dinsdag 21 mei 2019

Tranen van geluk

Tot bijna 2.00u hebben manlief en ik opgezeten, maar er kwam geen telefoontje vanuit het ziekenhuis . De bevalling van onze dochter was al een behoorlijke tijd aan de gang.
We hadden zo met haar en onze schoonzoon te doen, maar we konden niets anders dan afwachten.
Voor mij werd het een onrustige nacht . Een uur later was ik al weer wakker . Toch lukte het me om uiteindelijk nog een paar uurtjes slaap te pakken, maar om 7.30u stond ik alweer naast het bed, klaar wakker, en met een knallende koppijn.
Gelukkig zakte de koppijn weer snel af, toen ik eenmaal het bed uit was. Op het moment dat ik rond 8.30u Ulli onze hond wilde uitlaten ging de telefoon…..onze dochter, ze had een pittige nacht achter de rug zo vertelde ze, en of we wat kleren konden meenemen naar het ziekenhuis en …….beschuit met …., verder kwam ze niet, ik schoot vol, en aan de andere kant van de telefoon schoot onze dochter ook vol.
Om een lang verhaal kort te maken, we hebben na onze 2 kleizoons er nu een kleindochter bij, en gelukkig is met haar, en onze dochter alles goed.

maandag 20 mei 2019

De kop er niet bij

Manlief kwam vanmorgen de trap op stormen …..”volgens mij is het begonnen”.
Er kon maar 1 ding begonnen zijn , en dat was de bevalling bij onze middelste dochter. Wij hebben een prachtige app, zodat manlief en ik elkaar kunnen volgen, en onze middelste dochter kunnen we ook volgen.
Het pijltje stond op een andere plek, en dat kon maar 1 ding betekenen . Het werd ook tijd, want de uitgerekende datum was al lang verstreken .
En ineens ben je klaarwakker, je wilt heel veel, maar je kunt niets …….afwachten.
Aan het begin van de middag kregen we een WhatsApp van onze dochter dat het inderdaad begonnen was, maar dat het allemaal nog niet zo wilde vlotten , en ze wilde ons sterkte wensen voor de uitslag van de controle CT scan (darmkanker) van manlief , en ze zou ons op de hoogte houden.
We moesten pas halverwege de middag in het ziekenhuis zijn, en zoals gewoonlijk waren we weer ruim op tijd. Voor het eerst was de specialist uitgelopen met met zijn spreekuur, dat zal je altijd zien, aan de andere kant was het wachten een mooie afleiding.
De parameters van de dikkedarmkanker in het bloed waren nog lager dan de vorige keer, en dat was al laag, maar zo begrepen wij, er was de vorige keer een plekje op een rib gezien, en die was nu groter geworden.
Een uitzaaiing van darmkanker kon dit niet zijn, gezien de lage parameters, maar hoe dan ook er groeide iets op de rib. Hij kon eventueel een punctie doen, maar hij stelde eigenlijk voor om eventueel binnenkort weer een PET/CT-scan (nucleair onderzoek). Hij zou dit nog gaan bespreken met de uroloog van manlief.
Hoe dan ook de controles zouden weer korter op elkaar plaats vinden. Eerlijk gezegd weten we achteraf het verhaal niet goed meer terug te halen. We besloten om nog even koffie te gaan drinken bij het restaurant in het ziekenhuis , om even alles op een rijtje te krijgen.
Daar troffen we onze schoonzoon aan , die ook even moest bijtanken.
We waren eigenlijk weer totaal overdonderd, maar we hadden geen tijd om er lang bij stil te staan, want we begrepen van onze schoonzoon dat de bevalling niet echt wilde vlotten.
Soms vraag ik mij wel eens af, waarom kan nooit eens iets normaal gaan.