De Achtbaan

Helllep, we zitten in een achtbaan, en ik wil er nu eindelijk wel eens uit. Ik dacht heel even dat we tot stilstand waren gekomen, maar hij gaat alweer, en eigenlijk ben ik nog niet helemaal bijgekomen van de vorige loopings. Ik wordt van het idee alleen al misselijk van angst dat we die volgende looping in gaan, of we dat nou willen of niet. Eruit springen is helaas ook geen optie of we nou willen of niet, we zullen deze (hopelijk) laatste looping moeten nemen. Wat baal ik ervan dat onze dochters en schoonzonen ook in deze Achtbaan zitten, maar als ik na ze achterom kijk, zie ik gelukkig hoewel ze allemaal behoorlijk pips zien, dat ze min of meer allemaal redelijk rechtop zitten, en naar ons toe het gebaar maken van, het komt allemaal goed, en ondertussen elkaar ook de hand vast houden. Wat een stelletje fantastische mensen ! Wat is het goed om te weten dat familie, vrienden, en onze "vage kennis" al hebben laten weten dat ze klaar staan om ons op te vangen, ook al weet ik dat sommigen van hen op dit moment ook in een soortgelijke Achtbaan zitten. Aan alle kanten van de Achtbaan weet ik dat er mensen staan, die vooral met die vorige looping ons bijstonden waar ze maar konden. Aan de linkerkant van de Achtbaan, zie ik jammer genoeg niet zoveel mensen meer staan, maar misschien komt dat, omdat ik het allemaal niet zo goed kan zien omdat er tranen in mijn ogen staan. Maar helaas we krijgen geen tijd om er lang bij stil te staan, voor ons wacht nog een zware looping. Er zit niets anders op dan; diep zuchten, het verstand op nul, en de blik op oneindig, en vooral elkaar stevig de hand vast houden, en hopen dat we straks als de Achtbaan tot stilstand is gekomen, welliswaar nog duizelend van de rit, aan onze kleinkinderen kunnen vertellen...... Ooit zaten we in een Achtbaan toen jullie nog klein waren, en dat viel echt niet mee die Achtbaan, vooral dat laatste gedeelte was moeilijk, maar Opa, Oma, Papa, Mama, tantes en ooms, maar vooral Opa hebben het uiteindelijk gered ook al heeft Opa er letterlijk en figuurlijk littekens aan overgehouden. 

Vrijdag 27 Februari De uitslag

Om 14.00u waren onze middelste dochter en ik al in het ziekenhuis, we waren natuurlijk te vroeg, maar het duurde wel erg lang. Even later kwam de mededeling van de verpleegkundige, dat hij nog niet goed aanspreekbaar was dus ze hielden hem nog een half uurtje langer. Maar het duurde en het duurde maar, totdat de verpleegkundige een telefoontje kreeg, en dit even later verder afhandelde op de gang. Ik kon aan haar stem horen dat ze enigzins verbaasd was, maar even later kwam ze vertellen dat het nog langer ging duren, want hij was nog steeds niet helemaal goed wakker. Willen julie koffie of wat anders, je mag ook gerust even naar beneden gaan, even een andere omgeving. Als jullie om 17.00u maar terug zijn, want dan komt de arts met de uitslag. Ik zelf ben er dan niet, maar mijn collega neemt het dan over, en zij weet ervan. dat jullie nog terug komen. Onze dochter en ik besloten om naar beneden te gaan, en daar troffen we Manlief zijn collega aan, die daar ook op familie bezoek was. Dankzij onze middelste dochter en haar is Manlief met zijn nieuwe werkgever in contact gebracht. Hoe raar kan het lopen. Ze vertelde dat er heel wat collega's maar ook cliëntten gevraagd hadden naar Manlief, maar ook geschrokken waren dat Manlief in het ziekenhuis lag. Na een half uurtje gingen onze middelste dochter en ik weer naar boven. Manlief was gelukkig weer op de kamer, en schoot even vol toen hij ons weer zag, want hij had allemaal flarden van gesprekken opgevangen over biopten en poliepen. Inmiddels was er een andere verleegkundige, want de vroege dienst was al naar huis. Ze was even verbaasd over Geert zijn reactie, maar die was alweer helemaal rustig. even later kwam de oudste dochter ook binnen, nu was alleen het wachten nog op de jongste die met de bus van Arnhem naar Apeldoorn moest komen. Omdat de arts met de uitslag zich verlaat had, was zij gelukkig op tijd om bij het gesprek aanwezig te zijn. En toen werd ons voorgesteld of we liever even in een kamertje ernaast wilden plaats nemen. Manlief werd van het infuus losgekoppeld, en zo gingen we met ons vijfjes naar de kamer ernaast..Even later kwamen de arts en de verpleegkundige binnen, en we wisten alle 5 dat dit misse boel was.. De arts nam alle tijd, gaf overal heel duidelijk antwoord op, en gaf ook aan dat hij op enkele vragen nog geen antwoord kon geven. Duidelijk was in ieder geval dat Manlief Dikke darm kanker had. Bovenin rechts in de buikholte was een zo goed als zeker kwaadaardige tumor gevonden, had en zo vertelde hij, om maar eens in voetbaltermen te spreken er is sprake van een redelijke grote middenmotor. Ook de omgeving rond de tumor was aangedaan. Verder waren er nog 2 poliepen verwijderd die door de patholoog onderzocht zouden worden. En dan ineens blijkt dat er bij heel veel gevallen van darmkanker, net zoals bij Manlief nooit vooraf problemen zijn. Geen zichtbaar bloedverlies,geen afvallen, helemaal niets van dat alles. Regelmatig wordt darmkanker bij toeval ontdekt. Manlief mocht mee naar huis en de arts zou zorgen dat er een recept voor ijzermedicatie gefaxt zou worden naar de apotheek. Volgende week maandag,wordt er gestart met een traject, en daarvoor neemt een speciale MDL verpleegkundige contact met Manlief op, om afspraken te maken voor vervolg onderzoeken. Hoe we thuis gekomen zijn geen idee. We waren er allemaal nogal gelaten onder. iedereen had het wel verwacht dat er iets lang niet goed zat. Onze dochters en ik hadden stiekem gehoopt dat het om een maagzweer zou gaan, met al die narigheid van de laatste jaren, had dat natuurlijk zo maar gekund. Terwijl we met ons allen ziten na te praten in ons huis (de oudste was al naar man en kinderen), lijkt er opeens wat te vallen in de keuken. Ulli begint aan te slaan, en een receptenbriefje dat voor het raam hing begon opeens te bewegen, alsof het zachtjes waaide in huis. We keken er allemaal vol verbazing na, pas later gingen we kijken wat er was gevallen, maar we konden niets ontdekken. A room with a view

De dag

‘s Morgens krijg ik geen hap door de keel, omdat ik van je hou.
‘s Middags krijg ik geen hap door de keel, omdat ik van je hou.
‘s Avonds krijg ik geen hap door de keel, omdat ik van je hou.
‘s Nachts kan ik niet slapen, omdat ik verga van de kou.

Vrijdag 27 februari 13.00u

Ik probeerde te eten maar ik kreeg bijna geen hap door de keel, en opeens moet ik een gedichtje opschrijven. het is rond !3.00u en er komt een whatsapp binnen, met de medeling “Ik ga nu”
‘s Morgens krijg ik geen hap door de keel, omdat ik van je hou.
‘s Middags krijg ik geen hap door de keel, omdat ik van je hou.
‘s Avonds krijg ik geen hap door de keel, omdat ik van je hou.
‘s Nachts kan ik niet slapen, omdat ik verga van de kou.
Snel mijn dochter bellen, kunnen we tenminste eerder naar het ziekenhuis. Nu eerst even met Ulli wandelen, want die zal het waarschijnlijk een poosje zonder ons moeten doen.

Vrijdag 27 februari

Ik ben al wakker geworden met de tranen in de ogen. Om 8.00u kan ik voor mijn gevoel eindelijk met Manlief bellen. Om 14.00u tijdens het bezoekuur vinden de onderzoeken plaats, en ze hebben gelukkig een anesthesist gevonden. Wel balen op de Hartbewaking hadden ze ook 's morgens een klein bezoekuurtje, maar op deze afdeling is dat niet het geval. Maar Manlief heeft al geregeld dat wij onze dochter en ik na het bezoekuur mogen komen. Op het moment dat ik Manlief aan de telefoon heb, gaat mijn mobiel af, zo te horen een whatsapp. Kijk maar even was Manlief zijn reactie toen hij het geluid hoorde, maar ik had zo iets van, die moet maar even wachten. Nadat ik Manlief alle sterkte van de wereld had toegewenst, keek ik snel van wie de whatsapp afkomstig was. Het bleek dat die van Manlief was, met daarin de mededeling dat hij om 14.00u de scopieen zou hebben. Snel Manlief terug gebeld, die ook helemaal verbaasd was, omdat hij dacht dat ik naar aanleiding van de whatsapp gebeld had, maar die kwam dus pas binnen op het moment dat ik Manlief aan de andere kant van de lijn had. Straks ga ik met de middelste dochter na het ziekenhuis nu is het wachten.

Donderdag 26 februari

Manlief had net als ik weinig geslapen, steeds werden er bloeddruk controles gedaan, maar hij ziet er beter uit door al dat bloed. Hij was helemaal in de overtuiging dat hij later op de dag naar huis mocht, en dat eventuele onderzoeken volgende week poliklinsch plaats zouden gaan vinden. Even later komt een broeder echter roet in het eten gooien, met de medeling dat hij overgeplaatst wordt naar de 6e etage op de Maag, Darm, Lever afdeling. Om 12.00u mocht Manlief na de laatste zak bloed eindelijk van alle toestanden op de hartbewaking afgekoppeld worden, en kon Manlief op eigen benen naar de 6e etage. Even later kreeg Manlief te horen van de arts van de MDL dat hij een aantal scopieen de volgende dag zou krijgen onder algehele narcose. Het was nog wel even de vraag of er een Anesthesist beschikbaar was. Nadat de arts geweest was, werd even later aan Manlief een grote kan met een een laxeerende drank aangeboden de zogenaamde Moviprep. In eerste instantie lijkt het lekker, weet ik uit eigen ervaring, maar na een aantal glazen gaat het behoorlijk tegenstaan. Ondertussen, ging ik thuis familie en vrienden inlichten over het feit dat Manlief was opgenomen, daarna was het Ulli uitlaten, en niet veel later stond onze ''vage kennis" al op de stoep om met mij na het ziekenhuis te gaan. In het ziekenhuis kwamen niet veel later onze dochter en schoonzoon ook nog binnen waaaien, en werd het al met al best een ontspannen avondje. Maar als ik van Manlief afscheid moet nemen, krijg ik toch even een brok in de keel, maar ik kan mij goed houden..Als ik door "onze vage kennis" thuis ben afgezet, en het lege huis binnenkom, nouja leeg is niet het goede woord, want Ulli is zo blij dat er eindelijk weer gezelschap is ,maar het voelt heel erg leeg. Ik ben het wel gewend om avonden alleen te zitten, maar dit is anders. Het voelt helemaal niet goed.Blog van Geert van vanmorgen

  Ulli

Donderdag 26 februari 05.00u

Ik ben er al weer uit, ik kan niet slapen, met tranen in de ogen ben ik wakker geworden. Wat heeft de wereld toch tegen ons, al die narigheid het blijft maar doorgaan. Manlief had het net zo naar zijn zin in de wijk .Dinsdagmorgen nog kennis gemaakt met het nieuwe team, omdat zijn (oude) team wordt opgeheven. Het spijt hem wel, zowel wat personeel betreft, alsook de cliënten. Maar hij kwam dinsdag thuis met alleen maar positieve verhalen.over het nieuwe team. Straks met de middelste dochter naar het ziekenhuis, zodadelijk Ulli de hond uitlaten

Woensdag 25 februari

Vandaag was mijn dochter jarig, maar de dag verliep totaal anders dan verwacht. Vanmorgen gelijk met Manlief opgestaan, omdat de kleinzoons samen met hun moeder om ongeveer 07.15u zouden arriveren. Ik voel mij grieperig, en snotter wat af. Ook manlief kwam gisteravond wat eerder thuis dan ik had verwacht van zijn werk, omdat ook hij zich grieperig voelde. Maar vanmorgen besluit hij toch om naar het werk te gaan. Dat gaat wel lukken het is maar een korte ronde, voor je het in de gaten hebt ben ik weer thuis, en weg is hij. Lang zit ik niet alleen want even later arriveren de jongens met hun moeder, en een kwartier later zit ik met 2 peuters alleen, waarvan er 1 een beetje een kort lontje heeft ten opzichte van zijn broertje (valt mij op). Maar tot een uur of tien verloopt alles prima, en daarna maakt de oudste van de 2 mij heel duidelijk dat zijn oor pijn.doet. Nu snap ik ook het korte lontje. Gaandeweg de morgen wordt hij steeds meer overvallen door flinke pijnscheuten. En dan ineens staat Manlief voor het raam (achterdeur op slot) met een wit/asgrouw gezicht. Ik schrik mij dood. Wat is er met jou aan de hand. Hij geeft aan zich helemaal niet goed te voelen, zelfs duizelig. Jongen ga naar bed, ik red mij wel met de jongens. Ik geloof dat ik dat maar even ga doen, even een uurtje plat, en weg is hij naar boven Lang heb ik niet om er bij stil te staan, want de oudste van de kleinzoons krijgt achter elkaar behoorlijke pijnscheuten. Helaas geen oordruppels in hun tas met spulletjes. Op een gegeven moment besluit ik om hun moeder op haar werk te bellen. Het voelt niet goed ik ga het niet alleen redden zonder haar en oordruppels, en ik maak mij zorgen om Geert die boven in bed ligt. Ik loop wat op en neer met de oudste door de kamer, en probeer hem wat af te leiden van de pijnscheuten. De jongste van de 2 heeft echter hele andere ideeen, en trekt een muts over zijn hoofd om vervolgens mij aan de broekspijp richting de deur te trekken. Kom oma we gaan met Ulli wandelen. Ondertussen komt Manlief weer beneden, en vrijwel gelijktijdig onze dochter met de verlossende oordruppels. Echte toverdruppels die hun werk beter doen dan het doekje dat als toverdoekje dienst deed. Het drankje met de pijnstilling en de oordruppels hebben tot resultaat dat onze kleinzoon na een kwartiertje als een blok in slaap valt. Heb je de bloeddruk al gemeten, vraagt ondertussen onze dochter, die doktersassistente van beroep is. We schrikken alle 3 behoorlijk van de meting hij is zo laag, dat het geen wonder is dat Manlief zo duizelig is, en omdat Manlief in het verleden problemen met zijn hart heeft gehad besluiten we toch om de huisarts te bellen. Nog geen half uur later ligt Manlief in de ambulance terwijl er op het ECG niet echt een afwijking te zien was. Maar een pijnlijke plek in de bovenbuik bij onderzoek, een asgrauwe kleur in het gezicht en de lage broedruk en natuurlijk de voorgeschiedenis zijn voldoende redenen voor de HAIO (huisarts in opleiding) hem in te sturen op de eerste harthulp. Onze oudste dochter met onze auto er achteraan, en een tijdje later kwam onze jongste dochter mij aflossen bij de kleinkinderen, waarvan de jongste nog steeds sliep, zodat ik met onze middelste dochter ook richting ziekenhuis kon. Een aantal uren later krijgen wij te horen dat het heel logisch was dat Manlief zo duizelig was, en zo asgrauw eruit zag.Tot onze verbazing en grote schrik blijkt Manlief enorm laag in zijn HB gehalte te zitten oftewel Manlief had een ernstige bloedarmoede. Nog niet eens zolang geleden kreeg mijn inmiddels overleden schoonmoeder het zelfde te horen. Zij bleek uiteindelijk een bijzondere vorm van acute Leukemie te hebben met nog een paar maanden te leven. Even later krijgt Manlief te horen dat hij absolute bedrust heeft, om het hart te ontzien (weinig zuurstof in het bloed), en dat hij in de loop van de avond en nacht 4 zakken bloed toegediend krijgt,.ondertussen blijft hij op de Hartbewaking. Samen met onze dochters die er op dat moment allemaal zijn, besluit ik niet veel later om naar huis te gaan, het was ondertussen ook al mooi laat geworden, en Manlief was zo moe als een hond. Als de 2 oudste dochters naar huis zijn en de jongste naar boven, schiet ik vol als ik terugkom van Ulli de hond uitlaten, op het moment dat ik onze auto zie staan dringt het pas goed tot mij door. Ik dacht ik moet het van mij gaan afschrijven, want het is te laat om nu nog mensen te gaan bellen. Ik hoop dat ik straks kan slapen, en dat Manlief kan slapen, wat hangt ons nu weer boven het hoofd, ik maak mij grote zorgen. Geen idee of ik dit Blog ga publiceren, we zien het wel. Onderstaande foto heb ik gemaakt toen ik bij onze oudste dochter in de ambulance zat, en manlief erachteraan reed, bijna 3 jaar geleden. Nu waren de rollen omgedraaid, en reed onze dochter erachteraan, met manlief in de ambulance

Achter de ambulance

Begin bij Geert

De afgelopen tijd druk bezig geweest met de website van manlief. Hij was al een behoorlijke tijd aan het bloggen, maar ook hij is op een gegeven moment gestart met een website, gewoon voor de lol, net als ik. In eerste instantie is hij gestart met Drupal als CMS (Contentmanagementsysteem), en ik ben in eerste instantie gestart met WebsiteBaker als CMS. WebsiteBaker,werd op een gegeven moment niet meer ondersteund door het hostingpakket, en ik was er ook niet echt gecharmeerd van, dus ik stapte over op WordPress. Achteraf lijkt het alsof het allemaal een fluitje van een cent was, maar dat was het zeker niet. Vooral het overbrengen van de website op een andere CMS leverde voor een amateur en een digibeet die ik toen nog was, nogal wat problemen op. Maar aldoende leer je, en dat is ook met WordPress het geval. En wat ik nooit had gedacht, is dat het knutselen met een website, net als fotograferen echt een hobby van mij is geworden. De laatste tijd ben ik vooral met de website van manlief bezig geweest. Zijn website had ik een hele tijd geleden al voor hem in elkaar gezet, en er was ook goed mee te werken, maar net als bij de website van mijzelf, bestond ook zijn website uit allemaal subwebsitjes. en op een gegeven moment gaat dat toch tegen staan, al is het alleen al vanwegen het feit dat je alles steeds moet updaten, om de zaak goed draaiende te houden. Net als Klinkertjes.nu bestaat manlief zijn website nu ook uit 1 geheel, maar het was wel een megaklus om al die blogs over te brengen, en af en toe emotioneerde mij een aantal blogs behoorlijk, vooral die blogs die hij begin vorig jaar heeft gemaakt, en die hij nooit heeft gepubliceerd, maar die toch overgebracht moesten worden. Tussendoor ook nog even met de website van mijzelf bezig geweest, want een aantal plugins moesten hoognodig vervangen worden, omdat ze door de ontwikkelaar helaas niet meer werden bijgewerkt. De zoektocht naar een vervangende plugin is soms als het zoeken van een naald in een hooiberg van wel duizende plugins. Maar goed uiteindelijk is het dan toch gelukt.op 1 plugin na. Deze geeft gelukkig (nog) geen problemen, want een niet bijgewekte plugin kan een website behoorlijk gaan vertragen, of een beveiligingslek veroorzaken.  Tussendoor de webmaster van een PvdA afdeling in een naburige gemeente geholpen met hun website. Toch wel heel leuk, omdat het zo gewaardeerd wordt. Nog 1 klus te gaan, met mijn eigen website , maar daar hebben de bezoekers van de Klinkertjes.nu niet zoveel last van. Belangrijker is dat Manlief nu eindelijk ook verder kan met met zijn website, want het begin van ''Begin bij Geert' is er, en het eind is gelukkig nog lang niet in zicht. Ook al werd er de laatste tijd wat minder geblogt door Manlief door allerlei oorzaken, ik weet zeker dat dat in de toekomst weer meer gaat gebeuren. .Voor de liefhebber......... https://klinkertjes.nl/

 

