El dia de la Rosa

Oei, nog maar net begonnen met een blog, en nu al dreigt het bijhouden daarvan in het slop te raken. Maar ik had een goede reden vind ik zelf. Wat hebben we veel mee gemaakt de afgelopen tijd. Oudste dochter en haar vriend getrouwd, (een fantastische dag) en ook nog te horen gekregen dat als alles voorspoedig gaat we opa en oma worden van een tweeling. Het geluk komt ons echt tegemoet de laatste tijd. Dat was eind van vorig jaar toch wel even anders. Ineens beland je man, mijn liefste en al ruim 30 jaar mijn grote steun en toeverlaat geheel onverwacht in het ziekenhuis met hartproblemen, en je wereld lijkt in te storten. En dan merk je hoe sterk je kunt zijn, en dat je er nog eens extra bewust van bent dat je het ontzettend hebt getroffen met die drie meiden van mij ( ons), met hun partners. Gelukkig is alles goed afgelopen, er zitten wat nieuwe onderdelen in zoals Geert placht te roepen, en volgens hem kan hij weer jaren mee. En eerlijk is eerlijk, je komt er nu pas achter dat het proces bij hem al een tijdje gaande was, het is er echt ingeslopen, zo goed als hij zich nu weer voelt heeft hij zich in geen tijden meer gevoeld. En zo kon het dan toch gebeuren dat wij gisteren maar liefst 30 jaar getrouwd waren In het weekend hadden wij dit al in kleine kring gevierd, en van de kinderen kregen wij een waardebon aangeboden goed voor een rondvaart door de Biesbosch, echt een fantastisch cadeau, een wens gaat, wat dat betreft, in vervulling. Op de dag zelf( 23 april) de val van het kabinet Rutte, (opgeruimd staat netjes)een betere dag hadden ze niet kunnen uitzoeken, maar het had ook gerust eerder gemogen . En dan nog het beste nieuws van de dag, een goede uitslag van de 20 weken echo van de tweeling, niet anders verwacht, gezien de voorgaande echo’s, maar toch even een spannend moment, omdat ze nu heel gericht naar mogelijke afwijkingen gingen zoeken. 23 april, de dag, kon voor ons niet meer stuk. Het getal 23 beschouw ik altijd al als mij geluksgetal (geboren op de 23ste), vandaar dat ik ook heel graag wilde trouwen op de 23ste, en dat gebeurde dus ook op 23 april 1982. Tot mijn verbazing stond er gisteravond ineens een berichtje van Carmen uit de vriendenkring op facebook, met een foto op het nieuwsoverzicht , waarop zij te zien is met een rode roos , met de volgende tekst in het Spaans………. La Rosa de San Jordi , para toda la gente que quiero xxx Dan begin je toch een beetje nieuwsgierig te worden en dan ga je googelen, en kom je erachter dat in Spanje(geboorteland van Carmen) El dia de la Rosa (De Dag van de Roos)gevierd wordt 23 april is de sterfdag van Sant Jordi bij ons beter bekend als Sint Joris, en dat is in veel landen en zeker in Spanje een bijzondere dag. Die dag lijkt een beetje op Valentijnsdag. Historisch gezien gaven de mannen vrouwen rozen Toch leuk om er na 30 jaar achter te komen dat je wel op een heel bijzondere dag getrouwd bent, namelijk op El dia de la Rosa.

Mijn eerste fotocamera

Afgelopen week schreef mijn oudste broer een berichtje in mijn gastenboek die op de website staat, daarin herinnerde hij mij aan het feit dat ik vroeger als kind ook al in de weer was met een fotocamera, en ach, dan dwalen je gedachten weer af naar die tijd. Ik was 12/13 jaar oud toen ik mij eerste fotocamera kocht, van mijn spaarcentjes. Een camera van nog geen 15 gulden (de prijs exact weet ik niet meer). Het was een DIANA fotocamera(mijn broer wist nog welk merk het was), de filmrolletjes waren nog bijna duurder dan de camera zelf, om over het ontwikkelen en afdrukken daarvan maar niet te praten, en alles was in zwart/wit. Maar ik had het geluk dat mijn buurjongen die een stuk ouder was, in het bezit was van een donkere kamer, ook wel Doka genoemd. Gerrit (mijn buurjongen) fotografeerde zelf ook, zijn foto’s stonden regelmatig in de krant, de toenmalige Graafschapbode (Doetinchem) maar of hij nu freelancer voor die krant was, dat weet ik niet meer. In ieder geval als Gerrit zijn films moest ontwikkelen, dan ontwikkelde hij ook mijn filmpjes, helemaal voor niets, anders had ik die hobby met mijn zakgeld niet kunnen betalen. Aan modellen geen gebrek, mijn broertjes en zusje waren vooral de pineut, maar het liefste ging ik er op uit, koeien en paarden, en andere dieren op de foto zetten. Thuis kreeg ik dan vaak te horen dat dat zonde van het filmpje was, want wat had je nu aan een koe op de foto, werd er dan gezegd. Maar Gerrit nam het dan voor mij op, hij sprak zijn verbazing uit over de foto’s die ik maakte met dat goedkope toestelletje, en een enkele foto drukte hij zelfs af als ansichtkaart. Later toen ik vakantiewerk ging doen, en mij eerste geld verdiende kwam er een echte Kodakcamera. Die camera was vooral heel handig bij het maken van verslagen tijdens mijn stages in de diverse zorginstellingen. Nu kon ik voor het eerst in kleur fotograferen. Nu jaren later zijn de zwart/wit foto’s in bijna perfecte staat, maar de foto’s in kleur zijn vervaagd en roodachtig verkleurd, best wel jammer. Tot een jaar of 25 was ik best wel fanatiek met fotograferen bezig, maar daarna werd dat ineens stukken minder. Waar dat aan lag? Misschien omdat ik inmiddels was getrouwd, de oudste dochter was inmiddels geboren, ik ging parttime werken en in huis was een Practica camera waar ik totaal niet mee overweg kon. Feit is dat Geert toen het meest fotografeerde. Vanaf de geboorte van onze jongste dochter waren wij in het gelukkige bezit van een JVC videocamera. Meters film zijn er toen door mij gemaakt met die camera en zijn opvolger de Sony. En opeens was daar ook op foto gebied de ontdekking van de eeuw de digitale camera, wat een uitvinding. Jaren heeft een Sony digitale compact camera dienst gedaan. Ideaal zo’n digitale camera, bevalt een foto niet, wissen en klaar. En toen was daar de vriend van onze middelste dochter. Hij was op zoek naar een andere camera, en tegen een schappelijk prijsje kon ik zijn camera, een Canon, overnemen. Inmiddels ben ik al weer 2 camera’s verder. De eerste Canon was een beetje snel versleten, de tweede was na een valpartij van mijzelf(camera in de hand) behoorlijk van slag, dus belande die helaas al snel in de kast, raar want uiterlijk kwam die camera stukken meer ongeschonden uit de strijd dan ik zelf. De camera die ik nu gebruik, de Canon Power Shot SX30, bevalt gelukkig prima, en ik hoop er nog lang mee te kunnen fotograferen. Die camera heb ik bijna altijd bij me, dat was trouwens wel even een stap om te nemen, je hebt het gevoel dat iedereen je zit aan te gapen als je met de camera om de nek, met de hond, je rondje loopt. Gelukkig kon ik dat station snel achter mij laten, in het dorp zijn ze er inmiddels wel aan gewend geraakt. Er wordt nu niet meer achterdochtig gevraagd waarom ik hun raam aan het fotograferen ben (boom met Staartmees voor het bewuste raam), nee, nu is het meestal; wat zie je daar toch zitten, ik zie helemaal niets. Het mooiste vind ik nog dat ik nu kan laten zien wat ik allemaal ben tegengekomen, en thuis nog eens op mij gemak kan uitzoeken wat ik op de foto heb gezet, en in mijn geval is het lekker buiten zijn en genieten van al het moois om mij heen. Maar 1 van mijn eerste foto’s gemaakt met mijn allereerste fotocamera, van een roodbonte koe in Winterswijk blijft speciaal.