Je hoort hem wel, maar je ziet hem niet !

 

Er komt een vogeltje voor in Nederland, wat je heel goed hoort, maar nauwelijks te zien krijgt, laat staan dat je hem op de foto krijgt.

Het is een vogel die iets groter is dan een Winterkoning, roodbruin van kleur, met een vuilwitte onderkant.
Hij heeft een verborgen levenswijze, altijd in de buurt van water, in de dichte begroeiing van de oeverzone, het zijn echte kruip en sluip vogeltjes .
Je kunt hem herkennen aan een kortdurende harde zang, bijna explosief .
Gelukkig komt de bewuste vogel met de naam Cetti’s Zanger (Cettia cetti), als broedvogel steeds meer voor in Nederland, dat was een aantal jaren geleden namelijk niet het geval.

Gehoord had ik Cetti’s Zangers al vaak genoeg, en ook had ik ze al een paar maal redelijk kunnen zien, maar een foto maken, dat is toch wel even een andere verhaal .

Vandaag heb ik na lang wachten op 1 plek, eindelijk een Cetti’s Zanger (Cettia cetti) op de foto kunnen zetten.

Net als altijd liet ook deze Cetti’s Zanger zich prima horen, soms kwam het geluid dichtbij vanuit de rietkraag naast mij, maar toch kon ik hem maar niet ontdekken. Maar na een uurtje wachten zag ik een Cetti’s Zanger onder in de rietkraag bewegen . Even later vloog hij laag over het pad naar het riet aan de andere kant van het pad, maar daar kon ik hem niet meer terugvinden. Maar opeens klonk vanuit de rietkraag naast mij weer de explosieve zang, en weer vloog de Cetti’s Zanger naar de overkant van het pad . Nu kon ik hem wel even volgen in de onderste laag van het riet.

Ik kon wel een paar foto’s maken van een door het riet kruipende vogel , maar nu had ik de pech , dat een toevallig passerende wandelaar mij het zicht ontnam.
Weer was ik de Cetti’s Zanger kwijt, en omdat ik langzamerhand stalbenen had gekregen van het lange staan, besloot ik het voor gezien te houden. Na een klein stukje te hebben gelopen , hoor ik opeens een Blauwborst (Luscinia svecica) zingen.

Ik zag gelijktijdig de Blauwborst ook zitten op een paal, en gelukkig zag hij mij niet .

Onverstoorbaar ging de Blauwborst door met zijn zang, wat dat betreft kon mijn dag al niet meer stuk. Gelukkig had ik door het bewegen ook weer wat gevoel terug in mijn benen gekregen, en daarom besloot ik toch maar weer terug te gaan, en nog een poging bij de Cetti’s Zanger te wagen.

Op het moment dat ik bijna aankwam op de bewuste plek, komt er opeens vanuit een struik, een roodbruine vogel, van tak op tak omhoog geklommen.
Het was de Cetti’s Zanger en hij liet zich eindelijk eens prachtig bekijken, en ik kreeg zelfs de kans om een paar foto’s en een filmpje te maken, en op het eind van het filmpje is ook nog even de zang te horen.

Bijna had ik de moed opgegeven, maar achteraf ben ik blij dat ik toch heb doorgezet.

Cetti's Zanger - Cettia cetti ♂️

Cetti's Zanger - Cettia cetti ♂️

 

Blauwborst – Luscinia svecica ♂️

 

Een prachtige doortrekker !

In het Binnenveld bij Wageningen werd afgelopen zondag, aan het eind van de middag melding gemaakt van een overvliegende Steppekievit (Vanellus gregarius) .
Gisteren druppelden in de loop van de middag steeds meer meldingen binnen van de Steppekievit, en ook nog eens met foto. Anders dan zijn neefje de ‘gewone’ Kievit, is de Steppekievit in Nederland een zeldzame dwaalgast, of doortrekker, dus ik dacht eerlijk gezegd die is zo weer vertrokken, die ga ik never en nooit niet zien.

We hadden voor vandaag sowieso het plan gevat om de auto te pakken, en richting Park Lingezegen in de buurt van Arnhem te gaan, in de hoop Baardmannetjes, en Blauwborsten te zien. Alles verliep niet helemaal volgens plan, want tot mijn grote verbazing werd de Steppekievit vanmorgen wederom gemeld.

Dan toch maar via een omweg richting Lingezegen, want naast de Steppekievit werd in het Binnenveld ook melding gemaakt van een Poelruiter (Tringa stagnatilis), die ik al wel 1 x eerder had gezien in de buurt van Deventer. Gisteren werd er ook nog melding gemaakt van een Steppekiekendief (Circus macrourus), maar die leek vanmorgen verdwenen.

En zo gingen we op goed geluk richting het Binnenveld bij Wageningen. Bij aankomst had manlief nog volop ruimte om de auto te parkeren op de kleine parkeerplaats. Manlief bleef achter in de auto, en ik liep richting een handjevol mannen die door hun telescoop aan het turen waren.

