De Ooievaars

Het was volop genieten van het mooie voorjaarsweer, de afgelopen week. Overal zie je over de de bomen en struiken een waas van groen verschijnen. De katjes bloeien volop, en de eerste Hommels en Bijen komen al weer op het stuifmeel af. In de middag zijn de Citroenvlinders en de Kleine vos ook al weer volop aanwezig.Maar goed dat heeft ook wel een beetje een keerzijde, en dat is dat de hooikoorts ook weer de kop opsteekt.
Buiten is het trouwens sowieso niet helemaal veilig op dit moment,want hoe vaak de afgelopen week al bijna een Houtduif tegen mij aan is gevlogen is al bijna niet meer op 1 hand te tellen. Of ze zitten hun rivaal achterna, of ze zijn blind van liefde. En alle vogels zijn druk in de weer met het verzamelen van takjes, veertjes, mos, en de Kauwtjes verzamelen zelfs papier, maar hoe kan het ook anders in een papiermakersdorp als Eerbeek.
De Tjiffen zijn ook weer terug van weggeweest, en weer volop hoorbaar, nu is het wachten nog op de Zwartkop en de Braamsluiper, en dan zijn de zangers in de buurt weer op sterkte.
De Ooievaars van de Boerenstraat zijn ook weer terug op hun nest in de oude boom. Deze boom stond volgens mij op de nominatie om omgezaagd te worden, want hij was al van de meeste takken ontdaan, maar de beide Ooievaars hebben de gelegenheid aangegrepen om er een pracht van een natuurlijk nest in te bouwen. Het mannetje komt uit het voormalige Oost Duitsland, volgens zijn ring is hij daar in de buurt geringd, het vrouwtje is helemaal ringloos.
Het nest is wel een blikvanger, zo dicht bij een drukke straat langs het kanaal. Afgelopen week was er even een kaper op de kust, maar die werd door het stel probleemloos weggejaagd. Met de ooievaars gaat het prima zo te zien, overal in de omgeving zijn de nesten op een hoge paal bijna bezet, dat was nog niet eens zolang geleden, wel eventjes anders. Toen de kinderen nog klein waren fietsen wij vaak richting Hall daar stond een Ooievaarsnest die ieder jaar bewoond was (voor zover ik het weet was dat de eerste in de buurt). Ieder jaar werden een aantal jongen door het ouder paar groot gebracht. De jongen kwamen dan ook aan eten niets te kort want daar zorgde van Galen wel voor, de trotse eigenaar van het weiland waar het Ooievaarsnest zich bevond. Mooie momenten bij van Galen waren, als de jongen voor het eerst hun vliegpogingen deden, en toen de jongen zich aansloten bij een grote groep Ooievaars , die een tijd lang samen met de jongen in cirkels rondvlogen, en vervolgens richting de IJssel gingen.
Vroeger betekende de terugkeer van de Ooievaar dat de lente was begonnen.
De Ooievaar bracht geluk. Een huis met een Ooievaarsnest op het dak, zou beschermd zijn voor brand, blikseminslag, en andere ongelukken. Mensen wilden daarom graag een Ooievaar op hun dak hebben, daarom ook maakten veel mensen al een begin van een nest op het dak, in de hoop dat de Ooievaars daar op af zouden komen. Ooievaars zoeken hun voedsel meestal in de buurt van water, zoals meertjes sloten en moerassen,volgens de legende waren dat de plekken waar de zielen van ongeboren kinderen ronddwaalden. Een Ooievaar nam dan de ziel van een ongeboren kindje mee, en die leverde hij dan af bij de mensen die voor hem een nest hadden gebouwd. Omdat vroeger er niet openlijk over sex werd gepraat, werd er verteld aan kinderen dat baby’s gebracht werden door een Ooievaar. De kersverse moeder moest dan een poosje op bed blijven liggen omdat heel per ongeluk de Ooievaar haar had gebeten. Soms had de baby in de nek ook wel eens een rood vlekje, daarvan werd dan gezegd dat de Ooievaar daar de baby had vast gehouden(Ooievaarsbeet).

Ooievaar – Ciconia ciconia

Vandaar dat er nu nog steeds(vaak) een Ooievaar in de tuin geplaatst wordt waar een baby is geboren. Als alles voorspoedig gaat gaan wij die traditie zeker voortzetten, als de eerste kleinkinderen worden geboren.
Wel vraag ik mij nu steeds af welke verklaring de mensen gaven in de winter als er een baby was geboren, of is dat het Boerenkool verhaal.

Een Top(per)dag

Oei het was alweer een week geleden het laatste Klinkertje, ik had mij nog wel zo voorgenomen om iedere dag tenminste iets op te schrijven, maar daar komt dus weinig van merk ik nu .Aan inspiratie ontbreekt het niet, maar aan tijd , en een goede verdeling van de energie. Een rare week . De laatste tijd weer een beetje aan het klungelen met de gezondheid, allemaal niet ernstig maar toch. Ik zal blij zijn als die nieuwe medicatie zijn werk gaat doen, want ik voel mij er niet helemaal happy bij met al dat vocht vasthouden. Blij dat ik wel even uitstel heb gekregen van het trekken van 2 kiezen, als je bloedverdunners gebruikt is dit toch even een verhaal apart, en bovendien heb ik nergens last van. alleen op de foto is te zien dat het niet best gesteld is met de de kiezen. Hoe het kan weet ik niet, maar altijd als ik naar de tandarts moet , is er wel een tandartsen item op de televisie, heel frappant net of het er nog eens lekker in gewreven moet worden. Maar goed dat trekken van die kiezen zou eigenlijk afgelopen donderdag gebeuren, maar dat ging dus niet door ,omdat de tandarts zich toch beter wilde voorbereiden aan de hand van een overzichtsfoto van de gehele kaak. Ik blij!! Voorlopig wordt dat mooi over de trouwdag van mijn dochter en aanstaande schoonzoon getild. Aan het begin van de middag van die zelfde donderdag heeft Geert mij naar de Leuvenheimse beek gebracht, om precies te zijn de beek bij landgoed de Kievit. Daar heerlijk een paar uurtjes gebleven. Het was het mooiste voorjaarsweer van de wereld, met weliswaar een sterk aromatische mestlucht(de boeren waren mest aan het uitrijden)maar dat mocht de pret niet drukken. In de modder aan het begin van het wandelpad vond ik een paar voetprenten van een Das, waarvan ik wist dat ze daar moesten zitten , maar nog nooit iets van bewijs had kunnen vinden. Een eindje verderop in de struiken zat een grote groep Ringmussen. en een klein groepje Geelgorzen. 1 man Geelgors ging op een gegeven moment zo mooi vrij op een tak zitten, zodat ik eindelijk eens een mooie foto kon maken. Wat een prachtige vogels zijn het toch. In de lucht boven mij waren de Buizerds met hun bruidsvlucht bezig, en naast mij in de begroeiing gedroegen 2 Fazanthanen zich als 2 kemphanen, zich totaal niet van mij bewust . Een rij bomen verder meende ik het geluid van de Zwarte specht te horen, maar jammer genoeg niet gezien, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toen Geert mij om ongeveer 16.00 uur weer kwam op halen, gingen wij via het Soerense Broek langs het Kanaal weer richting huis. Onderweg bij een weiland nog even een tijdje stil gestaan, omdat tegen de rand van het bos aan, een Reegeit op haar gemak stond te grazen. Toen we eenmaal op de weg langs het Apeldoorns/Dierens kanaal reden op weg naar huis, speurde ik gewoonte getrouw het kanaal af. Wilde eenden, Meerkoeten, Futen, nog meer Wilde eenden, maar ineens meen ik 2 Toppers te zien. Moet ik terug vraagt Geert, graag natuurlijk, maar geen