Stoomtreinliefhebbers

Vandaag zijn onze kleinzoons jarig 2 jaar oud alweer, waar blijft die tijd toch, vraag ik mij wel eens af.
Het gaat zo hard allemaal, het is bijna niet bij te sloffen. Steeds meer woorden hoor je nu, en steeds meer zinnen worden er gebruikt. Vandaag waren wij bij hun thuis, en de woonkamer was natuurlijk mooi versierd, en nog wel met hun grote favoriet, een slinger in de vorm van een stoomtrein. Ze straalden beiden van oor tot oor, en wezen steeds maar weer de muur aan, waarop de trein met hun namen erop te bewonderen was.

Gisteren waren ze nog bij ons, en dan ontkom je er niet aan, want dan moet de stoomtrein live bewonderd worden. Wij hebben het geluk dat we er niet ver voor de deur uit moeten, want de lijn van de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij loopt door onze woonwijk heen. Tijdens de vakantieperiode passeerd de stoomtrein 4 keer Eerbeek, en komt dan ook door onze wijk heen.
Vroeger toen onze kinderen nog klein waren was dat al zo, 1 Toehoeoeoeoeoeoeoeoet, en je zag overal kinderen vandaan komen, met maar 1 doel rennen, rennen, rennen, want de stoomtrein komt eraan. Soms stonden kinderen al een tijdje te wachten, soms met hun ouders, soms met een opa of oma, en soms alleen maar in afwachting van de vorm die een stuiver (die ze op de rails hadden gelegd),had aangenomen, nadat de trein eroverheen gereden was.
En nu staan wij er ook weer regelmatig. Vorig jaar nog vlogen beiden zowat van schrik nog uit de buggy bij het harde geluid van de stoomtrein, nu toeten ze net zo hard mee.

Daan & Koen-06-08-2013

Als ze bij ons, of bij de andere opa en oma in Eerbeek zijn, dan ontkom je erbijna niet aan, om richting de spoorbaan te gaan als de stoomtrein in aantocht is, en die is van afstand al luid en duidelijk te horen. Ondertussen heb ik ook al heel wat keren de stoomtrein gefilmd, zodat de kleinzoons de filmpjes op deze website kunnen bekijken, en manlief heeft ook nog een aantal stoomtreinfilmpjes voor hun op een USB stick gezet, zodat ze de filmpjes ook op de televisie kunnen bekijken. Ook liedjes over treinen vinden ze prachtig, en zelfs een ansichtkaart die de bewoners van Eerbeek met de gemeenteraadsverkiezingen in de brievenbus kregen van de plaatselijke PvdA, werden door onze kleinzoons dagen lang vertroeteld, tot ze helemaal verkreukeld waren, omdat er een stoomtrein op de kaart stond afgebeeld.

Een hele grote belevenis was dan ook een ritje met de stoomtrein, en een bezoekje aan het Spoorwegmuseum in Utrecht.
Het is 1 van de laatste keren dat de trein nog langs komt, want de zomervakantieperiode zit er bijna op, en dan is het weer wachten tot de herfstvakantie.
En uitgerekend vandaag op hun verjaardag was de stoomtrein betrokken bij een ongeluk.
Vanmiddag toen ik aan het wandelen was met de hond, zag ik de stoomtrein al in de verte. Niets in de gaten, totdat ik mij op een gegeven moment afvroeg waar de trein toch bleef. Toen ik op een gegeven moment weer het spoor moest oversteken (in het buitengebied), zag ik de trein nog steeds op de zelfde plek staan. Pas toen moest ik weer aan het berichtje denken, die manlief had gekregen, over een ongeluk daar in de buurt. Toen ik inzoomde met de camera die ik bijna altijd bij mij heb, zag ik het al.

Botsing Stoomtrein VSM 21-08-2014

De stoomtrein was bij een ongeluk betrokken, en ik zag allemaal hulpdiensten, en passagiers die de trein verlieten. Snel manlief gebeld, en die wist al te vetellen dat er gelukkig niemand gewond was geraakt. Thuis via het nieuws van Omroep Gelderland, vernam ik dat er een botsing was geweest met een personenauto, die in de greppel naast het spoor was beland. Gelukkig was er niemand gewond geraakt, ook de persoon in de auto niet. Best wel sneu voor al die stoomtreinliefhebbers, voor wie er een abrupt einde kwam aan het ritje, en die 1 voor 1 de stoomtrein moesten verlaten, want de stoomtrein bleek zwaar beschadigd, net als de auto. Maar ik denk dat de meesten toch blij waren dat ze er met de schrik van afkwamen.

Op een gegeven moment moest ik even aan mijn kleinzoons denken, en ik was blij dat ik ze op dat moment niet bij mij had, want dan had ik heel wat uit te leggen. Hun stoomtrein kapot, en dat nog wel op hun verjaardag.

Vlinders van de nacht

Als klein kind vond ik ze al prachtig, de rupsen en de vlinders, vooral de nachtvlinders.die door iedereen om mij heen motten werden genoemd.
Ook nu nog hoor ik mensen het over grote en kleine motten hebben, en dan met een gezicht erbij van oh bah. Misschien, vraag ik mij dan af hebben sommige mensen zo’n afkeer van de nachtvlinders, omdat ze om hun heen fladderen als het schemerig buiten aan het worden is, en ze niet goed weten wat er nu langs hun heen vliegt.

Gewoon kroeskopje - Nemapogon cloacella

Toch zitten ze er niet helemaal naast want er bestaan terdege wel echte motten. Dit zijn kleine vlindertjes die tot de Microvlinders worden gerekend.
Vroeger als kind ging ik er vaak op uit om rupsen te zoeken overal had je toen wel braakliggende terreintjes met bloemen, kruiden, brandnetels, struiken en bomen, en ook de grote moestuin van mijn vader herbergde vaak rupsen, meestal van het Groot Koolwitje, die tot de  Dagvlinders behoord. Mijn vader was met die rupsen trouwens minder blij. Heel vaak zag je ook rupsen op de kool zitten waarvan het leek dat de rups jongen kreeg. Die moest ik van mijn vader lekker laten zitten.

Rups Groot koolwitje – Pieris brassicae met larven van een Sluipwesp

Pas veel later begreep ik dat het de larven van een sluipwesp waren, die de rups als gastheer gebruikten, en langzaam maar zeker de rups aan het opeten waren.
De rupsen die ik ving kwamen in een oud plastic aquarium, met daaroverheen een raamwerk met vlieggaas. Dat aquarium zag er best wel mooi uit, grond graspollen verse takjes met eikenblad, wat stro of hooi, koolblad, sla  maar ook brandnetels. En dat werd iedere dag ververst. Mijn vader vond het allemaal prima, maar mijn moeder ergerde zich vaak aan die hobby, ze vond dat niet echt iets voor meisjes. Wat ik wel een vervelend karweitje vond, dat was om brandnetels te plukken, maar met een paar afgedankte huishoud handschoenen van mijn moeder lukte dat aardig. Heel veel rupsen vind je trouwens op brandnetels, vooral die van de dagvlinders.
Tot voor kort hadden wij in onze kennissenkring iemand, die op zijn manier altijd het beste met de natuur voor had. Een aantal jaren terug, besloten hij en zijn vrouw om de grote tuin opnieuw aan te laten leggen door een hovenier. Het moest een soort van vlindertuin worden, met allerlei bloeiers die veel vlinders zouden lokken. Eerlijk is eerlijk het zag er prachtig uit, maar op mijn vraag waar de hoek met brandnetels was voor de eitjes en de rupsen, reageerde hij toch wat lichtelijk geiriteerd met de opmerking, dat hij toch echt niet van plan was om brandnetels in zijn tuin te laten groeien.
De rupsen die ik in de plastc bak hield waren vaak rupsen van behorend tot de Macrovlinders,die meestal ‘s nachts vliegen, zoals de Wapendrager (Phalera-bucephala) , die ik toen Eikenrupsen noemde, omdat ik ze op eikenbladeren vond. Een gele rups met kleine zwart wittevlekjes, kort behaard met hier en daar enkele lange haren.

Wapendrager-Phalera bucephala

Rups Witvlakvlinder-Orgyia-antiqua

In een haag een eindje verder op in de straat waar ik als kind woonde, waren bijna altijd rupsen van de Witvlakvlinder  (Orgyia antiqua), te vinden, een rups met witte borsteltjes, op zijn rug . Maar mijn favorieten waren de langharige rupsen. meestal rood of rood/zwart van kleur.
De rupsen van de Kleine beer (Phragmatobia fuliginosa) en de Grote beer-(Arctia caja).

Grote beer - Arctia caja

Kleine beer - Phragmatobia fuliginosa

 

Op een dag vond ik een prachtige langharige rups neongroen van kleur met witte borsteltjes en een rood staartje. De rups liep op de weg, en een auto reed er langs op. Snel de rups opgepakt en in het emmertje gedaan wat ik op dat moment bij mij had, en op de step terug naar huis met de grote schat. Een oudere jongen die al niet meer op de lagere school zat, vroeg aan mij wat ik in dat emmertje had zitten, en vol trots liet ik de prachtige rups aan hem zien.

Rups Meriansborstel-Calliteara-pudibunda

Dat had ik beter niet kunnen doen, want hij vond het schijnbaar wel leuk, om met zijn duim de rups dood te drukken, want hij had de grootste lol daarom, en helemaal om het feit dat ik er om moest huilen. Nooit ben ik meer zo’n rups tegen gekomen, pas in 2010 vond ik er 1 in Eerbeek. Het bleek de rups van de Meriansborstel (Calliteara-pudibunda)te zijn, en in het echt net zo mooi als in mij herinnering.
De rupsen werden trouwens goed verzorgd en op een dag gingen ze zich verpoppen. De ene rups kreeg een soort tweede huid om zich heen met rare uitstekels, en was alleen nog maar in staat om rare kronkels te maken bij aanraking, en de andere rups spon een coconnetje om zich heen.

Pop Groot koolwitje – Pieris brassicae.

Maar op een dag als je geluk had was het zover en kwam er een vlinder uit de pop, eerst nog wat verkreukeld, maar als de vleugels al trillend opgepompt waren, klaar om te vliegen, en klaar om los gelaten te worden, want zo gaf mijn vader altijd aan, je doet vlinders geen plezier om ze vast te houden, want ze hebben de vleugels niet voor niets gekregen. Altijd weer een mooi moment om de vlinders los te laten. Van sommige vlinders wist ik de naam, maar van anderen helemaal niet. Pas veel later kwam ik daar dan achter. Ook nu lukt het mij lang niet altijd om een nachtvlinder op naam te brengen, en dan hoop ik maar dat de echte deskundigen van Waarneming.nl mij kunnen helpen .
Elke zomer hoop ik dat ik nog een keer de nachtvlinder uit mijn jeugd vind de Grote beer. De zomer is al weer bijna voorbij, en dat betekent dat de kans op het vinden van de Grote beer steeds kleiner gaat worden. De vlinder is prachtig, en eigenlijk zou dat vinden toch moeten lukken, wat het is een hele algemene vlinder, maar ik zie ze helaas nooit meer. Of ik ben ziende blind.
In de plaats van een foto, heb ik een tekening van de vlinder gemaakt, om te laten zien hoe de Grote beer eruit ziet, maar in het echt is de vlinder nog mooier. Maar wie weet heb ik deze zomer geluk.

Grote beer - Arctia caja

Nog een paar nachtjes slapen

De Menukaart

Manlief was een week geleden jarig geweest, en zelf ben ik over een week jarig.
Wat willen jullie graag voor een cadeau hebben voor jullie verjaardag was dan ook een paar weken geleden de vraag.
En meestal weet je dan zo snel niet iets te bedenken, want dat komt vaak na de verjaardag, dan opeens bedenk je wat je had kunnen vragen.
Maar nu moesten we beiden niet echt nadenken over een cadeau.
Met ons allen uit eten gaan, dat zou het een prachtig cadeau zijn. Meestal rond onze trouwdag proberen we als het even kan om gezellig met z’n allen uit eten te gaan. De laatste jaren, en ook dit jaar kwam het er helaas niet van, door allerlei omstandigheden.
En zo kon het gebeuren, dat we als cadeau een tegoedbon voor een etentje kregen in de vorm van een zelfgemaakte menukaart. Op de menukaart stonden allemaal bestaande en niet bestaande gerechten vermeld, die voor ons een bijzondere betekenis hebben. Links bovenin op de menukaart stonden de Kuttelen in tomatensaus vermeld. In dit geval was het woord Kuttelen verkeerd geschreven, want het moet Kutteln zijn. Het is een woord dat iedereen in ons gezin kent, maar waarschijnlijk zijn manlief en ikzelf de enigen die weten, hoe dat woord geschreven moet worden.
Ooit hebben manlief en ik samen met onze oudste dochter (ruim een jaar oud toen we vertrokken) een paar jaar in Zwitserland gewoond. In de verpleging/zorg ging het toen ook niet goed in Nederland. Ook toen waren er bezuingingen, en bovendien werd er een functioneringssysteem in het leven geroepen, en dat bracht een grote onrust te weeg. Het kon je zomaar overkomen dat je in een loonschaal geplaatst werd, waardoor je er tientallen guldens (midden jaren 80) op achteruit ging. Ook was je er niet zeker van of je na het behalen van je diploma als gediplomeerde aan het werk kon.
Wij vertrokken toen naar Zwitserland, want daar was werk genoeg. Het eerste jaar moest ik als vrouw nog verplicht thuis blijven zitten, pas het 2e jaar mocht ik ook werken. Ik kon toen als stundefrau (parttimefunctie) aan de slag in de avonduurtjes in een Privé-kliniek in Bazel, in de kliniek waar manlief overdag werkte. Toen pas was men in Zwitserland zover dat de patienten langer mochten opblijven, inplaats van voor 19.00u in bed te liggen.
Maar met name in het eerste jaar waren het lange werkdagen voor manlief. Je had er 2 diensten, de dagdienst van 07.00u tot 19.00u met een pauze van 3 uur, of de nachtdienst van 19.00u tot 07.00u, meer smaken waren er niet. Alleen de hoofden draaide een dienst tot 16.00u. In de pauze kwam manlief thuis en aten we een warme maaltijd. Als hij ‘s avonds tegen 19.15 thuis kwam aten we altijd een broodmaaltijd, meestal met een lekker hapje erbij.
Op een dag stond er Kutteln in tomato sauce op het menu. We hadden het nog nooit gehad, het zat in een blikje, en het moest alleen maar opgewarmd worden, en volgens de beschrijving een echte delicatesse uit de Elzas.

Kutteln in tomatosauce

Tijden het opwarmen vroeg ik mij af wat ik in hemelsnaam aan het opwarmen was in dat pannetje, en ik besloot dan ook om even te proeven. Sorry dat ik dit nu zo zeg, maar ik ging bijna over mijn nek. Het was een vreemde substantie die ik in de mond had, en die ik op geen enkele manier kan beschrijven, laat staan thuis brengen.
Ik was dan ook heel benieuwd wat manlief er van zou vinden, toch iemand die niet snel zegt dat iets hem niet smaakt, maar ook hij had zo iets van, toch maar even niet.
We hadden geen idee wat wij nu in vredesnaam hadden gegeten, dus het Prisma woordenboek erbij, want een computer hadden wij toen nog niet in huis,bijna niemand die ik kende voor zover ik weet. Een computer was toch nog een beetje science fiction. Maar helaas niets te vinden. Omdat de inhoud van het blik in 4 talen was aangegeven, kwamen we er uiteindelijk met ons Spaans Nederlands woordenboek achter wat we hadden gegeten, en dat was iets van reepjes darm of pens.
De Kutteln zijn uiteindelijk in de vuilnisbak beland, delicatesse of niet.
Voor de liefhebber; dit recept vond ik op het internet van Kutteln in tomatosauce
Gisteren was het dan zover we gingen uit eten met kinderen en kleinkinderen. Heerlijk wokken in een wokrestaurant in Apeldoorn. Het werd een super gezellige avond, heerlijk eten , maar vooral een avond met een super gezelschap.
Een mooier cadeau hadden wij ons niet kunnen bedenken.

Vorig jaar omstreeks deze tijd

Sociaal hier bedoel ik nu eens niet de linkse politiek, maar met sociaal bedoel ik eigenlijk dat mensen, maar ook heel veel dieren graag in een groep leven.
Het voelt meestal prettig om ergens bij te horen. Soms bestaat een groep doordat er een gezamelijke interesse is. Soms biedt een groep bescherming, zoals bij dieren vaak het geval is.
Soms maak je deel uit van een groep waar je helemaal niet om gevraagd hebt. Soms kiest iemand er heel bewust voor om geen deel uit te maken van een groep.
Toch is het dan heel triest als dan op een doordeweekse dag allerlei hulpdiensten zoals brandweer en politie,en mensen van forensisch onderzoek zich in alle rust verzamelen, voor een seniorenwoning een straat verderop. Een oplettende buurman had al dagen geen geluiden vernomen uit de woning naast hem.
Zo in en in triest, en je hoopt maar dat de persoon in kwestie door de dood is overvallen in zijn slaap.
Het gebeurd toch wel regelmatig, dat mensen dagen lang dood in hun woning liggen.
Een paar huizen terug in die zelfde straat woonde tot voor een jaar terug mijn schoonmoeder nog.
Vandaag precies een jaar geleden, kwam A2 (afkorting van de naam die mijn schoonmoeder haar had gegeven)buiten adem bij ons aan de deur om te vertellen dat mijn schoonmoeder gevallen was, op het moment dat zij de deur had willen opendoen voor haar.
Gelukkig waren wij thuis, en nog geen 5 minuten later stonden we bij mijn schoonmoeder in de keuken, die heel ongelukkig gevallen was, en zo te zien haar heup had gebroken, en ook nog eens bovenop haar alarmering lag.
Helaas lag zij ook nog eens op een hele verkeerde plek in de keuken, want de mensen van de ambulance konden haar niet op een brancard het huis uit krijgen. De huizen waren eind jaren 70, begin jaren 80 wat dat betreft zo ongelukkig gebouwd.
Het hele wrange van het verhaal was, dat mijn schoonmoeder toen samen met nog een aantal vrouwen in de vrouwenadviescommissie zat, en de woningbouwvereniging adviseerde over de te bouwen seniorenwoningen, en toen al aangaf dat er geen brancard op een fatsoenlijke manier naar binnen gereden kon worden. Maar zoals vaak het geval, was het kostenplaatje ook hier de grote spelbreker.
In ieder geval was het op geen enkele manier mogelijk om mijn schoonmoeder met een brancard het huis uit te halen.
Mijn schoonmoeder werd eerst helemaal onder de pijnstilling gespoten, en toen onder luid gekerm het huis uitgedragen en buiten op de brancard gelegd. Ondanks al die pijnstilling had ze vreselijk veel pijn.
Het is een dag die Ik(wij) niet snel vergeten zal, want vanuit het ziekenhuis kwam ze in een verpleeghuis, en vervolgens in de Hospice terecht, waar ze uiteindelijk is overleden.
Een schrale troost is dat zij gelukkig geen dagen op de vloer heeft moeten liggen. Mijn schoonmoeder had gelukkig een heleboel mensen in de jaren om zich heen verzameld, ze was wat dat betreft een mensenmens. Gelukkig was A2 in de buurt toen ze viel, al zag A2 dat trouwens heel anders, want zij had meer zo iets van, was ik maar nooit aan de achterdeur gekomen.
Maar mij schoonmoeder vond het altijd maar wat gezellig als zij even langs kwam om een kopje thee te drinken.
Toen mijn schoonmoeder zelf nog goed te pas was ging zij bij de mensen langs die door omstandigheden het huis niet uit konden. Meer dan 25 jaar was zij vrijwilliger bij Stichting Welzijnswerk Brummen, en daarvoor bij het ouderenwerk, als Gastvrouw bij seniorenactiviteiten.
De perode is nu aangebroken dat alles een jaar geleden is. Een jaar geleden was ze er nog bij toen manlief zijn verjaardag vierde. Een paar weken later kon ze er niet bij zij dat haar achterkleinkinderen een jaar werden. Maar gelukkig was dat geen probleem, want de achterkleinzonen kwamen met hun moeder naar het verpleeghuis waar mijn schoonmoeder toen lag.

Gebak erbij, en zo kon mijn schoonmoeder toch nog een beetje de eerste verjaardag van haar achterkleinzoons meemaken, en niet geheel onbelangrijk, zij kon zelf de cadeaus geven. Wat kon ze genieten van haar klein en achterkleinkinderen, en wat had ik van haar nog eens graag die uitspraak gehoord;

“Ik kan mie er altied wel weer een bult om lachen”

De PvdA Webmasters

4 maart 2009 kwam er een Update van de landelijke PvdA dat er een overgang kwam naar een nieuwe CMS .
De bedoeling was dat alle sites van de PvdA afdelingen op WordPress zouden gaan draaien.
Eind 2012 werd ik bij dat proces van overzetten van de website van de plaatselijke PvdA betrokken.
Inmiddels had ik al de nodige ervaring opgedaan (zelf aangeleerd) voor wat betreft het werken met WordPress, dus mijn hulp was meer dan welkom .
Toch leverde de website voor mij ook wat problemen op, omdat het een behoorlijk uitgeklede website betrof, voor wat betreft de functies. Maar goed met een paar uurtjes knutselen draaide de boel, zoals wij dat graag wilden,en wij zijn mijn colega webmaster, en de toenmalige campagnestrateeg van de PvdA Brummen-Eerbeek.
En ik moet zeggen de boel draaide tot nu toe op rolletjes. De eerste Webmaster zorgt voor de berichtgeving, en zelf zorg ik voor het technische gedeelte, en pas de zaken aan als daar aanleiding voor is, zoals met de afgelopen Gemeenteraads verkiezingen.
Als de eerste webmaster afwezig is bijvoorbeeld tijdens de vakantieperiode, dan ben ik in dat geval de “backup”. Wat dat betreft kan onze afdeling de handen dicht knijpen.
Van de week werd ik benaderd door de webmaster, van de PvdA afdeling Rheden/Rozendaal, met de vraag of ik hem wegwijs kon maken in WordPress land. Hij was nog maar kort geleden de nieuwe webmaster geworden, van die afdeling, en de site was lang niet meer up to date.
Dus gisteravond kwam de webmaster van de naburige afdeling vergezeld van zijn laptop aangeschoven aan onze multifunctionele tafel. Nadat ik hem een aantal dingen had uitgelegd, was vervolgens het opschonen van de website aan de beurt, zoals het verwijderen van de dode linken.

Nadat die klus geklaard was, wilde hij graag een zelfde soort opbouw als de PvdA Brummen-Eerbeek site. En dat ging goed, tot op een zeker moment, want we liepen tegen een fout * aan in het systeem. Wat ik ook probeerde het lukte maar niet, terwijl dat bij de PvdA Brummen-Eerbeek wel zonder enige moeite lukte.
Helaas moet Amsterdam hier aan te pas komen, want er moet naar alle waarschijnlijkheid een regel aangepast worden in de Stylesheet (style.css), en anders dan bij mijn eigen website Klinkertjes.nu kun je bij de PvdA sites niet bij deze codering komen.
Maar goed, al met al deze webmaster een aardig eindje op weg kunnen helpen.

 *Nader bericht; 15-08-2014 21.00 u Het probleem is opgelost!

Bedrieglijke schijn

Soms blijkt dat iets niet is wat het lijkt te zijn.
Dit kom je overal tegen, gewoon in het dagelijkse leven.
Denk maar eens aan al die leuke aanbiedingen, waar vaak een addertje onder het gras blijkt te zitten.
Soms gebeurd dit ook in persoonlijke contacten, en gebeurd er iets waardoor de schellen ineens van je ogen vallen, en je iemand heel anders gaat bekijken.
Ook in de natuur kom je vaak die bedriegelijke schijn tegen.
Laatst nog. Tijdens de wandeling met de hond ging er op enig moment een Kommazwever (vlieg) op een gele bloem uitrusten .

Gewone Kameleonspin – Misumena vatia

Ik probeerde dat moment te vangen, die gele kleur van de bloem, het groen van het gras, en het geel met zwarte strepen van de vlieg. De vlieg bleef keurig zitten, maar de wind zorgde toch voor veel beweging van de bloem, en daardoor werd de foto niet super scherp.
Bij thuiskomst ontdekte ik dat er toch iets meer aan de hand was, dan zo op het eerste gezicht leek.
Op het eerste gezicht was het best een redelijk mooie foto,met mooie kleuren, maar in werkelijkheid, dreigde er groot gevaar voor de vlieg.
Op de foto ontdekte ik nog een insect, welliswaar mooi gecamoufleerd, maar als je goed kijkt zie je hem toch, de Gewone Kameleonspin.

