De Julianaschool

Toen ik met het vorig blog; Jeugdsentiment bezig was kwam het 1 en ander naar boven drijven over mijn lagere school die best wel heel bijzonder was. Begin jaren 60 ging ik naar deze Christelijke school in Doetinchem, mijn geboorteplaats. Het was niet ver lopen, de school stond bij ons in de straat, alleen als we gym hadden moesten we wel een stuk verder naar een school die in de tijd van nu Pabo zou heten, en die zich bijna in het centrum van Doetinchem bevond. Her hoofd van de school was meester J .Hij had altijd de zesde klassers onder zijn hoede vaak met de helft van de vijfde klas erbij. Meester J. woonde in de zelfde straat als dat de school stond, schuin tegenover de kerk waar hij organist was. Het zal niemand ook verbazen dat de zangers en zangeressen onder ons hem regelmatig met zang mochten bijstaan tijdens uitvoeringen in de kerk. Meester J. hield van zang , maar hij kon ook behoorlijk kwaad worden , dan begon hij zo snel te praten dat je dekking moest zoeken voor alle speekselspetters die dan in de rondte vlogen. Dat was natuurlijk koren op de molen van enkele klasgenoten, en dat maakte hem alleen nog maar bozer. Op de één of andere manier had hij de bijnaam Lorre, maar waarom weet ik niet meer. Toen ik voor het eerst naar school ging (de kleuterschool werd dat toen genoemd)kwam ik bij juffrouw ten B. in de klas. Een hele lieve juf in mijn gedachten die later trouwde met meneer M. die hulpsinterklaas was, en die ik op latere leeftijd als leerkracht kreeg in het vervolgonderwijs en mij op een goed moment mede deelde dat ik hem als kind nog een kusje had gegeven(vond ik helemaal niet leuk). In de eerste klas kregen wij te maken met een hele bijzondere lieve juf. juf B. een voor mijn gevoel al zeer oude dame met grijs haar. Toen moest je ook nog op zaterdagmorgen naar school. Trouwens de meeste vaders werkten ook nog op zaterdag. Nu ik hier zo bij stil sta was de afkomst van mijn klasgenoten wel zeer gevarieerd, maar dat terzijde. Juf B had ook de collecte voor de HEMAVA kinderen onder haar hoede, als ik het goed heb was dat geld bedoeld voor kinderen die in internaten zaten. 1 keer per maand ging je dan als vijfde zesde klasser in een jouw toegewezen straat met de bus rond met de vraag of men nog iets over had voor de HEMAVA kinderen. Op school werd dan het geld geteld, en als beloning kon je dan Bijbelse plaatjes uitzoeken die je dan vervolgens kon plakken in een album. Sowieso nam iedereen ook op maandag geld voor de zending mee. Daar was het plaatselijke snoepwinkeltje heel erg blij mee. Juf B. maakte ook altijd jam van de rozenbottels die groeide aan de struiken in de tuin van de school. De school stond op een prachtige plek met heel veel ruimte er om heen. Voor was er een schoolplein met heel veel groen, en achter de school was een heel groot grasveld. Daarachter was weer een bos met een grote bult , waar je in de winter op een plastic zak vanaf kon glijden, dit werd dan ook massaal( stiekem) gedaan in de pauze. De school liet trouwens op een gegeven moment 2 schapen op het terrein lopen om het gras kort te houden. Ze hadden de namen Willeke en Bartje. Dit heeft echter niet zo lang geduurd, omdat ze bijna iedere morgen helemaal verward zaten in de rozenbottelstruiken. Na juf B. kwam je in de tweede en derde klas van juf .Tineke C. In mijn beleving was dit een hele jonge vrolijke vriendelijke juf. Altijd lachen zingen, alle liedjes van Annie MG Smith uit ons hoofd geleerd. Als je geluk had mocht je na school tijd een stukje met haar meerijden in de lelijke eend, een citroen 2cv. In de vierde klas heel even meester H. meegemaakt die vervangen werd door meester J.die geweldig kon vertellen over de vaderlandse geschiedenis, zoals dat toen zo mooi werd genoemd. Klas 5 werd vervolgens weer opgedeeld, 1 gedeelte bij de zesde klassers en 1 gedeelte bij de vierde klassers. Het Huis van Oranje kreeg natuurlijk ook volop de aandacht, wat wil je ook met zo’n naam. Al weken voordat het koninginnen dag was waren wij al met de versieringen aan het maken. Want onze school liep mee in de optocht. De hele dag waren er dan festiviteiten die op de verschillende scholen werden georganiseerd. Van zaklopen tot koekhappen, en ‘s avonds natuurlijk de lampionnenoptocht. Toch was de mooiste tijd toch wel het schoolreisje vooral die in de zesde klas .Een kleine week naar de Drietip in Ellecom. Een vakantiehuis , dat er als een villa uit zag. Geweldige tijd daar gehad. In strenge winters kon er geschaatst worden op de ondergelopen tennisbaan naast de school, en eenmalig zijn een aantal klasgenoten van mij op de schaats naar school gegaan, omdat de weg spiegelglad was, tot grote ergernis van meester J. Toch waren er ook minder leuke dingen. 2 x per jaar verscheen er een grote bus op het schoolplein die er vervolgens een week bleef staan. De schooltandarts was dan gearriveerd. Per klas in alfabetische volgorde werd je dan uit de klas gehaald meestal met 3 man tegelijk. Het klasgenootje die voor mij was, moest echt door de opgetrommelde ouders de bus in getild worden. Drama . Het enige leuke aan het hele verhaal was dat je na afloop een boekje en een tandenborstel kreeg. Het was tevens de tijd van de schoolmelk en Joris 3 Pinter met zijn 3 glazen melk per dag dat doet het. De schoolbieb die voorzien was van prachtig mooie boeken , die je mocht gaan lezen als je je werk af had. De meisjes die 2 maal in de week les kregen in naaldvakken en breien. Het keurig netjes in de rij gaan staan als meester J met de koperen schoolbel gebeld had. Maar er werden ook wel minder fraaie dingen uitgehaald. Een WC pot die uit elkaar knalde omdat iemand er carbid in had gegooid. Tijdens verkiezingen (de school was dan een stembureau) verwijs bordjes verwisselen zodat mensen op het jongens toilet terecht kwamen,wat een lol. Niet altijd heb ik het even leuk gehad op deze school bij tijd en wijle kon ik behoorlijk door een aantal van mijn klasgenootjes buitengesloten worden omdat ik en te dik en ook nog eens roodharig was. Ik heb een jaar langer op deze school doorgebracht gezien mijn cijfers was ik wel over , maar kwa leeftijd en in mijn doen en laten vond meester J. mij te jong om naar het vervolgonderwijs te gaan. Leuk vond ik dat zeker niet, maar dat jaar is voor mij een jaar geweest waar ik met plezier aan terug kan denken. Wat een leuke en hechte kleine groep was dat, en wat een leuk jaar is dat geworden. De Julianaschool geopend op 30 augustus 1954 bestaat nog steeds. Heel af en toe hoor ik er nog wel eens iets over , omdat mijn middelste dochter heel toevallig een studiegenoot(PABO) heeft die daar gewerkt heeft. Ik kan nog uren doorgaan , wie weet waag ik er nog eens een blog aan.

Jeugdsentiment

Waar blijft toch de tijd, vraag ik mij steeds weer af. Tot mijn grote schrik zie ik dat het alweer even geleden is, dat ik een blog heb geschreven. Gelukkig houden manlief en dochter wat het bloggen betreft de vaart er goed in. Ik ben een echte fan van hun blogs geworden.Fantastisch zoals beiden kunnen schrijven. Aan onderwerpen om over te schrijven heb ik geen gebrek, daar mankeert het echt niet aan. Maar er zijn zoveel dingen die mij op dit moment bezig houden. Afgelopen tijd druk bezig geweest om een website in elkaar te zetten voor manlief (blijft nog even niet toegankelijk), en vervolgens druk bezig geweest(eigenlijk nog steeds mee bezig) met het fotoalbum en het familiealbum van mijn eigen site. Leuk om te doen maar wel tijdverslindend.En in mijn hoofd borrelt het van de ideeën En dan zijn er natuurlijk die kleine mannekes van ons. Als zij er zijn dan staat de tijd even stil, wat heet, de wereld staat even stil. 1 ding weet ik nu zeker, ik gun iedereen dat bijzondere geluk van opa en oma worden en zijn. Sentimenteel, dat word je wel van 2 van die schatten van kleinzonen. Dingen komen weer terug van vroeger, van je eigen kinderen, maar ook van je zelf toen je nog kind was. Opeens was daar een bericht van schoolbank, dat een oud klasgenoot een foto had geplaatst . Nieuwsgierig als ik dan ben , gelijk kijken natuurlijk. Het bleek om Folkert Jensma, te gaan een oud klasgenoot van de lagere school te zijn, en een blogger bij uitstek voor het NRC Handelsblad. Even verderop zie ik de naam van Henk B. staan, en ik vraag mij af hoe het met hem zou zijn. En dan heb je tegenwoordig facebook , en dan kan de zoektocht beginnen. En tot mijn verbazing vond ik Henk B daarop terug, en bleek ook hij een eigen website te hebben, voorzien van prachtige foto's van zijn hand. Heel speciaal om naar al die jaren dan toch weer contact met elkaar te hebben. Waar de social media al niet goed voor is , sterker nog sinds vandaag zit ik in een besloten groep op facebook, opgericht door een oud leerling en met allemaal oud leerlingen en klasgenoten van die lagere school ,wat heet de groep bestaat nog geen dag en heeft nu al ruim 20 leden. Leuk maar het kan natuurlijk ook minder leuk zijn als je te maken krijgt met een klasgenootje voor wie het leven niet zo gunstig heeft uitgepakt.Waar heeft dat toch mee te maken dat je op een bepaalde leeftijd je begint af te vragen hoe het is met al die mensen uit het verleden, waar ze wonen , of ze gezinnen hebben waar ze werken, of ze überhaupt nog in leven zijn. Wat dat betreft heeft manlief het een stuk makkelijker . Hij is nu al weer vele jaren woonachtig in het dorp waar hij zijn hele schooltijd heeft doorgebracht. Vele klasgenoten van hem wonen nog steeds in het dorp , sommigen komt hij dan ook nog regelmatig tegen. Voor mij is dat toch anders, al heel lang geleden ben ik uit mijn geboorteplaats vertrokken, en op een enkeling na iedereen uit het oog verloren. Nu ik zo bezig ben met dit blog te schrijven, komen allerlei dingen weer naar boven over de (mijn) tijd op de lagere school, maar daar ga ik maar eens een volgend blog aan besteden.

De eerste prikjes

Gisteren was het zover De tweeling moest naar het consultatiebureau voor hun eerste prik En oma mocht mee. En zo kon het gebeuren dat mijn dochter en ik gistermorgen met de tweeling naar het consultatiebureau in de buurt vertrokken. Daar aangekomen bleek het behoorlijk druk te zijn , dus er moest even gewacht worden. Na een minuut of 5 was het dan zover . De beide heren werden 1 voor 1 gewogen

en gemeten., en vervolgens was het weer even wachten. Andere moeders hadden de gang met hun baby naar de spreekkamer al gemaakt, en hadden toch wel enigzins medelijden met de tweeling , die zich op dat moment nog nergens van bewust was. Toch nog weer onverwachts snel was de tweeling aan de beurt, en die lieten alle lovende praatjes in alle gelatenheid over zich heen komen. Toen de 2 moesten laten zien of ze zich konden opdrukken, had de jongste en de grootste zo iets van bekijk het maar , ik lig hier goed , daar heb ik helemaal geen zin in. Maar de oudste en de kleinste van de twee gaf een regelrechte show weg , en toonde zich een echte krachtpatser.

Gelukkig, alleen maar goede berichten, wat wil een mens nog meer Nog wel steeds verschil in lengte en gewicht tussen beide broers , maar ondanks dat gaat de groei gelijk op, en volgen ze beide keurig de groeilijnen. En toen was het moment gekomen voor ,,de prikken,, en dat vonden de mannen helemaal niet leuk. Gelukkig was de klus in een mum van tijd geklaard , en beide heren mochten voorzien van een oranje pleister op beide benen de spreekkamer weer verlaten. En gelukkig stond er een fles voeding als troost voor hun klaar, het leed was daardoor alweer snel verdwenen. Wonder boven wonder hebben ze er al met al weinig last van ondervonden

Weer mist

Zal heel Nederland in de mist liggen vraag ik mij af. Ik meen mij te herinneren dat er iets anders was voorspeld. Het is anders dan gisteren, veel grauwer, ditmaal geen glinsterende druppeltjes. Maar opeens krijgt de zon heel even de kans om achter die mist vandaan te komen . Heel even maar, want nog geen minuut later is de lichtgevende bol weer verdwenen achter de grauwe sluiers. Maar het leverde wel een fascinerend schouwspel op. Een tijdje later wint de zon het van de mist, en op het moment van thuis komen, ziet de wereld er al weer heel anders uit.

Mist

Eerbeek lag vanmorgen in de mist . Balen natuurlijk , want dan is het moeilijk fotograferen. Tijdens de wandeling hoor ik verschillende malen Kolganzen overkomen. Omdat ik hun geluid ken weet ik dat het om Kollen gaat , maar ik zie ze niet. Een eindje verder hoor ik het geluid van Staartmeesjes. Helaas alleen maar schimmen waarneembaar .

Even verderop komt heel aarzelend een Roodborstje op gang , maar dat is van korte duur, want even daarna wordt er uit volle borst gezongen. Op verschillende lantaarnpalen zitten Jeneverbesspanners een soort nachtvlinder. Maar ja de mist gooit nog steeds roet in het eten , een mooie foto maken zit er nog steeds niet in. Maar dan opeens ontstaat er recht voor mij een prachtig schouwspel van licht en kleuren. een foto zeker waard

De oude boom

De oude boom Vandaag maar weer eens even een rondje met de Ulli de hond langs de oude boom gemaakt. Zolang ik in Eerbeek woon , en zeker tientallen jaren daarvoor staat deze boom er al. Het betreft een prachtige kastanje boom, die al het nodige heeft meegemaakt. Stormen , droogte, en zelfs voor een paar jaar terug een overstroming. Deze boom heeft zelfs de tweede wereld oorlog overleefd. Het is wat dat betreft maar goed dat bomen niet kunnen praten. Of misschien is het jammer dat ze niet kunnen praten, want wat zou deze boom dan veel kunnen vertellen. Deze boom heeft heel wat kinderen zien opgroeien tot volwassenen. Onder deze boom kon je heerlijk spelen, en je kon je er zelfs als je niet al te groot was in verstoppen. Onder het dichte bladerdek kon je een tijdlang schuilen als het regende , maar ook bood de boom je schaduw bij felle zon. Soms werd er zelfs afgesproken onder de boom. In de herfst altijd volop kastanjes jammer genoeg niet eetbaar , maar wel leuk voor de herfststukjes’, en natuurlijk ook om figuurtjes van te maken. De oude boom jaar in en uit bescherming biedend aan allerlei vogels, je kunt je haast niet voorstellen dat dat niet voor altijd is. Die oude boom is er gewoon, en bijna iedereen in Eerbeek, of die regelmatig in Eerbeek komt, kent die boom dan ook . Veel mensen die ik ken hebben bij die boom bijzondere herinneringen. De oude boom hoe lang zal ze er nog staan, vraag ik mij af . Zo op het eerste gezicht lijkt de boom nog prima in order, maar schijn bedriegt Van binnen is de boom bijna hol, de eerste de beste najaarsstorm kan zo maar het einde betekenen voor de boom. Ik weet dat aan al het leven vroeg of laat een eind komt, maar ik kan het mij nog niet voorstellen dat deze boom er op een gegeven moment niet meer staat. Ik had nog zo graag mijn kleinkinderen deze boom willen laten zien, maar ik ben bang dat hun dat niet meer is gegund. Als ze later wat groter zijn , zal ik hun zeker vertellen over die prachtige boom die altijd in mijn herinnering zal blijven. Maar voorlopig hoop ik misschien tegen beter weten in , dat de boom nog een tijdje mee gaat.

Herfst geuren en kleuren

Geen beter middel om je hoofd even helemaal leeg te maken, dan een wandeling door bos en hei in deze tijd van het jaar. Het licht is zo mooi, en de geur is zo ….herfstig, een hele speciale geur. De heide zo goed als helemaal uitgebloeid, af en toe valt er nog een paars plekje te ontdekken, die dan vervolgens ook gelijk in het bezit wordt genomen door een wat afgevlogen Dagpauwoog . De meeste dagvlinders lijken trouwens te zijn weggevlogen of fladderen nog een beetje op hun laatste krachten., rond een heidestruikje dat nog bloeit. Overal zijn er paddenstoelen zichtbaar in alle kleuren en maten. Toch stemt de Herfst mij soms ook wel wat droevig. Eerder die dag kwamen er al weer heel wat V formaties van Grauwe ganzen en Kolganzen over Eerbeek over, altijd weer een prachtig gezicht, waar zouden ze vandaan komen. Nederland Ganzenland, zo was het altijd, maar niet meer . Nog niet zo heel lang geleden is de gans vogelvrij verklaard, en mogen ze nu ook in de wintermaanden geschoten worden. Vrolijk wordt ik daar zeker niet van. Maar in de bossen is het rustig nog geen geweer geluiden tenminste…….. In de verte klinkt opeens een knal, een vrouwtjes Damhert met haar 2 jongen rennen van schrik het struikgewas in. Het lijkt erop dat er een oefening van het leger is Naar alle waarschijnlijkheid zitten ze nog een heel eind van ons af, maar word het geluid zover gedragen door de wind. Het Damhert met de jongen komt even later ook weer voorzichtig te voorschijn. In de verte horen we heel even een Edelhert burlen, die zich waarschijnlijk in het rustgebied ophoud. We verbazen er ons over dat het zo rustig is , we komen nauwelijks mensen tegen. Opeens gaat de mobiel van Geert, en dat brengt ons weer terug in de werkelijkheid . We lopen al pratend weer verder, even is de natuur om ons heen een soort van stilleven geworden , we horen en zien niet veel meer. Totdat we richting het bos ineens worden ingehaald door 2 tetterende dames. Een soort van koffie/theekransje op de hei. Vooral 1 van de beide dames ratelde aan 1 stuk door , en duidelijk voor ons verstaanbaar. In stilte hoop ik dat de dames de afslag nemen, want anders is alle kans om nog wild te zien verkeken. En dat geluk is ons gegund ze nemen de afslag. Terwijl we de gang er weer inzetten zien we ineens een vrij grote zwarte spin met enorme kaken onze kant opkomen, naar wat later bleek een mannetjes Mijnspin (Operophtera brumata ) te zijn te zijn .

Gewone Mijnspin - Atypus affinis ♂️

Het was maar goed dat onze jongste dochter er op dat moment niet bij was. Even later een giga grote behaarde rups van de Veelvraat (Macrothylacia rubi), die de vaart er goed in had.

Veelvraat -Macrothylacia rubi

Als we een eindje over het pad het bos inlopen worden we opeens aangestaard door 4 paar ogen. Het lijkt of er een soort van herkenning is bij de Damherten(want dat waren het)want nadat ze even de zaak in ogenschouw namen gingen ze gewoon weer hun gang. Voor Ulli onze kruising Cairnterrier werd dit toch iets teveel van het goede.De jachthond werd opeens in hem wakker en dan is niets zo frustrerend als een riem , want hij begon opeens behoorlijk te joelen, en daarop besloten de herten toch in alle rust maar een eindje verder te gaan..Na een stuk je gelopen te hebben, zien we ineens in de verte een paar hindes staan met al wat oudere jongen. 1 van de Edelherten heeft ons al snel in de gaten, en begint wat nerveus met 1 van haar voorpoten te stampen. Vervolgens loopt het hele clubje verderop de begroeing in. Op het moment dat we de wandeling willen gaan vervolgen , komt hij ineens te voorschijn de koning van het bos . Een prachtig mannetjeshert in de bloei van zijn leven. Heel even blijft hij op de open plek staan , en spant al zijn spieren aan, vervolgens loopt hij heel rustig, ook de begroeing verderop in. Voor ons was dit dan ook echt een moment waar je alleen maar op durft te hopen. Herfst, met al zijn geuren en kleuren Soms zo prachtig en rustgevend, soms ook zo onstuimig en grillig als het leven.

Edelhert – Cervus elaphus

Het Noorden

Het Noorden Gisteren zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar het Noorden geweest, waar de Roots van Geert mijn Eega liggen. Zijn vader, mijn schoonvader, was namelijk in de gemeente Odoorn geboren. We kregen een uitnodiging van onze dochter en haar man om richting richting Emmen te komen, want hun verbleven daar met de tweeling in een vakantiehuisje voor een aantal dagen. We besloten om de toeristische route te nemen. Wonder boven wonder hadden we mooi weer. Maar voorbij Deventer in de buurt toch even een domper, want langs de weg meen ik in het voorbijgaan in een flits een marterachtige te zien liggen. Ik besloot toch om even te gaan kijken . Mijn vermoeden dat het om een Bunzing ging, bleek dan ook juist te zijn. Waarschijnlijk lag het dier er al even , want de geur van ontbinden was al duidelijk waarneembaar. Jammer je krijgt deze dieren maar zo zelden levend te zien. Maar goed we gingen weer verder , op naar de kinderen en kleinkinderen richting Emmen via een prachtige route. Rond de middag waren we op de plaats van bestemming bij onze dochter en haar man en de tweeling. Na een een aantal heerlijke uurtjes bij hun te hebben doorgebracht gingen we weer op pad richting Valthermond

de geboorte plaats van mijn schoonvader. Voor 30 jaar terug een lange kale weg met aan 1 kant van de weg de huisjes voor het gewone volk, en aan de andere kant de grote boerderijen van de Scholtenboeren.

Tot mijn grote verbazing was de weg nog steeds zo lang, maar wel totaal anders. Het was een groene oase geworden met aan de ene kant van de weg weer volop water, zoals het heel vroeger ooit was geweest, voordat alles werd dichtgegooid.

Oase is voor mij gevoel wel de juiste naam, want als je over het water tussen de bomen doorkeek dan zag je een enorme uitgestrekte vlakte, niets meer en niets minder

We besloten om naar de plekken te gaan waar de woningen stonden van mijn mans Opoe en Opa. De senioren woning van Opoe en Opa bleek er ook nog steeds te zijn, evenals de woning daarvoor.. Na een foto te hebben gemaakt van beide woningen , moesten er natuurlijk ook nog Hardbroden gescoord worden. Maar dat viel helaas niet mee, en uiteindelijk is het ook niet gelukt, zelfs niet bij de supermarkt met de gelijkende naam. (geen familie trouwens) Die hardbroden dat is voor mijn eega toch een beetje jeugdsentiment. Officieel heet dat brood …. Oost Groninger Hard brood. Een Tarwebroodje van opgerold deeg, rond, doorsnede 10 cm, 2-3 cm hoog, lichtbruine bovenkant en witte zijkant, zacht-taaie structuur, licht-zoete smaak. In het verleden werd Groninger hardbrood gegeten door de mensen die meerdere dagen achtereen in het veen verbleven om turf te steken. Door het deeg met weinig water te bereiden, was het broodje langer houdbaar. De aanduiding stoet-hardbrood geeft aan dat het ging om een bijzondere broodsoort, bereid met tarwemeel. In het noorden van Groningen werd tarwe verbouwd. Toen na de Tweede Wereldoorlog andere brandstoffen de turf vervingen, verloor het hardbrood zijn functie, maar het is als streekspecialiteit van de Veenkoloniën – het gebied tussen Stadskanaal en Winschoten – blijven bestaan. In vissersplaatsen is het bekend onder de namen zeekaak en scheepsbeschuit. Bereiding De eerste rijs duurt vanwege de stijfheid van het deeg wel 8-10 uren, totdat het oppervlak er ruw uitziet. Dan wordt het deeg onder druk een aantal malen uitgerold en gevouwen. De laatste twee keer wordt er wat spijsolie tussen de lagen gedaan. Het deeg wordt tenslotte uitgerold tot een laag van 1 cm dik. Het oppervlak wordt ingeprikt met een stok met spijkers om het vormen van ′blaren′ tijdens het bakken te vermijden. Met een soort ponsmachine of met de hand worden ronde pillen uitgestoken en op de bakplaat gelegd. De tweede rijs duurt 75 minuten. De broodjes worden 8 minuten in een zeer hete oven (300-320 graden) gebakken. Gebruik: vroeger bij het werk in het veen, met of zonder beleg, tegenwoordig bij de broodmaaltijd als ′sandwich′. Zie ook dit filmpje over de bereiding van het Hard brood.

Hagedis met Slangenuiterlijk.

Vandaag weer eens heerlijk met Geert over de heide lopen struinen. best wel veel gezien , terwijl het in de lucht toch behoorlijk druk was met zweefvliegers. maar op de 1 of andere manier schrikt het wild daar niet echt van ,terwijl het gesuis van die dingen toch af en toe goed hoorbaar is. Overal staan nu borden dat bepaalde paden verboden zijn te bewandelen vanaf een bepaalde tijd gedurende de Bronsttijd van de Edelherten. We hebben wel vrouwelijke Edelherten gezien, maar helaas geen mannen. en jammer genoeg ook niet gehoord Aan het einde van de wandeling troffen we voor het eerst in dat gebied (Deelerwoud) een Hazelworm aan, midden op het fietspad. Terwijl ik aan het filmen was moest Geert mij telkens waarschuwen voor passerende fietsers. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik die Hazelworm met gevaar voor eigen leven beschermd heb. Wat een roekeloos rijgedrag . Op een gegeven moment besloot ik dan ook om de Hazelworm op te pakken, en iets verder, op een veilig plekje weer neer te zetten.. Echt een prachtig beestje dat lijkt op een slang, maar in werkelijkheid een pootloze Hagedis is . Het verschil tussen de dieren is dat Hazelwormen oogleden hebben, en slangen niet, bovendien zijn ze niet zo soepel van beweging als een slang en hebben ze een stomp uiteinde van hun staart. Door het oppakken komt er wat meer leven in het beestje, waarschijnlijk door mijn warme handen, want op het moment van los laten is de Hazelworm ineens een stuk actiever, maar gelukkig krijg ik nog ruimschoots de tijd om een filmpje en foto’s te maken. Hazelworm – Anguis fragilis

Een handje extra

Een kleine volksverhuizing , daar leek het vandaag een beetje op . De oudste kleinzoon moest bij de kinderarts op audiëntie. en met een tweeling ontkom je er dan bijna niet aan , om in dit geval de jongste kleinzoon ook mee te nemen. Vandaar dat mijn dochter ook vroeg of ik voor een handje extra kon zorgen. Zo begaven wij ons dan ook vanmorgen bepakt en bezakt( maxi cosi, onderstel, luiers, kleertjes, voeding, flesjes en nog meer, en dat alles dubbel) ,naar het ziekenhuis in Zevenaar. Een goed doordachte vormgeving van de tweeling buggy (kinderen zitten achter elkaar) kon niet verhinderen dat het in het oude ziekenhuis moeilijk manoeuvreren was , door de smalle gangen . Om over de kleine spreekkamer helemaal maar niet te spreken. Onze oudste kleinzoon had er dan ook al snel genoeg van en liet dat dan ook duidelijk horen. Heeft u misschien een voeding bij u, dan kunt u die geven terwijl ik uw zoontje onderzoek stelt de kinderarts voor. Zo kon het gebeuren dat mijn dochter even later de voedingen zit klaar te maken op het bureau van de kinderarts. Maar ja, je bent een tweeling of niet, huilt de 1 dan begint de ander ook, dus dan ook allebei de fles. Het onderzoek was daarna een fluitje van een cent. Heel vriendelijk werden mijn dochter en ik dan ook verzocht om weer naar de wachtkamer te gaan, maar daar waren de kleinzonen het totaal niet mee eens want die hadden hun fles nog lang niet leeg, en dat lieten ze dan ook duidelijk merken. Naar dat we ons weer door de smalle gang gemanoeuvreerd hadden, lukte het uiteindelijk weer om de beide heren van hun fles te voorzien. Nadat de beide mannen van een droge luier waren voorzien konden we richting huis. Gelukkig hoeft de jongste kleinzoon niet meer terug te komen. Dat handje extra was vandaag zeker niet verkeerd.

Geluk moet je hebben, of een geluk bij een ongeluk.

Voor het eerst sinds lange tijd weer eens inkopen gedaan samen met Geert in Apeldoorn, niet dat we niet meer in Apeldoorn kwamen, nee voor ons gevoel kwamen we daar juist te vaak en wel bij het Gelre ziekenhuis. Hoe dan ook, we moesten richting Apeldoorn. we wilden nog een aantal dingen kopen voor de kinderkamer want die hebben we sinds kort weer. Kinderen of kleinkinderen , het maakt niet uit je wilt de boel gewoon goed voor elkaar hebben. Een aantal dingen stonden nog in dozen op zolder opgeslagen,(een mens bewaard wat in zijn leven)maar ja je ontkomt er niet aan dat je toch dingen nieuw moet kopen. De dag begon al weer goed vanmorgen. Gewoonte getrouw nam ik mijn plastablet samen met de andere medicijnen in (meestal neem ik die later op de dag in als ik weet dat ik die morgen wegga) Het resultaat was dat ik al al op knappen stond toen we in de eerste winkel waren. Helaas mevrouw, we hebben geen toilet, bij het tankstation hebben ze er wel 1 kreeg ik bij 2 winkels te horen. Geloof mij, het winkelt echt niet ontspannen, met een volle blaas. Je wilt dan maar 1 ding en dat is wegwezen. In ons geval was dat naar de Gamma, daarvan wisten we zeker dat er een toilet aanwezig was . Wat was dat een opluchting. Na de Gamma hadden we nog 1 winkel te gaan elders in Apeldoorn. Nog maar goed en wel weer op weg, zien we voor ons een jongen op de fiets door een auto gelanceerd worden, en dan kan het dus gebeuren dat je ongewild eerste hulp staat te verlenen. Terwijl ik de jongen aan het helpen was(die gelukkig bij zijn positieven was)zag ik de bijrijdster van de auto die de jongen had aangereden uit de auto wankelen, helemaal onder het glas. De ruit aan haar kant was helemaal aan gruzelementen. Even later stopte er een jeep met 2 militairen, die hielpen, met het verkeer te regelen. Geert die de auto ondertussen aan de kant had gezet was druk bezig de hulpdiensten te bellen, en een poosje later hoorden we al de eerste sirenes van motor agenten en een motor ambulance. De jongen van 14 bleek in ieder geval zijn sleutelbeen gebroken te hebben,en had een wond aan zijn hand.

 Wat dat betreft nog een geluk bij een ongeluk, want hij maakte echt een enorme klap. Het oudere echtpaar dat in de bewuste auto reed kwam met de schrik vrij zoals dat dan zo mooi heet, natuurlijk wel met kapotte ruit en buiten spiegel, maar dat had ook veel erger kunnen zijn. En wat was ik blij dat mijn blaas op dat moment redelijk leeg was. Na een uurtje konden we onze weg weer vervolgen. Even nadat wij de straat waar wij wonen, waren in gereden zouden wij nog bijna een kinderwagen voor de auto krijgen. Een vrouw met een paraplu op die een kinderwagen voortduwde ,en ons tegemoet liep op het trottoir, liet namelijk heel even de kinderwagen los om die plu wat beter vast te pakken, daardoor dreigde de kinderwagen van het trottoir te rijden frontaal voor onze auto. Gelukkig ging dat allemaal net goed. Het zal je toch gebeuren, wat dat betreft , geluk moet je hebben . En geluk hebben we zeker, als je bedenkt hoe moeizaam de zwangerschap van onze dochter verliep, en als je nu kijkt naar die mannekes die groeien als kool. Zeker als je de foto’s weer terug ziet die vlak na de geboorte gemaakt zijn We kregen ‘s middags een heel mooi boekje met foto’s van onze kleinzonen, en dan weet je dat geluk hebben bestaat. En als dan ook nog eens een paar uur later naast je jongste dochter ineens op onverklaarbare wijze een tl lamp boven de wastafel uit elkaar knalt en de scherven overal naar toe spatten, zonder dat zij er ook maar iets aan overhoud (behalve dat ze natuurlijk enorm geschrokken was). Het kan haast niet anders ………..geluk moet je hebben.

Mooi rood is niet lelijk

Van oorsprong ben ik een roodharige, nu inmiddels grijs wit blond, het is maar hoe je het wilt noemen. Vroeger vanwege mijn rode haardos vaak uitgescholden. Daar kwam nog eens bij dat ik als klein kind ook nog een dikkertje was . Ik heb wat dat betreft best wel een dikke huid ontwikkeld, scheldpartijen raken mij gelukkig niet meer zo. Toch kwam er met die andere Geert (zolang als hij al in de kamer loopt door mij het Markiesje genoemd zwarte strik in het haar en hij lijkt op een markies uit de pruikentijd). Ik volg die Geert al zolang als hij in de Tweede Kamer zit. Hij viel toen mij al op door zijn haar, maar meer nog door zijn uitspraken. Hij en Henk Kamp waren in hun uitspraken vergeleken met de rest van de VVD behoorlijk rechts. Vaak maakte ik hier melding van tegen gelijkgezinden in mijn omgeving. Maar bijna niemand kende hem. Nu kent iedereen hem . Hij ging ooit weg bij de VVD omdat die volgens hem niet ver genoeg ging. Vanaf het moment dat de PVV voet aan de grond kreeg, kreeg je als links gestemde het gevoel dat het hele crises gebeuren door het linkse beleid veroorzaakt was. Dat deed mij toch meer pijn dan mij lief was. Als grote liefhebber van de natuur zag ik dat afspraken niet meer werden nagekomen door het VVD /CDA kabinet met de gedoogsteun van de PVV. Daarom stuurde ik in mijn wanhoop een bericht naar Lutz Jacobi lid van de PvdA fractie in de Tweede Kamer. Tot mijn grote verbazing benaderde zij mij telefonisch, en vroeg in dat telefoon gesprek of ik in een nieuw op te richten stuurgroep, voor en over de natuur zitting wilde nemen. Toen de afspraken al gemaakt waren, voor een ontmoeting in de Tweede Kamer, kwam er door de gebeurtenissen in ons gezin een flinke streep hier door heen te staan. Gelukkig is die stuurgroep voor zover ik het weet wel opgestart . Lutz (al 2 keer uitgeroepen en genomineerd geweest tot Groenste politicus van het jaar) staat op de kandidatenlijst voor de PvdA op plaats 11, een hele mooie plek lijkt mij . Wat Lutz betreft, gaat het wel goed komen , zij komt de Tweede kamer wel weer in, dus kan zij ook met haar zeer belangrijke werk wat natuur betreft doorgaan. Maar misschien gaat er nog meer gebeuren. Voor het eerst sinds lange tijd lijkt het erop dat je weer trots mag zijn dat je lid bent van de PvdA.

Diederik Samson, een man die ik ook al lange tijd volg, eerst als die man met de krullen, van Greenpeace, later als Tweede Kamerlid voor de PvdA, maar vooral op gevallen door zijn optreden in de diverse praatshows na de kerncentraleramp van Japan.

Hij werd regelmatig als deskundige gevraagd om uitleg te geven., en dat deed hij op zo’n voortreffelijke wijze, dat zijn kandidaatstelling voor het voorzitterschap van de PvdA fractie in de Tweede Kamer, voor mij en mijn eigen Geert totaal geen verrassing was.

Vroeger namen mensen het wel eens voor mij op. door te zeggen dat mooi rood niet lelijk is .

Die kleur haar ben ik kwijt , maar die politieke kleur draag ik nog steeds.

Hopelijk stemmen er morgen heel veel mensen met de kleur van hun hart.

Het Kleine Kamertje

Zoals bijna ieder huis bevat ons huis ook een klein kamertje. En daarmee bedoel ik niet ,, Het kleinste kamertje,,waarmee doorgaans het toilet word bedoeld , nee ik bedoel echt de kleinste kamer in huis. Ooit begon dit kamertje als baby kamer voor onze tweede dochter ,begin jaren 90 in de kleuren wit met mintgroen, want dat was toen in . De kleuren blauw voor een jongen en roze voor een meisje werden ook nog steeds gebruikt, maar met die mintgroene kleur zat je natuurlijk altijd safe . Een fraaie met afbeeldingen bedrukte band behang halverwege op alle muren, maakte het plaatje af. Toen onze jongste dochter op komst was verhuisde onze tweede dochter naar de kamer van de oudste. Zo kon het gebeuren dat het kamertje geruime tijd dienst deed als baby kamer in de kleuren wit met mint groen. Maar op een gegeven moment was onze oudste dochter toe aan een eigen kamer, en zodoende verruilde de oudste en de jongste van kamer. Het kamertje veranderde vervolgens in een tiener kamer, met een hoogslaper en veel spulletjes van de Spice girls. Maar ja op een gegeven moment wilde de oudste toch een wat grotere ruimte , en de middelste was ondertussen ook wel toe aan een eigen kamer, en zo kon het gebeuren dat er binnen 1 huis een complete volksverhuizing op gang kwam. Het kamertje kreeg de kleur Gatenkaas Geel op de muur en met heel veel dolfijnen spulletjes. Dit duurde een tijdje , totdat Harry Potter het hele kamertje omtoverde in een …..Harry Potter kamer. Lakens, gordijnen ,posters , videobanden, kussens , en vooral veel Harry Potter boeken. Maar ja ook dit bleek niet de eindbestemming van het kamertje te zijn . Onze oudste dochter ging samenwonen met haar vriend(nu haar man), en de kamer op zolder kwam vrij. Dus nadat onze oudste was verhuisd en de middelste dochter de zolderkamer had betrokken, kwam het kamertje leeg te staan. Maar niet voor lang. Naar grondig gerenoveerd te zijn werd het een soort van gemeente dependance, een PvdA bolwerk, een kantoor met een computer, en een biliotheek en videotheek in een. In een vrij hoekje stonden er ook nog 2 kattenbakken, die hadden daar dus echt hun kleinste kamertje,, De afgelopen week is het kamertje van al deze functies ontheven. Vrijwel de gehele inhoud van het kamertje is naar de zolder verhuisd (al een jaar vrij omdat ook de middelste dochter ondertussen ook ging samen wonen). En zo kan het zomaar gebeuren dat met de geboorte van de kleinkinderen het kleine kamertje zijn oorspronkelijke functie weer terug krijgt, namelijk die van baby/kinderkamer. Welke kleuren het kamertje nu gaat krijgen is nog de grote vraag , maar dat komt nog wel.

 

Tijd voor Pearl (deel 3)of niet alles is wat het lijkt.

Nu dan het laatste deel over een eventueel bezoek Pearl. Tenminste ik hoop het vandaag te kunnen afronden. De wandeling op de heide bij Hoenderloo, maakte in ieder geval ook duidelijk, dat ook Geert niet alles ziet. Terwijl hij samen met de hond voorop liep, zag ik in een dode boom een eindje verderop naast het pad een vrouwtjes Tapuit (Oenanthe oenanthe) zitten, en Geert dreigde er zo langs heen te lopen. Misschien moeten we beide aan een nieuwe bril. Gelukkig kon ik hem nog net op tijd waarschuwen, zodat ik toch nog de kans kreeg om een foto en een filmpje te maken. Het kan maar zo zijn dat dit voorlopig de laatste Tapuit is die ik dit jaar heb gezien, omdat ze binnenkort weer vertrekken naar Afrika om daar te overwinteren. Terwijl wij het pad verder afliepen sprongen er regelmatig kleine sprinkhaantjes voor onze voeten. De meesten waren Knopsprietjes (Myrmeleotettix maculatus) Maar opeens was daar ook een wat groter sprinkhaantje. die wel heel erg mooi in het zonnetje ging zitten. Het lukte dan ook prima om een beetje goede foto te maken. en ik ging er zonder meer van uit dat het om een een Wekkertje(Omocestus viridulus)ging, een gewone soort (niet overal in Nederland, maar wel op de Veluwe). Nog helemaal in de ban van De Adder, plaatste ik de foto’s de volgende dag bij Waarneming.nl. Omdat ik door de omstandigheden me even geen tijd gunde om foto’s op Waaarneming.nl te plaatsen betrof het een behoorlijk grote bulk. Terwijl ik nog bezig was met het invoeren van de foto’s kwam er al vrij snel het eerste commentaar binnen , en tot mij grote verbazing over het Wekkertje, dat een Zoemertje (Stenobothrus lineatus) bleek te zijn, een zeldzame soort. En dan zit je met een dubbel gevoel. Blij dat je een zeldzame soort op de foto hebt gezet, maar ook wat teleurgesteld omdat je je dat in het veld niet hebt gerealiseerd . Al heel vaak gehoopt dat ik een Zoemertje op de foto had gezet, bleek achteraf het toch steeds om een Wekkertje te gaan. Ik hoop dat ik ooit de veldsprinkhanen wat beter onder de knie krijg. Maar misschien doet een nieuwe bril toch wonderen. Zoek de verschillen

Wekkertje - Omocestus - viridulus

Zoemertje - Stenobothrus -lineatus

 

Tijd voor Pearl (deel 2) of een addertje onder het gras.

Heel langzaam komt het goede gevoel weer een beetje terug. We durven weer blij te zijn. Met kinderen en kleinkinderen gaat het goed , en over Geert zijn hart is de cardioloog meer dan tevreden. Wat wil een mens nog meer. Daarom tijd voor een wandeling op de heide van het Deelerwoud bij Hoenderloo. Het was alweer even geleden, en dat was voor ons allebei goed te merken. We hadden allebei zo iets van, dat gaat hem niet worden vandaag. Maar als je dan eenmaal op die heide loopt,voel je de energie terugstromen. Overal die mooie paarse tint, heel veel vlinders, in dit geval de Atalanta een vlinder die in deze tijd van het jaar aan de grote trek is begonnen. En tot onze verbazing trok het wolkendek helemaal open, en begon de zon te schijnen. Gelukkig was de warmte nog redelijk te doen, maar om de hele grote ronde te lopen, dat was iets te veel van het goede, daarom nemen we ook een afslag eerder, dan dat eigenlijk de bedoeling was . Het is een stukje waar her en der wat bomen staan, en al lopend probeerde ik er achter te komen waar de Raaf zich bevond, die even daarvoor een boom was ingevlogen, mij ondertussen afvragend waarom we op dit gedeelte van de Veluwe nog nooit Hagedissen of Hazelwormen zijn tegen gekomen. Opeens hoorde ik achter mij Geert roepen dat ik snel moest kijken. Ik achterom kijken naar de plek waar Geert naar toe wees, maar de vlinder die ik daar verwachte zag ik niet. Wat moet ik zien vraag ik nogmaals. En opeens zie ik waar ik even daarvoor waarschijnlijk dicht langsheen ben gelopen. Helemaal verstard en met opgeheven kop ligt niet ver van mij vandaan een prachtige slang, met over de lengte een zigzag patroon. Dit was onomstotelijk een Adder . Volgens Geert is het dier zeker 70 cm. Heel voorzichtig maak ik een aantal foto’s en een filmpje. De Adder lijkt al die tijd bevroren, zelfs het gespleten tongetje blijft binnenboord. Op het moment dat we besluiten om weer verder te gaan, houd de Adder het zelf voor gezien, en verdwijnt geruisloos over het pad richting de heide tussen het lange gras door uit ons beeld. Hoe is het mogelijk grapte Geert dat je die Adder niet gezien hebt, je ziet van alles en zoiets zie je niet. Misschien toch tijd voor een nieuwe bril ? Mijn enige verklaring was, dat ik te druk met het zoeken naar de Raaf was. Maar ja zelfs toen Geert het dier aanwees, zag ik het nog niet. De rest van de wandeling raken we niet uitgepraat over onze bijzondere ontmoeting. De laatste Adders die ik gezien heb is zeker 45 jaar geleden (oei, waar blijft de tijd)en dat was niet ver van mijn geboortehuis in Doetinchem. Tegenover De Vijverberg het voetbalstadion van De Graafschap was een bosje met een, zoals wij dat noemden, grote zandbult. Als kinderen zijnde speelden we daar altijd. Zo kon het dan ook gebeuren dat mijn broer(toen nog broertje) ging zitten, steunend met zijn handen in het gras terwijl daar 2 Addertjes lagen. Gelukkig is er toen niets gebeurd. De zigzag tekening weerhield mij er toen van om ze vast te pakken. Ik herkende die zigzagstreep van een foto , uit één van mijn natuurboeken waar ik regelmatig uit las. Zigzag betekende Giftig. De zandbult in Doetinchem is al tijdens mijn kinderjaren verdwenen. Het hele gebiedje is toen in handen gekomen van een familie die nauwe banden onderhield met het koningshuis, en die er in onze (kinder)ogen een paleisje bouwden. Hoe dan ook het gebiedje werd verboden voor onbevoegden zoals dat zo mooi heet. Tegenwoordig is de Adder zeldzaam, of de Adder dat vroeger ook was weet ik niet, maar feit is dat dat dit de tweede keer in mijn leven is dat ik een Adder in het wild zie. Van een Adderbeet schijn je niet echt vrolijk te worden, maar gelukkig is een Adder een dier die de mens liever uit de weggaat. Deze Adder was zich waarschijnlijk aan het opwarmen in de zon, en daardoor totaal verrast door ons, en wij vanwege het feit dat wij dit toch schuwe dier aantroffen op een wandelpad. Het was onze eerste wandeling sinds lange tijd weer op de heide, en dat werd ook nog eens een hele bijzondere wandeling dankzij de oplettendheid van Geert , want ik was er ziende blind langs gelopen. Word vervolgd. 

                                                                     Adder -Vipera berus

Tijd voor Pearl (deel 1)

Het lijkt eindelijk weer eens allemaal de goede kant op te gaan.

Met onze dochter en haar nieuwbakken gezin gaat gelukkig alles voorspoedig, kinderen groeien als kool, wat wil een mens nog meer.

Toch wel heel bijzonder als je voor het eerst je kleinkinderen thuis op bezoek krijgt.

Kun je nog zien wie wie is vraagt mijn dochter. Eerlijk is eerlijk, zo op het eerste gezicht lijken ze wel erg veel op elkaar.

Prompt zit ik er natuurlijk naast. Tijd voor een nieuwe bril ???

Als even later de 2 mannekes uit hun maxi cosi worden gehaald, dan zie ik het verschil aan de verschillen in lengte .

Maar feit is dat onze kleinzonen wel heel veel op elkaar gaan lijken. Zou het dan toch een eeneiige tweeling betreffen.

Volgens onze dochter moet dat haast wel het geval zijn , omdat o.a de oortjes gespiegeld zijn, dat wil zeggen de vorm van de oortjes. Dit schijnt bij een eeneiige tweeling vaak het geval te zijn.

Ik hoop in ieder geval dat ik ze later wel uit elkaar kan houden, maar of een nieuwe bril daarbij kan helpen ????

Voorlopig is het gelukkig alleen maar genieten geblazen, want ondanks dat het al een tijdje geleden is dat de jongste dochter nog in de luiers zat, is het toch allemaal toch heel vertrouwd.

Leuke weetjes over tweelingen

Steeds meer tweelingen,

Wist u dat er de laatste jaren steeds meer tweelingen worden geboren. Dit heeft verschillende oorzaken. Doordat vrouwen op steeds latere leeftijd kinderen krijgen worden er meer tweelingen geboren, want de kans op een tweeling is groter naarmate je ouder bent. Ook door IVF is de hoeveelheid tweelingen gestegen, over het algemeen worden er meerdere bevruchte eicellen teruggeplaatst, als er meerdere volgroeien krijg je een tweeling.

Eigen taaltje,

Wist u dat 40 % van de tweelingen tussen de anderhalf en tweeënhalf jaar een eigentaaltje heeft? Vaak is het taaltje verdwenen voordat je het goed en wel in de gaten hebt, doordat de kinderen in dezelfde tijd ook gewoon leren praten. Hoe meer je met je kinderen praat, liedjes zingt en voorleest, hoe sneller de kinderen hun taaltje kwijtraken. Vaak vullen tweelingen elkaar aan: de een begint een verhaal, de ander maakt het af. Laat een kind dat met een verhaal begint het uitpraten. En daarna mag de ander zijn of haar ervaringen vertellen.

Gespiegelde tweelingen,

Wist u dat ongeveer 25 procent van de tweelingen wordt geboren als gespiegelde eeneiige tweelingen. Fysieke kenmerken zoals moedervlekken verschijnen op exact de tegenovergestelde plek en als de één linkshandig is, is de ander rechtshandig. Ook haarkruinen of onregelmatige tanden zijn in spiegelbeeld. In sommige gevallen zijn zelfs interne organen als het hart en de longen gespiegeld.
Vingerafdrukken,

Wist u dat een tweeling nooit volledig identieke vingerafdrukken heeft? Ieder mens heeft een verschillende vingerafdruk, ook eeneiige tweelingen die verder volledig identiek zijn. Het kan wel dat de vingerafdrukken erg op elkaar lijken, maar helemaal hetzelfde kan niet.

Kans op een meerling,

Uit statistisch onderzoek is gebleken dat ongeveer 1 op de 100 zwangerschappen leidt tot een tweeling. Maar eenderde van deze tweelingen is eeneiig. Een identieke tweeling wordt dan ook slechts na 1 op de 250 zwangerschappen geboren. Drielingen komen nog veel minder vaak voor: volgens de cijfers wordt slechts bij 1 op de 8.000 bevallingen een drieling geboren. De gevallen waarbij een vrouw spontaan zwanger raakt van meer dan drie kinderen zijn nog veel zeldzamer.

Jongens of meisjes ?

De kans dat je meerling bestaat uit meisjes is overigens groter dan de kans op meerdere jongetjes. Hoe meer baby’s, hoe kleiner de kans is dat er een jongen bij zit. Waarom dit zo is, is niet duidelijk. Bij een twee-eiige tweeling is de kans ongeveer 50 % dat je een jongetje en een meisje krijgt. De kans op twee kinderen van hetzelfde geslacht is eveneens ongeveer 50%

Bron; Tweelingenondezoek.nl

Thuis

Eindelijk na een week bivakkeren in het ziekenhuis, mocht onze dochter gisteren met de kinderen naar huis. De eerste nacht thuis hebben ze er al op zitten, ondanks de drukte die een tweeling nu eenmaal met zich mee brengt, voert het woord geluk, de boventoon.

Eindelijk na een week bivakkeren in het ziekenhuis, mocht onze dochter gisteren met de kinderen naar huis.  De eerste nacht thuis hebben ze er al op zitten, ondanks de drukte die een tweeling nu eenmaal met zich mee brengt, voert het woord geluk, de boventoon. Gelukkig maar , maar ook niet zo verwonderlijk want die 2 mannekes daar smelt je voor . Voor het eerst gisteren de oudste kunnen vasthouden, na al die zorgen om hem , was dit toch wel een geweldig moment. En onze dochter is waarschijnlijk voor het eerst in haar leven verliefd op 3 mannen tegelijk. 27 augustus wederom een dag om niet te vergeten. Nu is vooral genieten geblazen van die kleintjes. op wie zullen ze in hun doen en laten later nog het meest lijken, op hun vader of hun moeder ???? Ik heb zo’n vermoeden, dat we dat allemaal gaan zien de komende tijd. Voorlopig is het recept slapen en groeien geblazen voor die kleine mannekes, overgoten met een sausje van liefde. Het lijkt er op dat het geluk weer begint terug te keren in ons leven, want de dag vandaag was ook al weer zo’n bijzondere dag. De opa van de mannekes werd gelukkig vandaag niet gearresteerd door de cardioloog na de fietstest sterker nog ze is hartstikke tevreden. De avond ervoor( voordat we het goede nieuws kregen van onze dochter en haar gezinnetje)stond er een prachtige regenboog aan de lucht. Ik moest toen ineens aan deze spreuk denken; Een regenboog in de morgen,  maak je maar veel zorgen; Maar een regenboog in de avondstond, leg gerust je hoofd op de grond.

 

Oma worden, oma zijn

Het is nog een beetje een onwerkelijk gevoel, ik zit ook nu nog steeds verbaasd op mijn stoel Eindelijk zijn onze kleinzoons weer even bij elkaar die foto, daar staar ik de hele avond al naar Bijna 9 maanden 1 ruimte gedeeld, steeds samen te zien op het echobeeld. Abrupt kwam daar met de bevalling een einde aan, en moest Daan tijdelijk zonder Koen verder gaan. Grote broer en kleine broer wie had dat gedacht, er werden toch ongeveer kinderen van gelijke grote verwacht. Ik voel mij zo trots terwijl ik niets heb gedaan, ik heb alleen maar wat op de achtergrond gestaan. Wat zijn jullie mooi met alles er op en eraan, wat had ik graag al met jullie beiden in mijn armen gestaan. Een tweeling wie had dat ooit gedacht, ik niet ik had dat nooit verwacht. Hoe zal het straks gaan hoe word ik genoemd, dat is iets wat er steeds door mijn hoofd heen zoemt. Ik kan nooit in de schoenen van de oma van jullie moeder staan, maar ik probeer wel die zelfde weg op te gaan. Oma wordt je vanzelf , maar daarom ben je het nog niet, maar hoe dan ook ik weet dat ik nu al volop geniet. Ook al hebben de zorgen nu nog wat de overhand straks lieve Daan en Koen lopen we hand in hand. 

 

Lieve Daan & Koen

Daar waren jullie dan, voor mij en jullie andere oma en de opa’s toch nog onverwachts. Jullie papa en mama hadden hadden de opa’s en oma’s mooi voor de gek gehouden. Dat jullie met z’n tweetjes waren dat wisten wij natuurlijk allang, maar of jullie 2 jongetjes, of 2 meisjes, of misschien wel een jongetje en een meisje waren dat wisten jullie opa’s en oma’s niet . Jullie papa en mama wisten het wel, maar dat wilden ze toch geheim houden. Dus jullie oma’s maar de hele tijd voorspellingen doen, en het is maar goed dat deze oma er geen weddenschap van gemaakt heeft, want ik zat er helemaal naast. In het begin dacht ik wel dat jullie 2 jongens zouden zijn. De laatste maanden dacht ik de hele tijd dat jij Daan een meisje zou zijn, niet dat ik dat gezien heb met het maken van de echo,(dat is een soort foto die van jouw en je broertje gemaakt is ,toen jullie nog bij mama in de buik woonden). Dat kwam gewoon omdat je gewoon steeds wat kleiner was dan je broertje. Maar nu ik weet dat jullie allebei jongens zijn vind ik dat stiekem wel heel leuk. Dat komt misschien wel omdat jullie mama alleen maar zusjes had. Gisteren toen ik jullie voor het eerst zag was het of ik jullie al heel lang kende. Jullie mama had ook al zoveel over jullie verteld. Volgens jullie mama lag Daan altijd onderin de buik van jullie mama en Koen meestal boven in de buik. Toen jullie mama voor het eerst in het ziekenhuis moest blijven, omdat jullie schijnbaar zin hadden om geboren te worden, was Koen de hele tijd verstoppertje aan het spelen, want de zuster die met een apparaatje van de echo Koen moest zoeken is er bijna de hele avond mee bezig geweest. Als ze Koen eindelijk had gevonden, had Koen zich al weer verstopt nog voordat ze weer weg was. Wat dat betreft hebben jullie af en toe flink de boel op stelten gezet . Jullie papa heeft heel wat kilometers moeten maken om mama en jullie natuurlijk ook iedere dag te bezoeken in het ziekenhuis. Later als jullie wat groter zijn dan zullen jullie de verhalen vast en zeker nog wel horen. Jij Daan was toch altijd een beetje het rustige kindje. Soms was je mama ook wel eens een beetje ongerust, omdat ze je dan niet voelde bewegen. Jullie papa en mama hadden het dan ook altijd over het drukke en het rustige kindje en de dokters noemde jullie kindje A en B. Vandaag waren jullie opa en ik weer bij jullie op bezoek. Stiekem hadden wij natuurlijk gehoopt dat jullie allebei bij mama op de kamer lagen, maar jammer genoeg was dat niet zo. Och Daan ik had zo gehoopt dat die couveuse maar voor 1 nachtje zou zijn, ik vind het zo sneu voor jou dat je het nu even zonder Koen moet doen. Mama kan je gelukkig de hele dag op de televisie zien, en ze kan jou ook als ze dat wil , samen met jullie papa de hele dag bezoeken. Voorlopig moeten jullie samen met jullie mama nog even in het ziekenhuis blijven, maar als alles goed gaat dan mag jullie papa jullie volgende week mee naar huis nemen. Gisteren en vandaag heb ik natuurlijk al een foto gemaakt van jullie en ik vind jullie de mooiste baby’s van de wereld, en ik zou jullie ook het liefst aan de hele wereld willen laten zien, maar dat ga ik lekker niet doen. 

Hoe jullie er uit zien blijft lekker mijn geheimpje.  

  

 

 

.

Wegsmelten

Wat was het warm dit afgelopen weekend, je kon nog het beste in een auto met airco verblijven. Ik grapte dan ook als ik Ulli de hond uit liet, van bekijk mij nog maar eens goed ,want ik ben bang dat ik weggesmolten ben als ik niet terug kom. Wat had ik een medelijden met onze dochter, die op 1 dag na 37 weken zwanger was dit weekend. Maar ze blijkt superkrachten te bezitten, en ongelooflijk goed mensen om de tuin heen te kunnen leiden. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet,maar ik was gisteren toch echt bij haar in de buurt op het moment dat ze afspraken maakte met de behandelend arts. In de buurt was het inderdaad, want ze wilde liever niet dat ik de echo zou zien, want dan zou een goed bewaard geheim(jongetjes of meisjes, of jongetje en meisje)wel eens geen geheim meer kunnen zijn. En zo kon het dus gebeuren dat ik met een aantal zwangere vrouwen in de wachtkamer zat , die het allemaal op hun manier behoorlijk zwaar hadden met de temperatuur daar. Er stond keurig netjes in de wachtkamer een kan water met ijsklontjes, maar die waren in korte tijd gesmolten. Vanmorgen het ongewoon vroege telefoontje van haar (ik ben meestal diegene die rond 11.00 u iedere morgen belde)bracht mij even in verwarring. Vandaar dat de gedachte ook even rond spookte in mijn hoofd dat ze weleens in het ziekenhuis zou kunnen zijn. Maar nee, ze belde alleen maar om de tijd door te geven van een nieuwe afspraak, en of wij dan eventueel meekonden. Gisteren na de afspraak in het ziekenhuis had ik al wel het gevoel dat er wat gaande was ,( er werden namelijk wel heel veel sms jes de deur uitgedaan),maar onze dochter had overal een verklaring voor. Heel opvallend was haar goede humeur. Zou dat de stilte voor de storm zijn vroeg ik mij af. Heel even zie ik haar vol schieten met tranen. Dit komt volgens haar door het feit dat ze best wel bang is dat mijn schoonzoon door de afstand van het werk misschien de bevalling niet kan mee maken. Ach, probeer ik haar de troosten, meestal komt de bevalling toch in de nacht of vroege morgen op gang. Nadat er een onverwachts CTG is gemaakt krijgt ze te horen dat ze naar huis mag en wederom is het woord afwachten, maar waarschijnlijk hoeft ze de hele rit niet uit te zitten.

