuis weer bloed laten prikken, en dan over 2 weken weer. Aan het eind van de middag wordt ik dan terug gebeld over de uitslag.

Toen ik bij de auto kwam had manlief de andere huisarts aan de telefoon, dat wordt vrijwel altijd gedaan als patiënten slecht nieuws te horen hebben gekregen (de huisarts moest eens weten dat manlief op de parkeerplaats van de praktijk stond). Hoe dan ook manlief wilde toch liever nog een keer een afspraak maken . De week daarop zou 20 minuten voor hem ingepland worden door de assistente.

NB Ik ben terug gebeld en alles was goed. De kaliumwaarde was nu 4.

Foto  Pixabay

Knopen doorhakken

Afgelopen nacht heb ik weer eens slecht geslapen Geen wonder ook, we hadden gisteravond nauwelijks tijd om het slechte nieuws van manlief te verwerken, doordat ik er even door heen kwam fietsen met mijn gedoe. Om de haverklap werd ik wakker , en maar denken, en maar denken.

 Ik merk de laatste maanden dat het mij eigenlijk te veel wordt allemaal . Steeds meer gaat het het vrijwilligers werk, de redactie bij bij RTV Veluwezoom mij opbreken. Ik heb het ongeveer anderhalf jaar gedaan. Eerst om de 3 weken een 1 week,  maar sinds een jaar doe ik de redactie helemaal alleen. Ik vind het ook leuk om te doen, en niet geheel onbelangrijk, het kon ook altijd in mijn eigen tempo. Maar toen de website eenmaal ging lopen, werden er ook steeds meer berichten aangeboden. Regelmatig kwamen er zoveel berichten binnen op 1 dag, (die ik ook nog eens allemaal moest uitzoeken, en dan bleven er nog een flink aantal over) die het liefst die zelfde dag nog op de website geplaatst moeten worden, waardoor ik te lang achter elkaar achter mijn laptop zit. Vooral het scrollen door al die berichten heen doet mij de das om. Ik krijg dan ook steeds meer last van mijn gewrichten, en ik kan nauwelijks nog een pan optillen. Ik merk dat ik in huis nog het noodzakelijk doe , maar zelfs dat gaat al heel moeizaam.

Maar de laatste weken kan ik wel janken. Als we thuis komen van het ziekenhuis, staan bij thuiskomst al die berichten weer op mij te wachten. Als we een dagje er op uit gaan om even uit de dagelijkse narigheid te ontvluchten, wordt dit ’s avonds weer afgestraft, en moet ik alles weer inhalen.

Er is helaas (nog steeds) geen vervanging of ondersteuning voor mij, ik kan eventueel wel een beroep doen de op stage manager, maar die heeft het zelf al zo druk. Vrijwilligers liggen helaas niet voor het oprapen.

Maar na gisteravond is alles anders, ik moet gewoon stoppen met de redactie, RTV Veluwezoom moet het zonder mij gaan doen. Ik heb voor mijn gevoel een duidelijk signaal van mijn eigen lichaam gehad, en ik kan ook niet langer de zorgen om mij, in mijn directe omgeving negeren. Er zijn al genoeg zorgen, ik kan er zelf nog iets aan veranderen , manlief helaas niet .

Maar ja de knoop door hakken dat is toch wel even een ander verhaal. Want hoe moet het verder met de redactie, als de boel maar niet in de soep loopt, dat maalde maar steeds door mijn hoofd heen.

Toen ik vanmorgen onze hond uitliet, werd ik even binnen geroepen door een kennis van ons, en haar man. Zij had het jaar daarvoor ongeveer het zelfde doorgemaakt, wel of niet stoppen met vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem ivm haar gezondheid.  Zij had dan ook een hele duidelijke mening over wel of niet stoppen met de redactie. Ineens werd het mij heel duidelijk wat mij te doen stond.

Thuisgekomen bleek dat manlief (uit zichzelf ) al een bericht had klaar staan voor het bestuur dat ik per direct zou stoppen, en dat ik alleen de website voorlopig nog zou onderhouden (het WordPress gedeelte). ”Wat vind je ervan kan dit zo deur uit ?” Ik kon manlief alleen maar om de hals vliegen, en met 1 druk op de knop was het bericht weg . Met tranen in mij ogen besefte ik, dat er geen weg meer terug was, maar het waren ook tranen van opluchting.


Ik hoorde de stem van onze kennis nog nagalmen in mijn oren …..misschien loopt het even in de soep, maar ze gaan de draad heus wel oppakken ! Als jij instort, heeft RTV Veluwezoom ook niets aan jou, en bovendien heb je nu alle tijd nodig voor elkaar, voor jullie gezin de rest is nu even minder belangrijk.

Dit was het dan mijn laatste bericht op de website van RTV Veluwezoom

https://www.rtv-veluwezoom.nl/rtvn/workshop-over-opvoeden/