15 september was de geboortedag van mijn vader, en te pas en te onpas hebben we het toch nog regelmatig over hem, ook al is het al een tijdje geleden dat hij is overleden (3 januari 2000).
Mijn vader, een lieve wat stille man die enorm kon genieten van de mensen om hem heen, de natuur, zijn (groente)tuin, die alle geduld van de wereld had, enorm positief in het leven stond, die van voetballen hield, vooral van de Graafschap, die geboren was in Winterswijk, maar als volwassen man bijna zijn hele leven in Doetinchem heeft gewoond.
Vandaag als hij nog geleefd had, hadden we zijn verjaardag gevierd, hij was dan 99 jaar geworden.
Ik denk dat hij vandaag tegen mij gezegd zou hebben; het is mooi geweest.je bent er altijd goed voor geweest, en de duif heeft nog een mooi leven gehad. Maar ik denk dat hij mij ook zou aanraden, om de volière te laten staan, want je weet nooit waar het nog eens goed voor kan zijn, en bovendien is de volière nog in prima staat.
En voor die keuze staan we nu, laten we de volière staan en gaan we er iets anders meedoen, of breken we de boel af, want de volière is sinds vanmorgen leeg, heel erg leeg.
Vanmorgen maakte Stompy de laatste duif met 1 poot, een wat minder alerte indruk, en nog geen uur later nadat ik met Ulli de hond gewandeld had, was hij dood, terwijl hij er nog net zo bij zat als het uur daarvoor. Maar het is goed zo, geen idee hoe oud hij is geworden, maar dat kan wel tegen de 20 jaar lopen.
Was verleden jaar Het einde van het Kingstijdperk toen zijn vrouwtje een Kingduif dood ging, nu is het einde aangebroken van het duiventijdperk
 |
| Stompy 31-07-2015 |
Postduiven totaal verzwakt, gewond, soms zo ernstig dat de dierenarts er aan te pas moest komen. De meeste Postduivenhouders kwamen een verdwaalde verzwakte Postduif wel weer ophalen, maar er waren er ook een paar die de bewuste duif niet meer terug wilden. Draai hem de nek maar om, kreeg ik dan te horen.
Dat betekende altijd dat we er weer een duif bij hadden.
Vroeger als kind was dat ook al het geval, dat ik met verzwakte duiven thuis kwam. Ik mocht ze verzorgen, maar zodra ze weer aangesterkt waren moest ik ze weer loslaten. Soms bleef een duif nog een paar uurtjes op het dak zitten, maar meestal waren ze daarna vertokken. Mijn vader vond het altijd prima dat ik die duiven verzorgde, maar met mijn moeder was dat een heel ander verhaal. Ze vond het niet iets voor meisjes, duiven verzorgen, en regelmatig hadden we daar ook woorden over.
Er is zelfs een moment dat ik nooit zal vergeten. Op een zondag kwam de zus van mijn vader, met haar man en zonen op bezoek. Het was mooi weer die dag, en ze kwamen dan ook op de fiets vanuit Winterswijk.
Omdat het mooi weer was gingen wij, de kinderen op de fiets, richting een soort van crossbosje vlakbij onze school in de buurt. Daar aangekomen hing in het hoge hek verward in het prikkeldraad een postduif, die behoorlijk aan het bloeden was. Mijn oudste neef kreeg het voor elkaar om het dier los te maken, maar de vleugel hing er slap bij. We gingen gelijk weer terug naar huis, en mijn neef hield de duif vast. Mijn moeder was op z’n zachts gezegd niet blij toen ze ons zag aankomen. Mijn neef zijn zondagse kleren zaten onder het bloed van de duif. Gelukkig maakte mijn tante daar helemaal geen probleem van. De duif leek een gebroken vleugel te hebben daarom vond mijn moeder dat het beter was om het dier de nek om te draaien. Dat wilde ik dus in geen geval, en gelukkig namen mijn vader en mijn oom en tante het voor mij en de duif op.
Die middag nog ben ik naar het verengings gebouw van de Postduivenhouders bij ons in de buurt gestapt, waarvan enkele leden gelukkig aanwezig waren. Gelukkig konden zij via het ringnummer achterhalen wie de eigenaar was, en nam de secretaris of voorzitter de duif van mij over. Mijn moeder vond het maar grote onzin, volgens haar hadden ze beter gelijk het dier de nek kunnen omdraaien, maar mijn vader vond het alleen maar goed dat ik maar de Postduiven vereniging was gestapt.
Weken later kwam de secretaris of voorzitter (ik weet echt niet meer welke functie de man had) bij ons aan de deur, en kreeg ik een briefje van 10 gulden overhandigd, een mega bedrag voor mij, Hij vertelde dat de duif uit Deventer kwam, en ondanks dat de vleugel onherstelbaar was beschadigd, de eigenaar heel erg blij was dat de duif weer terug was op hok. De blik van mijn moeder zal ik nooit vergeten, en die blik van mijn vader al helemaal niet.
Mijn vader maakte later voor mij een heel groot duivenhok voor 2 Lachduifjes toen ik een flatje kreeg in het zusterhuis waar ik toen woonde, in verband met mijn opleiding.
Deze duifjes had ik van iemand overgenomen, omdat die er vanaf wilde. Tot aan vandaag zijn er maar weinig dagen geweest dat ik geen duiven had, maar met het dood gaan van Stompy komt er nu toch een eind aan.
Tijden geleden had ik al besloten om geen gevonden duiven meer aan te houden,(een duif in nood zal ik altijd helpen). Als de eigenaar niet te achterhalen is, gaat de duif naar het Asiel. Want de laatste jaren kost de verzorging van duiven mij steeds meer moeite, en dan kun je beter besluiten om te stoppen. Maar nu het zover is, is het toch een beetje raar, maar dat het een goed besluit is weet ik zeker. Voorlopig maar even tegen een leeg hok aankijken, en dan een besluit nemen.
Tip Gevonden Postduif ( ringnummer) online melden bij NPO Veenendaal
 |
| De volière met open buitenhok |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten