Ik merk de laatste maanden dat het mij eigenlijk te veel wordt allemaal . Steeds meer gaat het het vrijwilligers werk, de redactie bij bij RTV Veluwezoom mij opbreken. Ik heb het ongeveer anderhalf jaar gedaan. Eerst om de 3 weken een 1 week, maar sinds een jaar doe ik de redactie helemaal alleen. Ik vind het ook leuk om te doen, en niet geheel onbelangrijk, het kon ook altijd in mijn eigen tempo. Maar toen de website eenmaal ging lopen, werden er ook steeds meer berichten aangeboden. Regelmatig kwamen er zoveel berichten binnen op 1 dag, (die ik ook nog eens allemaal moest uitzoeken, en dan bleven er nog een flink aantal over) die het liefst die zelfde dag nog op de website geplaatst moeten worden, waardoor ik te lang achter elkaar achter mijn laptop zit. Vooral het scrollen door al die berichten heen doet mij de das om. Ik krijg dan ook steeds meer last van mijn gewrichten, en ik kan nauwelijks nog een pan optillen. Ik merk dat ik in huis nog het noodzakelijk doe , maar zelfs dat gaat al heel moeizaam.
Maar de laatste weken kan ik wel janken. Als we thuis komen van het ziekenhuis, staan bij thuiskomst al die berichten weer op mij te wachten. Als we een dagje er op uit gaan om even uit de dagelijkse narigheid te ontvluchten, wordt dit ’s avonds weer afgestraft, en moet ik alles weer inhalen.
Er is helaas (nog steeds) geen vervanging of ondersteuning voor mij, ik kan eventueel wel een beroep doen de op stage manager, maar die heeft het zelf al zo druk. Vrijwilligers liggen helaas niet voor het oprapen.
Maar na gisteravond is alles anders, ik moet gewoon stoppen met de redactie, RTV Veluwezoom moet het zonder mij gaan doen. Ik heb voor mijn gevoel een duidelijk signaal van mijn eigen lichaam gehad, en ik kan ook niet langer de zorgen om mij, in mijn directe omgeving negeren. Er zijn al genoeg zorgen, ik kan er zelf nog iets aan veranderen , manlief helaas niet .
Maar ja de knoop door hakken dat is toch wel even een ander verhaal. Want hoe moet het verder met de redactie, als de boel maar niet in de soep loopt, dat maalde maar steeds door mijn hoofd heen.
Toen ik vanmorgen onze hond uitliet, werd ik even binnen geroepen door een kennis van ons, en haar man. Zij had het jaar daarvoor ongeveer het zelfde doorgemaakt, wel of niet stoppen met vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem ivm haar gezondheid. Zij had dan ook een hele duidelijke mening over wel of niet stoppen met de redactie. Ineens werd het mij heel duidelijk wat mij te doen stond.
Thuisgekomen bleek dat manlief (uit zichzelf ) al een bericht had klaar staan voor het bestuur dat ik per direct zou stoppen, en dat ik alleen de website voorlopig nog zou onderhouden (het WordPress gedeelte). ”Wat vind je ervan kan dit zo deur uit ?” Ik kon manlief alleen maar om de hals vliegen, en met 1 druk op de knop was het bericht weg . Met tranen in mij ogen besefte ik, dat er geen weg meer terug was, maar het waren ook tranen van opluchting.
Ik hoorde de stem van onze kennis nog nagalmen in mijn oren …..misschien loopt het even in de soep, maar ze gaan de draad heus wel oppakken ! Als jij instort, heeft RTV Veluwezoom ook niets aan jou, en bovendien heb je nu alle tijd nodig voor elkaar, voor jullie gezin de rest is nu even minder belangrijk.
Dit was het dan mijn laatste bericht op de website van RTV Veluwezoom
https://www.rtv-veluwezoom.nl/rtvn/workshop-over-opvoeden/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten