2014 is uitgeroepen door de Zoogdiervereniging tot “Het jaar van de Eekhoorn”
En zoals ieder jaar hoop ik dat ik er nu eindelijk eens 1 op de foto kan zetten.
Ik zie ze namelijk niet of nauwelijks meer.
Een aantal jaren terug, zag ik ze nog in enkele boomrijke lanen van
onze wijk in Eerbeek, maar de laatste jaren niet meer. Ook bewoners aan
die bewuste lanen missen de Eekhoorns.
Maar op andere plekken in of net buiten Eerbeek worden ze wel waaargenomen, onder andere door mijn dochters.
Het begon er zelfs een beetje op te lijken, dat iedereen overal en nergens Eekhoorns zag, maar zelf zag ik ze maar niet.
Maar goed het voorgaande is niet helemaal waar, want ook ik zie ze
wel tijdens de boswandelingen, maar altijd zijn ze mij te snel af om een
foto te nemen.
Best wel balen, dan woon je in een bosrijke omgeving, en dan heb je nog geen enkele foto van een Eekhoorn.
Iedereeen om mij heen begon er zelfs om te grappen, regelmatig kreeg
ik te horen dat er weer een Eekhoorn was waargenomen door 1 van mijn
familieleden.
Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk voor mij ook zover.
Die vrijdag moest ik voor bloeddrukcontrole richting de huisartsenpraktijk in Eerbeek.
Deze huisartsenpraktijk staat aan de rand van Eerbeek in een bosrijke
omgeving, en ik besloot dan ook om een rugzak mee te nemen met de
camera daarin. Ik dacht bij mij zelf je weet het maar nooit.
En dan toch nog onverwachts (eigenlijk was ik er helemaal niet meer
op bedacht), komt vlakbij de huisartsenpraktijk een Eekhoorn mij
tegemoet, al lopend over een hek van een industrieterrein.
Ik moest natuurlijk de camera uit de rugtas halen, en ondertussen
verdween de Eekhoorn een boom in. Weer had ik het nakijken, maar af en
toe zag ik hem of haar heel even door de takken heen verschijnen. Het
was of het diertje wilde zeggen “kiekeboe, hier ben ik “.
Op het laatst kwam de Eekhoorn weer naar beneden, en via het hek verween hij of zij naar een boom aan de overkant van de weg.
Toch heb ik nog een paar foto’s kunnen maken, niet dat het nu echt
mooie plaatjes zijn geworden, maar dat maakt niet zoveel uit. Eindelijk
heb ik er 1 op de foto kunnen zetten, en die mooie foto komt er heus wel
een keer.
Belangrijke is dat deze Eekhoorn een super gezonde indruk maakte,
want die berichten, over de raadselachtige sterfte onder Eekhoorns in
met name Twente,( zie Natuurbericht.nl) stemmen bepaald niet echt tot vrolijkheid in “Het jaar van de Eekhoorn”
Ergens in 2004 kon ik van een jongen die er vanaf wilde, 2 al wat oudere Kingduiven kopen. Het ging in dit geval om 2 doffers, ooit gefokt door Jan Jacobs, een bekende fokker van Kingduiven, en erelid van de Dutchkingclub
1 van de doffer liep mank, maar dat maakte mij niet zoveel uit.
De duif liep als een Gestapo die marcheerde, en daarom kreeg hij al snel de naam Herr Flick vermoemd naar een personage uit ‘Allo ‘Allo! een Britse komedieserie.
De andere werd gewoon de zwarte genoemd, omdat deze een donkere ring droeg.
Wat was ik toen blij met die 2 Kingdoffers , want er was best moeilijk aan te komen, of je moest er tientallen euro's voor betalen. Prachtige forse duiven de Kingduiven, die door hun gewicht geen beste vliegers zijn.
Het jaar daarop kochten we 2 duivinnen erbij van 2 verschillende fokkers.
1 duivin die niet echt super van bouw was, en 1 duivin van een andere fokker die het tegenovergestelde daarvan was. Ik ben toen echt gematst door die fokker.
En dan hoop je dat de 2 mooiste een koppeltje zouden vormen, maar dat liep dus helemaal anders.
De mooie duivin liet zich versieren door Herr Flick en de andere duivin met een gele ring zag wel wat in de doffer met de zwarte ring.
Herr Flick was helemaal weg van zijn Helga, en zij van hem, en ze waren van het begin af aan onafscheidelijk. Een koppeltje dat hevig verliefd was, maar door de handicap van Herr Flick nooit jongen heeft gekregen. Oost Indische Lachduif van 21 jaar dood, en nu vandaag ging onze laatste Kingduif in mijn handen dood.
Arme Stompy hij is de laatste van de duivenfamilie
Stompy
Maar op een dag ging de oude doffer, de vader van de jonge doffer, dood en toen was het gebeurd met de vrede in het hok.
