Tweede Kamer steunt PvdA motie tegen het zwanendriften

Blij 

Blij ! 2e Kamer steunt motie PvdA tegen zwanendriften !http://t.co/K6FuX4U6OV

— Annelies van Klinken (@AnneliesvanK) 29 september 2015

Bloedrode supermaan, bloedmooi !

Vannacht opgebleven, om de bijzondere bloedmaan mee te maken, ook al waren de vooruitzichten niet echt rooskleurig, want er zou in de loop van de nacht bewolking het land binnentrekken.
Iedere maand ontstaat er een volle maan. Soms is er ook sprake van een supermaan, de maan staat dan dichter bij de aarde dan normaal, en daardoor lijkt het alsof de maan groter en feller is. Deze maand was er een bijzondere situatie,  omdat het ging om een maansverduistering die samenviel met een supermaan. Daardoor was er een grote rode volle maan zichtbaar, die ook wel bloedmaan genoemd wordt.
De rode gloed van die volle maan komt door het feit dat de aarde de zonnestralen tegenhoudt en de maan het licht dus niet terug kan kaatsen naar de aarde. Maar op de 1 of andere manier gaat het zonlicht wel langs de aarde, en daardoor komt het dat de maan niet donker wordt, maar een donkerrode gloed krijgt.
De maan was gisteravond echter heel goed zichtbaar, en bijzonder fel, maar om 1.00u was de situatie totaal anders. Dikke bewolking bewoog zich om de maan heen, gek genoeg niiet ervoor. Het werd ondanks de bewolking steeds kouder, en er ontstonden rare schaduwen in de tuin door het felle licht. De lucht zag er eigenlijk een beetje angstaanjagend uit , met af en toe een grote wazige grote rode ring om de maan heen.
Rond 03.00u bewoog zich toch sluierbewolking voor de maan langs, maar de maan was nog steeds goed zichtbaar. Een half uur later was er een stukje van de bovenkant van de maan verdwenen. Om iets naar 4.00u was er al een heel groot gedeelte van de maan weg, en werd er al iets van een rode gloed zichtbaar, en heel opvallend de Kauwtjes in hun slaapboom verderop begonnen onrustig te worden.

Bloedmaan

Ik besloot manlief wakker te maken, ook al hadden we dat niet echt van te voren afgesproken. Dit moest hij toch ook met eigen ogen kunnen zien.
Het was prachtig en heel bijzonder om dit te kunnen zien. De rode gloed was jammer genoeg net iets te weing licht voor mijn camera om een scherpe foto van de bloedmaan te maken. Maar goed door de foto’s met de video opname te mixen toch een leuke herinnering aan deze nacht overgehouden. Het einde hebben we niet meer meegemaakt, want toen was er een plaatselijke verduistering, want de oogleden werden steeds zwaarder.
In 2033.is er weer een kans om de bloedmaan te zien.

 

Bloedrode supermaan Eerbeek 27 - 28 september 2015

Ruim 6 uur supermaangebeuren in een filmpje van 5 minuten Helaas kon ik de rode maan er niet echt scherp op krijgen.

Vogelvrij

Voor het eerst sinds iets meer dan 40 jaar (met een kleine onderbreking van een paar maanden) ben ik vogelvrij, en daar bedoel ik niet mee dat gene waarvoor dit woord meestal gebruikt wordt. nee hiermee bedoel ik,dat ik voor het eerst zonder vogels ben.
Op 15 september is de laatste der Mohikanen (Stompy de duif) naar de eeuwige jachtvelden gegaan, en dat betekende voor mij,dat ik de knoop moest gaan doorhakken..
Voor een paar jaar terug toen het voor mij steeds moeilijker begon te worden om de duiven goed te verzorgen, had ik een beslissing genomen.
Alles wat er aan dieren vanaf dat moment dood zou gaan, zou letterlijk en figuurlijk een lege plek achterlaten . En omdat we allemaal redelijk oude dieren hadden is het binnen een paar jaar al zover.
En omdat ik mij zelf maar al te goed ken moest de volière met hok, ook zo snel mogelijk onklaar gemaakt worden.
De buitenkant van het hok en de volière waren nog in vrij goede staat, en dan is het
toch wel zonde om zo iets weg te doen. Gelukkig konden we iemand anders er heel blij mee maken.,en dan is het toch minder erg..
Gisteren werden de delen van het hok en de gedemonteerde volière opgehaald.
En dan is er opeens een (betrekkelijke) leegte in de tuin. Gelukkig stond er een Laurier boompje in de volière , en door wat vaste planten te scheuren, en die stukken dan vervolgens te planten op de kale plekken  lijkt de tuin toch weer een beetje.
Een rieten mat die we nog hadden moet de kale plekken van de Klimop verhullen, en 2 oude klapstoeltjes zorgen voor een zitplek . Gelukkig laten de Merels, de Bruine kikkers en de verschillende soorten insecten zich niet afschrikken van al dat gerommel in de tuin, en ook de Egel heeft zijn of haar sporen al weer achter gelaten.
Het zal af en toe best nog wel weer even moeilijk zijn, maar ik denk dat het goed is .

27-09-2015

27-07 -2015

De levenstrap

Iedereen op deze wereld weet 1 ding zeker, vroeg of laat eindigt zijn of haar levenstrap.
Waar de trap eindigt ?
Niemand weet het 100% zeker, en er wordt heel verschillend over gedacht.
Heel veel mensen geloven dat ze aan het einde van de trap op een nieuwe verdieping komen, die nog mooier is dan de verdieping waarop ze geleefd hebben.
Er zijn ook mensen die denken dat je aan het einde van de trap valt, en dat je weer helemaal overnieuw moet beginnen.
Andere denken dat er aan het einde van de trap helemaal niets is.
Zelf denk ik ook dat er aan het einde van de trap niet echt iets is, maar op andere momenten zou ik zo graag de levenstrap van een ander even willen beklimmen, en even willen kijken aan het einde van de trap of ik stiekem niet toch die ander ergens zie zitten. Het zou best wel fijn zijn om af en toe hun mening weer eens te horen, of om je verdriet, maar vooral ook je blijdschap te kunnen delen.
Vandaag is het alweer 2 jaar geleden dat mijn schoonmoeder is overleden.
Ze is niet meer zichtbaar aanwezig, maar toch nog zo aanwezig in onze gedachten. Het verdriet heeft gelukkig plaats gemaakt voor mooie herinneringen, en dat is het volgens mij ook. wat er is aan het einde van de levenstrap. Als je zoals mijn schoonmoeder een mooi mens bent geweest, en met mooi bedoel ik vooral de manier waarop zij in het leven stond, dan blijf je toch in gedachten voortleven..
Toch zijn er momenten dat het verdriet weer even heel erg voelbaar is, en dat is op het moment dat mensen die je kent, ook mee maken dat een geliefd persoon aan het einde van de levenstrap is gekomen, en dan vooral als het einde van die trap heel abrupt is afgebroken.
Gisteren was er zo’n moment, je voelt het verdriet van de ander, en opeens is het ook weer je eigen verdriet, en besef je wat de ander nog allemaal te wachten staat.
Maar op het zelfde moment zou je ook willen zeggen, het komt allemaal weer goed, uiteindelijk krijgt alles weer een plekje.
De levenstrap, wat moet je daar nu van zeggen, het is een trap die we allemaal beklimmen, trede voor trede.
De levenstrap,, het is een beetje van…..
Gisteren wist ik het,
vandaag weet ik het,
morgen is een vraag.