Sebastiaan de spin

Gisteren waren de kleinzoons een dagje bij ons, omdat hun papa en mama druk waren hun beste vrienden. te helpen verhuizen, van Dieren naar Doetinchem. Een hele vooruitgang voor hun vrienden, die vanuit een Portiekflat (appartement) vertrekken naar een woning met een tuin. Helemaal fijn nattuurlijk omdat ook zij een peuter hebben. Helaas zit er dat voor onze kleinzoons nog niet in dat ze kunnen spelen in een eigen tuin, maar wie weet wat de toekomst brengt. Het is natuurlijk een hartstikke mooie Portiekflat waar ze nu wonen, maar een huis met tuin zou niet verkeerd zijn. Opa had gisteren een vroege dienst, dus oma had een tijd het rijk alleen met de kleinzoons. Best wel vermoeiend 2 van die peuters die opnieuw alle grenzen aan het opzoeken zijn, en helaas ben ik al lang niet meer 1 van de snelste, maar eigenlijk vind ik deze perode geweldig leuk. Heel veel dingen willen ze nu zelf doen, en de vraag , van "wat is dat ?" heb ik al heel wat keren moeten beantwoorden. Beiden zijn echte knuffelkonten, maar kennen hun eigen krachten lang niet altijd, met als gevolg dat ik aan het einde van de dag weer met een bloedblaar op mijn lip liep, als gevolg van een voor mij op dat moment onverwachte omhelzing. Maar aan de andere kant kunnen ze ook heel voorzichtig zijn. Op een gegeven moment ontdekte de oudste van de tweeling een spin in het halletje. Hij was er helmaal door gebiologeerd, net als zijn broertje. De spin zat te hoog voor hun, dus ik moest ze 1 voor 1 optillen, zodat ze de spin beter konden bekijken, en er moest natuurlijk een foto van de spin gemaakt worden. Vol ontzag keken ze even later naar de foto, want de spin was ineens een reuzenspin, en ik vertelde hun dat dit de spin Sebastiaan was, want ik moest ineens denken aan een liedje van Annie M.G. Schmidt. Daarna heb ik maar een leuk verhaaltje verzonnen over de spin Sebastiaan, want met die van Annie M G Schmidt is het uiteindelijk niet goed afgelopen. De spin had gisteren dus een naam gekregen, en vandaag toen ze met hun ouders even gezellig langskwamen om naar de carnavalsoptocht te kijken, werd er al weer naar de spin gevraagd. Helaas zat Sebastiaan er niet meer, maar gelukkig accepteerde de jongens mijn verklaring dat Sebastaan verstoppertje aan het spelen was. Ze moesten beiden nog wel even de foto zien, en natuurlijk moesten mama en papa die reuzenspin ook bekijken. Grote kans dat ze Sebastiaan nog weer een keertje zien zitten in het halletje, want anders dan zijn naamgenoot in het liedje, heeft Sebastiaan het in huize van Klinken wel overleefd. Het ging trouwens om een Kraamwebspin - Pisaura mirabilis

 Zo gaat het liedje
 Dit is de spin Sebastiaan.
Het is niet goed met hem gegaan.
 Luister ! Hij zei tot alle and’re spinnen: Vreemd, ik weet niet wat ik heb,
  maar ik krijg zo’n drang van binnen tot het weven van een web.  
Zeiden alle and’re spinnen:
  O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan, kom Sebastiaan, laat dat nou,
  wou je aan een web beginnen in die vreselijke kou?
 Zei Sebastiaan tot de spinnen: ’t Web hoeft niet zo groot te zijn,
  ’t hoeft niet buiten, ’t kan ook binnen ergens achter een gordijn.
 Zeiden alle and’re spinnen: O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan, toe, Sebastiaan, toom je in!
  Het is zo gevaarlijk binnen, zo gevaarlijk voor een spin.
 Zei Sebastiaan eigenzinnig: Nee, de Drang is mij te groot.
Zeiden alle and’ren innig: Sebastiaan, dit wordt je dood…  
O, o, o, Sebastiaan! Het is niet goed met hem gegaan.
 Door het raam klom hij naar binnen. Eigenzinnig! En niet bang.
  Zeiden alle and’re spinnen: Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!  
Na een poosje werd toen even dit berichtje doorgegeven:
Binnen werd een moord gepleegd. Sebastiaan is opgeveegd.  