gevaarlijke capriolen uithalen, dadelijk heb ik het mis, en zijn het “gewoon”Kuifeenden(de 2 soorten lijken namelijk op het eerste gezicht best veel op elkaar). Gelukkig kan Geert dichtbij de plek de auto parkeren en kan ik de auto uit . Al snel zie ik de 2 een eindje verderop dicht bij de kant zwemmen, en zie ik het al dat ze een lichte rug hebben, nu weet ik het zeker het gaat om 2 Toppermannen. Ik sluip naderbij ondertussen steeds een foto makend( dan heb ik in ieder geval iets van bewijs mochten ze weg vliegen). Ter hoogte van de plek besluit ik niet over te steken, stel dat ik te dichtbij kom en de vogels vliegen verschrikt weg, dat wil ik hoe dan ook niet op mijn geweten hebben. Het verkeer wat langs mij heen raast blijkt als een pracht van een camouflage te werken. ze hadden mij totaal niet in de gaten, en zwommen al met al een paar meter van mij af. Nu moest ik alleen nog maar op het juiste moment de plaatjes schieten, tussen het passerende verkeer door, en dat lukte gelukkig. Maar opeens vlogen de dieren op, niet door mij opgeschrikt, maar door een toevallige passant , die aan de andere kant van het Kanaal liep, zich nergens van bewust. Voor de 2 Toppers was de afstand blijkbaar nog niet ver genoeg tussen hen en die persoon, want als 2 torpedoboten doken ze onder water, om een eind verder weer te voorschijn te komen. Dit herhaalde zich enkele malen. Ik kon zo gauw geen ringen ontdekken toen ze opvlogen. 1 ding was voor mij door dat gebeuren in ieder geval duidelijk geworden, dit moest gezien het gedrag om 2 wilde vogels gaan. Terug in de auto, blij natuurlijk, een niet alledaagse waarneming en nog goed op de foto gekregen ook. Doordat ik er niet eerder aan toe kwam, kon ik pas laat in de avond een melding maken van de Toppers(hier in de omgeving zijn dat zeldzaamheden, het zijn toch vogels die van voornamelijk brak water houden). Ik hoopte in ieder geval dat de vogels er de volgende dag ook nog zouden zitten dan konden de andere vogelaars in de omgeving van Apeldoorn eventueel ook nog de vogels in levende lijve zien. Maar al snel viel het mij op dat de waarneming niet 1,2,3 werd goedgekeurd, en ik voelde de bui al hangen. De volgende dag kwamen de eerste mailtjes al binnen via Facebook. Ruim 12 kilometer verderop van de vindplaats van de Toppers, is er in de buurt van het kanaal een bedrijf dat handelt in onder anderen allerlei soorten watervogels. Dus al heel snel werd er verondersteld dat de vogels daar ontsnapt waren. Alles is natuurlijk mogelijk .maar het gedrag van de vogels wees daar voor mijn gevoel totaal niet op en bovendien had ik bij het opvliegen zo gauw geen ringen kunnen ontdekken. Dus ik opperde thuis de wens dat er andere vogelaars op de Toppers zouden afkomen, en dat die eventueel mijn waarneming konden ondersteunen. En mijn jongste dochter maar denken dat ik de zangersgroep de Toppers bedoelde totaal niet mij muziek, vandaar dat zij er ook helemaal niets van begreep waarom ik het toch steeds over de Toppers had. Gelukkig kwamen er de volgende dag een paar mensen(ervaren vogelaars, waaronder een waarnemingbeheerder, dat is iemand van de staf van Waarneming.nl) op de Toppers af die mijn relaas over de vogels konden beamen, en stond ik niet meer alleen in mij pleidooi, over de schuwheid van de vogels, en “mijn” Toppers werden alsnog goed gekeurd op de site Waarneming.nl. Hoe dan ook een Top(per)dag

Topper – Aythya marila

 

De zondag

Vandaag toch een beetje aangeslagen door het bericht dat we vanmiddag kregen van mijn zwager. Geheel onverwachts is zijn vader overleden. In en in triest natuurlijk, je weet dat dat lot ons allemaal een keer treft, en zeker als iemand al op leeftijd is, maar het lijkt bijna altijd te vroeg. Voor mijn zwager betekent het dat met het overlijden van zijn vader, hij en zijn zussen in 1 keer kind af zijn, omdat de moeder al een aantal jaren geleden is overleden. Voor de kinderen van mijn zwager en zus ook een heel verlies, ze hebben nu helemaal geen opa meer. Geregeld sta je even bij dat feit stil, en onwillekeurig kom je terecht bij de dag dat mijn eigen schoonvader overleed, en bij de dag dat mijn vader overleed. Waarom brengt het leed van een ander je bijna altijd weer terecht bij je eigen ongeveer vergelijkbaar leed? Maar ondanks het voorafgaande, was het vandaag voor ons toch een prachtige dag. We hebben heerlijk gewandeld in het Deeler Woud ,oog in oog gestaan met een twaalftal Edelherten(misschien stonden er nog wel meer)genoten van de vogels die overal aan het fluiten waren, en het geroffel van de spechten, en dat alles overgoten met een heerlijk temperatuurtje. De dag zou helemaal af zijn geweest als wij een Wild zwijn zouden zijn tegen gekomen, wel overal sporen, maar daar bleef het dan ook bij . Maar op weg naar huis dwalen mijn gedachten toch weer af naar mijn zus en zwager, en hun kinderen. hoe zouden zij de rest van de dag doorgekomen zijn. In het bos hadden wij het vanmiddag soms even behoorlijk zwaar, omdat de weg vrij stijl omhoog ging, maar dat alles valt natuurlijk in het niets bij de weg die mijn zus en zwager en hun kinderen de komende tijd nog te gaan hebben.

Edelhert – Cervus elaphus

 

Lente gevoel

Ik hoor hem weer de Zanglijster. Al een paar morgens achter elkaar als ik Ulli de hond ga uitlaten, hoor ik hem verderop al zingen eerst een paar voorzichtige trillers, om vervolgens een deuntje weg te geven waar je u tegen kunt zeggen. Meestal lukt het mij om de vogel vrij snel te ontdekken, maar in het geval van de Zanglijster is dat ook niet zo moeilijk. Op het moment van ontdekken is er dan vaak heel even een aarzeling van de vogel, maar al vrij snel hervat hij zijn zang weer, zich van niets aantrekkend. Als je een cijfer zou kunnen geven voor de beste zanger onder de vogels, dan zou dit heerschap zeker hoge ogen gooien. Voor mij is de zang van de Zanglijster, in ieder geval een teken dat de lente in aantocht is. Overal zijn vogels weer actief met nestmateriaal, maar ook onderling aan het vechten. Vooral de Merels kunnen er wat van. Ulli is dan ook regelmatig in de veronderstelling dat er een Merel gegrepen wordt door een kat, hij is dan in opperste paraatheid om de bewuste kat de stuipen op het lijf te jagen(menig vogeltje heeft zijn of haar leven te danken aan Ulli),maar in deze tijd van het jaar gaat het vooral om verschrikkelijke gevechten tussen vrouwtjes Merels. Voor Ulli is dit niet te begrijpen ,zulke alarmkreten, en nergens in de buurt een kat te bekennen. Als ik Ulli uitlaat, heb ik altijd de camera altijd bij me. In de regel blijft hij altijd geduldig naast mij zitten, zodat ik een foto kan maken, maar afgelopen vrijdag moest hij wel heel erg lang geduldig blijven zitten. De wandeling zat er bijna op,maar opeens meende ik het geluid van een Goudhaantje te horen. Het geluid kwam vanuit een grote Spar die tegen een huis aanstond, en even later zag ik het bewuste vogeltje ook. Maar het vogeltje zien en ook op de foto krijgen, dat zijn 2 verschillende dingen. Het kleinste vogeltje van Europa zie ik maar zelden, en is bovendien zo ontzettend bewegelijk, dat het een hele klus is om hem een beetje goed op te foto te krijgen. Wonder boven wonder is mij dat gisteren eindelijk redelijk goed gelukt. Mijn dag kon niet meer stuk, eerst al de lentebode gehoord en gezien, en als toetje,het Goudhaantje.

Goudhaan – Regulus regulus

Wat mij betreft, Laat de Lente maar komen!

Geert

Vandaag eens even gekeken of je via Google mijn site kan vinden, en ja hoor dat lukte. Er staan wel heel wat vreemde woorden bij volgens “mijn” Geert komt dat van het sjabloon dat ik heb gebruikt voor het maken van de website. Als je mijn pagina’s bekijkt zie je de letters niet, maar ze zijn er wel de letters als het ware onder water(het lijkt wel de Da Vinci Code), maar dat doet er niet toe, de link is er, en daar ging het mij om . Och en dan ga je eens naar Geert van Klinken Googelen, kom je vervolgens op de afbeeldingen terecht, en wie zie je dan ook, die andere Geert. Geert een hele gewone naam, (de dappere met de speer). “Mijn” Geert is vernoemd naar zijn Opoe (Geertje)zo ging dat meestal vroeger. Wij hebben dat vernoemen niet doorgezet, maar stel dat mijn kinderen later die traditie van vernoemen hadden willen voortzetten, dan had je voor mijn gevoel toch een groot probleem gehad . De naam Geert zal nooit meer gewoon zijn, geen kind kun je voor mijn gevoel meer met die naam opzadelen. Mensen zullen het dan, of wel fantastisch vinden, dat je je kind vernoemd hebt, naar die man in de Tweede kamer uit Venlo, of ze zullen medelijden met het kind hebben. Wat mij betreft hoop ik dat dat het versje dat je vroeger vaak hoorde voor die Geert uit Venlo werkelijkheid gaat worden. Dat versje ging als volgt ; Geert zat op een peerd, hup zei het peerd , en weg was Geert.

    

Als bomen konden huilen!

Is het hout duur op dit moment? Komt Staatbosbeheer,de provincie Gelderland of de gemeente Apeldoorn geld te kort? Feit is dat je in de bossen rond Apeldoorn overal de kettingzagen tekeer hoort gaan. Overal zie je ze liggen,keurig gestapeld, ontdaan van alle takken. Een eindje verder zie je dat de bosgrond is omgewoeld, niet door de Wilde Zwijnen, maar door voertuigen die de omgezaagde bomen hebben weggesleept. Weer verder is het bos nog onaangeroerd,maar kijk je beter dan dan vallen ineens de rode stippen en rode banden op die geverfd zijn op de stammen. Betekend dit het einde? Van sommigen bomen kun je het nog wel voorstellen dat de zaag er in gaat, maar van anderen ??? Sommige plekken zijn niet meer terug te herkennen, een kale vlakte met hier en daar nog de stobben van de afgezaagde bomen, is alles wat nog rest. Gelukkig is het bijna 15 maart, dan mogen er geen bomen meer geveld worden, in verband met het broedseizoen van de vogels, of bestaat die regel niet meer, met deze regering in Den Haag weet je het natuurlijk nooit zeker. Als bomen konden huilen, dan waren de zakdoeken vandaag niet aan te slepen, en dan was hun geluid door merg en been gegaan, en had je met oordoppen in moeten lopen. Gelukkig kunnen bomen geen emoties tonen, of heb ik het mis, en draagt de wind het zachte geluid van hun gehuil weg ?

 

Klaar voor de start

Het is eindelijk zover de Klinkertjes gaan op het web

Vanaf januari gestart met het maken van een eigen website met een fotoalbum, een hele klus, maar wel leuk.

Vandaag is daar dan bijgekomen een blog genaamd; Klinkertjes.

Klinkertjes hebben in dit geval niets te maken met bestrating, maar dit is een hersenspinsel van mijzelf, voor mijn hersenspinsels.

Over de Blogs

Blogs kunnen overal en nergens overgaan.

Maar meestal zullen ze over de dingen gaan die mij op dat moment bezig houden, en die ik van mij af wil schrijven.

De rode draad in het geheel zal waarschijnlijk de natuur zijn, maar de tijd zal dat leren, want niets is zo veranderlijk als de mens.

De Krabbels zijn, korte berichtjes,links, nieuwsflitsen, foto’s, tweets, filmpjes, opmerkelijke gebeurtenissen