Happy Halloween

Goed nieuws voor patiënten met B12 deficiëntie.

Goed nieuws voor #B12-patiënten opening gespec instituut mid 2016 Rotterdam https://t.co/YK2LYwxTUl

— Annelies van Klinken (@AnneliesvanK) 30 oktober 2015

Legaal stropen

Vandaag stond er in de Gelderlander het bericht dat in delen van Gelderland jagers ’s nachts vossen mogen doden, de komende 5 jaar. Ze mogen daarbij gebruik maken van middelen die normaal verboden zijn, namelijk geluiddempers en lichtbakken  Gedeputeerde Staten van Gelderland vind dat er teveel overlast van vossen is.
Je kon er bijna op wachten, dat er weer een ontheffing zou komen. Het jagen met lichtbakken is wel een heel erge laffe manier van jagen, en voor de Boswachter wordt het er niet makkelijke op om te handhaven. Het verhaal van Boswachter André Donker zegt genoeg lijkt mij.. …. Een schot in de nacht
Meer over vossen lezen, dan is een echte aanrader de website van Albert Hidding Vulpesvulpes

Het haasje

De jacht op verschillende dieren is 15 oktober weer geopend, een aantal dieren waaronder de hazen zijn weer het haasje. Bijna 20 jaar geleden bracht ik een haasje groot met de fles, de enige overlevende (2 jongen) van het grasmaaien met de zeis. De boer een natuurmens baalde hier verschrikkelijk van, en vroeg of ik mij wilde ontfermen over het haasje . Via de dierenarts kon ik aan een flesje en melk komen.

Haasje 26-05-1996

1 keer per dag kreeg het haasje de fles net zoals de moerhaas dat doet, door maar 1 x per dag haar jongen te laten zogen. Heel leuk om dit te doen en in mijn ogen veel leuker dan jagen, ook al is dit in tegenstelling tot de jacht, nu verboden.

Het haasje kon al heel snel geheel zelfstandig eten, en het verhuisde naar de tuin, waar we een stuk van het gras hadden afgezet (onze halve tuin). Hij groeide als kool, en begon af en toe sprintjes te trekken. De tijd was aangebroken om hem weer los te laten in de omgeving waar hij ook vandaan kwam. Dat zouden we in het weekend dat daarop volgde doen, omdat manlief dan vrij was(auto).
En toen ging het mis, de dag voordat het haasje losgelaten zou worden, maakte het zulke rare capriolen, dat het met een achterpoot in het gaas kwam vast te zitten. Ik was erbij op dat moment, maar mijn hulp deed er niet meer toe, het was al te laat, want er hoopte zich onderhuids bloed op in de lies. We konden gelukkig gelijk terecht bij onze toenmalige dierenarts in Apeldoorn van de Wal,(geen idee meer hoe we daar ooit verzeild zijn geraakt, maar het had vast te maken met het feit,dat zij ook de hele populatie van de Apenheul onder haar hoede had, en heel goed bekend stond). Maar helaas zij kon niets meer betekenen voor het haasje, behalve dan het rustig te laten inslapen. Als ik mij goed herinner, was er een nare breuk ontstaan van de heup, en daardoor waren organen in de buikholte geraakt. Ik heb mij zelf lang verwijten gemaakt, had ik maar eerder de beslissing genomen om het haasje eerder los te laten, en had ik maar geweten dat dat gaas zo gevaarlijk kon zijn.

Het filmpje had ik gelukig nog.

Veiligheid boven alles !

Even een tijdje niet geblogt, niet omdat ik niets te melden had, want terugkijkend is er over de afgelopen periode genoeg te melden, maar het lukte door de omstandigheden even niet. Na de afbraak van de volière, moest afgelopen weken ook de vijver er aan geloven,. Nadat de oude Zilverwinde was dood gegaan, zag ik de laatste 2 bewoners van de vijver op een gegeven moment ook niet meer.

De vijver met de bewoners april 2009

Ik begon langzamerhand het vermoeden te krijgen, dat 1 van de buurtkatten een feestmaaltje had gehad. Met het jaarlijkse opschonen van de vijver werd dit vermoeden bevestigd. Nadat het teveel aan planten, en afgestorven Lelieblad was verwijderd, lag de vijver er weer als een spiegeltje bij. Maar we waren met het jaarlijkse opschonen van de vijver helaas niet klaar voor de winter, want we moesten hoe dan ook zorgen dat de vijver beter kindveilig werd gemaakt, want 2 ondernemende kleinzoons maakten dat de dag erop, maar al te duidelijk. Want ineens was die kraakheldere vijver weer bar interessant. We moesten hoe dan ook rigoureus aan de slag met de vijver. De dag nadat de kleinzoons geweest waren, begon ik met de afbraak van de oever van de vijver, zodat wij er roosters over heen konden leggen, want dat was de bedoeling. Maar soms pakken dingen anders uit dan je bedoeld had. Om een lang verhaal kort te maken, de dag daarop volgend gingen we rigoureus verder met de afbraak van de vijver. Eventuele dieren die we nog in de vijver tegenkwamen, konden we naar de vijver van de buren brengen, maar als het goed was zouden we gezien de tijd van het jaar er niet veel tegenkomen. En dan ineens is er een groot gat in de tuin, van ruim 80 cm diep, en dat moest dan weer opgevuld worden met zwarte grond. We hadden wel wat zand, maar bij lange na niet genoeg. Gelukkig laat toevallig nu net de buurman die ook met zijn tuin aan het werk was een teveel aan zwarte grond hebben. Manlief was op dat moment aan het werk, en toen hij thuis kwam, zat het gat met hulp van de buurman al bijna dicht. Een kwestie van een paar zakken geel zand, en opnieuw bestraten, en niemand die nog kon zien dat er ooit een vijver in de tuin had gelegen. Maar de volgende dag bleek al snel na een belronde dat onze oude bestrating al lang niet meer werd gemaakt. We besloten om op plekken die niet zo in het oog vielen de bestrating weg te halen, en daar dan de nieuwe bestrating neer te leggen. Ik had echter 1 ding in de kop zitten, het moest en zou af, voordat er een weeromslag zou komen, en daarom sloeg ik de goede raad van manlief in de wind, om een aantal dagen rust te nemen, en verder te gaan in de najaarsvakantie van manlief.

Tuin 11-10-2015

En dat heb ik geweten, nachten heb ik niet of nauwelijks geslapen door de pijn in de gewrichten. Maar gelukkig gaat het nu weer wat beter, al vallen de dingen nog steeds uit mijn linker hand door de overbelasting, en moet ik mijn benen nog steeds aan de broekspijpen optillen, want anders lukt het niet om de auto uit te komen. Maar gelukkig gaat dat ook steeds beter. En de tuin is gelukkig zo goed als klaar. Eerlijk gezegd mis ik de vijver met haar levendigheid er omheen wel, maar het geeft ook een zekere mate van rust, en helemaal als de kleinzoons er zijn. En wat een hele prettige bijkomstigheid is, ik hoef er deze winter niet meer voor te zorgen als het gaat vriezen dat er een wak in de vijver is. Niet meer sjouwen met pannetjes heet water. Wat wel heel opvallend is, dat er minder buurtkatten in de tuin zijn, omdat de vijver en de volière met haar bewoners zijn verdwenen, en daardoor zijn er ineens weer veel meer vogels, en dat is een hele onverwachtse ontwikkeling. Een bak water met een baksteen boven op een afdakje doet de vogels de vijver vergeten. De Bruine kikkers en Padden kunnen bij ons in de tuin gelukkig nog steeds aan voldoende voedsel komen, en ze hebben nog steeds genoeg beschutte (overwinterings)plekken, in onze tuin. Ik hoop alleen dat ze volgend jaar genoegen nemen met de vijvers in de buurt om daar hun eieren af te zetten. Ook de Egel heeft zijn of haar behoefte alweer achter gelaten in de tuin. Helaas begon onze najaarsvakantie minder goed dan we gehoopt hadden, want het zal in ons leven ook eens normaal gaan. Maar daarover misschien meer in een volgend blog. Onze tuin is in ieder geval kindveilig, en dat is een pak van ons hart, en de rest gaan we ook wel weer handlen.

Helaas hadden wij niet de beschikking over deze handige machine