Oudste vos van Nederland van ouderdom gestorven

https://www.facebook.com/vulpesvulpesdevosophetinternet/photos/a.345348992156002.88796.339483496075885/1139303872760506/?type=3&theater

(Turbo) Rosy de eend

Ergens rond Pinksteren in 1994 vond ik in het koude natte gras naast de beek in Eerbeek een verkleumd, en meer dood dan levend eendenpulletje van hooguit een dag oud. Nergens een vrouwtjes eend te bekennen, alleen een paar woerden zwommen een eind verderop. Ik besloot het eendje mee te nemen, want warmte was een eerste vereiste. De toenmalige vogelopvang in Apeldoorn kon het eendje niet opnemen omdat er een Bunzing zat met jongen, zo vertelde de mevrouw aan de telefoon, ze gaf wat tips hoe ik het eendje het beste kon voeren. En zo deed Rosy haar intrede bij ons. Manlief werd erop uitgestuurd om opfokvoer te halen voor kippenkuikens, en 1 van de dochters kreeg een oude handdoek op schoot , en de opdracht om het eendje in de beide handen te houden, zodat het warm werd. Ondertussen kon ik een oud aquarium voorzien van stro en hooi, en een mandje voorzien van haren, van onze Duitse herder Jutta, was die ook gelijk weer gekamd. Het eendje overleefde het zowaar, en kreeg dus de naam Rosy, (ik ging er vanuit dat het een vrouwtje was)vernoemd naar Rose de zus van Hyacinth Bucket ("Bouquet'') uit de komische Engelse serie Schone schijn (Keeping Up Appearances) . Het leek erop dat Rosy nog nooit een eend had gezien,( of ze was haar geheugen kwijt)want ze zag ons voor haar familie aan . Dit gedrag is ooit beschreven door Konrad Lorenz een bekende onderzoeker die instinctief gedrag bestudeerde bij dieren. Hij ontdekte dat Jonge ganzen die net uit het ei komen, automatisch het eerste wat zich op een bepaalde manier beweegt, als hun moeder gaan zien en achterna lopen. Dat overkwam ons met Rosy ook . Ze zag ons als haar familie, en kon dan ook niet zonder ons, want dan begon ze luid te piepen. Rosy ging dan ook overal mee naar toe, altijd in een open mandje zelfs in de auto en op de fiets. Gelukkig was Jutta onze Duitse Herder een hele goede surrogaat moeder, zodat we af en toe de handen even vrij hadden. Gelukkig hadden we laminaat in de kamer, en zaten we kwa weer in de goede tijd van het jaar. Rosy was dol op het kuiken opfokvoer aangemengd met water, een blaadje sla en haar lievelingskostje een paar meelwormen. Ze groeide dan ook als kool. En toen ze een paar weken oud was en het buiten behoorlijk warm was mocht ze voor het eerst in een ondiep badje.

Rosy

Niemand staat daar bijna bij stil, maar eendenkuikens kunnen verdrinken, als hun verenkleed nog niet waterdicht is. Dit komt omdat de stuitklier met vet nog niet goed zijn werk doet. Doordat een eend zijn veren gaat poetsen en met de onderkant van de snavel over de klier heen wrijft komt deze op gang. Met Rosy ging het allemaal voorspoedig, en ze kreeg steeds meer zin om te zwemmen. Een badje met water daar deden we haar tekort mee. Prachtig was dat om haar te zien zwemmen als een turbobootje in zo'n klein badje. Maar hoe zet je een eend weer terug die helemaal gefixeerd is op mensen. Zij moest het gezelschap krijgen van een soortgenoot, dat was de enige oplossing, om haar aan ons te ontwennen. Dus we gingen bellen, en kwamen bij een handelaar in pluimvee terecht, die had wel een wildkleur eend voor ons. We gingen voor een vrouwtje, omdat dat ons het beste leek. Rosy en Daisy vernoemd naar de andere zus van Hyacinth Bucket, waren bijna vanaf het begin dikke maatjes. Rosy begon zich steeds meer op Daisy te fixeren, en wij waren alleen nog maar goed voor hun natje en droogje. Alleen had Rosy beter Richard kunnen heten, naar de man van Hyacinth Bucket, want Rosy bleek een mannetje te zijn, met een prachtig wit verenkleed met donkere vlekken. Langzaam kwam het moment dat we afscheid moesten gaan nemen van de twee. Een eend is hoe dan ook een watervogel, en die doe je onrecht aan door hem te houden in een klein tuintje met als enige waterpartij een kinderbadje.

