Krap an

Vanmiddag zaten we bij de chirurgisch verpleegkundige op de koffie.
Weer alle uitleg over de operatie, en over de tijd na de operatie.
Gelukkig hadden we al een hele uitvoerige uitleg gehad van de bijna afgestudeerde chirurg vorige week, en waren de meeste vragen al beantwoord door haar.
Wel nam zij de vragenlijst nog eens even met ons door, die manlief thuis had moeten invullen.
Al snel werd voor haar duidelijk wat ons allemaal, maar met name manlief allemaal was overkomen. Ze reageerde een beetje gechoqueerd, je hebt wel heel wat te verwerken gekregen, de afgelopen jaren. Het viel mij ineens op dat ze in de je vorm ging praten, en ik dacht bij mijzelf, ik moet oppassen anders barst ik in huilen uit. Steeds moest ik maar aan de woorden denken die een partijlid had geuit tegen manlief zijn maatje in het politieke leven …..iedereen zit het weleens tegen in het leven !. Met andere woorden…… De tranen van verdriet en woede begonnen bij mij steeds meer in de ogen te prikken. De chirurgisch verpleegkundige vroeg of ze op de 1 of andere manier nog iets kon betekenen voor manlief, maar dat helaas op de korte termijn natuurlijk nog maar weinig mogelijk was. Geen tijd meer want hoe dan ook die tumor moet er zo snel mogelijk uit, want dat ding eet al je bloed op.
We namen afscheid omdat we naar onze volgende afspraak moesten.
Wat was ik blij dat we konden gaan, een hele vriendelijke verpleegkundige die net iets teveel de emotionele dingen aanroerde.
Dus gingen we naar onze volgende afspraak met de anesthesist. We konden na ons gemeld te hebben gelijk plaats nemen in de spreekkamer van de anesthesist.
Eerst werd er gevraagd of manlief toestemming wilde verlenen voor het maken van filmopnames tijdens de operatie voor educatie van het personeel bedoeld.
Daarna ging het weer over de wonderbaarlijke ontdekking van de tumor. De verdenking op problemen met het hart, en dan uiteindelijk blijkt er ernstige bloedarmoede te zijn veroorzaakt door een tumor in de dikke darm.
Manlief had in 2011 natuurlijk problemen met zijn hart gehad gehad, en door dat lage ijzer gehalte in het bloed, is er natuurlijk minder zuurstof in het bloed, en het feit is er nu 1 maal dat het hart het flink te verduren krijgt met een operatie.
Het liefst had de anesthesist gehad dat de cardioloog eerst nog een uitvoerig onderzoek zou doen.
Maar volgens de Maag Darm en Leverarts en de chirurg is daar geen tijd meer voor ivm de omvang van de tumor. Ook de cardioloog zag geen reden om de operatie uit te stellen. Na een rondje bellen van de anesthesist met de verschillende specialisten, gaf uiteindelijk de anesthesist ook groen licht voor de operatie.
Wel moest er daarna weer bloed geprikt worden, en weer de boodschap, u mag vooral niet afvallen.
Toen we van de trouwens ontzettend vriendelijke anesthesist afscheid namen voelde ik dat de hoofdpijn die was opkomen zetten weer begon af te zwakken.
Stom is dat, je ziet enorm tegen die operatiedag op, maar als je de datum 1 maal weet, dan baal je enorm als het bijna niet door gaat.
Na het bloedprikken konden we eindelijk naar huis. Wel balen dat we het pakketje van de universiteit van Wageningen niet bij ons hadden, maar ja voor de anesthesist was het heel belangrijk dat het bloedprikken vandaag nog zou gebeuren.
Morgen gelukkig helemaal niets .