Het Deelerwoud

Eindelijk we hadden we gisteren de wandelschoenen weer aan.
Na de bewuste dag in april, dat manlief te horen kreeg dat spreekwoordelijk het politieke doek voor hem gevallen was, kwam er In ieder geval van het wandelen in de bossen en op de heide op de 1 of andere manier niets meer terecht.
Maar gistermorgen liepen we weer door de bossen en op de heide van het Deelerwoud, in de buurt van Hoenderloo.
Het was het mooiste weer van de wereld, en omdat er toch geen regen voorspeld was lieten we de jassen in de auto.
Toen we de auto parkeerde bij het tunneltje dat onder de A50 doorgaat, zagen we dat het hek openstond. Het is toch een kleine moeite om achter je rug dat hek dicht te doen, want je wil toch niet op je geweten hebben dat er wild op de rijbaan komt. Maar gelukkig is er een soort van sluis, en is er nog een tweede hek, waar je doorheen moet, en die zat gelukkig dicht.
Wat had ik dit gemist, en wat zag het er weer mooi uit met al dat bloeiende Vingerhoedskruid en Jakobskruiskruid vol met rupsen van de Sint-jacobsvlinder.

Roodborsttapuit – Saxicola rubicola

 

 

Een prachtige Roodborsttapuit man hield ons angstvallig in de gaten, en een eindje verderop begonnen 2 Boompiepers tegen elkaar op te zingen.
Overal vlogen de Hooibeestjes op, en elke keer weer ben ik verbaast over de naam van dit mooie vlindertje, want ik vind de naam niet echt passen bij een vlinder.  Ook een aantal Grasmotten,en Zilverstreepuiltjes (nachtvlinder) lieten zich bewonderen.

Heideringelrups - Malacosoma castrense

Toen we al een eind gelopen hadden zag ik ineens 2 prachtige grote rupsen, nog nooit eerder daar gezien, terwijl het toch rupsen zijn die op de heide leven, en ook nog eens daar naar vernoemd zijn namelijk de Heideringelrups . En in het echt zijn ze bijna nog mooier dan op een foto, wat een kleuren!

Overal vonden we verse mest van Edelherten, en die mest werd bestormd door de Mestkevers. Overal kwamen die vandaan vliegen, en je vraagt je af hoe het komt dat ze het weten dat daar op die bepaalde plek mest ligt.
Nog een eind verderop lag een Hazelworm op het pad zich op te warmen in de zon. Manlief zag de Hazelworm liggen, die heeft er echt een oog voor. In eerste instantie denk je dat er een slang ligt, maar het is een pootloze hagedis, die zich meestal goed onder bladlagen of tussen de heide verschuilen.

Hazelworm-Anguis-fragilis

De meeste kans om ze te zien is in de maand mei, omdat ze dan het meest op open plekken aan het zonnen zijn. Dit was dus een mazzeltje, en helemaal voor een echtpaar die een eindje verderop stonden, en die ons uitvoerig bedankte voor het feit dat wij hun attent hadden gemaakt op de aanwezigheid van het reptiel.
Het lopen voelde goed, dus we maakte de wandeling iets langer dan we aanvankelijk van plan waren. Bij Snakealley, zo genoemd door ons omdat we daar voor het eerst een Adder zagen, was er zoals meestal het geval is, ook deze keer geen slang te bekennen, maar je blijft hopen.
De lucht boven ons bevatte steeds meer wolken, maar het zag er niet naar uit dat het snel zou gaan regenen. In de verte was de Koekoek aan het roepen, en boven ons hoofd leken 2 Raven een verschil van mening te hebben. Even later ging 1 Raaf in een boom zitten, met heel veel kabaal, terwijl de andere Raaf nergens meer te bekennen was. En zo liepen we verder genietend van de betrekkelijke rust. Want nog niet heel veel mensen waren we tegen gekomen. Vlak voordat we de heide afliepen begonnen er allemaal Heideblauwtjes(dagvlinders) rond te vliegen. En voor we het in de gaten hadden werd de lucht alsmaar donkerde. We konden nog net op tijd de rand van het bos bereiken, en toen barstte de bui al los.
Onze jassen lagen ongeveer 4 km verderop in de auto te liggen, maar gelukkig boden een boom, en een klein opvouwbaar parapluutje wat bescherming. Hier gelukkig geen Regendazen. Als de camera’s maar niet nat werden, dat was voor ons het belangrijkste. Toen het van de regen in de drup overging, besloten we om verder te lopen, en voor een aantal Edelhertendames met in ieder geval 1 jong kwam dit als een verrassing. Heel even stonden we op ongeveer 20 meter afstand (voor ons gevoel) bijna oog in oog met de prachtige dieren, en het andere moment waren ze alweer geruisloos in de begroeing verdwenen. Geen tijd om een foto te maken, maar dat moment vergeet je niet snel meer.
Bij de auto aangekomen bleek weer het hek open te staan. Ik snap dat niet als je een hek kunt openmaken, dan kun je het ook weer dicht doen lijkt mij. Maar misschien denkt men dat het hek vanzelf weer dicht valt.
Op de achterbank van onze auto lagen nog keurig netjes de regenjassen, die nog helemaal droog waren, in tegenstelling tot ons.

Maar al die nattigheid kon voor ons de pret niet drukken, we hadden een heerlijke wandeling in een prachtig gebied achter de rug, en op relatief korte afstand van ons huis, waar schone en droge kleren op ons lagen te wachten.

 Heideblauwtje – Plebejus argus

Hooibeestje – Coenonympha pamphilus

Sint-jacobsvlinder – Tyria jacobaeae

Zilverstreep – Deltote bankiana

Gewone grasmot – Chrysoteuchia culmella

Gelderland levert je mooie"rot"streken!

Morgen is het 1 juli, en dan begint midden in de zoogtijd, de jacht op de Wilde Zwijnen weer. Heel veel vrienden van mij hebben nog nooit een Wild Zwijn in het wild gezien, en hopen steeds dat ze er ooit 1 zullen zien, in de buurt van Eerbeek op de Veluwe. Maar ja die kans is vanaf morgen weer erg klein. De titel komt van het YouTube kanaal Borninfreedom die de actie is gestart. 

Wild Zwijn – Sus scrofa

 

De Vampieren

Ik weet niet wat dat was van de week met het weer.
De afgelopen week een paar keer, door een flinke regen/onweersbui verrast.
De eerste keer dat mij dat overkwam was in het buitengebied van Brummen, daar is een mooi gebied ”de Kievit”.
Ik mag daar graag rondstruinen, op ontdekkingsreis in de insectenwereld.
Het is een gebied, waar de natuur nog een beetje haar gang kan gaan, maar ook een gebied, dat doorkruist is door stukjes boerenland.
Vaak is de enige mens die ik daar tegenkom een boer die mest aan het uitrijden is, of aan het hooien, en iemand die in dat gebied ook bijna ieder iedere middag wandeld, maar die ik lang niet altijd tegenkom. Als we elkaar tegenkomen, maken we meestal even een (natuur)praatje, en stevast noemt hij mij Jaqueline.
Het gebied herbergt schatten, maar je moet er wel oog voor hebben, je komt daar soms wel hele bijzondere insecten tegen.
Zo vliegt daar ook de zeldzame Kleine ijsvogelvlinder rond, en die kom ik daar al jaren tegen.
Ook dit jaar had ik er al een paar rond zien vliegen, maar het lukte maar niet om er 1 op de foto te zetten.

Kleine ijsvogelvlinder – Limenitis camilla

Anders dan de naam doet vermoeden, is het best een grote vlinder, die behoorlijk opvalt, tijdens het fladderen van bramenstruik naar boom, omdat de onderkant lichtblauwig is. De onderkant zien is vaak het geval, de vlinder bevind zich vaak hoog in de bomen, en valt daar op de 1 of andere manier helemaal niet op. Maar op enig moment besluit de vlinder gedreven door de honger om naar beneden te komen, en te snoepen van de honing van de Bramenbloesem, en voor je het in de gaten hebt dat daar een vlinder zit, vliegt de Kleine ijsvogel vlinder alweer de boom in.
Die middag hoopte ik dat het zou lukken om een foto te maken.
Maar helaas ik had steeds het nakijken, tot het moment dat het weer begon om te slaan.
Van het 1 op het andere moment begon het donker te worden, en ik besloot om een schuilplek te zoeken. Die schuilplek vond ik onder de bomen van een klein zijpad dat richting een maisakker liep. Tot mij grote verbazing stonden daar 4 Edelherten, en dat was wel heel erg leuk, omdat ik ze al een tijdje daar niet had gezien (De provincie Gelderland ”gedoogd” in dat gebied een groepje Edelherten van ongeveer 12 tot 14 dieren. Waarschijnlijk zijn de dieren ooit door de afzettingen van de Veluwe heen gebroken).

Edelhert – Cervus elaphus

Het groepje had mij gelijk in de gaten, en besloot om het zekere voor het onzekere te nemen en verdween geruisloos in het naast gelegen bos.
 Het begon ondertussen te regenen en te onweren, en er kwam tot mijn verbazing een Kleine ijsvogelvlinder bij mij in de buurt schuilen, dus ik kreeg eindelijk de kans om foto’s te maken en hele korte video opname.

Ondertussen werd ik een feestmaaltijd voor de Regendazen die massaal op mij afkwamen. Echte vampieren die vrouwtjes dazen met hun vlijmscherpe mondstukken bijten ze zelfs door je kleding heen om van je bloed te drinken, en hun beet is pijnlijk, en jeukt behoorlijk. In het gebied vliegen verschillende soorten uit de Dazen familie (Tabanidae), zelfs een zeldzame soort, namelijk de Beekgoudoogdaas. Het zijn best mooie insecten met prachtige kleurrijke ogen. Niet alle dazen steken zo snel als de Regendazen, de Goudoogdazen komen wel regematig op je arm zitten, maar een steek blijft uit. De zeldzame Beekgoudoogdaas, heb ik tot nu toe alleen maar op een blad zien zitten. De Regendaas dames zijn echte aanvallers, ze hebben gewoon hun bloeddrankje nodig omdat de eiproductie en eileg zoveel energie kost, en of dat bloed nu van mens of dier komt, dat maakt niet uit.
Ook bleek bij thuiskomst dat een ander Vampierinsect, de Teek mij gevonden had.

Schapenteek – Ixodes ricinus

Allemaal nimfen van de Teek die ondanks de dichte schoenen en lange broek hun weg gevonden hadden.
De nimf van de Teek, die net als de volwassen Teek besmet kan zijn met de ziekte van Lyme. Dus na een dagje Natuur Check op Teken en vergeet de NIMFEN niet !     Net als een volwassen Teek kunnen die ook besmet zijn besmet zijn met LYME.

Een paar dagen later  in dat zelfde gebied werd ik weer overvallen door het weer. Ook die middag was het prachtig weer, Maar opeens vanuit het niets waren ze er weer de Regendazen. Op dat moment had ik blote armen, en ze hadden vrij spel. Maar als de Regendazen te voorschijn komen, dan betekend dat ook dat er regen opkomst is. En dat was ook nu het geval. Voor mij, was de lucht nog prachtig blauw, maar achter mij begon het wel heel erg donker te worden, en even later begon het dan ook te hozen.
Gelukkig kon ik schuilen in de auto van de bewuste kennis die daar ook heel vaak wandeld (en daar ook heb leren kennen). Ook hij was overvallen door de plotselinge omslag van het weer.
Op het moment dat manlief mij kwam ophalen, was de bui alweer bijna over, en de Regendazen waren weer verdwenen. Wat dat betreft doen ze wel hun naam eer aan.

Beekgoudoogdaas – Chrysops caecutiens

Bosknobbeldaas – Hybomitra bimaculata

Gewone Regendaas – Haematopota pluvialis

 

 

Gewone Goudoogdaas – Chrysops relictus

 

 

 

  Zie voor meer info over Teken

 https://www.tekenradar.nl/

 https://www.tekenbeetziekten.nl/

 

De Crimescene

Een middagje rondscharrelen in het buitengebied van Brummen, dat was de bedoeling. Maar voor dat ik op de plek was aangekomen, waren manlief en ik getuige van iets wat we achteraf nog steeds niet helemaal kunnen plaatsen. We passeerden een weiland, afgezet met prikdraad. In het prikdraad zat een Buizerd vast, die verwoede pogingen deed om los te komen, tenminste, daar leek het op. Ik besloot om te helpen, en liep richting de Buizerd, ondertussen mij bedenkend hoe ik de vogel zou kunnen vastpakken zonder zelf ook gehavend uit de strijd te komen. Maar het was niet nodig, de vogel wist zich zelf te bevrijden, en daarbij liet hij iets achter in het prikdraad, en dat iets bleek een Ringslang te zijn. 

Het dier leek te zijn gespietst op het prikdraad, en ik ging er vanuit dat de Ringslang dood was, maar ik besloot toch om nader te gaan kijken. Tot mijn grote verbazing leefde de slang nog. Het bleek om een volwassen Ringslang te gaan, van zeker 90 cm lang, die zich om het prikdraad had gekronkeld. 1 punt van het prikdraad stak in het lijf, maar het ergste was dat er een stuk huid van ongeveer 3 cm was afgestroopt, en om een rechtopstaande punt van het prikdraad was heen gedraaid. Het lukte me uiteindelijk zonder nog meer schade toe te brengen, de slang te bevrijden. We besloten gelijk naar de dierenarts te gaan, want deze Ringslang had hoe dan ook hulp nodig. Met de Ringslang op mijn schoot ging het richting de dierenarts, en door dat ik de slang moest vasthouden, werd die steeds actiever, omdat mijn handen zorgden voor opwarming van dit koudbloedige dier. Uiteindelijk is de Ringslang met de dierenambulance naar een reptielenopvang gebracht, en hopelijk gaat hij of zij het redden. 

Maar waar we nu getuige van zijn geweest nog steeds geen idee. Was de slang de prooi van de Buizerd, en hadden we de Buizerd bij de maaltijd gestoord en leek het er alleen maar op dat de Buizerd vast zat. Van Klapeksters is het bekend dat die hun prooi spietsen op prikdraad, maar of een Klapekster een Ringslang aankan ??? Bovendien was daar in de omgeving al maanden geen Klapekster meer waargenomen. Van een Buizerd is bekend dat ze Ringslangen eten, maar van een Buizerd heb ik nog nooit gehoord dat ze hun prooi op prikdraad spietsen. We zullen het wel nooit te weten komen ben ik bang. 

 

 

Schuilen

Na de bewuste dag in april, dat manlief te horen kreeg dat het politieke doek voor hem gevallen was, storte de wereld toch een beetje in.
Dag in dag uit, jaren lang, bijna dag en nacht met de politiek bezig geweest, en opeens kom je dan als kandidaat Wethouder aan de kant te staan, omdat een Wethoudersadviescommissie  iemand anders beter in staat acht om de klus te klaren.
Maar ja dat is politiek, ineens kan het afgelopen zijn, en als je het zelf dan overkomt, komt het hard aan.
Ineens tijd genoeg voor alles, maar op de 1 of andere manier ook niet. In ieder geval kwam er van wandelen in de bossen en op de hei niets meer.
Maar vandaag kwam het er eindelijk weer van, richting het buitengebied van Brummen.
Door manlief werd ik afgezet aan de rand van het prachtige gebied “de Kievit”.
Ik had nog maar een paar meter gelopen, toen er al een Kleine IJsvogelvlinder voor mij neus op vloog.
Prachtige dagvlinders,met een lichtblauwe schijn aan de onderkant, die de neiging hebben om na het opvliegen direct hoog te gaan, en in het gebladerte van de bomen te verdwijnen. Het zijn zeldzame dagvlinders, maar in het buitengebied van Brummen kun je ze tegenkomen.
Jammer genoeg lukte het niet om een foto te maken. Maar dat maakte niet uit, het was gewoon weer even lekker, om daar rond te struinen.
En toen begon het te regenen, en ik zocht naar een schuilplaats onder de bomen aan de rand van een maisveld.
Tot mijn verbazing vloog voor mij uit een Kleine IJsvogelvlinder.

Kleine ijsvogelvlinder - Limenitis camilla

Een eindje verder ging deze op een maisblad zitten, en zo lukte het mij om een foto te maken.
Toen ik weer opkeek zag ik iets roodbruins tussen de mais staan, een Ree dacht ik in eerste instantie, maar toen zag ik het staartje heen en weer gaan, en dat heeft een Ree niet. Dit was geen Ree maar een Edelhert, en ineens ging het dier rechtopstaan, een jonge man met het gewei in de basthuid.

Edelhert – Cervus elaphus

En ineens zag ik nog 3 vrouwelijk Edelherten staan.De dieren hadden mij allemaal in de peiling. maar bleven staan. Toen besloot 1 van de dames het zekere voor het onzekere te nemen, want even later liep ze richting het bos om vervolgens geruisloos tussen de bomen te verdwijnen, met de andere 3 achter zich aan.

Edelhert – Cervus elaphus

De laatste keer dat ik daar Edelherten had gezien, was in april 2010, en in 2012, nog een keer op een totaal andere plek in het buitengebied van Brummen.
Het is een kleine groep die door de provincie gedoogd wordt buiten de rasters van de Veluwe, en vandaag zag ik ze eindelijk weer eens.
Het begon ondertussen steeds meer te regenen, en tot mijn verbazing kwam er op een tak naast mij in de regen een Kleine IJsvogelvlinder zitten.
Helaas ontwikkelde zich de regenbui tot een flinke onweersbui, en belde ik manlief om te vragen om mij op te halen. Ik had er liever wat langer gebleven, maar die ontmoetingen maakte de korte tijd dat ik daar was meer dan goed. Als het niet was gaan regenen, dan was ik niet gaan schuilen, en had ik al dat moois nooit gezien.

Time Out

Het was alweer even geleden dat ik een blog op deze website achter gelaten had, maar daar had ik natuurlijk wel mijn redenen voor.
Wat was namelijk het geval, vanaf het 1 op het andere moment stond er op alle pagina's van de website een vreemde tekst in de header .

En daar was ik op z'n zachts gezegd niet erg blij mee.
1 ding was zeker de oorzaak moest zo snel mogelijk aangepakt worden, voor ik door Google op de Blacklist gezet zou worden.
Maar ja dan moet je de oorzaak wel weten.
Geluk bij een ongeluk, heb ik al een aantal maanden door omstandigheden alle tijd, dus kon ik dan ook al mijn tijd besteden in de zoektocht naar de oorzaak van het probleem.
Door alle plugins van de website 1 voor 1 te verwijderen kwam ik er uiteindelijk achter dat 1 van de plugins de oorzaak was.
Plugins heb je hoe dan ook nodig voor een Wordpress website, omdat niet alles standaard wordt meegeleverd. Vooral een plugin voor de beveiliging is bijna een vereiste.
Maar eerlijk is eerlijk, een aantal plugins gebruik ik alleen maar voor de lol.
Regelmatig krijg je bericht van Wordpress dat je de plugins moet bijwerken, zodat alles Up to date is.
Dit doe ik altijd trouw, om te voorkomen dat er een beveligingsrisico ontstaat.
En toch was een Visitor Counter plugin die al een tijdje meedraaide op de website, de oorzaak van het probleem.
Nadat de bewuste plugin overal verwijderd was, verdween de tekst in de Headers als sneeuw voor de zon.
Een aantal dagen later kwam ook de webhoster nog met een waarschuwing, dat elke WordPress site die Pingback heeft ingeschakeld (die standaard is ingeschakeld) kon worden gebruikt om  DDOS -aanvallen (Distributed Denial of Service Attacks) in te zetten tegen andere websites.
En zo iets wil je natuurlijk voorkomen. Dus van al mijn sites de Pingback uitgezet, en gecontroleerd met de link die de webhoster gaf, of mijn Wordpress site werd misbruikt voor DDOS.
Gelukkig was dat niet het geval.
Wel besloot ik om alle plugins nog eens heel kritisch te bekijken, en zonder dat je het in de gaten hebt, ben je er dan al gauw weken zoet mee.
Maar gelukkig de boel draait weer naar behoren, deze Time out was hoe dan ook even hard nodig.

NB Dit bericht gaat over mijn Wordpress (vorige)website Klinkertjes.nu 

 

Essay Adri Duivesteijn: PvdA staat met transactie-denken haar eigen waarden in de weg.

PvdA staat met transactie-denken haar eigen waarden in de weg, Adri Duivesteijn, 20140714 

De Pulletjes

Op de terugweg naar huis in het buitengebied op de grens van Brummen/Rheden, zagen we in de verte al dat er grote onrust onder de aanwezige Kieviten was.

Toen we dichterbij de plek kwamen, zag ik een pulletje van een Kievit op de weg liggen, en op het zelfde moment dreigde die overreden te worden door 2 mannen op een racefiets.
Met veel gebaren kon ik nog net voorkomen dat dit ook inderdaad zou gebeuren. Ook toen beide mannen tot stilstand waren gekomen, zagen ze het pulletje nog niet.
Gelukkig leefde het diertje nog, ook al hield hij zich voor dood.

Ach zei 1 van de mannen met een Amsterdams accent zulke dingen gebeuren nu 1 maal dat is de natuur. Hij had echt zo iets van die vrouw is niet helemaal wijs.
En misschien heeft de man wel gelijk, en ben ik niet helemaal wijs, maar dat interesseert mij op zo’n moment helemaal niets.

Manlief was ondertussen de auto velig aan de kant aan het parkeren, en ik besloot om het pulletje een eindje verder op een akker neer te zetten, omdat op het land ernaast een boer bezig was.
De 2 mannen vervolgden hun weg weer, en boven mijn hoofd waren 2 Kieviten behoorlijk aan het panieken. Het pulletje zette ik op een gegeven moment op een klein kaal stukje akker. Naast het pulletje stak ik een Groot Hoefblad in de grond, zodat ik de plek zou terug vinden.

Binnen een paar minuten ging 1 van de Kieviten een eindje verder op de akker zitten, en 5 minuten later toen ik ging kijken op de plek van het pulletje was deze al richting de oudervogel gerend.
Missie geslaagd, tenminste dat dacht ik, want 1 van de oudervogels bleef maar aan het panieken. Bijna bij de weg aangekomen hoorde ik opeens gepiep uit een bijna droog gevallen vrij diepe steile greppel komen. De greppel lag tussen de akker en de weg in.

Er zat niets anders op dan de schoenen uit te doen, en op blote voeten de greppel in.
Gelukkig reageerde de kleintjes op het geroep van de ouders, want ze waren maar heel moeilijk te ontdekken in die greppel met hun schutkleuren. Gelukkig stond er niet al te veel water meer in, en 3 pulletjes had ik al vrij snel te pakken. Manlief nam de diertjes van mij over, zodat ik de kant weer op kon klimmen.

Net als het andere pulletje liet ik deze 3 ook weer achter op de akker op dezelfde plek als de eerste.
Terug gekomen bij de weg gaf manlief aan dat er nog 1 in de greppel aan het piepen was.
Deze zette het echter  steeds op een lopen als ik bijna op de plek was. De andere 3 drukten zich plat op de bodem op hun schutkleur vertrouwend, maar deze dacht dat hij het jong van een Renkievit was.
Maar uiteindelijk kreeg ik ook deze te pakken, en werd ook deze op de bewuste plek los gelaten. Nog maar nauwelijks op de plek, rende hij of zij al al piepend naar de oudervogel die aan het roepen was.
En toen was alles opeens weer rustig, de oudervogels bevonden zich beiden op de grond, en er waren geen pullen meer die aan het piepen waren. De Kieviten hadden beter aan de overkant hun eieren kunnen uitbroeden, want daar is een prachtig natuurgebied aan het ontstaan, het Soerense Broek van Natuurmonumenten, want daar hebben ze tenminste geen last van die grote landbouw werktuigen. Hopelijk gaan ze volgend jaar meer aan de overkant zitten.

Met vieze voeten, een aantal schrammen, brandnetelblaren,1 foto van de eerste pul en een heel goed gevoel rijker, ging het weer richting huis.

Kievit – Vanellus vanellus

Ook dit gaat voorbij !

Ook dit gaat voorbij !
Maar helaas het gaat nooit voorbij, daar ben ik inmiddels wel achter gekomen.
Tanden !
Het leuke van tanden krijgen was dat met het wisselen van je melktanden naar de blijvende tanden, je als kind voor je melktandje (dat je met veel moeite had los gekregen uit je kaak), een dubbeltje van de tandenmuis kreeg.
Bij andere kinderen kwam er meestal een tandenfee langs.
Je hoefde de tand bij ons thuis ‘s avonds alleen maar in de vensterbank te leggen, en dan lag er de volgende dag een dubbeltje voor in de plaats.
Hoe de melktanden er ooit gekomen zijn….geen idee,daar kan ik mij helemaal niets meer van herinneren.
Wat ik nog ik mij nog wel goed kan herinneren was het doorkomen van de verstandskiezen, die er een paar jaar later weer uitgehaald werden, omdat ze scheef lagen in de kaak.
En dan de tandarts(en).
In welke klas van de lagere school het ooit begonnen is….. geen idee.
Maar opeens kwam er een blauw/witte bus op het schoolplein rijden, en die parkeerde voor de school.

Schooltandartsbus

Een poosje later kwam er een mevr. de klas inlopen, die fluisterde de juf wat in, en vervolgens werden op alfabetische volgorde 3 namen genoemd, en die moesten met de mevr. mee naar de bus.
R….tje B.,J..tje B. en Anneliesje D. moesten met haar mee. We werden naar de bus gebracht, en moesten er naar binnen toe.
Een man in witte kleding met een ziekenfondsbrilletje en een kaal hoofd gaf aan dat R….tje B. in de stoel moest gaan zitten, en zijn mond moest open doen.
Vervlgens werd er gezegd dat hij beter moest poetsen, want hij had een gaatje.
Hoe het allemaal verder liep weet ik niet meer, maar volgens de man had ik ook gaatjes in mijn kiezen.
In ieder geval moest R….tje B.op een gegeven moment terug komen om dat gaatje te vullen.
En dat werd vanaf dat moment een telkens terugkerend drama, want hij werd al schreeuwend die bus ingesleurd, en als hij dan in die stoel zat ging hij er weer net zo hard vandoor.
Op een gegeven moment moesten zijn ouders er zelfs aan te pas komen, om hem in die bus te praten.
Ik was bang voor die man die zich de schooltandarts noemde, omdat hij mijn schoolvriendje zo verschrikkelijk behandelde.
Omdat het met R….tje B. uiteindelijk toch niet lukte, waren J..tje B. en ik aan de beurt.
Open open open, kreeg ik te horen, en vervolgens werd er aan mijn kin gerukt.
Na afloop kreeg ik een klein boekje.”Snoep verstandig,eet een appel” was de titel, en ik kreeg een tandenborstel.

Die schooltandarts heeft geen goede herinneringen achter gelaten. Het laatste schooljaar, kwam er een vrouwelijke tandarts voor hem in de plaats, en die was gelukkig een stuk vriendelijker.
Na de lagere school moest je naar de eigen tandarts, en dat moest ieder half jaar gebeuren anders was je niet meer voor het ziekenfonds verzekerd, voor wat de tandartskosten betrof.
En zo kwam ik bij een tandarts terecht die de toepasselijke naam Troost had.
Een grote man in mijn beleving, die ieder keer vertelde dat hij mijn moeder nog kende van vroeger.
Op zijn manier was hij best wel aardig, maar ik ging er altijd met lood in de schoenen naar toe, omdat er bijna altijd wel iets aan de hand was met mijn tanden.
In mijn schoolagenda stond dan ook altijd vermeld dat ik naar de Bekkenbeul moest, met een afbeelding van een doodskop erbij getekend.

Een afspraak kon je toen nog niet maken, je ging gewoon naar het spreekuur voor een halfjaarlijkse controle.
Soms zat je uren met lotgenoten in de wachtkamer te wachten, de 1 nog zenuwachtiger dan de andere.
Ik probeerde mij altijd zoveel mogelijk te focussen op een geborduurd bordje wat boven de deur in de wachtkamer hing, met de tekst “Ook dit gaat voorbij”.
Na het overlijden van de beste man, kwam er voor hem een nieuwe tandarts in de plaats die echt een verademing was.
Inmiddels ben ik al ruim de 50 gepasseerd, en heb ik al heel wat uren bij verschillende tandartsen en kaakchirurgen in de stoel doorgebracht.
Het is drama en ellende, dat gebit van mij, en valpartijen en medicijngebruik dragen daar ook nog eens hun steentje aan bij.
Vandaag gelukkig de tandarts weer achter de rug, (ook al is ze heel aardig) maar de kaakchirurg heb ik alweer in het verschiet.
Gelukkig kan ik ondanks alles nog steeds lachen, en probeer ik mij vast te houden aan de tekst die bij de tandarts uit mijn tienerjaren in de wachtkamer hing……….

Routine

Jarenlang ben in de zorg werkzaam geweest, en gelukkig heb ik nog nooit een fout gemaakt met het uitzetten en uitdelen van medicatie.
Tijdens mijn opleiding in de zorg mocht je onder toezicht van een gediplomeerde in het 2e leerjaar voor het eerst medicijnen uitzetten.
Maar dit gebeurde pas nadat je van alle gangbare medicijnen die in een verpleeghuis voorgeschreven werden, de werking en voor welke ziekte het werd voorgeschreven uit je hoofd had geleerd.
En geloof me het werd er in gestampt.
Later toen ik gediplomeerd was mocht je geheel zelfstandig de medicijnen uitzetten en uitdelen.

