Vandaag was het zover, het gesprek met de oncologisch verpleegkundige,
en ik kan daar heel kort over zijn, het was een goed gesprek, van ruim
anderhalf uur.
Soms heb je het gevoel, dat het van begin af aan klikt met iemand, en
dat gevoel hadden we bij zeker tijdens ons eerste kennismakingsgesprek
met deze gespecialiseerde verpleegkundige. We kregen wederom de
verontschuldigingen, dat we aan ons lot waren overgelaten, en dat er na
de diagnose op de korte termijn geen gesprek had plaats gevonden.
Eigenlijk ben je naar huis gestuurd, met de boodschap je wordt niet meer
beter, hier heb je een paar pilletjes, en tot over 3 maanden, zo gaf
zij aan.
Maar gelukkig konden we nu ons verhaal kwijt , maar ook onze emoties
konden we met haar delen, en dat voelde hoe dan ook goed. We kregen ook
een hele uitgebreide versie over de onderzoeken, de bevindingen, de
diagnose, over bijwerkingen, over verwachtingen, maar vooral ook over de
onzekerheid .
Ze gaf ons in ieder geval heel veel duidelijkheid, en ze heeft ons een handvatten gegeven, hoe om te gaan met deze situatie.
We kregen na afloop van het gesprek een map mee , met adviezen,
belangrijke telefoonnummers en email adressen, en de verzekering dat we
altijd een beroep op haar kunnen doen , als we ergens tegen aanlopen.
We gingen in ieder geval met een goed gevoel richting huiswaarts, hopelijk 3 maanden even geen gedoe, maar rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten