27 januari hadden we op de vroege morgen eerst een afspraak met de Uroloog van manlief, maar die was tot onze opluchting dik tevreden .Over een half jaar moet manlief weer terug komen. PSA is nog steeds laag 2.4 ,en stijgt maar heel minimaal. Daarna had manlief zijn volgende afspraak op de dagopname voor een colonscopie.
Manlief vond het allemaal best, zolang hij maar onder zeil ging. Na een uurtje mocht ik hem weer ophalen, en zowaar was hij al wakker toen ik op de afdeling kwam, dat had ik wel eens anders meegemaakt. Manlief mocht naar huis, en dan zou hij over 10 dagen de uitslag krijgen over de biopten die ze hadden genomen, maar ook over 4 poliepjes die ze tot onze grote verbazing hadden gevonden , en gelijk maar hadden weggenomen.
Manlief grapte nog, hoe is dat nu mogelijk ik ben de helft van mijn dikke darm kwijt , en dan nog krijg ik poliepen.
Hoe dan ook dit was toch weer even een tegenvaller, maar aan de andere kant wisten we ook dat de markers van de dikkedarmkanker super laag waren . Maar ja dit hadden we toch echt niet verwacht.
Daarna was onze auto aan de beurt, die moest voor de jaarlijkse APK, gelukkig kwam die er door, na wat kleine reparaties, en alsof dat nog niet genoeg was kreeg manlief ook een gesprek met de arts van de nieuwe ARBO dienst, waar zijn werkgever onlangs mee in zee is gegaan.
Dat gesprek bracht niet veel nieuws aan het front, er werden door de arts vooral conclusies getrokken, die voor manlief bepaald niet uit de lucht kwamen vallen. Eigenlijk komt het er op neer om vooral met zijn administratieve werkzaamheden en de planning door te gaan, want het werken als verpleegkundige in de wijk gaat gaat hem niet meer worden . Ook de arbeidsdeskundige waar hij vorige week een afspraak mee had, bracht geen nieuws aan het front.
Nu nog afwachten wat de werkgever met dit gegeven gaat doen, we gaan het zien. Zoals wij er tegenaan kijken, is het regulier werk van de verpleegkundige in de wijk, wat manlief nu doet, administratief werk wat anders blijft liggen. Zonder de planning loopt er natuurlijk niets, iemand moet dat doen.
Vorige week was echt een slopende week, want op 12 februari kreeg manlief ook nog eens de uitslag van de biopten en van de poliepjes die waren weggenomen. Tot onze grote opluchting, is er geen nieuwe kwaadaardigheid ontdekt, maar helaas zit er naar 5 jaar nog geen afscheid aan te komen van de MDL chirurg (niets persoonlijks, want manlief heeft een topper getroffen als chirurg, maar ook als mens).
Op vrijdag de 14e had manlief ’s morgens (op zijn vrije dag) het gesprek met de arbeidsdeskundige, en ik zou in de loop van de middag een telefoontje krijgen van de internist/endoccinoloog, over de bloeduitslag.
De waarde van schildklierhormoon FT4 is nu randje aan de lage kant. In november ben ik begonnen met 37, en nu is de waarde 10 (moet tussen 9 en 24 zijn ). De waarde van het hypofyse hormoon wat de schildklier aanstuurt TSH is gelukkig nu weer meetbaar 2.1 (moet tussen 0,4 – 4,0 ). Om te voorkomen dat de schildklier nog langzamer gaat werken moet ik de strumazol (medicijn) minderen van 15 naar 5 mg. Over ongeveer 4 weken bloedprikken, en weer op consult . Het is (weer) meten is weten , en afwachten welke kant het op gaat.
De laatste tijd voel ik mij eindelijk weer een beetje de oude, maar zo gaf de specialist aan, het kan zijn dat ik door die medicijnaanpassing mij weer wat slechter ga voelen. De angst is dat de schildklier te traag gaat werken, als ik door blijf gaan met deze dosering. Helaas kan zij nog steeds niet de juiste diagnose kunnen stellen, bij gebrek aan die schildklierscan (scintigram). Dat mag ongeveer half mei, in ieder geval een half jaar na die CT scan met contrast (daar zit altijd een beetje jodium in ) van 19 november . Dan pas kunnen ze die knobbels goed onderzoeken. Eerst moet alle jodium activiteit uit de schildklier verdwenen zijn , anders krijgen ze een vertekend beeld . Tot dan is het meten is weten en pappen en nat houden, kortom ik zit opgezadeld met een klier van een klier.
We gaan het allemaal weer zien en proberen onze zegeningen te tellen zoals dat zo mooi heet, maar 1 ding is zeker deze weken hebben een flinke aanslag aangericht op ons energie potje.