En toen kon het gebeuren dat we via de toeristische route terecht kwamen bij IJs van Co in Hoenderloo. Want onze dochter had ongelooflijk veel zin in een ijsje , en wilde zichzelf en ons daar op trakteren . Het ijs kreeg geen kans om te smelten, binnen no time werd een halve liter ijs naar binnen gewerkt. En wel zo dat we later nog tegen onze jongste dochter grapten ,dat de kleintjes er nog Frozen brains er aan zouden overhouden. Vanmorgen na het telefoontje van mijn oudste dochter kwamen mijn jongste dochter en ik ook al snel tot de conclusie, dat alles nu mogelijk was . En zo kon het gebeuren dat deze een dag, die op het begin na toch redelijk normaal verliep toch nog voor mij een hele bijzonder dag werd, het is namelijk de dag dat ik gesmolten ben voor 2 prachtige zonen van mijn dochter en haar man

Opa en kleinzoon

 

Daan & Koen geboren

 

Niet klagen maar dragen, en ….

Niet klagen, maar dragen en……………… (dan nog iets, maar dat zal ik hier maar niet herhalen). Dit is een uitdrukking die een collega in het psychiatrisch ziekenhuis waar ik gewerkt heb te pas en te onpas riep als er weer eens wat tegenzat. De hele dag schiet die uitdrukking door mijn hoofd. Zou dat vroeger tegen zwangere vrouwen gezegd zijn ? Zou die vervangend gynaecoloog dat vandaag gedacht hebben, toen onze dochter, vandaag ruim 36 weken zwanger van een tweeling, bij hem in de spreekkamer stond en hem kenbaar maakte dat ze het allemaal even niet meer trekt. Nou mevrouw, u loopt nog steeds, is zijn opmerking naar haar toe(je moet alleen niet zien hoe). De slapeloze nachten vreten aan haar, het niet meer kunnen slapen van de pijn, wat allemaal niet zo verwonderlijk is als je haar ziet. Liters vocht houd haar lichaam vast. Maar ja, boven verwachting is de bloeddruk normaal en doen, gelukkig, de twee druktemakertjes het hartstikke goed. Binnen 10 minuten staat mijn dochter weer buiten de deur met de boodschap dat ze hele rit mag uitzitten voordat er in gegrepen gaat worden, en dat ze maandag weer terug mag komen, omdat hij niet de beschikking heeft over de juiste meetapparatuur voor een tweeling. Gelukkig kan onze dochter dan weer terecht bij haar eigen gynaecoloog. Aardige man,deze vervanger volgens onze dochter, maar helaas alleen geïnteresseerd in de kindjes, maar totaal niet in het welzijn van de moeder. Ze zijn er blijkbaar nog steeds, van die artsen. Door de desinteresse, of meer nog door de houding van ; ik ben de dokter, ik weet wat goed voor u is, was onze dochter tijdens de bevalling bijna overleden. Dit was totaal niet nodig geweest als er gewoon naar mij was geluisterd. Gelukkig heeft zij het dankzij een adequaat reagerende verpleegkundige gered, en vanwege het feit dat de bevalling in het ziekenhuis plaats vond, maar dit terzijde. Feit is dat alles nu een beetje is omgedraaid. Nog maar enkele weken geleden draaiden we duimen met z’n allen dat de kindjes nog een tijdje zouden blijven zitten, en nu hopen we dat het allemaal niet meer zolang gaat duren. Onze dochter heeft zelf sterk het gevoel dat door al die weeenremmende middelen haar lichaam het nu laat afweten, en dat de boel straks op gang geholpen moet worden. Hoe dan ook het was even een domper voor haar, en nu maar hopen dat ze aan het hele gebeuren weer een positieve draai kan geven, wat haar tot nu toe steeds weer gelukt is. Misschien bieden de zogenaamde Bakerpraatjes op de duur nog uitkomst. * Als je hoogzwanger bent en je in je bed naar de volle maan ligt te kijken,dan beginnen de weeën heel snel(31 augustus is er weer een volle maan, duurt nog even). * Bitter Lemmon of Tonic drinken, door de kinine schijnt dit ook te helpen,(kan geen kwaad lijkt me). * Een verse ananas schijnt ook wonderen te doen.(moet je het binnenste opeten maar dit schijnt giftig te zijn dus lijkt mij niet zo verstandig). * Of alle ramen en deuren open zetten.(moet je niet op een bovenwoning zitten, en ondernemende katten hebben). * Een strandwandeling schijnt ook te helpen,(niet zo handig als je zover van het strand afwoont). Ik ben bang dat er voorlopig niets anders op zit dan af te wachten. Misschien tot de volgende volle maan.

 

35 weken een mijlpaal(of bij nader inzien; van de hak op de tak)

35 weken is mijn dochter vandaag zwanger, hoe is het mogelijk ze heeft het voor elkaar gebokst. Maar aan alles zit zoals gewoonlijk wel weer een prijskaartje, naarmate de zwangerschap vordert wordt het voor haar lichaam zwaar, letterlijk en figuurlijk. Gelukkig mag ze als goed gaat de laatste weken thuis bij man en katten doorbrengen. Deze week kunnen Geert en ik(voor ons gevoel) even iets meer onze gang gaan omdat de aanstaande vader een weekje vrij heeft genomen. Afgelopen vrijdag zijn we voor het eerst sinds lange tijd de hei weer op geweest. Dat was weer volop genieten. Niet eens zoveel dieren en vogels gezien, maar wel volop aanwezig de Heidevlinder, en de Zwarte Heidelibel, en het onverwachte genoegen gehad met de rups van het Groot avondrood, een prachtige nachtvlinder die ik helaas nog nooit in het echt heb gezien, maar nu dan toch eindelijk weer een rups gezien, dat was voor mij jaren geleden, en ik kan je wel vertellen, dat je die rups niet zo snel over het hoofd ziet. Tot nu toe had ik alleen maar de groene exemplaren gezien, dit was een bruinige. Misschien moeten we toch maar weer Fuchsia’s in de tuin hangen, want daar schijnen de rupsen gek op te zijn .Maar ja de Fuchsia pas niet helemaal in mijn tuinbeeld, dus daar moet ik toch eens even goed over nadenken. We moeten überhaupt gaan nadenken over de tuin, en dan met name de vijver, je wil het toch niet op je geweten hebben dat…….. maar daar verzinnen we wel wat op. Voorlopig gaan we denk ik een weer een spannende tijd tegemoet, anders dan de afgelopen maand, maar het blijft spannend. Daar komt ook nog eens bij dat de maand augustus barst van de verjaardagen. Allereerst van onszelf ,1 van de schoonzonen, een zwager (die verjaardag is gelukkig al achter de rug) en de broer van de aanstaande vader. En dan is er nog een huwelijk aanstaande van onze lieve nicht die vlakbij ons woont. De laatste tijd hoor ik van steeds meer mensen dat ze in het huwelijks bootje gaan stappen, het lijkt weer helemaal in te zijn . Eind jaren 70 waren Geert en ik de eerste in onze wederzijdse families die gingen samenwonen, en ik denk dat er zo her en der even geslikt werd. In onze vriendenkring was het al heel gebruikelijk dat je ging samenwonen. Pas toen we een kinderwens kregen stapten wij ook in het bootje, om al dat geregel te voorkomen. Het toeval wil dat onze dochter en onze schoonzoon ook ongeveer de zelfde keuzes maken. En als ik nog even doorga is er ook een grote kans, dat de kleintjes net als hun moeder in een Arnhems ziekenhuis geboren worden. Het is een beetje een hak op de tak verhaal geworden dat een beetje neigt naar nostalgie, dus gooi ik er ook nog maar even een foto in die ik gisteren onderweg naar mijn zus en zwager (verjaardag zwager)in de buurt van Zeddam gemaakt heb. Nostalgischer kan het toch bijna niet, waar kom je dit nog tegen? Een vak apart zo vertelde mijn zwager die het ook ooit nog eens geleerd had, de kunst is om het zo op te zetten, dat de regen er ten alle tijden, er keurig netjes van afloopt. Dat is nog eens wat anders dan al die grote groene plastic rollen die je tegenwoordig ziet na het hooien. Maar ja de tijd staat niet stil, en dat is in veel gevallen maar goed ook. Maar toch, wees eerlijk is dit mooi of is dit niet mooi. 

Korenschoven