De Knobbel Pelikaan

Er werd op Waarneming .nl in augustus al een aantal dagen melding gemaakt van een Roze Pelikaan bij Westervoort , een hele zeldzame verschijning in Nederland, en vaak betreft het een vogel die ontsnapt is uit een dierentuin.
Ook wij wilden daar even gaan kijken, want Westervoort is niet zo ver van Eerbeek vandaan, en we hadden nog steeds vakantie..Dus zaterdag 22 augustus gingen wij richting Westervoort..
Maar niet wij zochten de Pelikaan op, maar het was andersom, want hij of zij kwam ons al tegemoet vliegen, ongeveer 5 km van Westervoort vandaan. Toen was voor ons al gelijk waarneembaar dat de vogel niet geringd was, en dat betekende dat er een iets grotere kans was dat de vogel niet ergens was ontsnapt.
De vogel was enorm groot, met een vleugelspanwijdte van ruim 3 meter, misschien wel 3.5 meter, ter vergelijking die van een Ooievaar is iets meer dan 2 meter. De Roze Pelikaan is 1 van de zwaarste vliegende vogels. Het was heel indrukwekkend om zo'n grote vogel te zien vliegen, en we hebben er een hele poos naar staan kijken, tot hij of zij richting Westervoort vloog. Ook wij ging daarna die richting, en op de plek waar de vogel al vaker was gezien in Westervoort vonden we het dier weer terug. Het is niet bij die ene keer gebleven, we zijn er nog een paar keer terug geweest.
Op een gegeven moment stonden er ook een paar Lepelaars in de buurt, en een Grote Zilverreiger, en dan valt pas echt op hoe groot een Roze Pelikaan is in vergelijking met die 2 soorten Een Kievit is helemaal kleinduimpje als hij naast een Roze Pelikaan staat
De vogel haalde het nieuws, en op Waarneming.nl werd er ondanks dat de vogel niet geringd was, er bijna van uit gegaan dat de Pelikaan gechipt was, en dat betekende dat het waarschijnlijk toch om een escape zou gaan. Maar eerlijk gezegd maakte mij dat niet heel veel uit, voor mij speelde meer de kwestie of de mogelijk ontsnapte vogel zou overleven.
De laatste keer dat we de Pelikaan zagen, was op 8 september, toen zagen we hem voor het eerst opvliegen. Het koste het dier best wel moeite om op hoogte te komen. Eerst nam de Pelikaan een aanloop, en toen vloog hij richting een brug, en heel even dacht ik, die gaat er tegenaan vliegen. Gelukkig ging het goed omdat de Pelikaan op het laatste moment van richting veranderde. 10 september werd de Pelikaan voor het laatst waargenomen. Ook wij zagen het dier niet meer.
Vandaag op het Forum van Waarneming.nl begonnen er toch mensen zich af te vragen of de Pelikaan echt verdwenen was. Een oplettende waarnemer gaf aan dat er weer een Pelikaan in Wallonië was waargenomen, waarop een Administrator van Waarneming.nl gelijk aangaf dat het om een oude bekende ging. De Pelikaan in Wallonië bij Lac de Virelles Chimayis namelijk een Pelikaan met een knobbeltje op de snavel.

Roze Pelikaan – Pelecanus onocrotalus

Ik gelijk mijn foto's onder de loep genomen, en wat blijkt de Pelikaan in Westervoort en Wallonië is het zelfde dier. De Pelikaan met het knobbeltje op de snavel blijkt dus eerder ook al in Zwitserland en Duitsland te zijn waargenomen. In België is de Pelikaan al als zeer zeldzame exoot /inburgerende Soort in de boeken gegaan. Geen idee of dat in Nederland ook gaat gebeuren. In Nederland gaat de Commissie Dwaalgasten Nederlandse Avifauna (CDNA) zich over de vogel buigen. Uiteindelijk beslist deze commissie of het wel of geen wilde Roze Pelikaan betreft.
Maar eerlijk gezegd, ik was allang blij dat de Pelikaan nog in leven is , en zoals iemand op het Forum opperde ..... Is eens wat anders dan ringen of een zender bevestigen. Gewoon een knobbel op de snavel.
Nog meer Foto's van deze Roze Pelikaan zijn te vinden op mijn website https://anneliesnatuurlijk.nl/natuuralbum/vogels-fotos/roze-pelikaan-pelecanus-onocrotalus/

 

Rare dag

Dinsdag 15 september alweer, en het was een beetje rare dag vandaag.
15 september was de geboortedag van mijn vader, en te pas en te onpas hebben we het toch nog regelmatig over hem, ook al is het al een tijdje geleden dat hij is overleden  (3 januari 2000).
Mijn vader, een lieve wat stille man die enorm kon genieten van de mensen om hem heen, de natuur, zijn (groente)tuin, die alle geduld van de wereld had, enorm positief in het leven stond, die van voetballen hield, vooral van de Graafschap, die geboren was in Winterswijk, maar als volwassen man bijna zijn hele leven in Doetinchem heeft gewoond.
Vandaag als hij nog geleefd had, hadden we zijn verjaardag gevierd, hij was dan 99 jaar geworden.

Ik denk dat hij vandaag tegen mij gezegd zou hebben; het is mooi geweest.je bent er altijd goed voor geweest, en de duif heeft nog een mooi leven gehad.  Maar ik denk dat hij mij ook zou aanraden, om de volière te laten staan, want je weet nooit waar het nog eens goed voor kan zijn, en bovendien is de volière nog in prima staat.
En voor die keuze staan we nu, laten we de volière staan en gaan we er iets anders meedoen, of breken we de boel af, want de volière is sinds vanmorgen leeg, heel erg leeg.
Vanmorgen maakte Stompy de laatste duif met 1 poot, een wat minder alerte indruk, en nog geen uur later nadat ik met Ulli de hond gewandeld had, was hij dood, terwijl hij er nog net zo bij zat als het uur daarvoor. Maar het is goed zo, geen idee hoe oud hij is geworden, maar dat kan wel tegen de 20 jaar lopen.
Was verleden jaar Het einde van het Kingstijdperk toen zijn vrouwtje een Kingduif dood ging, nu is het einde aangebroken van het duiventijdperk

Stompy 31-07-2015

Met tussenpozen vanaf mijn 17 jaar, altijd duiven gehad, in alle soorten en maten, op de Kingduiven, en de lachduifjes na, altijd aanvliegers of gevonden duiven.
Postduiven totaal verzwakt, gewond, soms zo ernstig dat de dierenarts er aan te pas moest komen. De meeste Postduivenhouders kwamen een verdwaalde verzwakte Postduif wel weer ophalen, maar er waren er ook een paar die de bewuste duif niet meer terug wilden. Draai hem de nek maar om, kreeg ik dan te horen.
Dat betekende altijd dat we er weer een duif bij hadden.
Vroeger als kind was dat ook al het geval, dat ik met verzwakte duiven thuis kwam. Ik mocht ze verzorgen, maar zodra ze weer aangesterkt waren moest ik ze weer loslaten. Soms bleef een duif nog een paar uurtjes op het dak zitten, maar meestal waren ze daarna vertokken. Mijn vader vond het altijd prima dat ik die duiven verzorgde, maar met mijn moeder was dat een heel ander verhaal. Ze vond het niet iets voor meisjes, duiven verzorgen, en regelmatig hadden we daar ook woorden over.
Er is zelfs een moment dat ik nooit zal vergeten. Op een zondag kwam de zus van mijn vader, met haar man en zonen op bezoek. Het was mooi weer die dag, en ze kwamen dan ook op de fiets vanuit Winterswijk.
Omdat het mooi weer was gingen wij, de kinderen op de fiets, richting een soort van crossbosje vlakbij onze school in de buurt. Daar aangekomen hing in het hoge hek verward in het prikkeldraad een postduif, die behoorlijk aan het bloeden was. Mijn oudste neef kreeg het voor elkaar om het dier los te maken, maar de vleugel hing er slap bij. We gingen gelijk weer terug naar huis, en mijn neef hield de duif vast. Mijn moeder was op z’n zachts gezegd niet blij toen ze ons zag aankomen. Mijn neef zijn zondagse kleren zaten onder het bloed van de duif. Gelukkig maakte mijn tante daar helemaal geen probleem van. De duif leek een gebroken vleugel te hebben daarom vond mijn moeder dat het beter was om het dier de nek om te draaien. Dat wilde ik dus in geen geval, en gelukkig namen mijn vader en mijn oom en tante het voor mij en de duif op.
Die middag nog ben ik naar het verengings gebouw van de Postduivenhouders bij ons in de buurt gestapt, waarvan enkele leden gelukkig aanwezig waren. Gelukkig konden zij via het ringnummer achterhalen wie de eigenaar was, en nam de secretaris of voorzitter de duif van mij over. Mijn moeder vond het maar grote onzin, volgens haar hadden ze beter gelijk het dier de nek kunnen omdraaien, maar mijn vader vond het alleen maar goed dat ik maar de Postduiven vereniging was gestapt.
Weken later kwam de secretaris of voorzitter (ik weet echt niet meer welke functie de man had) bij ons aan de deur, en kreeg ik een briefje van 10 gulden overhandigd, een mega bedrag voor mij, Hij vertelde dat de duif uit Deventer kwam, en ondanks dat de vleugel onherstelbaar was beschadigd, de eigenaar heel erg blij was dat de duif weer terug was op hok. De blik van mijn moeder zal ik nooit vergeten, en die blik van mijn vader al helemaal niet.
Mijn vader maakte later voor mij een heel groot duivenhok voor 2 Lachduifjes toen ik een flatje kreeg in het zusterhuis waar ik toen woonde, in verband met mijn opleiding.
Deze duifjes had ik van iemand overgenomen, omdat die er vanaf wilde. Tot aan vandaag zijn er maar weinig dagen geweest dat ik geen duiven had, maar met het dood gaan van Stompy komt er nu toch een eind aan.
Tijden geleden had ik al besloten om geen gevonden duiven meer aan te houden,(een duif in nood zal ik altijd helpen). Als de eigenaar niet te achterhalen is, gaat de duif naar het Asiel. Want de laatste jaren kost de verzorging van duiven mij steeds meer moeite, en dan kun je beter besluiten om te stoppen. Maar nu het zover is, is het toch een beetje raar, maar dat het een goed besluit is weet ik zeker. Voorlopig maar even tegen een leeg hok aankijken, en dan een besluit nemen.
Tip Gevonden Postduif ( ringnummer) online melden bij NPO Veenendaal

De volière met open buitenhok

Zorgelijke ontwikkeling !

Ik ben bang dat deze school geen andere keus heeft, maar dit bericht is niet iets om vrolijk van te worden, want uiteindelijk denk ik dat veel kinderen tussen wal en schip terecht komen.

Zorgelijke ontwikkeling ..Speciaal onderwijsschool De Ambelt heft zichzelf op http://t.co/UvQeRGYdyl

— Annelies van Klinken (@AnneliesvanK) 9 september 2015

Stoomtreinen spotten, niet zonder gevaar !

Het afgelopen weekend leek de herfst al begonnen te zijn. De buien wisselden zich in rap tempo af, en een volgend moment scheen de zon weer even.
Wel jammer het was manlief zijn vrije weekend .
Maar voor anderen was het echt sneu, vooral voor de organisatoren van allerlei evenementen die het afgelopen weekend zouden plaats vinden. Dit weekend was er de Airborne wandeltocht in Oosterbeek, en dichterbij in de buurt, het stoomtreindagen evenement Terug naar Toen van de De Veluwsche Stoomtrein Maatschappij. (VSM) In verband met het 40 jarige jubileum van de VSM werd er dit jaar iets extra gedaan, zoals een echte stoomtreinenparade, waaraan ook enkele stoomtreinen van andere maatschappijen zouden deelnemen. Die zogenaamde gastlocs zouden ook het afgelopen weekend rijden tussen Appeldoorn en Dieren.
1 van die stoomtreinen had ik al zien rijden de afgelopen week, toen deze gastloc een zogenaamde proefrit aan het maken was
Een prachtig stoomtreintje om te zien, overwegend groen van kleur, met veel koperwerk, en met een hogere fluit, dan de Stoomtreinen die hier gewoonlijk langskomen. Deze stoomtrein de 7742 met de naam Bello werd uitgeleend door de de Stoomtram Hoorn – Medemblik (SHM) Maar er was nog een gastlocomotief , en dat was de 3292 de Bison uitgeleend door de stichting Stoomtrein Goes Borsele (SGB), ook een 3 assige stoomtrein net als Bello, maar dan overwegend rood van kleur.. Er was ook nog een gastlocomotief van de Stoom Stichting Nederland (SSN) de stoomloc 65 018.

