Het lijkt erop dat de fractieleiders van de coalitie gisteravond een conceptakkoord Kinderpardon bereikt hebben. Ik ben voorzichtig blij. 630 van de 700 kinderen mogen blijven.
Blog van Annelies van Klinken met oog voor Natuur
woensdag 30 januari 2019
dinsdag 29 januari 2019
We wandelen weer.
Het is een beetje een rare dag . Vandaag zou mijn schoonvader jarig zijn
geweest als hij nog geleefd had. Sinds zijn overlijden 3 september 2010
is er heel veel gebeurd in ons leven . Het is maar goed dat hij het
allemaal niet heeft meegekregen wat zijn zoon allemaal is overkomen. Aan
de andere kant….wat zou hij het leuk hebben gevonden als hij zijn
achterkleinkinderen had mogen meemaken.
Vanmorgen was er nog steeds geen uitslag binnen van het bloedonderzoek. De doktersassistente moest er achteraan bellen. Gelukkig was het kaliumgehalte nog steeds goed.(3.9).
Over ruim 2 weken moet ik de bloeddruk laten meten, en dan wordt er weer verder gekeken (w.s. over 6 weken weer bloedprikken).
Omdat manlief door de hormonen aan begint te komen, wil hij toch weer proberen ondanks de moeheid weer meer te bewegen. Dat kan natuurlijk met FysioFit bij de Fysiotherapeut (daar kwam de huisarts mee tijdens het gesprek op 21 januari ), maar manlief wil eigenlijk liever weer lopen.
Hij heeft inmiddels al weer een aantal wandelingen door het dorp gemaakt, en even daar buiten.
Maar vandaag ging het richting het Deelerwoud. We troffen het enorm, want we hadden het mooiste loopweer van de wereld. De temperatuur was nog rond het vriespunt, en op sommige plekken was alles nog wit aangezet, maar dat veranderde al snel toen de zon begon te schijnen . Dat gaf een mooi effect.
We zagen een een groepje zeldzame Witkopstaartmees - Aegithalos caudatus caudatus al vrij aan het begin van de wandeling. Ze waren een aantal minuten aanwezig in een boom waar wij dichtbij stonden , maar een goede foto maken, dat lukte voor geen meter.
In tegenstelling tot de vorige keer, zagen we ook wild, zowel Edelherten, als Damherten. Hoe dan ook het was weer genieten. We kregen tijdens de wandeling wel last van de achterkant van onze bovenbenen, maar voor de rest ging het aardig goed.
Voor meer foto's https://anneliesnatuurlijk.nl/we-wandelen-weer/
Vanmorgen was er nog steeds geen uitslag binnen van het bloedonderzoek. De doktersassistente moest er achteraan bellen. Gelukkig was het kaliumgehalte nog steeds goed.(3.9).
Over ruim 2 weken moet ik de bloeddruk laten meten, en dan wordt er weer verder gekeken (w.s. over 6 weken weer bloedprikken).
Omdat manlief door de hormonen aan begint te komen, wil hij toch weer proberen ondanks de moeheid weer meer te bewegen. Dat kan natuurlijk met FysioFit bij de Fysiotherapeut (daar kwam de huisarts mee tijdens het gesprek op 21 januari ), maar manlief wil eigenlijk liever weer lopen.
Hij heeft inmiddels al weer een aantal wandelingen door het dorp gemaakt, en even daar buiten.
Maar vandaag ging het richting het Deelerwoud. We troffen het enorm, want we hadden het mooiste loopweer van de wereld. De temperatuur was nog rond het vriespunt, en op sommige plekken was alles nog wit aangezet, maar dat veranderde al snel toen de zon begon te schijnen . Dat gaf een mooi effect.
We zagen een een groepje zeldzame Witkopstaartmees - Aegithalos caudatus caudatus al vrij aan het begin van de wandeling. Ze waren een aantal minuten aanwezig in een boom waar wij dichtbij stonden , maar een goede foto maken, dat lukte voor geen meter.
In tegenstelling tot de vorige keer, zagen we ook wild, zowel Edelherten, als Damherten. Hoe dan ook het was weer genieten. We kregen tijdens de wandeling wel last van de achterkant van onze bovenbenen, maar voor de rest ging het aardig goed.
Voor meer foto's https://anneliesnatuurlijk.nl/we-wandelen-weer/
 |
| Heide Deelerwoud |
maandag 28 januari 2019
Uitslag Tuinvogeltelling 2019
Ik heb afgelopen vrijdag 25 januari meegedaan aan de Nationale Tuinvogeltelling. Leuk om te doen, en het kost je maar een half uurtje tijd.
15 soorten heb ik geteld, de Kramsvogels lieten het helaas op dat moment afweten, want die zaten een eind verder in een boom, maar er landde wel totaal onverwachts een jonge Blauwe Reiger bij ons op het dak van de schuur
- Huismus 9
- Kokmeeuw 4
- Koolmees 3
- Turkse tortel 2
- Vink 2
- Kauw 2
- Spreeuw 2
- Roodborst 1
- Heggenmus 1
- Stormmeeuw 1
- Pimpelmees 1
- Merel 1
- Houtduif 1
- Ekster 1
- Blauwe Reiger 1
Alles gaat gewoon weer door
We hebben de laatste tijd geprobeerd om de draad weer een beetje op
te pakken, maar het valt niet mee, het nieuws moet nog steeds indalen,
maar de vraag is of het ooit in gaat dalen.
De vorige keer met de Dikke darmkanker, werd de tumor met een groot stuk Dikke darm ”gewoon” weggehaald, of te wel het probleem werd gewoon opgelost door te opereren. Het was een behoorlijk zware operatie, maar manlief herstelde daarvan behoorlijk snel, ook omdat er geen nabehandeling nodig was, omdat de snijvlakken van het stuk darm wat was verwijderd helemaal schoon waren. Maar nu kan het probleem niet aangepakt/verwijderd worden, het blijft als een soort van tijdbom in zijn lichaam zitten, en je weet nooit wanneer die tijdbom afgaat. We kunnen alleen maar hopen dat dit nog jaren gaat duren.
Maar het begin van de draad oppakken is er weer, we zijn weer bij ”onze Vage vriend’ en zijn vrouw geweest, ”op de berg” en ”achter de heg”, en dat voelde goed. We hebben het over van alles en nog wat gehad, en de tijd vloog zoals gewoonlijk voorbij.
Heel langzaam proberen mensen nu ook een afspraak te maken om langs te komen bij ons, en we zitten al weken niet meer zonder bloemen. Ook de diverse telefoontjes berichten, mailtjes, en kaarten voor manlief doen ons erg goed.
Toch fijn dat er zoveel mensen met manlief meeleven.