Toen ik redelijk in de buurt van de mannen kwam, riep 1 van hen mij toe, dat de Poelruiter mijn kant op kwam vliegen. En tot mijn grote verbazing stond ik ineens dichtbij een Poelruiter die totaal geen oog voor mij had, maar na zijn landing in de plas water, gelijk begon te zoeken naar iets eetbaars.

Ik kon van dichtbij foto’s maken van de Poelruiter, en een filmpje, dus wat dat betreft kon mijn dag al niet meer stuk. De bewuste man die mij attent maakte op de Poelruiter, maakte ook nog snel een aantal foto’s, en toen liepen we gezamenlijk terug naar het groepje wat iets verderop stond. De voor mij onbekende man, ging weer met zijn telescoop op zoek naar de Steppekievit, want die was al even niet meer in beeld geweest . Er waren volop Kieviten aanwezig in het gebied, en heel even werd er een Bokje (Lymnocryptes minimus) door iemand gezien, maar helaas niet meer terug gevonden.

Opeens had de onbekende man naast mij de Steppekievit in beeld, en mocht ik bij hem door de telescoop kijken. Toen ik ongeveer de plek wist, had ik de Steppekievit al snel in beeld met mijn camera . Wat een een geluk, ik kon het bijna niet geloven . De Steppekievit zat wel een eind van ons af , maar toch …….wat een prachtige vogel , en helemaal toen de zon ook nog eens even begon te schijnen.

Maar na een poosje getuurd te hebben, en nadat ik de onbekende man had bedankt, toen pas had ik in de gaten hoe koud het was, op die toch wel open en winderige vlakte. Op het moment dat ik besloot om terug naar manlief in de auto te gaan, viel het mij op hoe druk het inmiddels was geworden.

Wat een morgen, nooit verwacht dat ik ooit een Steppekievit zou zien, en ook nog eens een prachtige Poelruiter van heel dichtbij. Koud maar voldaan, gingen we richting Park Lingezegen.

In het westelijk gedeelte van Park Lingezegen was het gelukkig wat minder koud, ook al stond er wel behoorlijk wat wind. Dat maakte dat de Baardmannetjes zich wel lieten horen, maar nauwelijks omhoog kwamen in het riet, om over de Cetti’s Zanger (Cettia cetti) maar te zwijgen, die hoorde en zag ik maar heel kort. Een Blauwborst (Luscinia svecica) liet zich gelukkig wel goed bekijken en horen, net als de Tjiftjaf (Phylloscopus collybita).

Wat een dag, de lente lijkt eindelijk begonnen !

Steppekievit – Vanellus gregarius

Poelruiter – Tringa stagnatilis

Blauwborst – Luscinia svecica

 

 

Horen is scoren.

Eind februari werd er op waarneming.nl melding gemaakt van een Zwartkoprietzanger (Acrocephalus melanopogon) , in de buurt van de Blauwe Kamer bij Wageningen/Rhenen.

Als het klopt, en de vogel wordt goed bevonden door de CDNA (Commissie Dwaalgasten Nederlandse Avifauna) dan zou dit de 3e voor Nederland zijn. Normaal gesproken bevinden Zwartkoprietzangers zich het gehele jaar door in Zuid-Europa in de buurt van Middellandse Zee.

De dagen na de vondst van de Zwartkoprietzanger was het behoorlijk druk op de Grebbedijk in Rhenen. Op 4 maart op een mooie zonnige middag gingen wij er ook heen . Manlief bleef in de auto zitten, en ik liep naar de plek toe . Gelukkig was het op dat moment nog niet zo druk, maar dat veranderde snel . De Zwartkoprietzanger heb ik toen uitstekend gehoord, maar never en nooit niet gezien.

De afgelopen week zijn we nog een keer geweest, toen de zang gehoord van de Zwartkoprietzanger, en de bewegingen onder in het riet gezien van de vogel, maar daar bleef het bij . Het was toen behoorlijk koud daar op die dijk, en er stond behoorlijk wat koude wind.  Maar hoe dan ook het was wel de moeite waard, ik heb een mooie Zeearend, en een Havik zien overvliegen, en volop Cetti’s Zangers horen zingen.

Voor mijzelf had ik het besluit genomen om er niet meer naar toe te gaan, maar het bleef kriebelen. Vandaag besloot ik toch te gaan voor een herkansing, een zichtwaarneming, en misschien wel een foto.

Aangekomen op de dijk was het nog vrij rustig, en eerlijk gezegd heb ik mij geen moment verveeld. In de verte kwamen groepen Kraanvogels over, en ook de Havik kwam liet zich weer zien. Ik zag Staartmeesjes, en een IJsvogel, en op verschillende plekken hoorde ik de Cetti’s Zangers weer zingen. Een eind verderop liet een Groene specht zich ook een paar maal horen.