Rosy 04-08-1994

Gelukkig bood een kennis van ons, een hobbyboer uitkomst. Hij had een soort van kinderboerderij in het buitengebied van een naburig dorp. Hij had een hele grote vijver op zijn land, en die vijver was niet ver van zijn huis af, en we mochten daar Rosy en Daisy los laten. Hij zou ze zolang als het nodig was bijvoeren, en natuurlijk in de gaten houden. Toch was het moment wel moeilijk toen we het stelletje gingen wegbrengen, totdat we de 2 loslieten aan de rand van de vijver. Rosy nam een paar slokken en ging het water in, en achtervolgd door Daisy zwom hij voorzichtig weg. En toen kwam er een moment dat ik nooit zal vergeten, beide eenden doken onder water en zwommen onder water als een duikboot met de turbo erop . Het was fantastisch om te zien, zoals de 2 zich aan het uitleven waren in het water. Er was geen twijfel meer, het was goed zo. We gingen nog vaak kijken bij Daisy en Rosy. Rosy kwam altijd als hij ons zag op ons af, maar Daisy bleef op gepaste afstand. Op een kwade dag ergens in de herfst waren manlief en ik toevallig met de auto in de buurt, dus we besloten even om te gaan kijken. Toen we het weggetje naar onze kennis toe inreden, passeerde ons mannen met honden en geweren, die in auto's stapten die daar geparkeerd stonden. Terwijl we langs hun heen reden zag ik dat ze een paar dode eenden bij zich droegen. Ik kon even helemaal geen woord uitbrengen, en manlief reed in eerste instantie gewoon het huis van onze kennis voorbij., want 1 van de dode eenden was onmiskenbaar Rosy. Wat was ik kwaad, laat je een paar eenden los bij iemand in de veronderstelling dat ze veilig zijn, worden ze doodgeschoten. Onze kennis bleek niet eens thuis te zijn. Toen we een paar dagen later voor de zekerheid nog een keer gingen kijken, vertelde hij dat er wel vaker jagers in de buurt aan het jagen waren, maar dat hij ook onaangenaam verrast was, dat ze de eenden in de vijver te pakken hadden genomen. En zo was aan het korte leven van Rosy en naar later bleek Daisy ook een eind gekomen, en waarom, omdat een paar schietgrage personen zich zo nodig moesten uitleven. Vandaag verscheen overal het bericht dat de Wilde eend behoorlijk in aantallen achteruit gaat, en heel wonderbaarlijk alleen in Nederland en niet in de landen om ons heen. Ik ben bang dat de Vos hier weer de schuld van gaat krijgen, want die heeft het toch altijd gedaan. Ik vond nog een oude video van Rosy samen met Jutta de Duitse herder. Ergens is er ook nog een video met Rosy en Daisy samen, maar die kon ik zo snel niet vinden. Voor alle duidelijkheid Rosy was een zogenaamde soep of boereneend, dus geen zuivere Wilde eend.

 

Even een bakkie doen.

Vanmorgen zou het richting onze vrienden in 's Heerenberg gaan, rond koffietijd zouden we daar zijn. Ulli de hond lieten we thuis, omdat we niet al te lang weg zouden blijven, alleen effen een bakje koffie doen

04-03-2016 - Eerbeek

We waren er al even niet meer geweest, dus het werd hoog tijd. In Eerbeek had het de dag ervoor nog gesneeuwd, en die sneeuw was nog lang niet overal weg, maar richting Dieren werd het met de sneeuw steeds minder. Voorbij Dieren werd het mistig, maar dit was geen dikke mist, zo her en der zag je zelfs stukjes blauwe lucht te voorschijn komen. Overal steeg er damp op, van de wegen, maar ook vanuit de weilanden, en daardoor ontstond er een bijzondere sfeer, en dat maakte de rit heel bijzonder.

Doesburgsedijk Dieren

 
Overal waren er nog groepen Kolganzen in de uiterwaarden van de IJssel, en ook een paartje Knobbelzwanen stonden zich uitvoerig te poetsen. Maar eenmaal aan de andere kant van de Oude IJssel bij Laag Keppel was de betovering van de aparte sfeer van mist weg. In 's-Heerenberg aangekomen, was er helemaal geen mist meer te bekennen, en zeker geen sneeuw. Zoals altijd bij onze vrienden in 's Heerenberg vloog de tijd voorbij, dat kan ook bijna niet anders met onze vrienden als gezelschap, en de koffie met lekkere Deutsche kuchen. Voor we het wisten was de morgen alweer voorbij, en werd het tijd om terug naar huis te gaan. Als we weg rijden bij onze vrienden maken we altijd even een draai met de auto, en dan komen we langs een weiland, waarin een Belgisch trekpaard loopt, die ook niet meer 1 van de jongste is

01-06-2009 - s Heerenberg Belgisch trekpaard

Net op het moment dat wij er langs kwamen, ging het paard erbij liggen en liet let zich vervolgens languit op de zij vallen. En dan moet je je voorstellen, een groot paard die zich als een blok beton opzij laat vallen. Ik dacht meteen dat is foute boel, dus de auto uit en richting het paard, die opdat moment met haar machtige hoofd weer overeind kwam, met een blik van, wat moet jij hier, gun mij toch mijn rust momentje. Onze vrienden grapten, het is gewoon een lui paard. Gelukkig maar dat er helemaal niets aan de hand was, dus we konden onze weg terug naar huis beginnen. Als het even kan gaan we tussendoor, dus ook vandaag, en daardoor kwamen we door het dorp Didam, ook een plaats in de gemeente gemeente Montferland net als 's-Heerenberg. Op een gegeven moment kwamen we langs een wijk met aangrenzend een vijver. Vlak bij de vijver, langs de kant van de straat bevonden zich 2 Meerkoeten, de 1 stond, en de ander lag. De auto voor ons reed er strak langs, maar het koppeltje bleef op de plek. We stopten gelijk, hier was wat aan de hand. Toen ik dichterbij kwam vloog 1 van de Meerkoeten het riet in, en de andere kroop als het ware met behulp van de vleugels, de beide poten sleepte het dier met zich mee. En daar sta je dan met een Meerkoet, met 2 bungelende poten. Ik besloot om aan te bellen bij 1 van de huizen naast de vijver. Een aardige mevr. die net de dag ervoor na 14 dagen ziekenhuis thuis was gekomen zocht samen met haar kleinzoon van een jaar of 8 vervolgens naar het telefoonnummer van de dierenambulance, terwijl mijn bedoeling alleen maar was, om te vragen of ze misschien een doos hadden, waar de Meerkoet in kon totdat de dierenambulance zou komen