Naast de stoomlocomotieven reden er ook nog een paar diesellocomotieven

Dit weekend was het in plaats van vogels spotten, treinen spotten.
Op verschillende plekken in en rond Eerbeek hebben we gestaan, maar ook op plekken in de buurt van Loenen Beekbergen en Apeldoorn. Op sommige plekken was het behoorlijk druk. Er waren opvallend veel Duitse treinspotters. Kleine en grote keukentrappen werden er langs het spoor opgesteld. Soms in de stroomde regen werden de filmcamera’s in gereedheid gebracht. Wij niet, wij bleven rustig in de auto wachten tot het ergste van de bui over was. Op Bello en de Bison na, zien, wij de verschillende stoomlocs regelmatig, omdat wij bijna aan het museumlijntje Dieren – Apeldoorn wonen.
Er was een soort van dienstregeling wanneer de stoomtreinen vertrokken en wanneer ze zouden aankomen. Er reden stoomtreinen met personenwagons, en met goederen wagons
Regelmatig maak ik een filmpje van die grote indrukwekkende locomotieven, of een foto. Onze kleinzoons vonden de filmpjes tot voor kort prachtig, maar heel langzaam lijkt de liefde voor de stoomtreinen wat af te nemen.
Gisteren lukte het om aan de rand van Eerbeek leuke opnames te maken van de Bison en Bello. vooral het stoom afblazen van de Bison was een bijzonder moment, wat een druk staat er dan op zo’n ketel. En we hadden helemaal geluk, omdat de zon toen even scheen, tussen de buien door.
De dag ervoor waren we op de zelfde plek geweest, om het wisselen van spoor van 1 van de stoomlocs van de VSM vast te leggen.

Op dat moment stond ik tegen een schrikhek aangeleund, dat zijn de hekken die met roodwitte planken aan weerszijden van een spoorwegovergang staan, zowel links als rechts. De stoomloc was langs mij heen gereden op het spoor het verst van mijn af. Toen de stoomloc had gewisseld van spoor kwam hij terug gereden over het spoor naast mij.

Ik had flink ingezoomd op de stoomloc. maar al kijkend door de zoeker van de camera kwam de voorkant van de stoomloc wel heel dicht op mij af,, dus ik probeerde een paar x uit te zoomen. Maar opeens ging dat niet meer en ik schrok van het beeld dat ik voor mij zag en de stem die ik van boven hoorde zeggen,…… gaat u aan de kant mevrouw… levensgevaarlijk!!!
Het bewuste schrikhek staat veel dichter naast het spoor dan de andere schrikhekken, en waarschijnlijk heb ik tijdens het filmen net iets teveel naar links geleund..
Ik hoop maar dat de machinist niet te hard is geschrokken, want toen ik het filmpje zelf weer terug zag, schrok ik toch wel, want de Stoomtrein kwam wel heel erg rakelings langs mij heen. Het getal 23 was bijna niet meer mijn geluksnummer, of juist wel.?.

In ieder geval is het spotten van vogels en insecten voor mij een stuk veiliger

Nog meer filmpjes zien van de stoomlocs klik hier

Nog meer foto’s zien van de stoomlocs klik hier

 

Denk niet….

Terug naar het leven van alledag

Ook de laatste 2 weken van de vakantie vlogen voorbij. Onze kleinzonen vierden hun derde verjaardag, en ook ik werd weer een jaartje ouder.
We maakten met onze jongste dochter en onze kleinzoons een prachtige wandeling op de heide van het Deelerwoud. Een wandeling die uiteindelijk 2 slapende kleinzoons opleverde in de auto, op het terugritje naar huis. Beiden helemaal moe van van al dat lopen, Niet zo verwonderlijk, want zij hebben denk ik het dubbele van ons gelopen.

Roze Pelikaan – Pelecanus onocrotalus

Ook gingen we een paar keer, naar de niet zo heel erg ver van ons vandaan neergestreken zeldzaamheid in Westervoort, namelijk de Roze Pelikaan, ons steeds weer verbazend over de grootte van de vogel.
Vervolgens om af te kicken maakten we aansluitend nog een ritje over de grens.

Nadat we weer terug waren van ons vakantieadres in Duitsland, stond ik natuurlijk gelijk bij de vervanger van onze tandarts op de stoep, die gelukkig een mooie tijdelijke cosmetische constructie maakte, met de nadruk op tijdelijk, want die hele valpartij gaat, zoals ik al eerder aangaf een heel vervelend staartje krijgen.
Manlief kreeg weer een dikke enveloppe met inhoud toegestuurd, door de universiteit van Wageningen. De laatste was op 19 maart van dit jaar.