Gisteren moest ik weer bloed laten prikken op Kalium in het ziekenhuis, daarna besloten we om even bij de poli chirurgie langs te gaan, want manlief had alweer een uitnodiging gehad voor een gesprek met een MDL verpleegkundige, en voor een Colonoscopie . Hij had dit al afgebeld bij radiologie, maar we wilden toch even navraag doen. Manlief wilde graag een gesprek met zijn behandelend arts, voor wat betreft de nacontrole van de Dikke darmkanker. Hoe nu verder na de diagnose uitgezaaide prostaat kanker.
Over 3 weken krijgt manlief een gesprek met zijn behandelend arts (chirurg MDL). De CT scan met contrast die al in de planning stond, hoeft ook even niet.
Daarna zijn we even bij onze zwager op bezoek geweest die net een operatie aan de voet had gehad, en toen weer richting huis.
De uitslag van het bloedonderzoek liet op zich wachten. Ondanks een CITO procedure, was de uitslag niet binnen gekomen bij de huisarts , dus ik moet morgen maar weer bellen.
De vorige keer met de Dikke darmkanker, werd de tumor met een groot stuk Dikke darm ”gewoon” weggehaald, of te wel het probleem werd gewoon opgelost door te opereren. Het was een behoorlijk zware operatie, maar manlief herstelde daarvan behoorlijk snel, ook omdat er geen nabehandeling nodig was, omdat de snijvlakken van het stuk darm wat was verwijderd helemaal schoon waren. Maar nu kan het probleem niet aangepakt/verwijderd worden, het blijft als een soort van tijdbom in zijn lichaam zitten, en je weet nooit wanneer die tijdbom afgaat. We kunnen alleen maar hopen dat dit nog jaren gaat duren.
Maar het begin van de draad oppakken is er weer, we zijn weer bij ”onze Vage vriend’ en zijn vrouw geweest, ”op de berg” en ”achter de heg”, en dat voelde goed. We hebben het over van alles en nog wat gehad, en de tijd vloog zoals gewoonlijk voorbij.
Heel langzaam proberen mensen nu ook een afspraak te maken om langs te komen bij ons, en we zitten al weken niet meer zonder bloemen. Ook de diverse telefoontjes berichten, mailtjes, en kaarten voor manlief doen ons erg goed.
Toch fijn dat er zoveel mensen met manlief meeleven.
Gisteren moest ik weer bloed laten prikken op Kalium in het ziekenhuis, daarna besloten we om even bij de poli chirurgie langs te gaan, want manlief had alweer een uitnodiging gehad voor een gesprek met een MDL verpleegkundige, en voor een Colonoscopie . Hij had dit al afgebeld bij radiologie, maar we wilden toch even navraag doen. Manlief wilde graag een gesprek met zijn behandelend arts, voor wat betreft de nacontrole van de Dikke darmkanker. Hoe nu verder na de diagnose uitgezaaide prostaat kanker.
Over 3 weken krijgt manlief een gesprek met zijn behandelend arts (chirurg MDL). De CT scan met contrast die al in de planning stond, hoeft ook even niet.
Daarna zijn we even bij onze zwager op bezoek geweest die net een operatie aan de voet had gehad, en toen weer richting huis.
De uitslag van het bloedonderzoek liet op zich wachten. Ondanks een CITO procedure, was de uitslag niet binnen gekomen bij de huisarts , dus ik moet morgen maar weer bellen.
 |
| Foto © Pixabay |
vrijdag 25 januari 2019
Fotoloze vrijdag
Ik maak graag (natuur) foto's 📷
Tot voor kort deed ik als vrijwilliger de redactie en de website van Radio & TV Veluwezoom Nieuws .
Als het nodig was dan plaatste ik een zelfgemaakte foto bij het bericht. Een foto nodigt uit om een bericht te lezen, en foto's zeggen vaak zoveel meer dan tekst.
Ik ben een hobbyfotograaf, en ik verdien er geen cent mee, maar fotojournalistiek is een (bedreigd) vak.
Daarom steun ik vandaag de landelijke actie van fotojournalisten in Den Haag #fotolozevrijdag #fotojournalistiekheefteenprijs
Tot voor kort deed ik als vrijwilliger de redactie en de website van Radio & TV Veluwezoom Nieuws .
Als het nodig was dan plaatste ik een zelfgemaakte foto bij het bericht. Een foto nodigt uit om een bericht te lezen, en foto's zeggen vaak zoveel meer dan tekst.
Ik ben een hobbyfotograaf, en ik verdien er geen cent mee, maar fotojournalistiek is een (bedreigd) vak.
Daarom steun ik vandaag de landelijke actie van fotojournalisten in Den Haag #fotolozevrijdag #fotojournalistiekheefteenprijs
donderdag 24 januari 2019
Wolven (Vossen) plan Gelderland
En ja hoor, terloops moet de Vos ook weer even genoemd worden. Jammer van deze zin in het Wolvenplan🐺 van Provincie Gelderland: 4.000 tot 13.000 schapen worden gedood of verwond door honden en vossen ! ..........Een Vos 🦊is niet in staat een schaap dood te bijten ❗️Een Vos zal wel een op sterven na dood schaap aanvreten.
donderdag 17 januari 2019
Polderen
De laatste dagen waren we wat in ons zelf gekeerd, het lijkt net of
alles een beetje langs ons heen gaat . Manlief is waarschijnlijk door de
medicatie wat kortademiger, en lijkt ook steeds sneller vermoeid . We
kijken nu gewoon per dag hoe het gaat.
Onze ”vage vriend” komt zo af en toe even aanwaaien vanuit het werk, en natuurlijk zien we onze kinderen en kleinkinderen , en voor de rest vinden we het allemaal wel best .
Gisteren waren de kleinzoons er, en dat betekend hoe dan ook de nodige afleiding, maar het is toch anders dan anders.
Vanmiddag zijn we richting Nijkerk gegaan, naar polder Arkemheen. Manlief voelde zich aardig goed, en had wel zin om een stukje te rijden.
De polder is gelukkig weer behoorlijk drassig. Onvoorstelbaar dat na die droge zomer, nu alles weer onder water staat.
Er waren echt momenten
dat we dachten dat het niet meer goed zou komen.
Er was weer van alles te zien Smienten, verschillende soorten Meeuwen en Ganzen, Spreeuwen, Meerkoeten, Kemphanen, Wulpen, Wintertalingen, Blauwe reigers, Grote witte reigers, Torenvalken, Buizerds, Wilde eenden, Goudplevieren en Kieviten, waaronder 1 leucistische Kievit een prachtig dier om te zien.
Het was weer eens genieten, met als toetje een prachtige regenboog.