Geleidelijk aan werd het wel wat drukker op de dijk, ook wel fijn, want nu konden meerdere ogen naar beneden in het riet turen, en meer kans op een zichtwaarneming.

En eindelijk na een tijd wachten kwam vandaag mijn wens uit, en de wens van velen met mij.  Op een gegeven moment liet de Zwartkoprietzanger zich op momenten weer kort horen, en opeens kwam hij heel even een klein stukje omhoog vanuit het riet. Ik heb hem (al was het kort) goed kunnen zien, maar een foto is helaas niet gelukt, want een arm van iemand anders ontnam mij op dat moment het beeld . Het is helaas niet anders geen foto, en niet op bewegend beeld, maar ik heb hem wel gezien .

NB 14 maart is de Zwartkoprietzanger voor het laatst gezien en op 15 maart voor het laatst gehoord. Helaas geen herkansing meer, moeten we toch een keer naar Griekenland, grapte ik tegen manlief.

Horen is scoren ! Zwartkoprietzanger – Acrocephalus melanopogon Rhenen – Hoornwerk aan de Grebbe Grebbedijk (Utr.)

Zeearend – Haliaeetus albicilla

Kraanvogel – Grus grus

Havik – Accipiter gentilis

 

 

De uil zat in de………

Een Oehoe, de grootste uilensoort in Nederland bevind zich al een tijdje in de buurt van Zwolle. Maar tot aan vandaag liet ik dat mooi aan mij voorbij gaan . Te veel mensen daar, te druk wat mij betreft.
Maar vandaag toch maar de stoute schoenen aangetrokken, voorzien van een paraplu, en regenjas ging het met de auto richting Zwolle.

Het weer was er niet naar voor mooie plaatjes, het was bewolkt en regenachtig, dus ik gokte erop dat er niet veel mensen daar aanwezig zouden zijn.

Er stonden een aantal Mammoetbomen (Sequoiadendron giganteum) bij elkaar midden in het park/bos, wat een geweldige bomen zijn dat toch, van wel 37 meter hoog, en een omtrek van ruim 5 meter . Ik had nog nooit op 1 plaats er zoveel bij elkaar gezien.

Gelukkig zat de Oehoe daar niet in .

Naar even gezocht te hebben vond ik de Oehoe wel, of beter gezegd er stonden een paar mensen in de buurt van een hoge boom naar boven te kijken. Heel hoog in die boom (gelukkig geen Mammoetboom) wat verscholen achter takken ontdekte ik de Oehoe ook .

Het was gelukkig op dat moment droog, maar de Oehoe vond het nodig om de tijd zo veel mogelijk slapend door te brengen. Zo nu en dan ging er 1 oog open, maar dat was het dan ook .

In de buurt van de boom was wel van alles te zien en te horen, vooral Staartmeesjes lieten zich regelmatig even horen. Een klein formaat Bruine kikker begaf zich op de stam van een boom, omringd door heel veel Wilde narcissen, en Bosanemonen.

Het begon na een tijdje weer zachtjes te regenen, en daardoor leek er in de boom wat leven in de brouwerij te komen, want de Oehoe begon het verenpak uit te schudden en te poetsen .

Een onvoorzichtige Eekhoorn die in de buurt van de de Oehoe kwam, trok even zijn/ haar aandacht, maar die had geluk dat de Oehoe op dat moment het te druk had met zijn verenpak in orde te brengen.

Daarna was het weer rust in de boom , en ik besloot (inmiddels had ik het behoorlijk koud gekregen) weer richting de parkeerplaats te gaan. Zo werd een regenachtige dag toch nog een onvergetelijke dag .

Oehoe – Bubo bubo

Bosanemoon – Anemone nemorosa

Bruine Kikker – Rana temporaria

Mammoetboom – Sequoiadendron giganteum

Mammoetboom – Sequoiadendron giganteum

Staartmees – Aegithalos caudatus

Wilde narcis – Narcissus pseudonarcissus

 

 

Kersten’s Molentje

Vanmorgen  ging het richting het bos in Eerbeek. We wilden langs De Gravinnebeek wandelen met als doel Kersten’s Molentje. Manlief was dat al tijden van plan, maar het kwam er maar steeds niet van . Of zijn gezondheid stond in de weg, of het weer liet het weer eens afweten.

De Gravinnebeek zoals de beek in het bos officieel heet, heeft een watervalletje waar vroeger een (papier)molen moet hebben gestaan, in Eerbeek en omgeving bekend als het Kersten’s Molentje (Kersten was de laatste molenaar).

In de laatste 7 jaar is er hard gewerkt aan het opknappen van de beek en de waterval, ook is er een nieuwe brug geplaatst, met als doel de zaak weer aan het stromen te krijgen. Inmiddels zijn die werkzaamheden al weer een tijdje achter de rug, en volgens de verhalen stroomt de beek als nooit tevoren, mede ook dankzij de vele regen die er de laatste maanden gevallen is .  Eerlijk gezegd had ik de beek nog nooit zien stromen, zolang ik het mij kan herinneren . Zelfs manlief kon het zich niet herinneren dat het water over het watervalletje stroomde, als oud Eerbekenaar.

Bij het bos aangekomen ontdekte ik een grote groep Kepen een vogel die je meestal in Nederland alleen in de winter ziet.
In de winter verblijven grote aantallen Scandinavische Kepen in Nederland, meestal trekken ze gezamenlijk op met Vinken .

Maar in deze groep bevonden zich maar enkele Vinken, tussen wel 60 Kepen . Ze hadden geen oog voor ons, want ze waren alleen maar druk bezig met afgevallen beukennootjes aan het eten. Dat was iig een leuk begin van de dag.

Toen we richting het watervalletje liepen was het wel uitkijken geblazen, want door de modder glibberden we alle kanten op. Maar dat glibbertochtje mocht de pret niet drukken . Eindelijk hebben ook wij het water over het watervalletje bij Kersten’s Molentje zien stromen.

Keep – Fringilla montifringilla

Kersten Molentje Eerbeek

Manlief bij Kersten Molentje

 

 

 

 

Op de eerste rang !

Wel raar , we hebben toch een beetje vleugeltjes gekregen na het gesprek met de oncoloog gisteren, we kunnen hoe dan ook weer even verder.

Heb je zin om een ritje te maken , was mijn vraag aan manlief, oh jawel hoor was zijn antwoord, wil je soms richting de Oehoe in Zwolle.

Maar nee, de Oehoe van Zwolle had ik niet in mijn hoofd zitten. De Oehoe was op 21 februari daar voor het eerst gezien, en gisteren waren er al veel mensen daar gaan kijken. Ik had echt geen zin om met heel veel fotografen daar rond te lopen , eerlijk gezegd had ik de puf er ook niet voor, bovendien kon ik mij niet voorstellen dat de Oehoe daar na een dag nog steeds zou zitten.

Nee niet naar de Oehoe, ik had in mijn kop zitten om een ritje Dalfsen te maken, daar bevond zich al een aantal weken een Hop.

De Hop (Upupa epops) is een prachtige vogel met roodbruin verenkleed, en een lange dunne snavel. De vleugels en de staart zijn zwart en wit getekend , maar het meest opvallende is de bruinrode kuif die aan het uiteinde ook wit met zwart is, en die de vogel kan worden opzetten  De Hop is een insecteneter die vooral rupsen en de larven van kevers en langpootmuggen eet. Vroeger kwam de Hop gewoon voor in Nederland, maar tegenwoordig zie je ze in Nederland alleen nog maar als zeldzame doortrekker (het gerucht gaat dat er vorige jaar wel een broedgeval was in Nederland).

Zo gezegd zo gedaan, snel een paar krentenbollen en wat te drinken voor onderweg bijeen gegraaid , en weg waren we .

Een stukje snelweg, en verder lekker binnendoor, genietend van het landschap . Aangekomen op de plaats, stonden er tot onze grote verbazing toch al een een handje vol fotografen, ondanks dat er nog geen melding was geweest op Waarneming.nl. Het was er tamelijk onrustig omdat er langs de weg graaf en snoeiwerkzaamheden bezig waren . Vanuit de auto, voorzien van een broodje hadden we goed zicht op de omgeving . Naast ons was een groepje Putters aan het badderen in een plas water, en een Roodborstje bevond zich wat verderop. Geen idee of het handje vol fotografen (iets verderop van ons) de Hop al in beeld hadden gehad, maar 1 voor 1 vertrokken ze op een gegeven moment , en zo kon het gebeuren dat we daar na verloop van tijd alleen stonden.

Opeens zag ik een vogel vanuit een fruitboom naast een woning naar beneden vliegen. Manlief besloot de auto te keren, en heel voorzichtig in zijn achteruit parkeerde hij onze auto voor een hek . Hierdoor had ik vanuit de auto redelijk vrij uitzicht op een soort van kleine boomgaard . Om het hoekje van een haag, zag ik wat bewegen, en ja hoor, even later bevond de Hop zich bijna voor mijn neus .

En zo zaten manlief en ik ruim een half uur lang op de eerste rang te genieten van de Hop, die onverstoorbaar heel veel larven naar binnen werkte . Het verenkleed van de Hop zag er wat gehavend uit, niet echt moeders mooiste, bovendien begon het ook nog eens heel zacht te regenen, en behoorlijk te waaien, en dat maakte dat het verenkleed er nog minder uit begon te zien. Maar dat maakte voor ons niet uit, het was voor ons genieten, en helemaal toen de graafwerkzaamheden ivm een pauze ook stil werden gelegd.

Na verloop van tijd kwam nog een man voorbij in een auto, die vroeg of we de Hop zagen, en die even zijn auto uitkwam, en snel een foto maakte, en weer wegreed, en daarna 2 mannen, die net als ons wel genoten van de Hop die zich zo prachtig dichtbij ons bevond .