 

Manlief neemt deel aan de Colonstudie van de universiteit. Het onderzoek duurt 5 jaar, en er wordt onderzocht of er een relatie is met voeding, en het krijgen van Dikke darm kanker.
Net als de vorige keer moest hij weer behoorlijke lijst met vragen beantwoorden, en kwamen weer heel wat buisjes mee voor bloedafname voor verschillende bepalingen.Maar nu is manlief er voor anderhalf jaar  vanaf, zo liet 1 van de onderzoeksters telefonisch weten. Omdat ik ook weer bloed moest prikken, konden we dit mooi gezamenlijk doen, bovendien moest manlief ook nog bloedprikken ivm de controle bij de specialist later in de week.     De laatste dag van de vakantie bleek gelukkig met het bloedonderzoek dat de Nierfunctiewaarden van mij weer in het zwart stonden, en daar was ik eerlijk gezegd wel heel erg blij mee.
Ook manlief werd op de laatste dag van de vakantie wederom door de specialist goedgekeurd, in ieder geval voor 3 maanden.. Over 3 maanden krijgt hij dan ook weer een CT scan. Over een paar weken moet hij nog wel naar de Klinisch geneticus van het UMC, die dan spreekuur heeft in het Gelre Ziekenhuis Apeldoorn. In tegenstelling tot wat de specialist had verwacht, heeft het onderzoek van het tumorweefsel toch uitgewezen dat er een verhoogde kans is op een erfelijke aandoening.,maar alleen de Klinisch geneticus kan daar uiteindelijk uitsluitsel over geven. Mocht de Darmkanker erfelijk zijn, dan heeft dit natuurlijk ook gevolgen voor onze kinderen.
Tot onze grote verbazing kwam er met de afspraak vanmiddag een notitie mee dat de zorgverzekering het onderzoek vergoed,, maar dat er wel een eigen risico is. Door dit onderzoek moet men er zelfs vanuit gaan dat de volledige wettelijke eigen risico er aan gaat..
Goed dat het ziekenhuis dit laat weten, en in ons geval maakt dat ook helemaal niets uit, omdat wij ons eigen risico 2 x €375 al in de eerste maanden van dit jaar kwijt waren door medicijnen, Maar ik vind dit nogal wat dat een erfelijkheids-onderzoek naar kanker in een familie, per persoon, je in ieder geval dit jaar 375 euro moet betalen aan eigen risico.
Gelukkig konden we omdat manlief vakantie had naar onze Vage Vriend en zijn vrouw, in verband met het overlijden van zijn moeder, en konden we ook aanwezig zijn bij de herdenkingsdienst en de begrafenis. Het verdriet kun je niet wegnemen, je kunt er alleen maar zijn, net zoals zij dat voor ons waren., met het overlijden van mijn schoonouders. Morgen is het alweer 5 jaar geleden dat mijn schoonvader kwam te overlijden, en van mijn schoonmoeder is het alweer bijna 2 jaar geleden.
Het verdriet heeft in de loop van de tijd plaats gemaakt voor heel veel mooie herinneringen. Ik kan alleen maar hopen dat onze Vage Vriend  (zo stelde hij zich in het begin altijd voor) over een tijd dit ook mag ervaren. Ook hoop ik dat voor mijn vriendin  en haar familie weer betere tijden gaan aanbreken. Mijn vriendin is nog niet zolang geleden haar moeder verloren, en daarbij haar broer ook nog eens ernstig ziek..Ik hoop zo  dat de chemo gaat aanslaan bij haar broer..
Ik weet het, de ouders van manlief, en de moeders van onze vrienden waren allemaal mensen op leeftijd, maar soms zou je nog eens zo graag hun mening willen horen, en verdriet en blijdschap willen delen..

Gelukkig hebben we de foto’s nog.

