Tegeltjes wijsheid

Gisteren was het alweer een week geleden, dat onze dochter met de ambulance van Zwolle naar Arnhem vertrok. Dat betekent dus ook dat mijn dochter inmiddels iets meer dan 33 weken zwanger is. Vandaag had ze het moeilijk, het viel haar zwaar, al die nieuwe kamergenootjes, die allemaal al weer naar huis vertrokken waren, vaak omdat het loos alarm was. Maar helaas mijn dochter heeft alleen (heel misschien) 3 uurtjes verlof in het verschiet aan het eind van de week. Ze heeft een onrustige nacht achter de rug, en is blijven zitten met een enorm dubbel gevoel. Als de bevalling op gang was gekomen, dan ……………..maar ja het mag nog niet het is te vroeg. Zo troffen we haar vanmiddag aan, alleen op een 4 persoonskamer, zich verontschuldigend voor de tranen die even niet meer tegen te houden zijn. Op zo’n moment kun je alleen maar een luisterend oor zijn, een zakdoekje aanreiken (schoonzoon had een paar uur eerder haar al voorzien van een hele stapel), af en toe een ervaring van jezelf er in gooien, maar voor de rest lijk je machteloos te zijn. Maar toch als het tijd is om weer naar huis te gaan laten we een dochter achter die weer lacht en er weer helemaal voor gaat. Een paar uur later weten we dat het internet weer een Blogger rijker is ,weliswaar wel een Blogger die voorlopig nog even in het anonieme blijft. Toen wij op bezoek waren vertelde ze dat ze tot nu alles van wat ze had beleefd al weer allemaal had bijgeschreven in haar schrift. Eigenlijk zou je ook een Blog moeten beginnen, raden wij haar aan, een account bij Google is zo aangemaakt. Zo gezegd zo gedaan ! En zo kan het gebeuren dat ik met het lezen van het blog van mijn dochter, even een traantje moet wegpinken. Ik wist en weet één ding zeker het gaat helemaal goed komen. Mijn schoonmoeder kwam vroeger altijd met de volgende tegeltjes wijsheid……………….