Gewone Kameleonspin – Misumena vatia

Een prachtige spin die zich kan aanpassen aan de kleur van de omgeving. Meestal ziiten ze op wiite of gele bloemen, en die kleur nemen ze dan ook aan. Ze maken geen web, maar ze wachten af tot de prooi heel dicht  bij ze in de buurt gaat zitten. En dan slaan ze genadeloos toe, om vervolgens hun prooi leeg te zuigen als een vampier. Ze behoren tot de familie van de Krabspinnen(Tomisidae)
En dan deze onderstaande foto van de Offenbachstraat in Eerbeek. Mooie straat gesierd met Prachtige 35 jaar oude Lindebomen, niks mis mee zou je zo denken. Een tafeltje dekje voor insecten zoals voor de Bijen waar het toch al slecht mee gaat. Onder de bomen een prachtige brede haag waar menige Egel groot is geworden. Maar dit mooie beeld is maar bedrieglijke schijn. In werkelijkheid heeft de Gemeente Brummen na een enquette te hebben gehouden onder de omwonenden, besloten om de 15 Lindebomen te kappen, en er 10 andere boompjes voor in de plaats te zetten. En tot mijn grote verbazing blijkt dat meer dan 90% van de omwonende daarvoor blijkt te zijn. Wel vreemd dat ook bij mensen die in andere straten wonen naar hun mening gevraagd is. Dit alles gaat in het najaar al gebeuren, en ik vrees met grote vreze, dat dit plan niet meer te stoppen is.

Pijnlijke momenten.

Afgelopen maandag 4 aug. was het 21 jaar geleden dat ik samen met de oudste dochters een koppeltje Oostindische lachduifjes kocht. Jip en Janneke.
Na een half jaar ging 1 van de 2 onverwachts dood, en we gingen op zoek naar een nieuwe partner voor Jip of Janneke, want we wisten niet wie er dood was gegaan.
Toen beiden nog leefden kon je duidelijk zien en horen wie de man was, maar nu zat de achterblijver wat ineengedoken op zijn of haar stok, en liet zich niet horen.
Uiteindelijk vonden we een nieuwe partner, want we gingen er eigenlijk een beetje vanuit dat Jip was dood gegaan.

Jip

Maar het werd een gevalletje, van niet met en niet zonder elkaar, en om een lang verhaal kort te maken, de ene Jip is 18,5 of 19 jaar bij ons geweest, en de andere Jip is 20,5 of 21 jaar.
Want maandag 4 aug heeft Jip helaas net niet gehaald, op de Nationale rouwdag op 23 juli ging Jip ineens dood.
En dat deed toch een beetje pijn.
En dan dat andere pijnlijke moment, want het was weer eens zover, mijn zoveelste ontmoeting met de kaakchirurg.
Inmiddels de vierde kaakchirurg in het zelfde ziekenhuis.
Deze kaakchirurg was nieuw in de maatschap, en wederom een ontzettend aardige man.
Eigenlijk wil ik kunnen mopperen op een kaakchirurg, maar ja dat doe je niet zo gauw op een vriendelijk iemand.
Alles verliep gelukkig redelijk goed, alleen kreeg ik hechtingen voor 3 weken mee, inplaats van de gebruikelijke 1 week.
En die hechtingen hebben mij tot aan gisteren behoorlijk in de weg gezeten oftewel ze waren pijnlijk. Gisteren aan het einde van de dag kon ik gelukkig de ergste boosdoener met een schaartje doorknippen, dat gaf in ieder geval verlichting.
En dan onze oudste kleinzoon (tweeling)van bijna 2.
Ze waren van de week weer een dagje bij ons, en zoals dat dan gaat tussen de middag gaan de heren een dutje doen.
Ieder in hun eigen campingbedje, moe maar slapen ho maar. Ze hadden beiden de grootste lol, en waren luid en duidelijk te horen. Tot opeens het lawaai. Nog nooit zo snel boven geweest, en manlief erachteraan. De oudste lag naast zijn bedje, en de jongste stond in het bedje van de oudste, beide nog met hun zomerslaapzak aan.
Gelukkig viel het allemaal mee, en was er meer schrik dan wat anders, maar toch.

Pootje baden

Vanmiddag al pootje badend terug naar de auto met manlief in Eerbeek 

Hoosbui Eerbeek - 07-08-2014