Toen we thuis kwamen toch nog een bericht op de site van RTV Veluwezoom geplaatst .
https://www.rtv-veluwezoom.nl/rtvn/de-stroomstoring-is-verholpen/
Gelukkig is de radiostoring die al met al een paar dagen heeft geduurd verholpen.
 | |
| Goudplevier – Pluvialis apricaria |
Onze ”vage vriend” komt zo af en toe even aanwaaien vanuit het werk, en natuurlijk zien we onze kinderen en kleinkinderen , en voor de rest vinden we het allemaal wel best .
Gisteren waren de kleinzoons er, en dat betekend hoe dan ook de nodige afleiding, maar het is toch anders dan anders.
Vanmiddag zijn we richting Nijkerk gegaan, naar polder Arkemheen. Manlief voelde zich aardig goed, en had wel zin om een stukje te rijden.
De polder is gelukkig weer behoorlijk drassig. Onvoorstelbaar dat na die droge zomer, nu alles weer onder water staat.
 |
| Regenboog Arkemheen |
Er was weer van alles te zien Smienten, verschillende soorten Meeuwen en Ganzen, Spreeuwen, Meerkoeten, Kemphanen, Wulpen, Wintertalingen, Blauwe reigers, Grote witte reigers, Torenvalken, Buizerds, Wilde eenden, Goudplevieren en Kieviten, waaronder 1 leucistische Kievit een prachtig dier om te zien.
Het was weer eens genieten, met als toetje een prachtige regenboog.
Toen we thuis kwamen toch nog een bericht op de site van RTV Veluwezoom geplaatst .
https://www.rtv-veluwezoom.nl/rtvn/de-stroomstoring-is-verholpen/
Gelukkig is de radiostoring die al met al een paar dagen heeft geduurd verholpen.
 |
| Kievit - Vanellus vanellus |
maandag 14 januari 2019
Het vervolg
Het eerste wat ik moest doen was vandaag de huisartsenpraktijk bellen
voor een afspraak. Ik kon in de loop van de morgen al terecht.
Er zijn 2 huisartsen in de praktijk, geen idee hoe het is gekomen, maar ik heb de ene , en manlief de andere. Manlief bracht mij met de auto naar de praktijk, maar ging niet mee naar binnen.
Mijn eigen huisarts was behoorlijk onder de indruk, van wat ons vrijdag middag en avond allemaal was overkomen. Ze hadden al informatie gekregen vanuit het ziekenhuis, en waren overal van op de hoogte. We hebben het vooral over manlief gehad, maar ook ik moest er aan geloven. De bloeddruk bleek weer te hoog, en ze vroeg of ik de kaliumdrank kon wegkrijgen, omdat ze vaak te horen kreeg dat het zo’n goor spul was. Dat kon ik alleen maar beamen . Ik spoel het steeds weg met een paar slokken Radler (0.0) , dan is het redelijk te toen, en ik eet er ontbijtkoek bij .
Ik moest in ieder geval direct stoppen met de plastabletten, en morgen starten met medicijnen die de pompfunctie van het hart verbeteren, en ook nog eens kaliumsparend zijn . Omdat vandaag de laatste dag is van de kaliumdrank, moet ik vanmiddag in het ziekenhuis weer bloed laten prikken, en dan over 2 weken weer. Aan het eind van de middag wordt ik dan terug gebeld over de uitslag.
Toen ik bij de auto kwam had manlief de andere huisarts aan de telefoon, dat wordt vrijwel altijd gedaan als patiënten slecht nieuws te horen hebben gekregen (de huisarts moest eens weten dat manlief op de parkeerplaats van de praktijk stond). Hoe dan ook manlief wilde toch liever nog een keer een afspraak maken . De week daarop zou 20 minuten voor hem ingepland worden door de assistente.
NB Ik ben terug gebeld en alles was goed. De kaliumwaarde was nu 4.
Er zijn 2 huisartsen in de praktijk, geen idee hoe het is gekomen, maar ik heb de ene , en manlief de andere. Manlief bracht mij met de auto naar de praktijk, maar ging niet mee naar binnen.
Mijn eigen huisarts was behoorlijk onder de indruk, van wat ons vrijdag middag en avond allemaal was overkomen. Ze hadden al informatie gekregen vanuit het ziekenhuis, en waren overal van op de hoogte. We hebben het vooral over manlief gehad, maar ook ik moest er aan geloven. De bloeddruk bleek weer te hoog, en ze vroeg of ik de kaliumdrank kon wegkrijgen, omdat ze vaak te horen kreeg dat het zo’n goor spul was. Dat kon ik alleen maar beamen . Ik spoel het steeds weg met een paar slokken Radler (0.0) , dan is het redelijk te toen, en ik eet er ontbijtkoek bij .
Ik moest in ieder geval direct stoppen met de plastabletten, en morgen starten met medicijnen die de pompfunctie van het hart verbeteren, en ook nog eens kaliumsparend zijn . Omdat vandaag de laatste dag is van de kaliumdrank, moet ik vanmiddag in het ziekenhuis weer bloed laten prikken, en dan over 2 weken weer. Aan het eind van de middag wordt ik dan terug gebeld over de uitslag.
Toen ik bij de auto kwam had manlief de andere huisarts aan de telefoon, dat wordt vrijwel altijd gedaan als patiënten slecht nieuws te horen hebben gekregen (de huisarts moest eens weten dat manlief op de parkeerplaats van de praktijk stond). Hoe dan ook manlief wilde toch liever nog een keer een afspraak maken . De week daarop zou 20 minuten voor hem ingepland worden door de assistente.
NB Ik ben terug gebeld en alles was goed. De kaliumwaarde was nu 4.
|
| Foto Pixabay |
zaterdag 12 januari 2019
Knopen doorhakken
Afgelopen nacht heb ik weer eens slecht geslapen Geen wonder ook, we
hadden gisteravond nauwelijks tijd om het slechte nieuws van manlief te
verwerken, doordat ik er even door heen kwam fietsen met mijn gedoe. Om
de haverklap werd ik wakker , en maar denken, en maar denken.
Ik merk de laatste maanden dat het mij eigenlijk te veel wordt allemaal . Steeds meer gaat het het vrijwilligers werk, de redactie bij bij RTV Veluwezoom mij opbreken. Ik heb het ongeveer anderhalf jaar gedaan. Eerst om de 3 weken een 1 week, maar sinds een jaar doe ik de redactie helemaal alleen. Ik vind het ook leuk om te doen, en niet geheel onbelangrijk, het kon ook altijd in mijn eigen tempo. Maar toen de website eenmaal ging lopen, werden er ook steeds meer berichten aangeboden. Regelmatig kwamen er zoveel berichten binnen op 1 dag, (die ik ook nog eens allemaal moest uitzoeken, en dan bleven er nog een flink aantal over) die het liefst die zelfde dag nog op de website geplaatst moeten worden, waardoor ik te lang achter elkaar achter mijn laptop zit. Vooral het scrollen door al die berichten heen doet mij de das om. Ik krijg dan ook steeds meer last van mijn gewrichten, en ik kan nauwelijks nog een pan optillen. Ik merk dat ik in huis nog het noodzakelijk doe , maar zelfs dat gaat al heel moeizaam.
Maar de laatste weken kan ik wel janken. Als we thuis komen van het ziekenhuis, staan bij thuiskomst al die berichten weer op mij te wachten. Als we een dagje er op uit gaan om even uit de dagelijkse narigheid te ontvluchten, wordt dit ’s avonds weer afgestraft, en moet ik alles weer inhalen.
Er is helaas (nog steeds) geen vervanging of ondersteuning voor mij, ik kan eventueel wel een beroep doen de op stage manager, maar die heeft het zelf al zo druk. Vrijwilligers liggen helaas niet voor het oprapen.
Maar na gisteravond is alles anders, ik moet gewoon stoppen met de redactie, RTV Veluwezoom moet het zonder mij gaan doen. Ik heb voor mijn gevoel een duidelijk signaal van mijn eigen lichaam gehad, en ik kan ook niet langer de zorgen om mij, in mijn directe omgeving negeren. Er zijn al genoeg zorgen, ik kan er zelf nog iets aan veranderen , manlief helaas niet .
Maar ja de knoop door hakken dat is toch wel even een ander verhaal. Want hoe moet het verder met de redactie, als de boel maar niet in de soep loopt, dat maalde maar steeds door mijn hoofd heen.
Toen ik vanmorgen onze hond uitliet, werd ik even binnen geroepen door een kennis van ons, en haar man. Zij had het jaar daarvoor ongeveer het zelfde doorgemaakt, wel of niet stoppen met vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem ivm haar gezondheid. Zij had dan ook een hele duidelijke mening over wel of niet stoppen met de redactie. Ineens werd het mij heel duidelijk wat mij te doen stond.
Thuisgekomen bleek dat manlief (uit zichzelf ) al een bericht had klaar staan voor het bestuur dat ik per direct zou stoppen, en dat ik alleen de website voorlopig nog zou onderhouden (het WordPress gedeelte). ”Wat vind je ervan kan dit zo deur uit ?” Ik kon manlief alleen maar om de hals vliegen, en met 1 druk op de knop was het bericht weg . Met tranen in mij ogen besefte ik, dat er geen weg meer terug was, maar het waren ook tranen van opluchting.
Ik hoorde de stem van onze kennis nog nagalmen in mijn oren …..misschien loopt het even in de soep, maar ze gaan de draad heus wel oppakken ! Als jij instort, heeft RTV Veluwezoom ook niets aan jou, en bovendien heb je nu alle tijd nodig voor elkaar, voor jullie gezin de rest is nu even minder belangrijk.
Dit was het dan mijn laatste bericht op de website van RTV Veluwezoom
https://www.rtv-veluwezoom.nl/rtvn/workshop-over-opvoeden/
Ik merk de laatste maanden dat het mij eigenlijk te veel wordt allemaal . Steeds meer gaat het het vrijwilligers werk, de redactie bij bij RTV Veluwezoom mij opbreken. Ik heb het ongeveer anderhalf jaar gedaan. Eerst om de 3 weken een 1 week, maar sinds een jaar doe ik de redactie helemaal alleen. Ik vind het ook leuk om te doen, en niet geheel onbelangrijk, het kon ook altijd in mijn eigen tempo. Maar toen de website eenmaal ging lopen, werden er ook steeds meer berichten aangeboden. Regelmatig kwamen er zoveel berichten binnen op 1 dag, (die ik ook nog eens allemaal moest uitzoeken, en dan bleven er nog een flink aantal over) die het liefst die zelfde dag nog op de website geplaatst moeten worden, waardoor ik te lang achter elkaar achter mijn laptop zit. Vooral het scrollen door al die berichten heen doet mij de das om. Ik krijg dan ook steeds meer last van mijn gewrichten, en ik kan nauwelijks nog een pan optillen. Ik merk dat ik in huis nog het noodzakelijk doe , maar zelfs dat gaat al heel moeizaam.
Maar de laatste weken kan ik wel janken. Als we thuis komen van het ziekenhuis, staan bij thuiskomst al die berichten weer op mij te wachten. Als we een dagje er op uit gaan om even uit de dagelijkse narigheid te ontvluchten, wordt dit ’s avonds weer afgestraft, en moet ik alles weer inhalen.
Er is helaas (nog steeds) geen vervanging of ondersteuning voor mij, ik kan eventueel wel een beroep doen de op stage manager, maar die heeft het zelf al zo druk. Vrijwilligers liggen helaas niet voor het oprapen.
Maar na gisteravond is alles anders, ik moet gewoon stoppen met de redactie, RTV Veluwezoom moet het zonder mij gaan doen. Ik heb voor mijn gevoel een duidelijk signaal van mijn eigen lichaam gehad, en ik kan ook niet langer de zorgen om mij, in mijn directe omgeving negeren. Er zijn al genoeg zorgen, ik kan er zelf nog iets aan veranderen , manlief helaas niet .
Maar ja de knoop door hakken dat is toch wel even een ander verhaal. Want hoe moet het verder met de redactie, als de boel maar niet in de soep loopt, dat maalde maar steeds door mijn hoofd heen.
Toen ik vanmorgen onze hond uitliet, werd ik even binnen geroepen door een kennis van ons, en haar man. Zij had het jaar daarvoor ongeveer het zelfde doorgemaakt, wel of niet stoppen met vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem ivm haar gezondheid. Zij had dan ook een hele duidelijke mening over wel of niet stoppen met de redactie. Ineens werd het mij heel duidelijk wat mij te doen stond.
Thuisgekomen bleek dat manlief (uit zichzelf ) al een bericht had klaar staan voor het bestuur dat ik per direct zou stoppen, en dat ik alleen de website voorlopig nog zou onderhouden (het WordPress gedeelte). ”Wat vind je ervan kan dit zo deur uit ?” Ik kon manlief alleen maar om de hals vliegen, en met 1 druk op de knop was het bericht weg . Met tranen in mij ogen besefte ik, dat er geen weg meer terug was, maar het waren ook tranen van opluchting.
Ik hoorde de stem van onze kennis nog nagalmen in mijn oren …..misschien loopt het even in de soep, maar ze gaan de draad heus wel oppakken ! Als jij instort, heeft RTV Veluwezoom ook niets aan jou, en bovendien heb je nu alle tijd nodig voor elkaar, voor jullie gezin de rest is nu even minder belangrijk.
Dit was het dan mijn laatste bericht op de website van RTV Veluwezoom
https://www.rtv-veluwezoom.nl/rtvn/workshop-over-opvoeden/
Vrijdag de elfde
Donderdag waren we de hele dag op pad geweest. Even weg van de
werkelijkheid. Jammer genoeg zat het weer niet zo mee, maar goed dat heb
je niet altijd voor het zeggen. Donderdagavond voelde ik mij niet echt
lekker , maar dat schreef ik toe aan alle spanningen.
Vrijdag zouden we dan eindelijk de uitslag krijgen van de PSMA-PET-CT scan.
We hadden met onze dochters afgesproken Of het “goed” nieuws is of slecht nieuws, wij bellen jullie tussen 18u en 18.30u. “Don’t call us, we’ll call you”. Dat leek ons ook het beste, want dat zou ons ook even tijd geven om na te praten en onze gedachten te ordenen; “goed” nieuws of niet.
Maar eigenlijk wilden we op ons dooie gemak de dochters persoonlijk op de hoogte brengen van de uitslag.
We besloten om een uurtje eerder te gaan naar het ziekenhuis, dan kon ik nog mooi van te voren bloed laten prikken op Kalium en Ferritine. De wachttijd voor de bloedlafname was behoorlijk lang, dus het was maar goed dat we er op tijd waren.
Rond kwart voor 4 was het dan eindelijk zover, en konden we naar binnen.
Totaal onverwachts kwam de uroloog met de mededeling dat er eigenlijk nog maar weinig meer aan te doen is behalve controleren, en met medicatie (hormonen) hopen dat ze de kanker kunnen afremmen / stabiliseren. De uitzaaiingen zijn helaas al te veel en te ver gevorderd om nog een operatie en/of bestraling zinvol te laten zijn. Met de specialisten van Amsterdam was een eventuele operatie ook uitvoerig besproken. Maar het heeft geen zin opereren doet meer goed dan kwaad. Gelukkig zitten de uitzaaiingen (nog) niet in de botten .
Hij liet ons de beelden van de scan zien. Ook kregen we nu te horen dat de PSA waarde in het bloed vrij hoog was namelijk 19 , normaal moet dat tussen de 2.5 en 3 zijn.
De kanker blijkt ook nog eens geen langzaam groeiende te zijn , maar een middenmoot.
Manlief krijgt medicijnen voorgeschreven om de testosteron aanmaak plat te leggen, in de hoop de kanker af te remmen. In april moet hij dan terug komen, en dan krijgt hij te horen (bloedonderzoek) of de medicijnen hun werk doen. De medicijnen die hij nu krijgt werken gemiddeld een jaar tot anderhalf jaar, en dan breekt de kanker er weer door heen, is zijn ervaring. Daarna heeft hij nog een 4/5 medicijnen tot zijn beschikking.
Dat was in het kort wat wij te horen kregen.
In werkelijkheid had de uroloog alle tijd voor ons.
We waren als verdoofd, toen we richting Eerbeek gingen. We gingen gelijk naar de apotheek om de medicijnen te halen, en vervolgens besloten we om naar onze middelste dochter en onze schoonzoon te gaan. De klap kwam daar natuurlijk ook behoorlijk aan. Daarna zijn we naar huis gegaan , onze hond uitgelaten, en een hapje gegeten. Onze jongste dochter en haar vriend wilden graag tegen 19.00u worden gebeld. En onze oudste zouden we persoonlijk het nieuws vertellen als de kleinzoons op bed lagen.
En toen ging opeens tegen 18.45 de telefoon, een secret nummer. We hadden eigenlijk geen zin om op te nemen, om dat wij hadden verwacht dat het de HAN (Hoge school Arnhem Nijmegen) weer zou zijn.
Maar het bleek de HAN niet te zijn, maar iemand die zich voorstelde als dokter van de huisartsenpost in Apeldoorn vroeg of ik richting het ziekenhuis in Apeldoorn wilde komen, omdat de uitslag van het bloed onderzoek van die middag aanleiding voor het ziekenhuis was om alarm te slaan. Er moest direct actie worden ondernomen. Het Kaliumgehalte was namelijk gezakt naar 2.6. (bij 2.5 was ik opgenomen in het ziekenhuis).
Hij vroeg mij of ik nergens last van had. Natuurlijk had ik dat wel, tot aan hartkloppingen toe. Maar ik schreef alles toe aan de spanningen van de laatste weken. Hoe dan ook de arts zou er voor zorgen dat er een recept met Kalium chloride bij de apotheek zou liggen (Kalium is nodig voor het goed functioneren van spieren, dus ook van je hart). Maandagmorgen moet ik mij dan direct weer melden bij de eigen huisarts, en ook weer bloed laten prikken .
Gelukkig mochten we in overleg met de arts ook een uurtje later komen, als we die avond maar kwamen.
We besloten om eerst onze jongste dochter en haar vriend te bellen, en daarna bij onze oudste dochter langs te gaan. Gelukkig gingen die gesprekken vrij goed, want we hadden helaas weinig tijd omdat we richting het ziekenhuis moesten . Bij de apotheek werd de Kaliumdrank ter plekke klaar gemaakt, aan de hand van mijn gewicht. 6 x per dag moet ik 20 cc van die drank innemen, en ik moest er gelijk mee beginnen .
Al met al waren we om 22.00u gisteravond weer thuis , helemaal stuk, en nog steeds vol ongeloof. We zitten weer eens in een slechte film , en wij zijn de hoofdrolspelers
Vrijdag zouden we dan eindelijk de uitslag krijgen van de PSMA-PET-CT scan.
We hadden met onze dochters afgesproken Of het “goed” nieuws is of slecht nieuws, wij bellen jullie tussen 18u en 18.30u. “Don’t call us, we’ll call you”. Dat leek ons ook het beste, want dat zou ons ook even tijd geven om na te praten en onze gedachten te ordenen; “goed” nieuws of niet.
Maar eigenlijk wilden we op ons dooie gemak de dochters persoonlijk op de hoogte brengen van de uitslag.
We besloten om een uurtje eerder te gaan naar het ziekenhuis, dan kon ik nog mooi van te voren bloed laten prikken op Kalium en Ferritine. De wachttijd voor de bloedlafname was behoorlijk lang, dus het was maar goed dat we er op tijd waren.
Rond kwart voor 4 was het dan eindelijk zover, en konden we naar binnen.