We zijn weer terug, terug van weg geweest, sterker nog, we zijn alweer 2 weken terug van ons vakantieadres in het Zwarte Woud in Duitsland. In 2011 waren we voor het laatst op vakantie in het buitenland geweest, door allerlei omstandigheden die ik hier nu niet meer ga opnoemen, kwam het er maar niet van. Ook dit jaar leek het er niet van te komen Totdat onze oudste dochter, en haar man vroegen of we zin hadden samen met hen en de kleinkinderen op vakantie te gaan. We hoefden er niet lang over na te denken, nog nooit was het voor ons zo belangrijk geweest om er even helemaal uit te zijn. Vrijdags voor vertrek moest ik nog even voor uitslag van een bloedonderzoek, en voor de bloeddrukcontrole naar de assistente van de huisarts, en dan konden we ons volledig concentreren op de vakantie. Maar dit viel toch een beetje tegen 3 uitslagen stonden in het rood, waaronder die van de nierfunctie. Gelukkig was alles minimaal in het rood, maar toch. De huisarts liet later op de dag weten dat er over een paar weken weer geprikt moest worden, en vanaf dat moment stond niets meer de vakantie in de weg. Zaterdagmorgen in alle vroegte, op manlief zijn verjaardag vertrokken we samen met Ulli de hond richting Duitsland. Eerst een groot gedeelte snelweg, en daarna binnendoor naar Tennenbronn in het Zwarte Woud. We waren nog nooit op vakantie daar geweest, wel waren we een paar maal bij een collega die daar woonde op bezoek geweest, toen we nog in Zwitserland woonden en werkten. 3 jaar hebben we achtereenvolgens in Bazel en Aesch BL gewoond samen onze oudste dochter. Op het moment dat zij leerplichtig werd in 1989 zijn wij weer teruggegaan naar Nederland, en daarna zijn we er nooit meer geweest ook niet in het Zwarte Woud. En dan blijkt maar weer eens dat dingen op de achtergrond raken, want op het moment dat we in het Zwarte woud reden verbaasden we ons er over dat de bergen veel hoger waren, dan in onze herinnering. Het werd een super week , met onze dochter, schoonzoon en de kleinkinderen, met eigenlijk maar 1 minpuntje, en dat was mijn valpartij, gelijk al op de eerste avond. Een kleine snijtand die met een valpartij een aantal jaren geleden al een keer flinke averij had opgelopen, brak nu volledig af. Gelukkig niets gebroken verder, maar met name de elleboog had het flink te verduren gehad. Gelukkig had ik geen tandpijn , en viel de onstaande leegte, in de bovenkaak met praten niet zo erg op, maar lachen was natuurlijk een heel ander verhaal. De rest van de vakantie, was het dan ook lachen geblazen met de hand voor de mond. Gelukkig wist ik toen nog niet, dat er nog een akelig staartje aan vast zou zitten. En zoals dat altijd gaat als je het naar je zin hebt vliegt zo'n week voorbij . We hadden echt alles mee, allereerst bevonden we ons in een supergezelschap, hadden we super mooi weer, en waren we 1 week in een super mooie omgeving met prachtige natuur, met als hoogtepunten de Ree die kwam buurten, en de ontmoeting met de Notenkraker, een prachtige vogel die daar in de omgeving voorkomt, en zelfs tot broeden komt. Iedere dag werd er voor de volgende dag onweer voorspeld, maar op een enkel schampbuitje gingen de onweersbuien steeds langs ons heen.De laatste dag kwam er toch meer bewolking opzetten, en er kwamen enkele kleine buitjes over. Op de terugreis de volgende dag sloeg het weer helemaal om, en de laatste kilometers, ongeveer nog 50 km van de grens met Venlo af reden we in heuse wolkbreuken, zo hevig dat we besloten om te snelweg af te gaan,omdat medeweggebruikers wel hele rare capriolen gingen uithalen., door stil te gaan staan onder viaducten om te schuilen, met alles daarachter onverwachts op de rem. Terug in Nederland hield het regenen nog dagen aan. Maar dat maakte niet uit zo konden mooi alle foto's worden uitgezocht. Door op de foto's hieronder te klikken kom je op de blogs van de vakantieweek

Vakantie Dag 1

Vakantie Dag 2

Vankantie Dag 3

 

Vakantie Dag 4

 

 

Vakantie Dag 5

Vakantie Dag 6

Vakantie Dag 7

Vakantie Dag 8