Ziekenverzorging

Soms was je er wel een uur mee bezig, om voor een hele afdeling de medicatie uit te zetten voor de volgende dag.
In het psychiatrisch ziekenhuis waar ik na mijn diplomering ging werken, werd de medicatie altijd uitgezet tijdens de nachtdienst, en die heb ik heel wat gedraaid, iedere keer 7 nachten op een rij.
De volgende dag werden de medicijnen door het hoofd of de groepsoudste (1e verantwoorlijke) uitgedeeld, nadat er zorgvuldig gecontroleerd was.
Toen ik op een gegeven moment meer overdag werkte en zelf groepsoudste was, moest ik ook vaak de medicijnen controleren en uitdelen.
Later toen ik werkzaam was in een verzorgingshuis werden de medicijnen overdag uitgezet, en ook door die zelfde persoon uitgedeeld.
Toch heb ik wel meegemaakt dat een collega aan iemand de verkeerde medicatie toediende, of dat een patient in een onbewaakt ogenblik de medicatie van zijn buurman afpakte en doorslikte.
Soms zelfs met vervelende gevolgen.
Meestal werden die fouten veroorzaakt door de routine die er ingeslopen was,
Er werd voor zover ik het heb meegemaakt altijd keurig melding van de fout gemaakt, Later was je zelfs verplicht om een M.I.P. formulier (Meldingen Incidenten Patiëntenzorg) in te vullen .en voor zover ik dat weet is dat nog steeds.
En vanmorgen maakte ik voor het eerst een fout met medicatie.
Al jaren slik ik 's morgens en 's avonds noodgedwongen medicijnen.
Iedere morgen is er het zelfde ritueel, het gaat bijna op routine.
Opstaan wassen, aankleden, naar beneden, en dan dan de medicijnen uitzetten voor de hele dag.
De avond medicijnen zet ik dan altijd klaar in een bekertje in de vensterbank in de keuken. Zo staan  de avondmedicijnen altijd in het zicht, opdat ik ze niet kan vergeten.
Dit gebeurd al jaren zo, en het gaat altijd goed tot aan vanmorgen.
Vanmorgen was ik druk in gesprek met manlief, tijdens het medicijnen uitzetten.
Ondertussen nam ik al pratende de pillen voor de hele dag in, waaronder ook de avond pillen.

Medicijnen

Op het moment dat ik het in de gaten had, was het al te laat.
Dus toch maar even de vervanger van onze huisarts gebeld, waarop een hele vriendelijke assistente mij vroeg of dit per ongeluk was gebeurd.
Voor de zekerheid werd er ook nog even overlegd met de apotheek, en daar gaven ze  aan dat het niet veel kwaad kon, maar dat hoodpijn duizeligheid, en last van de maag wel als bijverschijnselen konden optreden.
En natuurlijk had ik van 2 van de 3 last, vooral de  duizeligheid.
Maar gelukkig in de loop van de middag ging dat gevoel weer over, en is alles uiteindelijk goed afgelopen. Morgen met het uitzetten van de medicijnen toch maar beter de gedachten erbij houden, en niet te veel praten.
Ik weet eigenlijk niet meer waar manlief en ik het vanmorgen over hadden, maar volgens mij ging dat over de herdenkings bijeenkomst in het verpleeghuis, de avond daarvoor.
19 mensen waren daar de afgelopen 3 maanden overleden, waaronder mijn moeder.
Onder de overleden mensen bevond zich nog iemand die ik van vroeger kende.
Zijn vrouw en dochter ontdekte ik tussen de genodigden. Jaren geleden dat we elkaar gezien hadden, maar er was gelijk herkenning van beide kanten.
Ooit had ik 3 weken vakantiewerk gedaan als meisje van 15 in dat zelfde verpleeghuis (waar uiteindelijk mijn beide ouders zijn overleden), en haar man was daar toen al jaren werkzaam als kok.
Een hele vriendelijke man in mijn herinnering, die uiteindelijk is gestorven in het verpleeghuis waar hij zelf jaren lang gewerkt had.