Het was al weer een tijdje geleden dat ik in mijn eentje erop uit was geweest in de natuur.
Gewoon op mijn dooie gemakje lekker rondstruinen ergens in een natuurgebied in de buurt.
Weken lang alleen maar met de gezondheid van manlief bezig geweest, het leek wel of er niets anders meer was. Ineens doet het er allemaal niet mee toe, en probeer je alleen nog maar te overleven, in manlief zijn geval zelfs letterlijk en figuurlijk.
Vooral het wachten, de onzekerheid, de angst, het werkte allemaal heel verlammend.
En dan ineens krijg je goed nieuws, er zijn geen kankercellen meer gevonden bij manlief.
Dan is er blijheid, en heb je voor het gevoel het grootste geluk van de wereld, en kun je samen weer de hele wereld aan.
Maar een poosje daarna, voel je pas hoe moe je bent, en ineens slaat die vermoeidheid in alle hevigheid toe, en vraag je je af waar de tijd toch is gebleven.
Toen manlief in het ziekenhuis belande in de laatste week van februari was het nog winter en behoorlijk koud.
Nu weken later is het volop lente, en komt het besef dat al die mooie veranderingen in de natuur langs je heen zijn gegaan.
Vorige week was het een mooie middagdag, en manlief bood aan om mij ergens af te zetten.
Het klonk voor mij als muziek in de oren, we pakken de draad weer op.
En zo kon het gebeuren dat ik op een heerlijke middag vorige week liep rond te struinen op de Empesche en Tondensche Heide in de buurt van Eerbeek.
Een prachtig Natura 2000 gebied, en waar ik al een tijdlang (Blog 14 maart 2014) niet geweest was. Het gebied is behoorlijk op de schop gegaan, heel even leken voor mij gevoel de herstel werkzaamheden verkeerd uit te pakken. Maar gelukkig,het gaat met het gebied de goede kant op.
Empesche en Tondensche Heide in Brummen
Empese en Tondense Heide
Empese en Tondense Heide
Empese en Tondense Heide
Empese en Tondense Heide
Empese en Tondense Heide
Empese en Tondense Heide
Het was op die dag nog behoorlijk rustig, voor wat de vogels en de insecten betrof, maar toch had ik het geluk, dat een prachtige Geelgors man in een boom naast mij, zijn zeer bescheiden deuntje begon te zingen, en lukte het mij voor het eerst dat ik daar een filmopname van kon maken.
Geelgors – Emberiza citrinella ♂️
Vandaag kreeg ik via Youtube een mailtje met de vraag waar de opname gemaakt was, en op welke datum, dit in verband met een gezamelijk project van de Charlesuniversiteit in Praag;en een aantal andere instellingen,.onder anderen ook in Engeland en Nieuw Zeeland
In dit project worden geluidsopnamen van Geelgorzen verzameld, want het blijkt dat Geelgorzen op verschillende plekken in de wereld, verschillende Dialect typen van zang hebben.
Nooit geweten dat dit onderzoek bestond, wel leuk dat door deze geluidsopname wereldwijd de Empesche en Tondensche Heide in Brummen weer even op de kaart wordt gezet.
In ieder geval was het een prachtige middag, en hopelijk zullen er nog velen volgen, want dat zou betekenen dat het met manlief zijn gezondheid weer voorspoedig gaat.
Vandaag waren de Opi en Omi van onze kleinzoons 60 jaar getrouwd.
Een hele bijzondere dag voor beiden, omdat ze daar niet meer op gerekend hadden.
Opi en Omi zijn de overgrootouders van onze kleinzoons.
Gisteren sprak ik Omi nog even, toen ik met onze kleinzoons en Ulli de hond aan de wandel was.
Omi was heel nieuwsgierig of we al een uitslag van het weefselonderzoek binnen hadden, van manlief, maar dat was nog niet het geval, want die zouden we vandaag krijgen.
Och wat spannend was haar antwoord, ik vind het allemaal zo erg voor Geert.
Even later ging het gelukkig ook nog even over hun trouwdag.
Ze vertelde dat ze een brief hadden gekregen van de koning en de koningin, en een brief van de commissaris van de koning in Gelderland.
Op de dag zelf zouden ze 's middags ook nog de nieuwe burgemeester van Brummen op bezoek krijgen.
Na haar een dikke knuffel gegeven te hebben, ging ik met de kleinzoons weer richting huis.
Vandaag liep ik weer langs hun huis, dat nu versierd was met een boog met witte roosjes, 60 jaar wat een tijd.
Even later zaten manlief en ik weer in de wachtruimte van het ziekenhuis, en weer even later liepen we voor de chirurg uit, met lood in de schoenen richting haar spreekkamer.
Nog weer even later stonden we lachend een nieuwe afspraak te maken voor volgende week.
Manlief is schoon zoals dat zo mooi heet, geen kankercellen gevonden in 21 lymfklieren.
Manlief was de afgelopen tijd al ruim 10 kilo lichter geworden, en ik voelde mij opeens 10 kilo lichter.
Geen kankercellen meer, geen chemo !
Toen we buiten stonden, viel het ons pas op hoe mooi weer het was, eigenlijk te warm voor onze dikke vesten.
9 april 2015 in alle opzichten een bijzondere dag ! Eindelijk Lente !