Nog een tijdje zijn we daar gebleven , en daarna zijn we op ons gemak weer richting huis gegaan . Al met al een heerlijk dag .

 

Hop – Upupa epops

Hop – Upupa epops

Hop – Upupa epops

Hop – Upupa epops

 

 

Een mooie Lente gewenst !

Vandaag ging het weer richting het Gelre ziekenhuis in Apeldoorn . We waren de eerste vandaag op het spreekuur van de oncoloog.

Toch een beetje met knikkende knieën, zaten we tegenover hem , maar gelukkig viel het mee , het belangrijkste de PSA is nog steeds onmeetbaar laag.

Het HB gehalte is door de ijzerinfusen van de afgelopen weken wel gestegen, maar nog steeds niet op peil, de oncoloog had er meer van gehoopt. Gelukkig is er niets met de darmen aan de hand , waar we bang voor waren . Bijna zeker zijn de bijwerkingen van de behandeling van de prostaatkanker de oorzaak van het lage HB gehalte. De oncoloog verwacht dan ook dat het HB in de toekomst misschien nog iets hoger, maar niet meer op peil komt . Manlief krijgt nu iig vit B12 en ijzertabletten bij de bestaande medicatie.

Als boodschap kreeg hij van de oncoloog nog mee, dat hij vooral aan de bel moest trekken, als de slapte in de benen en de duizelingen weer toe zouden nemen, ivm met vallen . Bij vertrek wenste de oncoloog ons nog een mooie lente toe .

Hoe dan ook, als het goed is even geen ziekenhuis de komende 3 maanden, laat die lente maar komen.

Wachtruimte Oncoloog Gelre ziekenhuis

 

De kleine stuiterbal

 

Ik kon vanmiddag wel een gat in de lucht springen, eindelijk heb ik na verschillende pogingen een beetje foto kunnen maken van de stuiterbal, of liever gezegd het stuiterballetje onder de vogels.

Een dag met mooi licht, een dag met slecht licht, blijven posten, op de plek waar de vogel het laatst gezien was, of gewoonweg alle struiken en bomen afspeuren in het parkje waar de vogel zich al weken bevond . Het mocht allemaal niet baten.

Zeker ik heb het vogeltje een paar keer in de kijker gehad, maar een beetje foto kunnen maken……..forget it !!!!!

Of er zaten takjes voor het vogeltje, waardoor ik niet scherp kon stellen,

of ik zag alleen een wazige gele vlek op de foto, waar even daarvoor het vogeltje zich nog bevond.

De eerste keer, kwam ik wel met een foto thuis, met alleen de onderkant van het vogeltje. Hoe dan ook, op dat moment was ik er super blij mee. Bovendien ik had voor het eerst in mijn leven een Pallas’ Boszanger (Phylloscopus proregulus) gezien, en ook nog een foto kunnen maken.

Maar ja voor iemand anders ……het vogeltje op de foto kon van alles zijn . Hoe dan ook het liet mij niet los, ik had hem gezien , ik had hem zien bewegen, ik had hem gehoord, dat zou een volgende poging alleen maar makkelijker kunnen maken .

Maar helaas ging bij de volgende poging, die vlieger niet op . Gelukkig waren er best veel (leuke) soorten vogels in het parkje te zien, en dat alleen al  maakte veel goed, en nog een schrale troost, ik was niet de enige die steeds het nakijken had . Gedeelde smart, is dan toch halve smart.

Maar vandaag bij de 3e poging had ik binnen een half uur geluk, ik zag de Pallas al vrij snel na aankomst zitten in een struik, maar zoals het tot nu toe steeds ging, was ik een moment later de vogel al weer kwijt. Gelukkig kwamen er op dat moment een paar andere mensen aanlopen met verrekijker en ook een camera , waarvan 1 man die (zo werd al snel duidelijk) super ogen had . Hij had sowieso het geluk dat hij zijn lengte mee had, maar bovenal, had hij het vermogen om op wonderlijke wijze de Pallas in de ruigte van de struiken (steeds) weer terug te vinden.

De Pallas’ Boszanger is nauwelijks groter dan een Goudhaantje, maar veel drukker in zijn doen en laten. Hij heeft een opvallende gele wenkbrauwstreep,en een zwarte oogstreep. Over de lengte van het kopje loopt een gele streep, en hij heeft 2 opvallende, geelkleurige vleugelbanden.

De Pallas wordt in Nederland maar af en toe gezien meestal in de winterperiode, en bijna altijd in de kustgebieden. Ze broeden normaal in delen van Siberië, en overwinteren meestal in Zuidoost-Azië. Hoe dit kleine vogeltje in Zwolle is terecht gekomen, is mij een raadsel.

Eerlijk gezegd, had ik nooit verwacht dat ik ooit nog een Pallas’ Boszanger in het echt zou zien.

 

Pallas’ Boszanger – Phylloscopus proregulus

 

De wandelschoenen zijn weer aan.

Vanmorgen was het zover, we hebben voor het eerst sinds maanden weer samen gewandeld . Het was heerlijk wandelweer, niet te warm, niet te koud, en geen regen.

We hebben bij ons in de buurt gewandeld langs de sprengen in Loenen (Hoeve Delle). Het was in het bos goed te zien, dat er heel veel regen is gevallen de laatste maanden, we zagen opvallend veel mossen op de boomstammen. Ook heel opvallend, dat er zoveel water weer door de sprengen gaat , dat is de laatste jaren wel eens anders geweest. Wat dat betreft heeft de regen het bos goed gedaan. We zagen en hoorden van alles , groepen van Staartmeesjes, en Goudhaantje lieten zich zien en horen , en een eindje verder in het bos , hoorden we het klaaglijke geluid van een Zwarte Specht. Helaas hebben we hem of haar niet kunnen ontdekken.

Het wandelen ging manlief gelukkig goed af , en daardoor kwam het dat we wat verder hebben gelopen, dan dat we eigenlijk van plan waren. De komende tijd gaan we het wandelen weer rustig aan wat opbouwen . Het begin is er gelukkig weer .

 

Sprengenbeek Hoeve Delle Loenen

Sprengenbeek Hoeve Delle Loenen

Troskalknetje – Badhamia utricularis

 

 

 

 

Vanaf Apeldoorn via Deventer naar Nunspeet.

Vandaag moest manlief al bijtijds bloedprikken in het ziekenhuis in Apeldoorn. Gelukkig ging dat allemaal zonder problemen.

Daarna ging het richting de Velduilen in de buurt van Deventer, waar helaas niet erg veel te zien was. Het regende ook behoorlijk op dat moment, en dat was ws de oorzaak dat de Velduilen het lieten afweten.

Maar volgens de weerapp zou het met een half uurtje droog worden, en daarom besloten we daar gewoon te blijven wachten, in de hoop dat het droog zou worden, en de Velduilen de jacht zouden inzetten.

En zoals we hadden gehoopt, gebeurde ook, rond 11.30u lieten de Velduilen zich zien aan beide kanten van de weg. 1 Velduil was volop aan het jagen , en de andere kwam tot onze grote verbazing op een tak in het gras voor onze neus zitten.

De Velduil keek ons recht in de ogen aan, het was of hij of zij dwars door ons heen keek, met die prachtige doordringende gele ogen. We werden er bijna een beetje verlegen van.

Op een gegeven moment vond de Velduil het genoeg, en begon hij of zij met de jacht, een paar seconden later was de Velduil verdwenen achter de dijk .

Daarna ging het door naar Nunspeet, waar al een aantal dagen een groepje Pestvogels zich bevonden. Bij aankomst waren er helaas geen Pestvogels te bekennen. Er liepen nog een paar mensen te zoeken naar de vogels, maar helaas de Pestvogels lieten zich niet zien. Maar geduld is zoals (bijna) altijd een schone zaak , want na een kwartier wachten , meende ik toch het geluid te horen van een Pestvogel . Even later ontdekte ik hem ook in een boom, maar helaas vloog hij weer weg. Na nog een minuut of 10 wachten, kwam er een groep vogels aangevlogen , die met z’n allen in een boompje gingen zitten, het waren maar liefst 10 Pestvogels.

Het was alweer een aantal jaren geleden (2017) dat ik Pestvogels had gezien (weken lang bij ons in de wijk in Eerbeek), dus ik was blij dat het groepje zich liet horen en zien.

Manlief kon vanaf de parkeerplaats, vanuit de auto met verrekijker, de groep gelukkig ook goed bekijken .

Wat een topdag vandaag !

 

Pestvogel – Bombycilla garrulus

Velduil – Asio flammeus

Velduil – Asio flammeus

 

 

 

Wereldkankerdag 04-02-2024

 04-02-2024 https://www.kwf.nl/wereldkankerdag

Kanker zet je wereld op zijn kop

 

Het Sallandse Korhoen

 

Vandaag zijn we speciaal op pad gegaan voor het Korhoen, of eigenlijk moet ik zeggen dat ik alleen op pad zou gaan, want manlief kan helaas het wandelen nog niet aan.

Het Korhoen komt alleen nog op de Sallandse Heuvelrug voor . Vroeger kwam hij als broedvogel ook voor in de provincies Drenthe, Friesland, Brabant en Gelderland. Begin jaren 80 verdween het Korhoen geleidelijk aan in die provincies.

Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een Korhoen gezien, en het is maar de vraag of ik er vandaag 1 ga zien, maar ja voor mijn gevoel is het nu of nooit.

Want het is maar de vraag of de Korhoenders het op de Sallandse Heuvelrug vol gaan houden, want het schijnt nog steeds niet echt goed te gaan  ondanks de uitbreiding met Zweedse Korhoenders.

Hoe dan ook manlief heeft mij op een parkeerplaats (alleen voor mensen met een vergunning) uitgezet, en zelf is hij toen op een parkeerplaats een eind verderop gaan staan, want de was .

Na een tijd gelopen te hebben, kwam ik op een plek terecht waar nog een paar mensen stonden, net als ik hoopten zij ook om een glimp van een Korhoen op te vangen.  We hadden een prachtig uitzicht over een mooi dal, met naaldbomen en stukken heide, niet toegankelijk voor mensen. Het pad waar wij stonden zou per 1 februari ook worden afgesloten .

Ik besefte mij dat ik wel enorm veel geluk had gehad, dat wij juist vandaag hadden besloten om richting de Sallandse Heuvelrug te gaan.

Het was een kwestie van veel geduld en geluk hebben. En geluk hadden we, want opeens zagen we een vogel in de verte vliegen, en die leek te landen in een Denneboom. Maar het duurde even voor de vogel zichtbaar werd voor ons . Het bleek een Korhoenderhaan te zijn die op zijn gemak begon te eten van de dennennaalden (het Korhoen is in staat om dennennaalden te kunnen verteren).

Na een tijd daar te hebben gestaan , kwamen er nog een paar mensen bij. We hadden natuurlijk stille hoop dat het Korhoen nog wat dichterbij zou komen, maar dat zat er niet in. De vogel ging nog wel in een andere boom zitten, maar dat was niet echt dichterbij.

Ik was eerlijk gezegd al lang blij dat ik voor het eerst in mijn leven een Korhoen had gezien.

 

Korhoen – Lyrurus tetrix

Korhoen – Lyrurus tetrix

Sallandse Heuvelrug

Sallandse Heuvelrug

 

 

De Velduil

 

Omdat de omstandigheden het de laatste maanden niet echt toelieten, is er van wandelen, laat staan van het fotograferen weinig tot niets gekomen.

Ook het bloggen stond door de omstandigheden helaas op een laag pitje.

Maar heel voorzichtig proberen manlief en ik de draad weer wat op te pakken, ook al al komt er van het echte wandelen voorlopig nog niets, maar het begin is er weer.Vandaag ging een lang gekoesterde wens van mij in vervulling om een Velduil (Asio flammeus) van dichtbij op de foto te kunnen zetten.

Al een tijdje houden zich een paar Velduilen op langs de IJssel. We hadden er al 1 op flinke afstand zien vliegen , maar dat was al weer ruim een maand geleden.

Vanmiddag hadden we geluk, ter plekke aangekomen, zagen we een Velduil op een paal in het water zitten.

Het gebied is normaal vrij toegankelijk, om te wandelen, maar dat zat er vandaag niet echt in .

Door het terugtrekkende hoge water, viel het gebied langzaam aan, op steeds meer plekken ”droog”, maar het was voor een groot gedeelte nog nauwelijks begaanbaar. De paal waarop de Velduil aan het rusten was, werd nog helemaal door het water van de de IJssel omgeven.

Op zo’n moment ben ik superblij met mijn camera, die van veraf behoorlijk foto’s en video’s kan maken, alsof je heel dichtbij staat. De Velduil, was een uiltje aan het knappen, maar na een poosje daar gestaan te hebben, kwam er toch wat beweging.

Het verenpak werd uitgebreid gepoetst en opgeschud, de omgeving werd van voor tot achter geïnspecteerd, met die prachtige geel gekleurde ogen,  en vervolgens werd er een braakbal uitgespuugd, maar daar bleef het dan ook bij, want de Velduil ging weer heerlijk verder met zijn of haar dutje.

Wij gingen weer richting huis , maar wat een middag, eindelijk weer een zonnetje , een prachtige Velduil, maar nog belangrijker met de gezondheid van manlief lijkt het langzamerhand weer wat beter te gaan, de donkere dagen lijken eindelijk (letterlijk en figuurlijk) voorbij te zijn .

 

Velduil – Asio flammeus

Velduil – Asio flammeus

Velduil – Asio flammeus

 

 

Tuinvogeltelling 2024

Ik heb vandaag meegedaan aan de Nationale Tuinvogeltelling. Leuk om te doen, en het kost je maar een half uurtje tijd.

8 soorten heb ik geteld, dat is hetzelfde aantal dan vorig jaar, maar minder dan in andere jaren.

De Huismussen hebben het gelukkig erg naar hun zin bij ons in de tuin . Er verblijft een behoorlijke grote groep bij ons in de tuin (klimop) ze zijn wel wat lastig te tellen.

Voor wie mee wil doen, je kan dit hele weekend nog tellen . https://www.vogelbescherming.nl/tuinvogeltelling

Vogeltelling 2024

 

Goed nieuws !

 

Vandaag werd manlief gebeld door de MDL verpleegkundige over de uitslag van darmonderzoek(en). Ze hadden tijdens het eerste onderzoek 1 kleine poliep verwijderd, en gelukkig is die onschuldig . Tijdens het 2e onderzoek bleek, dat de rest van de darm er gelukkig goed uitzag.