Totaal onverwachts kwam de uroloog met de mededeling dat er eigenlijk nog maar weinig meer aan te doen is behalve controleren, en met medicatie (hormonen) hopen dat ze de kanker kunnen afremmen / stabiliseren. De uitzaaiingen zijn helaas al te veel en te ver gevorderd om nog een operatie en/of bestraling zinvol te laten zijn. Met de specialisten van Amsterdam was een eventuele operatie ook uitvoerig besproken. Maar het heeft geen zin opereren doet meer goed dan kwaad. Gelukkig zitten de uitzaaiingen (nog) niet in de botten .
Hij liet ons de beelden van de scan zien. Ook kregen we nu te horen dat de PSA waarde in het bloed vrij hoog was namelijk 19 , normaal moet dat tussen de 2.5 en 3 zijn.
De kanker blijkt ook nog eens geen langzaam groeiende te zijn , maar een middenmoot.
Manlief krijgt medicijnen voorgeschreven om de testosteron aanmaak plat te leggen, in de hoop de kanker af te remmen. In april moet hij dan terug komen, en dan krijgt hij te horen (bloedonderzoek) of de medicijnen hun werk doen. De medicijnen die hij nu krijgt werken gemiddeld een jaar tot anderhalf jaar, en dan breekt de kanker er weer door heen, is zijn ervaring. Daarna heeft hij nog een 4/5 medicijnen tot zijn beschikking.
Dat was in het kort wat wij te horen kregen.
In werkelijkheid had de uroloog alle tijd voor ons.
We waren als verdoofd, toen we richting Eerbeek gingen. We gingen gelijk naar de apotheek om de medicijnen te halen, en vervolgens besloten we om naar onze middelste dochter en onze schoonzoon te gaan. De klap kwam daar natuurlijk ook behoorlijk aan. Daarna zijn we naar huis gegaan , onze hond uitgelaten, en een hapje gegeten. Onze jongste dochter en haar vriend wilden graag tegen 19.00u worden gebeld. En onze oudste zouden we persoonlijk het nieuws vertellen als de kleinzoons op bed lagen.
En toen ging opeens tegen 18.45 de telefoon, een secret nummer. We hadden eigenlijk geen zin om op te nemen, om dat wij hadden verwacht dat het de HAN (Hoge school Arnhem Nijmegen) weer zou zijn.
Maar het bleek de HAN niet te zijn, maar iemand die zich voorstelde als dokter van de huisartsenpost in Apeldoorn vroeg of ik richting het ziekenhuis in Apeldoorn wilde komen, omdat de uitslag van het bloed onderzoek van die middag aanleiding voor het ziekenhuis was om alarm te slaan. Er moest direct actie worden ondernomen. Het Kaliumgehalte was namelijk gezakt naar 2.6. (bij 2.5 was ik opgenomen in het ziekenhuis).
Hij vroeg mij of ik nergens last van had. Natuurlijk had ik dat wel, tot aan hartkloppingen toe. Maar ik schreef alles toe aan de spanningen van de laatste weken. Hoe dan ook de arts zou er voor zorgen dat er een recept met Kalium chloride bij de apotheek zou liggen (Kalium is nodig voor het goed functioneren van spieren, dus ook van je hart). Maandagmorgen moet ik mij dan direct weer melden bij de eigen huisarts, en ook weer bloed laten prikken .
Gelukkig mochten we in overleg met de arts ook een uurtje later komen, als we die avond maar kwamen.
We besloten om eerst onze jongste dochter en haar vriend te bellen, en daarna bij onze oudste dochter langs te gaan. Gelukkig gingen die gesprekken vrij goed, want we hadden helaas weinig tijd omdat we richting het ziekenhuis moesten . Bij de apotheek werd de Kaliumdrank ter plekke klaar gemaakt, aan de hand van mijn gewicht. 6 x per dag moet ik 20 cc van die drank innemen, en ik moest er gelijk mee beginnen .
Al met al waren we om 22.00u gisteravond weer thuis , helemaal stuk, en nog steeds vol ongeloof. We zitten weer eens in een slechte film , en wij zijn de hoofdrolspelers
zondag 6 januari 2019
Een Rotgans in de binnenlanden
Zullen we er nog even op uit. was de vraag van manlief. Waar zullen we naar toe gaan, was zijn daarop volgende vraag.
Ik wilde heel graag richting Dieren Doesburg, gelukkig niet ver van Eerbeek vandaan. Ergens daar in de uiterwaarden bij de IJssel was de dag ervoor een Rotgans – Branta bernicla gezien tussen een grote groep Kol en Brandganzen.
Rotganzen broeden in het noorden van Rusland en Siberië maar ze overwinteren in grote aantallen in NoordWest Europa waaronder ook Nederland.
Eigenlijk zijn er 3 soorten Rotganzen Je hebt de ”gewone” , de Zwarte rotgans en de Witbuikrotgans. De meeste Rotganzen verblijven in de winter in het Wadden gebied, en in Zeeland. Het was dan ook heel bijzonder dat er 1 in de binnenlanden was gezien, en ook nog eens redelijk bij ons in de buurt.
Toen we er aankwamen , zaten er op die plek vooral heel veel Kolganzen, waar ik ook keek, ik zag nergens de kleinere Rotgans.
Maar ik kreeg onverwachts hulp, want opeens vlogen alle ganzen op , boven mijn hoofd vloog de Vliegende Deur.
Hij of zij cirkelde een paar
keer rond over de inmiddels lege weilanden , en zakte toen verder de
IJssel af . Ik had overal rekening mee gehouden, zoals het niet kunnen
terug vinden van de Rotgans (hij was die dag nog niet gemeld) maar ik
had nooit verwacht dat ik die middag op die plek een volwassen Zeearend
zou zien vliegen.
Maar het koste mij behoorlijk wat moeite om mij staande te houden in de wind . Op het laatst ben ik maar tegen onze auto gaan leunen, en toen lukte het uiteindelijk om toch nog een paar foto’s te maken.
Toen de Zeearend uit het zicht was verdwenen, kwamen er ook weer groepen ganzen naar beneden, waaronder een Rotgans. Het dier liep op behoorlijk afstand , dus het was vrij moeilijk om een beetje duidelijke foto te maken.
Na een poosje besloten we weer richting huis te gaan via de Doesburgsedijk, en vanaf de dijk vanuit de auto lukte het in ieder geval om toch nog een redelijke foto en een korte video te maken.
Ik ging voldaan naar huis, een Zeearend en een Rotgans zien, dat had ik even nodig.
Ik wilde heel graag richting Dieren Doesburg, gelukkig niet ver van Eerbeek vandaan. Ergens daar in de uiterwaarden bij de IJssel was de dag ervoor een Rotgans – Branta bernicla gezien tussen een grote groep Kol en Brandganzen.
Rotganzen broeden in het noorden van Rusland en Siberië maar ze overwinteren in grote aantallen in NoordWest Europa waaronder ook Nederland.
Eigenlijk zijn er 3 soorten Rotganzen Je hebt de ”gewone” , de Zwarte rotgans en de Witbuikrotgans. De meeste Rotganzen verblijven in de winter in het Wadden gebied, en in Zeeland. Het was dan ook heel bijzonder dat er 1 in de binnenlanden was gezien, en ook nog eens redelijk bij ons in de buurt.
Toen we er aankwamen , zaten er op die plek vooral heel veel Kolganzen, waar ik ook keek, ik zag nergens de kleinere Rotgans.
Maar ik kreeg onverwachts hulp, want opeens vlogen alle ganzen op , boven mijn hoofd vloog de Vliegende Deur.
 |
| Zeearend – Haliaeetus albicilla |
Maar het koste mij behoorlijk wat moeite om mij staande te houden in de wind . Op het laatst ben ik maar tegen onze auto gaan leunen, en toen lukte het uiteindelijk om toch nog een paar foto’s te maken.
Toen de Zeearend uit het zicht was verdwenen, kwamen er ook weer groepen ganzen naar beneden, waaronder een Rotgans. Het dier liep op behoorlijk afstand , dus het was vrij moeilijk om een beetje duidelijke foto te maken.
 |
| Rotgans – Branta bernicla |
Na een poosje besloten we weer richting huis te gaan via de Doesburgsedijk, en vanaf de dijk vanuit de auto lukte het in ieder geval om toch nog een redelijke foto en een korte video te maken.
Ik ging voldaan naar huis, een Zeearend en een Rotgans zien, dat had ik even nodig.
zaterdag 5 januari 2019
40 jaar
40 jaar lang delen we al lief en leed met elkaar . We gingen al vrij snel samenwonen. Manlief huurde een kamer in een huis voor het personeel van het Psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze samen met nog 3 anderen, en ik huurde een etage aan de Sint Antonielaan in Arnhem. De keus was dan ook snel gemaakt, we waren zoveel bij elkaar , en vonden het zonde van het geld. Dus manlief trok bij mij in. Ruimte genoeg. Maar dat vond de huisbaas minder, en hij vroeg dan ook of we op zoek wilde gaan naar wat anders, want anders moest hij vluchtroutes maken, omdat er dan 3personen in het huis woonden. Boven ons op de zolder etage woonde ook nog een meisje.
De huurbaas was een aardige man, en wij gingen dan ook op zoek naar wat anders. Dat hadden we vrij snel gevonden, in dezelfde straat aan de overkant , konden wij een zolderetage huren.
Onder ons op 1 helft van de 1e etage woonde een meisje, en op de andere helft ook een meisje.
De nieuwe huurbaas was nog bezig het pand te renoveren toen we er introkken. Overal hingen nieuwe radiatoren aan de muur, maar een verwarmingsketel kwam er maar niet. De vader van manlief zorgde er voor dat we veilig op het dakterras konden zitten, door een prachtige solide omheining van ijzer te maken.
Op 5 juni 1979 kochten we 2 ringen van witgoud,
 |
Een paar dagen later, zaten we bij onze benedenbuurvrouw , en hoorden we dat er op straat 2 auto’s op elkaar botsen. Toen we door het raam naar buiten keken, zagen we dat de bestelwagen die de botsing had veroorzaakt nog een keer op de personenwagen inreed en vervolgens nog een keer. In de personenwagen zat onze huurbaas, die alleen maar blikschade had , en die de auto uitstapte, en even later met de chauffeur van de bestelbus stond te praten. Vervolgens stapte die weer in het busje, en reed toen met piepende banden weg. Niet veel later belde de huisbaas aan, of we een telefoon hadden, want zijn wagen was in elkaar gereden.
Er woonden meer huurders van die zelfde huurbaas bij ons in de straat. Wij besloten samen met onze huisgenoten, eens navraag te doen wat zij voor ervaringen met de huurbaas hadden . De meesten hadden slechte ervaringen met hem. 1 oude dame die aan het begin van de straat in een bovenwoning woonde , had haar huis aan hem verkocht . Zij mocht er tot haar dood in blijven wonen. Maar vanaf het moment dat het huis was verkocht, begon het wegtreiteren. De oude dame durfde zelfs haar huis niet meer uit. Via een mandje aan een touw vanaf het balkon liet zij haar boodschappen bezorgen.
We besloten als huurders de handen ineen te slaan, en aangifte te doen, maar ja bewijs hadden we niet . Toch besloot de politie om extra te surveilleren bij ons in de staat, en ze adviseerde ons ook om een advocaat in de arm te nemen, en eventueel een kort geding aan te spannen vanwege het achterstallig onderhoud aan de woningen.
Uiteindelijk is de man zijn B.V. failliet gegaan, maar zelf leed hij er er geen centje pijn aan.
Manlief en ik zijn naar een andere woning in Arnhem vertrokken . Toen we daar goed en wel waren gesetteld (we waren nog druk bezig met allerlei dingen in huis) werd manlief ziek . Hij kreeg hoge koorts en achter elkaar kolieken. Het eerste waar ik aan dacht waren de nieren. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis, daar werd al snel uitgesloten dat zijn nieren de oorzaak waren. Maar wat de oorzaak was. Niemand wist het , alles werd onderzocht maar een oorzaak was er niet te vinden. Ondertussen verging manlief van de pijn en ging hij door de hoge koorts er bijna aan onder door. De injecties met pijnstilling hielpen op het laatst niet meer. De artsen begonnen hem te onderzoeken op tropische ziektens, omdat toevallig een oom en tante na jaren van verblijf in Kenia weer terug waren in Nederland. Uiteindelijk toen ook uit die onderzoeken niets uit kwam, gaf manlief de moed op, en begon hij in gedachten afscheid te nemen van familie en vrienden. De verpleging (een oud collega van ons) gaf aan dat alleen ik en manlief zijn ouders nog op bezoek mochten komen.
Manlief lag ondertussen al 2 weken in het ziekenhuis, en ook ik begon de moed te verliezen . Ik had gelukkig heel veel steun van een aantal collega’s , waarvan 1 samen met zijn vriendin later onze beste vrienden werden. Ook manlief zijn arts gaf de moed niet op en besloot in overleg met mij en manlief zijn ouders een aantal onderzoeken overnieuw te doen . Tot onze grote verbazing bleek een nierbekkenontsteking de veroorzaker te zijn van alle narigheid. Toen manlief eindelijk de juiste behandeling kreeg, was hij een week later weer thuis. Ik heb in die periode vaak gedacht dat ik hem voorgoed kwijt zou raken. Nu 40 jaar later heb ik ook weer grote zorgen om manlief .
