Even bijtanken

Het is even betrekkelijke rustig bij ons in huis. Buiten schijnt de zon, en de bossen bloemen fleuren het huis behoorlijk op. Anders dan de laatste dagen, gaat de telefoon minder vaak, en zoals het er nu naar uitziet, hebben we vandaag een dag voor ons alleen. Eigenlijk werden we de laatste anderhalve week alleen maar geleefd, en eigenlijk gaat dat al tijden zo. Soms heb je het gevoel dat er maar geen eind aan komt. Het ene heb je nog niet verwerkt, of het volgende is er alweer. Bizar toch als je beiden op een gegeven moment (ongeveer 9 maanden geleden) op het zelfde notariskantoor moet komen, om een handtekening te zetten. Manlief ivm de nalatenschap van zijn moeder, en ik ivm de nalatenschap van mijn moeder. Bizar toch toch dat beide moeders ook getroffen waren door kanker. Bizar toch dat door het overlijden van beide moeders wij onze huur enz konden betalen, omdat Manlief zijn salaris niet toereikend was toen hij voor het uitzendbureau werkte. En dan eindelijk heb je een nieuwe werkplek gevonden, en een half jaarcontract gekregen van 28 uur, en heb je het ook nog eens hartstikke naar je zin, en wordt je geholpen om weer bekwaam te worden in je oude vak, zodat je op de duur je BIG registratie weer terug kunt krijgen, en dan opeens wordt na 3 maanden het team waarin je werkt opgeheven. En op de dag dat je zou beginnen in een nieuw team, waarmee je al even kennis hebt gemaakt, en waarin je je meer dan welkom voelde, lig je in het ziekenhuis met in je achterhoofd, ga ik dit overleven, krijg ik straks nog verlenging van mijn contract. Bizar toch dat manlief zijn broer ook is getroffen door kanker, bij hem werd het alleen een half jaar eerder geconstateerd dan bij Manlief.. Beiden lijken de kanker te gaan overleven. Zoals het er nu naar uit ziet, ligt 1 van de broers de derde week van maart in Amsterdam (Antonie van Leeuwenhoek) en de andere broer in Apeldoorn, Zutphen of Deventer. Beiden krijgen daarna te horen te horen of ze nog nabehandeling nodig hebben, of dat ze kankervrij zijn. Tijdens de operatie van manlief kunnen ze pas zien in hoeverre lymfklieren in de buurt zijn aangedaan, en wat er aan de hand is met het zogenaamde vetschort (beschermlaag om de darm). Het blijft nog even spannend, maar de grootste spanning is er gelukkig af. Nu is het zaak dat ze het HB gehalte op peil krijgen zodat ze kunnen opereren. Maandag wordt hij een paar uurtjes opgenomen op de dagbehandeling en krijgt hij een ijzerinfuus (Ferinject - ferricarboxymaltose) Dit infuus is bekend vanwege de (soms ernstige) bijwerkingen die het kan geven vandaar de korte opname. Dinsdag heeft manlief een gesprek met de chirurg die hem gaat opereren, ach en zo loopt de agenda wel vol. Vorige jaar op 6 maart waren we 's avonds op de Herdenkingsbijeenkomst van de Hospice, waar mijn schoonmoeder is overleden, ik heb toen ook een blog geschreven, over het leven dat gewoon doorgaat, over de bloesem aan de bomen, op dat moment. Dit jaar is alles wat later op gang gekomen, maar de winter lijkt voorbij te zijn, en de lente staat voor de deur. Het zal allemaal wel niet zonder slag of stoot gaan. maar het voornaamste is dat er een positief uitgangspunt is, en gelukkig denken we daar het zelfde over. (zie ook het blog van manlief van vandaag over vertrouwen ) Ze zeggen weleens "Liefde overwint alles", en daar proberen we ons maar aan vast te houden.