Ulli een vriend voor het leven.

12.5 jaar lang was Ulli ons maatje, en is hij niet van onze zijde geweken, en wij niet van zijn zijde.
Het kwam niet onverwachts , we zagen het al een tijdje aankomen, hij begon zich steeds meer als een oude hond te gedragen, en dat was ook niet zo raar, hij was per slot van rekening al een hond op leeftijd.

Ulli – 05-05-2007

Eerst dachten we nog dat het warme weer aan het begin van deze zomer daar debet aan was, want warm weer is nooit zo zijn dingetje geweest, hij had het al snel te warm met zijn donkere vacht.
Vorig jaar ontdekte ik een tumor aan zijn poot, tussen de tenen, verborgen onder de haren. De dierenarts heeft de tumor onder narcose gelukkig  kunnen wegnemen , maar het genezingsproces daarentegen verliep moeizaam . Al met al zag het er allemaal niet goed uit. We wisten dat Ulli in zijn reserve tijd was gekomen.
Na een maand leek Ulli weer de oude, alsof er nooit een tumor was geweest, en gedroeg hij zich weer als een jonge hond.
De verandering ontstond eigenlijk heel geleidelijk aan. De grote wandelingen werden steeds minder ver, anders liepen we het risico dat we hem een stuk moesten dragen (wat ons een paar keer is overkomen). Ook de dagelijkse wandelingen werden steeds korter, maar duurde wel steeds langer, omdat Ulli steeds meer begon te sjokken.
Ulli zijn gezichtsvermogen liet het ook afweten, zijn zicht leek steeds minder te worden, en wij kregen er een nieuwe taak bij, we werden ongevraagd  blinde hond geleider.
Ulli vertrouwde ons letterlijk en figuurlijk blindelings buiten, zodat we hem konden helpen met het nemen van obstakels buiten . Ook in huis gaf zijn blindheid eigenlijk geen problemen, als alles maar op de zelfde plaats bleef staan. Ondanks alles leek Ulli nog te genieten van het leven. Als er iemand binnen kwam, was hij nog net zo blij als voorheen.
Af en toe kwam de oude Ulli zelfs weer even tevoorschijn, en dan stormde hij zonder ook maar iets te zien de tuin in om een kat te verjagen (die er niet was) omdat een Merel in de tuin aan het alarmeren was. Maar hij vergat ook veel van zijn goede manieren, want hij begon alles wat ook maar eetbaar was van de tafel te pakken.
Tijdens onze vakantie lieten we bepaalde uitstapjes vallen die we van plan waren om te doen, omdat het voor Ulli niet meer te doen was, of we pasten onze uitstapjes aan. Het was even niet anders. Onze jongste dochter bood aan om een dag op te passen op Ulli, en zo konden we ook nog een dagje Texel doen. Al met al hebben we toch genoten van onze ‘aangepaste’ vakantie .
Maar Ulli begon steeds meer in te leveren . Hij gaf steeds sneller aan dat hij er uit moest, om zijn behoeftes te doen. Regelmatig kwam het voor dat hij er ook ’s nachts een keer uit moest. We konden hem niet meer een paar uur alleen laten.  De laatste dagen durfden we hem zelfs helemaal niet meer alleen te laten.

Ondanks dat er niets was veranderd in huis knalde hij opeens overal tegen aan . Soms leek het erop of hij door een dichte deur wilde heen lopen, ondanks dat hij er al tegen aan was gelopen, probeerde hij het even daarna gewoonweg weer en knalde er net zo hard weer tegen aan.. Hij werd steeds onrustiger, en hij begon steeds meer te piepen, weliswaar heel zachtjes maar toch, de reden was ons niet altijd helemaal duidelijk.
Eigenlijk bestond het leven van Ulli alleen nog maar uit eten, drinken, plassen en poepen. Buiten snapte hij er helemaal niets meer van, hij leek letterlijk en figuurlijk de weg kwijt te zijn, en dan wilde hij niet meer verder, en dat liet hij duidelijk merken door in de riem te gaan hangen, en zijn poten te spreiden, om zo resoluut te laten zien, ik weiger om nog 1 stap te doen.
Tussen de wandelingen door, viel hij thuis letterlijk en figuurlijk steeds in een diepe slaap. Hij ging dan zitten, en liet zich vervolgens op zijn zij vallen, en dan leek hij totaal van de wereld te zijn . Ook al zag je dat zijn oren nog op geluid reageerde, hij nam niet meer de moeite om overeind te komen als er iemand binnen kwam, sterker nog hij bleef gewoon roerloos liggen.
De nacht voor zijn overlijden werd hij ineens heel onrustig. Hij bleef maar hijgen, en piepen. Eerst dachten we nog dat hij hoge nood had, maar dat was niet de oorzaak. Tijdens een kort rondje deed hij nog wel zijn behoefte, maar van hoge nood kon je niet echt spreken. Hij kon zich helemaal niet meer oriënteren buiten, maar ook in huis knalde hij overal tegen aan. Hij probeerde onder de lage tafel in de kamer door te kruipen, zich achter de bank te wringen , hij kon op zijn manier nergens meer rust vinden. Die nacht heb ik op een matrasje samen met hem op de vloer in de kamer gelegen. Uiteindelijk kwam hij tot rust, en viel hij weer in slaap in een bijna comateuze toestand.
Uiteindelijk hebben we die zelfde middag de hulp van de dierenarts ingeroepen.
We proberen nu onze weg te vinden zonder Ulli, en dat zal waarschijnlijk niet meevallen. Het kan ook niet anders bijna 12.5 jaar heeft hij deel uitgemaakt van ons gezin . Hij maakte ons mee in goede en in slechte tijden.
Ulli in ons hart blijf je ons maatje voor altijd ❤️