De spanning voor de uitslag stijgt met de dag.
 | |
| Huurders spannen kort geding aan tegen Willems Vastgoed |
woensdag 2 januari 2019
Glow in the Dark dag
Het is gelukkig weer achter de rug de PET scan PSMA in het Meander in Amersfoort
Op zich ging is het onderzoek is goed gegaan, maar het onderzoek was wel heel vermoeiend, zo had manlief het ervaren. Eerst werd natuurlijk dat radioactieve goedje ingespoten, en vervolgens lag hij bijna een uur in een geïsoleerd kamertje. Dat viel op zich wel mee, maar tijdens het maken van de scan moest hij ruim een half uur met zijn armen naar boven liggen.
https://www.prostaat.nl/actueel/interviews/dit-moeten-we-hebben/
Wat dat betreft hadden onze jongste dochter (die voor de zekerheid mee was) en ik, het een stuk gemakkelijker, we hadden genoeg te kijken, daar in de hal van het ziekenhuis.
Manlief kwam enigszins gesloopt terug van het onderzoek, daarom besloten we om eerst even koffie te gaan drinken en een broodje te eten, alvorens terug naar huis te gaan. Gelukkig deden de koffie en het broodje hun werk, want daarna ging het een stuk beter.
Onderweg wilde manlief ergens op een parkeerplaats even stoppen, om een afspraak te maken voor de uitslag met de eigen uroloog. De laborante, had hem dat aangeraden.
Vrijdag 11 januari krijgt manlief om 15.30u de uitslag. We moeten dan naar Gelre ziekenhuizen in Zutphen, anders werd de afspraak over het weekend heen getild. Dat het allemaal nog even duurt heeft te maken met het grote overleg. Dit vind de week erop pas plaats op woensdag. Bij dat multidisciplinair overleg, worden ook specialisten uit Amsterdam via een video conference betrokken bij de bespreking van manlief zijn casus.
Op het moment dat we weer willen gaan rijden gaat de telefoon, zijn politieke maatje van een aantal jaren geleden, en waar hij nog steeds contact mee heeft, hangt aan de andere kant aan de telefoon. Manlief grapt al weer over het onderzoek dat hij net achter de rug heeft , en het vermoedelijke Glow in the Dark effect. We gaan het straks zien in het donker, maar ik denk dat het ernstig mee gaat vallen.
Op zich ging is het onderzoek is goed gegaan, maar het onderzoek was wel heel vermoeiend, zo had manlief het ervaren. Eerst werd natuurlijk dat radioactieve goedje ingespoten, en vervolgens lag hij bijna een uur in een geïsoleerd kamertje. Dat viel op zich wel mee, maar tijdens het maken van de scan moest hij ruim een half uur met zijn armen naar boven liggen.
https://www.prostaat.nl/actueel/interviews/dit-moeten-we-hebben/
Wat dat betreft hadden onze jongste dochter (die voor de zekerheid mee was) en ik, het een stuk gemakkelijker, we hadden genoeg te kijken, daar in de hal van het ziekenhuis.
Manlief kwam enigszins gesloopt terug van het onderzoek, daarom besloten we om eerst even koffie te gaan drinken en een broodje te eten, alvorens terug naar huis te gaan. Gelukkig deden de koffie en het broodje hun werk, want daarna ging het een stuk beter.
Onderweg wilde manlief ergens op een parkeerplaats even stoppen, om een afspraak te maken voor de uitslag met de eigen uroloog. De laborante, had hem dat aangeraden.
Vrijdag 11 januari krijgt manlief om 15.30u de uitslag. We moeten dan naar Gelre ziekenhuizen in Zutphen, anders werd de afspraak over het weekend heen getild. Dat het allemaal nog even duurt heeft te maken met het grote overleg. Dit vind de week erop pas plaats op woensdag. Bij dat multidisciplinair overleg, worden ook specialisten uit Amsterdam via een video conference betrokken bij de bespreking van manlief zijn casus.
Op het moment dat we weer willen gaan rijden gaat de telefoon, zijn politieke maatje van een aantal jaren geleden, en waar hij nog steeds contact mee heeft, hangt aan de andere kant aan de telefoon. Manlief grapt al weer over het onderzoek dat hij net achter de rug heeft , en het vermoedelijke Glow in the Dark effect. We gaan het straks zien in het donker, maar ik denk dat het ernstig mee gaat vallen.
 |
| Ziekenhuis Meander Amersfoort |
dinsdag 1 januari 2019
Oud en nieuw
De eerste dag van het jaar is weer een feit, de rust is weer terug gekeerd
We hadden een hele rustige jaarwisseling, voor het grootste gedeelte waren we met z'n tweetjes, en dat was fijn. De laatste dagen hebben we maar wat aangeklungeld, af en toe de auto gepakt, en vooral heel veel televisie gekeken.
Het redactiewerk van RTV Veluwezoom werd gelukkig wat minder, al de instanties hebben vakantie en dat was maar goed ook, want ondanks de ijzertabletten voel ik mij nog steeds niet happy. Maar goed ik schrijf dat maar toe aan alle spanningen.
Gelukkig was er iedere avond de top 2000, altijd leuk om naar te kijken, en iedere avond keken we naar een Zweedse serie. We hebben dan ook de ene na de andere aflevering van The Bridge de afgelopen dagen gekeken. Het mooie van zo'n serie is, dat je daarmee je eigen werkelijkheid kunt ontvluchten .
Ook de titelsong vond ik heel bijzonder. Je probeert bij die stem dan een gezicht te bedenken (tenminste dat doe ik altijd), en meestal zit ik daar wel aardig goed mee, maar nu totaal niet.
Morgen is het Glow in the Dark dag voor manlief.
We hadden een hele rustige jaarwisseling, voor het grootste gedeelte waren we met z'n tweetjes, en dat was fijn. De laatste dagen hebben we maar wat aangeklungeld, af en toe de auto gepakt, en vooral heel veel televisie gekeken.
Het redactiewerk van RTV Veluwezoom werd gelukkig wat minder, al de instanties hebben vakantie en dat was maar goed ook, want ondanks de ijzertabletten voel ik mij nog steeds niet happy. Maar goed ik schrijf dat maar toe aan alle spanningen.
Gelukkig was er iedere avond de top 2000, altijd leuk om naar te kijken, en iedere avond keken we naar een Zweedse serie. We hebben dan ook de ene na de andere aflevering van The Bridge de afgelopen dagen gekeken. Het mooie van zo'n serie is, dat je daarmee je eigen werkelijkheid kunt ontvluchten .
Ook de titelsong vond ik heel bijzonder. Je probeert bij die stem dan een gezicht te bedenken (tenminste dat doe ik altijd), en meestal zit ik daar wel aardig goed mee, maar nu totaal niet.
Morgen is het Glow in the Dark dag voor manlief.
Abonneren op:
Posts (Atom)