Op een gegeven moment toen wij op een zondagmiddag terug kwamen van mijn schoonmoeder, vonden wij de duivin met de gele ring, en ook nog eens de moeder van de jonge doffer hevig bloedend in de volière.
Ze was nagenoeg gescalpeerd door het jonge stel. Gelukkig had onze eigen dierenarts die zondag dienst. De huid van de schedel was bijna helemaal weg, maar uiteindelijk lukte het hem toch om nog wat huid bij elkaar te trekken, om de zaak te hechten. Daarna was het een kwestie van goed de wond verzorgen met een antibioticazalf. Uiteindelijk, boven alle verwachting in, heeft ze het gered.
Ze had daarna wel een verlamde poot, maar ze schikte zich prima in haar lot als bodemduif, samen met haar nieuwe vriend Stompy.
Helaas moesten we actie ondernemen, om te voorkomen dat zoiets weer een keer zou gebeuren.
Er zat maar 1 ding op, en dat was afscheid nemen van het jonge stel.
Voor het jonge stel vonden we gelukkig een nieuw adres bij iemand die door een ongeluk in de rolstoel was terecht gekomen, en heel graag een koppel duiven wilde.
We hebben zelf het koppel naar de man gebracht, en hij was er zo blij mee, dat we hem het koppel schonken.
Ook wij waren blij dat we het koppel op een goed adres hadden kunnen onderbrengen.
Weken later toen ik informeerde hoe het met het koppel ging, bleek dat hij de duiven had doorverkocht, hij wilde bij nader inzien toch een kleiner duivenras, en dan sta je daar met je goede gedrag.
Waar de duiven zijn gebleven, geen idee, dat kon hij mij niet vertellen. De mededeling kwam als een klap in mij gezicht.
Stompy een doffer en de "Gele" King hadden het best goed samen, zolang er maar veel zand in de volière lag in verband met de stomp van Stompy, en de lamme poot van de Gele . Lekker in het zonnetje liggen, en af en toe genieten van een regenbuitje, en bovendien alle ruimte voor hun alleen. Op z'n tijd een natje en een droogje, wat wil een duif nog meer.
Maar helaas dit is verleden tijd
Afgelopen juli ging onze laatste
Herr Flick & Helga
Het ander stel, dat het echtpaar werd genoemd, had op een gegeven moment wel 2 eieren, waarvan zowaar 1 ei bevrucht was.
Het jong dat later een doffer bleek te zijn, groeide op tot een prachtige Kingduif.
En toen ging Herr Flick dood. Het was ons al opgevallen dat Helga van 2 walletjes aan het eten was. Overdag was ze steeds meer bij de jonge doffer in de buurt, maar als het donker werd, was ze weer bij haar grote geliefde. Op een morgen vond ik Herr Flick dood naast haar in de nestschotel. Het leek of ze het door had, want ze sloeg met haar vleugels toen ik wilde kijken, iets wat ze nog nooit had gedaan.
Maar een paar uur later nam ze haar intrek in de nestschotel van de jonge doffer, alsof ze Herr Flick nooit gekend had.
Het stel was dol op elkaar, en een echt pracht koppel om te zien. Van bevruchte eieren kwam het echter niet meer, maar dat maakte mij niet zo uit, want er waren ondertussen 2 opvang postduven bij gekomen, waarvan 1 oude doffer met een stomp, die ook niet meer in staat was om te vliegen. De doffer met de stomp kwam van het plaatselijk vogelasiel, en kreeg dan ook de naam Stompy
Het is al laat en ik kan de slaap weer eens niet vatten. Woelen, woelen en nog eens woelen, dat schiet niet echt op, bovendien moet manlief morgen om 06.00 uur op.
Dan maar naar beneden een blog schrijven, misschien dat ik straks de slaap wel kan vatten.
Dat ellendige gesnotter dat zit me nu dwars, en ik snotter wat af de laatste tijd.
Alles van het afgelopen jaar passeerde de laatste weken weer de revue, mijn beide schoonouders die in de maand september zijn overleden, mijn schoonvader 4 jaar terug, en mijn schoonmoeder 1 jaar geleden. Mijn vaders geboortedag in september, een vriendin die een paar weken geleden gelukkig een hartinfarct overleefde, en dan ook nog eens die ziekte met de hoofdletter K die schijnbaar onze familie maar niet met rust kan laten.
Gelukkig is het verdriet om die andere "familie" een stuk minder geworden. We horen (bijna) niets meer, en de timeout van mij duurt en duurt maar, maar achteraf komt dit goed uit, want zo kan ik tenminste de energie die ik nog heb in andere dingen steken.
Manlief draait (on)regelmatig dienstjes van 3 tot 5 uur als helpende in de zorg van Nunspeet tot Doetinchem voor een uitzendbureau.