 

Kraamwebspin - Pisaura mirabilis

NietHoren-NietZien-NietZwijgen-Ushersyndroom

Gisteravond helemaal vergeten om naar de docu te kijken over De Kleine Wereld van Machteld Cossee, maar gelukkig wel gedacht aan de herhaling vanmorgen. Deze aangrijpende documentaire gaat over zes jaar uit het leven van Machteld, die steeds minder ziet en hoort. Ze heeft het Usher Syndroom, daardoor is de kans groot, dat ze uiteindelijk helemaal blind en doof wordt. In november van vorig jaar hadden wij, manlief en ik, een bijzondere ontmoeting op een prachtige doordeweekse dag op de heide bij het Deelerwoud.in de buurt van Hoenderloo. We hadden daar onverwachts een ontmoeting met 2 renmaatjes, verbonden met elkaar door een rood lint.1 van de renmaatjes was net als Machteld slechtziend en getroffen door het Usher Syndroom (lees hier het blog) vandaar het lint. Met het uitzenden van de documentaire op NPO2 bij de VARA is de campagne van Uscher Syndroom Nederland van start gegaan. Mensen met het Syndroom van Uscher leven voortdurend in de wetenschap dat zij op de duur, niet meer kunnen horen en/of zien, ik denk dat iedereen het met mij eens kan zijn, dat dit een vreselijk vooruitzicht is. Daarom dit berichtje ook op deze website, hoe meer aandacht voor het Syndroom van Usher hoe beter. Meer info vind je op de website van Stichting MUS, en op de prachtige vernieuwde website van Ushersyndroom. Wil je ook eens ervaren wat het is om om het Uscher syndroom te hebben, dan kun je een online een knipblad vinden om een Challenge Usherbril te maken. Wil je ook helpen, kijk hier hoe je een actie kunt starten Actie-starten op de website van USHERSYDROOM.nl

Ik ben 3 !

Klik op de afbeelding voor een vergroting !

Stop de huurverhoging

Teken de petitie http://t.co/unhfDWwIqP

— Annelies van Klinken (@AnneliesvanK) 8 februari 2015

Coccothraustes coccothraustes

Eindelijk kreeg ik hem dan toch redelijk goed op de foto, alleen nog een paar takken die een beetje in de weg zitten, maar dat mag de pret niet drukken, want ik ben er blij mee. Soms heb je dat, dat het maar niet lukt om een bepaalde vogel goed op de foto te krijgen, en deze vogel bezorgde mij bijna grijze haren, als ik die al niet had, nou ja grijs, ze zijn meer witachtig. Of het licht is te slecht, of Ulli de hond moet ineens zonodig het gras krabben, of het is het mooiste licht van de wereld, en is de vogel in geen velden of wegen te bekennen. (zie ook het blog van 17 jan.) altijd was er wel iets. De vogel is in zijn uppie vanaf begin januari regelmatig bij ons in de buurt te zien. Ik ga er maar vanuit dat het steeds dezelfde vogel betreft, maar dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Maar wat ik wel met zekerheid durf te beweren is, dat hij echt prachtig is. Toen ik 8 of 9 jaar oud werd, kreeg ik van een buurman een boek van Jac.P. Thijsse over de zang van vogels, met de mooie naam Vogelzang. Die buurman was bakker, en eigenaar van de bakkerij/winkel naast mijn ouderlijk huis, maar hij was ook een groot vogel liefhebber in hart en nieren, en kweker van allerlei volière vogels.

Ik was ontzettend blij met het boek, vooral omdat er prachtige foto's in stonden. Sommige vogels, eigenlijk best wel veel, die in dat boek stonden, had ik nog nooit gezien. De Appelvink met de mooie latijnse naam Coccothraustes coccothraustes, was daar 1 van. De foto was in zwart/wit, en het boek heb ik ook nog steeds in mijn bezit. Later kreeg ik een plakplaatje van een Appelvink in kleur. Die plaatjes kon je kon sparen en in een boekje plakken, pas toen zag ik de mooie kleuren van de Appelvink. En dan hoop je dat je in het echt nog eens een keer zo'n vogel ziet. En de laatste jaren was mijn hoop natuurlijk, allereerst om er 1 te zien, maar ook om er nog eens 1 een beetje goed op de foto te krijgen. En vandaag ging die lang gekoesterde wens eindelijk in vervulling.

Appelvink - Coccothraustes coccothraustes