dinsdag 29 mei 2012

Van schaduw hoppen en roodharigen

Vanmorgen buiten in de schaduw een heel epistel geschreven over schaduw hoppen. Helaas kom ik er nu achter dat het bewuste Klinkertje niet is opgeslagen. Balen. Schaduw hoppen ging over het feit dat na het tandartsgebeuren van de afgelopen maand ik nu met dit mooie weer, gehinderd wordt door zonne-uitslag . Het lijkt of ik in de brandnetels heb gelegen , en zo voelt het ook. Gelukkig zit de uitslag niet in mijn gezicht. Helaas helpen de koelzalfjes en zalfjes tegen zonneblaasjes niet of nauwelijks. Maar denk nu niet dat ik mij er van laat weerhouden, om te wandelen, ik pas de schaduwhop methode toe. Feit is dat als ik niet in beweging blijf alle spieren verstijven, en dat het een pijnlijke aangelegenheid wordt, en daar zit ik al helemaal niet op te wachten. Rust roest is in mijn geval op z’n plaats. Dus loop ik nu al een aantal morgens met Ulli de hond van schaduw naar schaduw, en dat valt in het geheel niet mee kan ik je vertellen. Waar zijn de rijen met bomen ? Ondanks dat ik zoveel mogelijk in de schaduw blijf lopen, ontkom ik er niet aan, dat de zon mij af en toe behoorlijk te pakken krijgt. Bij thuiskomst weet ik dan ook niet hoe snel ik de zalven er weer op kan smeren, ook al helpt het maar even .Helaas is het voor mij geen optie om de huid dan maar te bedekken. Op de 1 of andere manier hapert bij mij de warmte afvoer, en kan ik dan de warmte niet kwijt. Snappen doe ik het niet, vroeger nooit last van de zon gehad, ondanks dat ik een roodharige ben/was. Anders dan de meeste roodharige werd ik altijd wel bruin, niet dat ik uren lang in de zon kon gaan liggen, want dat was weer het andere uiterste. Maar goed het rode haar is al jaren voltooid verleden tijd, ik ben in een paar jaar tijd helemaal wit/blond geworden. Dit is zo snel gegaan dat een vriendin mij zelfs vroeg, of ik vroeger de haren altijd rood had geverfd. Veel kennissen van de laatste jaren zijn sowieso verbaasd over het feit dat wij 1 blonde maar ook 2 roodharige dochters hebben. Ze kunnen dan maar moeilijk geloven dat ook ik van oorsprong een roodharige ben/was. Het schijnt trouwens dat de roodharigen dreigen uit te sterven. Eerlijk gezegd kan ik daar niet mee zitten. In deze tijd is bijna iedereen lovend over rood haar, maar als kind heb ik mij toch wel vaak een uitzondering gevoeld, en dat zeker niet in de positieve zin van het woord. Hoe vaak werd ik niet uitgescholden. Later met de oudste dochters was dit ook nog wel het geval, maar toch minder erg voor mij gevoel. Een feit was wel dat onze oudste dochter op het moment dat ik bij haar als kind vlechtjes in de haren had gedaan, zij gelijk werd aangesproken met Pipi Langstrumf(we verbleven toen in Zwitserland). en natuurlijk werd er ook regelmatig geroepen van ; heeey stoplicht spring eens op groen! Maar ja ook blondines hebben het niet altijd even makkelijk. Waar ik nu wel heel benieuwd naar ben is of de roodharige traditie wordt voortgezet bij onze kleinkinderen. Gelukkig hoef ik daar nog maar een paar maanden op te wachten, want als alles voorspoedig gaat worden Geert en ik resp. opa en oma van een tweeling. Onze oudste dochter en haar man zijn zoals dat heet in blijde verwachting van een tweeling, een kans van 1 op 2 dat daar een roodharige bij zit. 


vrijdag 18 mei 2012

Geluk moet je hebben !

Maandagmorgen, ik werd wakker,en gelijk bekroop mij een onbehagelijk gevoel. Al snel wist ik het weer,de volgende morgen naar de tandarts. De derde tandartsweek was in gegaan, daarna nog 1 week te gaan. Een aantal van mijn kiezen bleken er slechter aan toe te zijn dan met het blote oog waarneembaar. Waarschijnlijk is mijn medicijn gebruik daar debet aan, maar ja, een keuze om die te laten staan heb ik niet . Dan overleven waarschijnlijk mijn kiezen, maar dan leg ik zelf het loodje . Twee, mogelijk drie, zijn niet meer te redden, dus dat is trekken geblazen, en omdat ik bloedverdunners gebruik, gaat er maar 1 per keer getrokken worden. Nummer 1 ging er redelijk uit, en met 2 kleine hechtingen erin was het allemaal redelijk te doen. Maar de week erop met nummer 2 ging het helemaal mis, die moest er in stukken uit gehaald worden. Maar goed, de tandarts heeft mij een rit naar de kaakchirurg kunnen besparen, maar het kostte wel de nodige tijd, zodat ik er de oorzaak van was dat de wachtkamer behoorlijk vol raakte. In verband met eventuele nabloedingen moest ik nog wel even een tijdje in de wachtkamer blijven zitten voor het geval dat. Na nog een tijdje in de wachtkamer te hebben gezeten, mocht ik naar huis, 1 kies armer en 3 hechtingen rijker. Maar ondanks dat het herstel redelijk ging, was ik er die maandagmorgen niet gerust op . Geert stelde dan ook voor om die middag een stukje te gaan wandelen op de heide. De voorbereidingen voor de fractie vergadering had hij al helemaal klaar, en daarom leek het hem wel goed om even afleiding te zoeken. De jongste dochter had ook wel zin om mee te gaan, dus zo gezegd zo gedaan. Het was die dag best wel lekker weer, niet te koud of te warm, maar op de heide bij Hoog Buurlo stond een straffe wind, daarom besloot ik ook mijn dikke vest aan te houden. Nog had ik het koud, dat terwijl dochter en manlief vrolijk met ontblote armen rondliepen. Er vlogen redelijk wat libellen en vlinders rond, nou ja vliegen, ze werden eerder overal neer gekwakt door de wind. Jammer want een foto maken werd zo wel heel moeilijk. Maar toch die middag nog wel mooie foto’s kunnen maken van een Roodborsttapuit, in dit geval een vrouwtje. Verder niet erg veel vogels gezien, maar toch was het volop genieten. Doordat Geert last van zijn voet kreeg besloten we een korte route terug naar de auto te nemen. Nadat we rechts van ons een vennetje hadden gepaseerd, en even stil bleven staan om naar de Boerenzwaluwen te kijken, moesten we even later aan de kant voor een bestelautootje met daarin een natuurfotograaf(dit maakte de afbeeldingen en de tekst op de auto ons duidelijk). Hierdoor kwam het dat onze dochter iets achterop liep. Ze riep mij op een gegeven moment dat er een beest over de weg liep. Zij dacht in eerste instantie dat het om een Lieveheersbeestje ging. Bij haar aangekomen zag ik gelijk dat het om een spin ging, en wel een heel bijzondere spin. Onze dochter natuurlijk de Hemel in geprezen, maar zij was alleen maar blij dat ze de spin niet op haar kamer was tegengekomen. Wat een prachtige spin, die Lentevuurspin, ook wel Lieveheersbeestjesspin genoemd. Ik had wel eens een foto gezien van de Lentevuurspin, maar dat ik ooit de spin nog eens in het echt zou zien, daar had ik nog niet eens op durven te hopen. Een zeldzaam beestje dat ook nog eens alleen op de Veluwe voor komt. Deze spin betrof een mannetje , de vrouwtjes zijn zwart, en leven voornamelijk in hun holletje onder de grond, die zie je dus al helemaal nooit. Dit mannetje was was waarschijnlijk op zoek naar een vrouwtje. Na een paar foto’s gemaakt te hebben heb ik voor alle zekerheid de spin toch maar even geholpen en de zandweg over gezet. Daar los gelaten in de vegetatie. Voor het zelfde geld was die natuurfotograaf weer over de zandweg terug komen rijden, en dan was het einde verhaal voor de spin(wat zal die man balen als hij ooit te weten komt waar hij langs is gereden). Thuis gekomen voor alle zekerheid toch maar even gekeken naar informatie over de spin, ook al wist ik het zo goed als zeker. In ieder geval; de tandarts was de rest van de dag vergeten en uit mijn hoofd. Helaas, de dag erop slaagde de reddingspoging van kies nr.3 niet. Mijn voorgevoelens waren juist geweest. de wortelkanaal behandeling moest halverwege de behandeling gestaakt worden. Voorzien van een noodvulling kon ik naar huis en moest ik de volgende dag terug komen om de kies alsnog te laten trekken. Nog 1 tandartsweek te gaan. Voorlopige stand; 3 kiezen armer(en dan heb ik het nog niet eens over de rekening). Nu maar hopen dat de rest wel is te redden, en dat ik de komende jaren ook geen valpartijen meer meemaak. Dat was in mijn geval niet echt bevorderlijk voor mijn gebit. Wat dat betreft kun je maar beter in de natuur rondlopen want daar is het over het algemeen zachter vallen dan op het asfalt. In ieder geval hoop ik dat mijn gebit er weer een tijdje tegen kan en dat de halfjaarlijkse controle weer voldoende zal zijn. Maar hoe dan ook, ik heb hem gezien……………. de Lentevuurspin.

Lentevuurspin – Eresus sandaliatus

 

dinsdag 8 mei 2012

De paden op de lanen in……..

Wij(Geert en ik) zijn tegenwoordig aan de wandel. Hele stukken bos en heide worden door ons verkend. Als het niet al te warm weer is gaat Ulli, de hond, mee en af en toe zijn we in het gezelschap van onze jongste dochter. Hoe raar kan het allemaal lopen. Jaren lang in mijn uppie zo goed en kwaad als het ging alleen maar in de wijk waar wij wonen rond gelopen. Natuurlijk wel altijd in gezelschap van de hond, en de laatste jaren ook altijd de camera om de nek. Als de tijd en de mogelijkheid er was zette Geert mij af bij het Alba(gat)plas een voormalige zandafgraving in de buurt van Apeldoorn dat nu een ,een prachtig stukje natuur is. Of hij bracht mij naar de Leuvenheimse beek in de buurt van Brummen. Op die plekken was en is het altijd genieten voor mij, altijd is er wel wat te zien. Zo kon het bij de beek zomaar gebeuren dat ik terwijl ik daar aan de kant zat, er een Ringslang kwam aanzwemmen, en dat die de oever opging vlakbij de plek waar ik zat. Ik durfde me nauwelijks te bewegen, bang om de slang te verstoren. Uiteindelijk na een aantal foto’s te hebben gemaakt, ben ik zo voorzichtig mogelijk weggeslopen, omdat ik het zitten niet meer vol kon houden. Een bunzing, een eekhoorn, reeen en zelfs edelherten heb ik daar in de buurt gezien, maar helaas tot mij grote spijt nooit een vos. Een ander dier dat ik in ieder geval in de buurt van de beek nooit zou tegenkomen, en de laatste jaren sinds ik het fotograferen weer heb opgepakt ook niet meer ben tegen gekomen, was het wilde zwijn. Woon je notabene midden op de Veluwe, en nog geen wild zwijn op de gevoelige plaat kunnen vastleggen. En dan opeens begin november vorig jaar staat je leven op de kop, en kom je helemaal nergens meer, maar op de 1 of andere manier doet dat het er ook niet meer toe. En Geert maar grappen dat hij alleen maar naar het ziekenhuis ging om te fietsen, en zeker niet de bedoeling had om daar te blijven, maar helaas voor hem dacht de Cardioloog daar heel anders over. Het verstand gaat op nul en de blik op oneindig, en je hoopt,en je maakt er het beste van samen met je kinderen. Nu, een half jaar later, hebben we samen al heel wat kilometers gelopen met z’n beiden. In het kader van de revalidatie moest Geert meer gaan bewegen. 2 x in de week fysiofit, en in Geert zijn geval “wandelen”. Wij zijn niet een ideale loopcombinatie, want Geert loopt vele malen sneller dan ik loop, en ook komt daar nog bij dat ik herhaaldelijk even een foto moet maken, als ik een vogel of iets anders zie, maar we genieten allebei met volle teugen. En zo gebeurde het toch nog weer heel onverwachts,(al hoewel Geert al een vermoeden had dat ze in de buurt waren)dat we opeens met wilde zwijnen oog in oog stonden. Een aantal volwassen dieren met hun jongen bevonden zich naast het bospad., waarop wij liepen. Onze jongste dochter die met ons meeliep zou ze nog bijna voorbij lopen, maar gelukkig konden wij haar net op tijd waarschuwen. Op het moment dat de groep het bospad wilde oversteken , kregen ze ons pas in de gaten. 1 van de moederdieren stond even oog in oog met onze dochter, gromde wat en besloot vervolgens om in alle rust, samen met haar jongen, het pad over te steken. Op dat moment kon Ulli onze hond zich niet meer stil houden, hij begon luidkeels te piepen, de terriĆ«r in hem ontwaakte. Helemaal vol over deze ontmoeting vervolgende wij het pad, om ze vervolgens een eind verderop weer tegen te komen. Op zo’n moment kan je dag dan niet meer stuk. Nog geen week later zagen we weer een grote groep volwassen dieren met jongen. Vandaag zijn wij voor het eerst op de grote zandverstuiving bij Kootwijk geweest (Kootwijkerzand). Een prachtig indrukwekkend gebied. Je voelt je bijna alleen op de wereld. Het gebied heeft wel wat weg van het decor van”Once upon a time in the west “een woestijn maar dan zonder cactussen en schedels van dieren, en ook de temperatuur van vandaag leek er totaal niet op, want die was de hele dag nog niet in de dubbele cijfers gekomen. Nog maar net op de zandverstuiving aangekomen landde vlak voor ons, in een boom, een prachtige Tapuit man (vogel), die er even het gemak van nam. De wandeling was behoorlijk zwaar door dat mulle zand, zelfs Ulli de hond was na afloop helemaal totaal loss, maar die heeft aan de lange riem ook heel wat meer meters gemaakt. Op die zandverstuiving voel je je ineens zo nietig, en ineens realiseer je dan, dat dit hele wandel gebeuren een jaar geleden niet mogelijk was geweest. Als Geert zijn gezondheid hem een half jaar geleden niet in de steek had gelaten, dan hadden wij zo’n wandeling als vandaag nooit kunnen volhouden.

Wat dat betreft is de uitspraak van Johan Cruiff hier van toepassing………………… …….ieder nadeel heb z’n voordeel!