Meerkoet - Fulica atra

Maar helaas de dierenambulance uit Doetinchem zat 60 km verderop in Haaksbergen. We konden eventueel thuis in Eerbeek de Meerkoet laten ophalen door de dierenambulance uit Apeldoorn, of we konden het dier rechtstreeks Naar de vogelopvang in Halle brengen bij Varsseveld in de buurt. Helaas kreeg de mevrouw de dierenambulance uit Apeldoorn maar niet te pakken. Ik vond dat ze al meer dan genoeg had gedaan in haar toestand, en gaf aan dat we Meerkoet zouden meenemen en dan rechtstreeks naar de vogelopvang zouden brengen Na de aardige mevrouw en haar kleinzoon bedankt te hebben, stond ik al met al nog zonder doos weer buiten. Ik besloot om het kleedje van Ulli de hond op mijn schoot te leggen, en dan maar hopen dat het dier rustig zou blijven tijdens de autorit. Op het moment dat we wegreden, kwam er een politie auto ons tegemoet rijden, en die stopte vlakbij om een andere automobilist aan te houden. Ik maakte natuurlijk van de gelegenheid gebruik om de agent te vragen of hij ons op de 1 of andere manier kon helpen. Hij kon alleen de dierenambulance nog een keer bellen, maar die waren nog steeds in Haaksbergen. Hij was blij dat ik met het voorstel kwam om de vogel zelf naar de opvang in Halle te brengen. De Meerkoet vond het op dat moment wel welletjes, want die wilde na het vrouwtje of mannetje terug wat ondertussen op het nest was gaan zitten tussen het riet. Ik werd venijnig in mijn vingers gepikt, en besproeid met groene stikkende mest. Gelukkig konden we het meeste wegpoetsen met keukenrolpapier, dat we bijna altijd bij ons hebben, en toen ging het richting Halle 21 km verderop. De Meerkoet liet zich af en toe even flink horen, maar over het algemeen was het dier rustig. Op een gegeven moment ging hij of zij het kleedje zelfs een beetje om zich heen draperen alsof ze op een nest zat, en bezig was met stukjes riet goed te leggen. Gelukkig zonder veel toestanden kwamen we bij de Stichting Opvang Noach in Halle aan 

 Plaats van de breuk en ontwrichting 

We moesten ons aanmelden via een intercom, maar konden dat ding in de eerste instantie niet vinden, terwijl we er achteraf met de neus bovenop stonden. We stonden in een soort van open houten ontvangstruimte Een vriendelijke mannenstem, kondigde aan dat hij er aankwam, en vroeg of we de gegevens wilden invullen op het formulier wat op tafel lag. Even later kwam de man eraan, en nam de Meerkoet van mij over. Hij probeerde voorzichtig duidelijk te maken dat het er niet goed uit zag, voor de Meerkoet, maar toen wij aangaven dat we er al vanuit waren gegaan dat dit einde verhaal was, omdat vanaf de heupen de poten slap hingen, gaf hij ook aan het het duidelijk voelbaar was, dat de heupen er helemaal uitlagen, en dan ook nog de zichtbare breuken net onder de knieën. Hij gaf aan dat het goed was dat we de vogel niet hadden laten liggen, want de vogel had dan naar alle waarschijnlijkheid nog een week lang een doodstrijd moet leveren. We kregen nog een folder mee, en werden bedankt, en toen zag ik pas hoe mijn kleren eruit zagen. We hadden nog 30 km voor de boeg, en zouden als alles meezat rond 15.00 u weer thuis zijn, en zolang kon Ulli de hond het nog wel vol houden. Nadat we thuis waren, en ik alles in de wasmachine had gedaan, was Ulli aan de beurt om uitgelaten te worden.

Teddy widder ???

Op de terugweg ontdekte ik een wit konijn met zwarte vlekjes onder de struiken van de gemeente. Alle pogingen om het dier te pakken te krijgen, mislukten , en op het laatst schoot het konijn een achtertuin in die voor mij niet bereikbaar was, en helaas was er ook niemand thuis. Ik ben er maar vanuit gegaan dat het konijn terug op eigen terrein is., in ieder geval was er geen straat in de buurt, met veel verkeer. Wat een dag, we zouden het rustig aan doen, en alleen maar even een bakje doen in 's Heerenberg, en ondertussen zijn we kriskras door een gedeelte van de Achterhoek gecrost. en de hele dag bijna onderweg geweest . Ik heb mijn bijnaam vandaag (Noach neurootje ) weer alle eer aangedaan. En nu maar hopen dat de andere helft van het Meerkoetenkoppeltje niet te lang blijft treuren, want zo te zien hadden ze hun nest net klaar.