Helaas is zijn BIG registratie als B verpleegkundige verlopen, omdat hij langdurig niet heeft gewerkt in de gezondheidszorg, mag hij het beroep van verpleegkundige niet meer uitoefenen, maar onder supervisie van een gediplomeerde, en dan als helpende, mag je dan wel weer in de gezondheidszorg werken, maar medicatie uitzetten, verpleegtechnische handelingen, en dat soort dingen zijn taboe, en daardoor zit een vaste baan in de zorg er ook echt niet in, zonder BIG registratie.
Het zijn gelukkig wel leuke diensten, en manlief krijgt weer alle waardering, zowel van personeel als ook van de cliënten.
De omgang met andere mensen rijk of arm, met of zonder handicap zit hem gewoon in het bloed, en daar kan gelukkig geen mens wat aan veranderen.
Het aantal diensten verschilt nogal van week tot week, dus ook onze inkomsten, maar we hopen dat we het kunnen uitzingen tot halfweg december, in de hoop dat manlief tegen betaling van 400 euries herexamen kan doen om zijn BIG registratievoor verpleegkundige weer terug te krijgen.
In zijn andere beroep als Maatschappelijk werker is helaas bijna helemaal geen werk te vinden.
Maar goed het is een kwestie van een lange adem hebben, en gelukkig zijn we wel wat gewend, maar het blijft toch een beetje merkwaardig als manlief wordt afgewezen omdat hij als overgekwalificeerd wordt bestempeld. Ik zou denken wees blij dat je als organisatie zo iemand kunt binnen halen.
We zijn beiden sociaal bewogen mensen, altijd al geweest, en dat zal ook nooit veranderen, en daarom was het best wel een raar en ook wel vervelend moment dat we alle maandelijkse bijdragen aan goede doelen hebben moeten stopzetten. Ook de VARA gids die we zolang als we bij elkaar zijn al hebben/hadden moesten we de deur uitdoen, evenals de krant, en het lidmaatschap van de Abvakabo, en nog wat andere dingen. Het is even niet anders.
De contributie van de PvdA hebben we behoorlijk moeten terugschroeven, maar gelukkig kun je dat aanpassen naar draagkracht. Anderen met de sterkste schouders moeten nu de zwaarste lasten opbrengen.
Soms is daar even het gevoel dat het maar gelukkig is dat vorig jaar onze 3 katten allemaal zijn overleden, en hebben we daar nu gelukkig de kosten niet meer van, kosten die oudere dieren nu eenmaal met zich meebrengen. Gelukkig hebben we nog maar 2 duiven, en 1 kleine hond. Gelukkig zijn we uit de kleine kinderen, en gelukkig zijn we al een aantal jaren van het roken af.
Geluk bij een ongeluk is dat ik een jaar gratis webhosting krijg van de hoster omdat het overhuizen van deze enorme website met de vele subsites niet helemaal op rolletjes verliep.
En we hebben nog veel meer geluk natuurlijk, want wij hebben elkaar, onze (schoon)kinderen, onze kleinkinderen, vrienden en familie.
En toch zit ik op dit moment enorm te snotteren, en dat al dagen lang. Het gesnotter gaat maar door, mijn neus ziet eruit alsof ik een borrel te veel op heb. Een beetje koortsig, en het klots achter mijn ogen, en mijn oren geven een bromtoon, en de bijholtes zitten niet ver van een ontsteking af. Waarschijnlijk doordat ik dagelijks een ontstekingsremmer moet slikken loopt dit niet uit de hand. De ribben doen ondertussen wel pijn van het vele niezen.
Het is lang geleden dat een grieperige verkoudheid/ zo heftig en lang toesloeg.
Misschien komt het door alle narigheid van het laatste jaar, of door het feit dat we vorige jaar door de omstandigheden te laat in het jaar waren, om nog een griepspuit te halen, ik heb geen idee, maar ondertussen ben ik dat gesnotter wel een beetje zat.
Ondertussen hoor ik op het nieuws dat men bang is, dat in de toekomst robotten het werk van miljoenen mensen overnemen. Het leven gaat voor wat dat betreft wel een beetje op het leven lijken van de familie Jetson, uit een tekenstrip uit de jaren 60, een strip uit het verleden dat zich afspeeld in de toekomst, van Hanna Barbera, en deze heren hadden echt een vooruitziende blik naar nu blijkt. De familie had een huishoudster robot die luisterde naar de naam Rosie.
Maar helaas iets tegen een simpele hardnekkige verkoudheid, of een geneesmiddel tegen bepaalde kankersoorten, en iets tegen die akelijke Ebola is er helaas nog steeds niet.
Het is die verborgen, voor onze ogen onzichtbare wereld, van organismen die ons in leven houdt, of die ons juist ziek maakt. We blijken maar liefst !,5 kilo microben met ons mee te dragen
Prachtig dat Micropia bij Artis dat allerkleinste leven nu zichtbaar maakt.
Zodra het weer mogelijk is, gaan we daar zeker een keer een kijkje nemen.