Er is geen reden tot verder onderzoek van de darm. Over 5 jaar krijgt manlief opnieuw een coloscopie.

Een pak van ons hart eerlijk gezegd, je moet er toch niet aan denken dat die dikke darm kanker weer terug was . Manlief heeft nog 1 ijzerinfuus voor de boeg , en ergens in de 2e helft van februari wordt hij weer bij de oncoloog verwacht . We gaan het zien, dit hoofdstuk kunnen we weer afsluiten.

 

Het 4e IJzerinfuus

 Vandaag moest manlief voor zijn 4e ijzerinfuus. Eindelijk heeft hij het gevoel dat het wat beter gaat . Eerlijk gezegd merk ik dat ook wel aan hem . Hij is nog lang niet de oude , dat zeker niet , maar hij staat gelukkig weer wat steviger op zijn benen , en hij is niet meer zo afwezig met zijn gedachten, hij is er weer wat meer bij .

Morgen krijgt hij de uitslag van het darmonderzoek, en hopelijk kunnen we dat boek dan ook weer sluiten.

IJzerinfuus

 

De virtuele coloscopie (het vervolg van de coloscopie)

 Het vervolgonderzoek van de dikke darm is gelukkig voor manlief weer achter de rug .

De voorbereiding van de CT scan coloscopie viel achteraf erg mee zeker als je het vergelijkt met de gewone coloscopie . Een aantal dagen mocht manlief alleen maar licht verteerbaar eten tot zich nemen, en vanaf gistermorgen alleen nog maar vloeibaar eten en drinken, en na het ontbijt, na het middageten en na het avondeten moest hij 1 flesje Telebrix (contrastmiddel) naar binnen werken. Bijkomend effect van de Telebrix kan zijn dat het laxerend werkt, en dat was bij manlief natuurlijk het geval.

Vanmorgen moest hij weer een flesje Telebrix naar binnen werken, en voor de rest moest hij nuchter zijn tot na het onderzoek.

We waren mooi op tijd vanmorgen, en dat was maar goed ook, want op het moment van vertrek, sloot het portier van de auto aan de bestuurderskant niet meer. Het had de afgelopen nacht gevroren, en ws was er vocht bij het slot gekomen, waardoor ijsvorming in het slot er voor zorgde dat het portier niet mee sloot . Maar gelukkig hadden we het deze winter al 1 x eerder mee gemaakt . De warmte van een oude strijkbout (bij gebrek aan een haarföhn) deed wonderen, en al met al kwamen we toch ruim op tijd in het ziekenhuis aan.

Het onderzoek (waarbij er ook lucht in de darm geblazen wordt) is wel goed gegaan maar manlief vond het laatste gedeelte toen hij op zijn (opgeblazen) buik moest liggen, toch wel behoorlijk pijnlijk. Aankomende vrijdag krijgt manlief telefonisch de uitslag . Het ijzerinfuus van deze week is opgeschoven, de 18e en de 25e de laatste. Gelukkig tijdens het onderzoek geen alarmbellen, dus we hebben goed hoop, maar spannend blijft het wel. https://www.mlds.nl/ziekten/onderzoeken/virtuele-coloscopie/

Telebrix

 

Een goed begin van het nieuwe jaar ????

Vandaag moest manlief voor een coloscopie . Eigenlijk zou hij dat onderzoek pas over een jaar krijgen, maar voor de zekerheid is het ivm de bloedarmoede een jaar naar voren gehaald . Omdat in 2015 bij manlief 35 cm dikke darm is weggehaald ivm darmkanker, kreeg hij daarna ter controle regelmatig een coloscopie. Gelukkig bleef hij darmkanker vrij, en daarom mocht hij vanaf 2020 naar 1 x in de 5 jaar voor een controle coloscopie .

In 2020 werd met de de laatste coloscopie nog een poliep weggenomen, maar die was gelukkig goedaardig. Ook vandaag werd er weer een poliepje weggenomen, samen met een aantal biopten is dit voor onderzoek naar de patholoog. Helaas konden ze boven in de darm niet verder met het onderzoek, omdat de scoop de bocht van de darm niet kon nemen of zoiets, ondanks dat de darm schoon was.

Volgende week krijgt manlief een aanvullend onderzoek (CT scan met contrast ), dat is al met al toch wel een tegenvaller, ook omdat we dan nog langer op de de uitslag moeten wachten , en manlief weer een onderzoek moet ondergaan.

Nog wat positiefs ter afsluiting, omdat manlief toch op de dagopname lag , heeft hij na het onderzoek gelijk zijn 3e ijzerinfuus gehad , en konden we de contrast vloeistof voor volgende week al gelijk ophalen bij de apotheek, dat bespaart ons alweer een paar ritjes naar het ziekenhuis. Wordt vervolgd !

Moviprep

IJzerinfuus

Telebrix