Weer thuis !

En eindelijk, uiteindelijk toch nog weer sneller dan verwacht, mochten we gisteren manlief weer ophalen.uit het ziekenhuis. Bijna was het niet doorgegaan omdat de urineblaas moeite had om weer opgang te komen. Na de verwijdering van een urinekatheter zie je dit wel vaker gebeuren. De blaas is even lui geworden, en het lukt dan vaak niet om goed uit te plassen. Het gevolg daarvan is dat er steeds urine in de blaas blijft staan, en dat wil je voorkomen, want dat is een kweekbodem voor bacteriën, met als gevolg een urineweginfectie. Onze Vage kennis wilde heel graag mee om manlief op te halen. Ruim op tijd waren we bij het ziekenhuis. We namen een rolstoel uit de hal mee, en toen ging het richting de afdeling waar manlief nog in afwachting was van het definitieve groene licht. Gelukkig werd het groene licht door de dienstdoende arts gegeven , en na afscheid te hebben genomen, van de verpleging, en medepatiënten ging het richting de liften. In de lift rukte manlief het polsbandje af, eindelijk weer buitenlucht opsnuiven. Maar zover was het nog niet , eerst moesten er nog medicijnen opgehaald worden bij de Apotheek in het ziekenhuis. Voor 3 maanden ijzertabletten erbij, medicijnen om Jichtaanvallen te voorkomen, en de morfine, die hij tot en met woensdag samen met de 8 x 500mg paracetamol nog moet slikken. Gelukkig had de verpleging het goed geregeld, en stond alles al klaar, als we nog echt de recepten hadden moeten inleveren, hadden we per recept 30 euro moeten betalen, omdat het weekend was. Onderweg viel de spanning eraf, en werd er gelachen. En onze Vage kennis heeft zo’n smakelijke lach, die ook nog eens heel aanstekend werkt, dat manlief volop zijn buik moest vast houden, om te voorkomen dat de buik ging schudden van het lachen. Heerlijk gewoon. Rond 11.00u zat manlief helemaal geïnstalleerd achter een glas thee. Nadat onze Vage kennis richting huis was gegaan, kwam even later onze oudste dochter met manlief en de kinderen binnen. Ze kwamen verse broodjes brengen, dronken even een kopje koffie mee, en even later waren manlief en ik samen met onze jongste dochter weer alleen. Nadat we een broodje hadden gegeten was manlief ook helemaal schoon aan de latten.

Gelukkig kon hij gelijk op bed gaan liggen, omdat er een bed in de woonkamer staat. En voor het eerst sliep hij weer uren achterelkaar met Ulli de hond aan het voeteneinde op het bed. Later op de middag kwam onze middelste dochter met haar vriend ook nog eventjes op bezoek. Daarna was het een beetje eten, want de trek in eten is nog niet echt aanwezig, en toen was het weer een paar uurtjes plat voor manlief. Maar toen was hij ook weer fit genoeg om de hele wedstrijd van het Nederlandse elftal te kijken, die thuis moesten spelen tegen Turkije. Ondertussen kon ik mooi alle blogs over de afgelopen weken, en die ik nog in concept had staan online zetten. Vannacht heeft manlief gelukkig ook prima geslapen. De dagen dat hij in het ziekenhuis lag,heeft hij maar 1 nacht goed geslapen, en dat was toen hij helemaal KO ging van de morfine. Naar de omstandigheden gaat het redelijk goed. Wel een beetje vertekend beeld natuurlijk, omdat hij nog steeds morfine krijgt. en ook nog 8×500 mg paracetamol. Maar door de morfine heeft hij minder pijn, en daardoor kan hij wel iets beter bewegen, en daardoor wordt alles weer wat soepeler. Hij is er natuurlijk nog lang niet, en we weten natuurlijk nog steeds niet of er nog chemo nodig is, want dat horen we pas op de eerste controleafspraak. Die afspraak krijgen we nog opgestuurd. Voorlopig is het lekker in eigen omgeving verder herstellen en revalideren.