Woensdag 25 februari

Vandaag was mijn dochter jarig, maar de dag verliep totaal anders dan verwacht. Vanmorgen gelijk met Manlief opgestaan, omdat de kleinzoons samen met hun moeder om ongeveer 07.15u zouden arriveren. Ik voel mij grieperig, en snotter wat af. Ook manlief kwam gisteravond wat eerder thuis dan ik had verwacht van zijn werk, omdat ook hij zich grieperig voelde. Maar vanmorgen besluit hij toch om naar het werk te gaan. Dat gaat wel lukken het is maar een korte ronde, voor je het in de gaten hebt ben ik weer thuis, en weg is hij. Lang zit ik niet alleen want even later arriveren de jongens met hun moeder, en een kwartier later zit ik met 2 peuters alleen, waarvan er 1 een beetje een kort lontje heeft ten opzichte van zijn broertje (valt mij op). Maar tot een uur of tien verloopt alles prima, en daarna maakt de oudste van de 2 mij heel duidelijk dat zijn oor pijn.doet. Nu snap ik ook het korte lontje. Gaandeweg de morgen wordt hij steeds meer overvallen door flinke pijnscheuten. En dan ineens staat Manlief voor het raam (achterdeur op slot) met een wit/asgrouw gezicht. Ik schrik mij dood. Wat is er met jou aan de hand. Hij geeft aan zich helemaal niet goed te voelen, zelfs duizelig. Jongen ga naar bed, ik red mij wel met de jongens. Ik geloof dat ik dat maar even ga doen, even een uurtje plat, en weg is hij naar boven Lang heb ik niet om er bij stil te staan, want de oudste van de kleinzoons krijgt achter elkaar behoorlijke pijnscheuten. Helaas geen oordruppels in hun tas met spulletjes. Op een gegeven moment besluit ik om hun moeder op haar werk te bellen. Het voelt niet goed ik ga het niet alleen redden zonder haar en oordruppels, en ik maak mij zorgen om Geert die boven in bed ligt. Ik loop wat op en neer met de oudste door de kamer, en probeer hem wat af te leiden van de pijnscheuten. De jongste van de 2 heeft echter hele andere ideeen, en trekt een muts over zijn hoofd om vervolgens mij aan de broekspijp richting de deur te trekken. Kom oma we gaan met Ulli wandelen. Ondertussen komt Manlief weer beneden, en vrijwel gelijktijdig onze dochter met de verlossende oordruppels. Echte toverdruppels die hun werk beter doen dan het doekje dat als toverdoekje dienst deed. Het drankje met de pijnstilling en de oordruppels hebben tot resultaat dat onze kleinzoon na een kwartiertje als een blok in slaap valt. Heb je de bloeddruk al gemeten, vraagt ondertussen onze dochter, die doktersassistente van beroep is. We schrikken alle 3 behoorlijk van de meting hij is zo laag, dat het geen wonder is dat Manlief zo duizelig is, en omdat Manlief in het verleden problemen met zijn hart heeft gehad besluiten we toch om de huisarts te bellen. Nog geen half uur later ligt Manlief in de ambulance terwijl er op het ECG niet echt een afwijking te zien was. Maar een pijnlijke plek in de bovenbuik bij onderzoek, een asgrauwe kleur in het gezicht en de lage broedruk en natuurlijk de voorgeschiedenis zijn voldoende redenen voor de HAIO (huisarts in opleiding) hem in te sturen op de eerste harthulp. Onze oudste dochter met onze auto er achteraan, en een tijdje later kwam onze jongste dochter mij aflossen bij de kleinkinderen, waarvan de jongste nog steeds sliep, zodat ik met onze middelste dochter ook richting ziekenhuis kon. Een aantal uren later krijgen wij te horen dat het heel logisch was dat Manlief zo duizelig was, en zo asgrauw eruit zag.Tot onze verbazing en grote schrik blijkt Manlief enorm laag in zijn HB gehalte te zitten oftewel Manlief had een ernstige bloedarmoede. Nog niet eens zolang geleden kreeg mijn inmiddels overleden schoonmoeder het zelfde te horen. Zij bleek uiteindelijk een bijzondere vorm van acute Leukemie te hebben met nog een paar maanden te leven. Even later krijgt Manlief te horen dat hij absolute bedrust heeft, om het hart te ontzien (weinig zuurstof in het bloed), en dat hij in de loop van de avond en nacht 4 zakken bloed toegediend krijgt,.ondertussen blijft hij op de Hartbewaking. Samen met onze dochters die er op dat moment allemaal zijn, besluit ik niet veel later om naar huis te gaan, het was ondertussen ook al mooi laat geworden, en Manlief was zo moe als een hond. Als de 2 oudste dochters naar huis zijn en de jongste naar boven, schiet ik vol als ik terugkom van Ulli de hond uitlaten, op het moment dat ik onze auto zie staan dringt het pas goed tot mij door. Ik dacht ik moet het van mij gaan afschrijven, want het is te laat om nu nog mensen te gaan bellen. Ik hoop dat ik straks kan slapen, en dat Manlief kan slapen, wat hangt ons nu weer boven het hoofd, ik maak mij grote zorgen. Geen idee of ik dit Blog ga publiceren, we zien het wel. Onderstaande foto heb ik gemaakt toen ik bij onze oudste dochter in de ambulance zat, en manlief erachteraan reed, bijna 3 jaar geleden. Nu waren de rollen omgedraaid, en reed onze dochter erachteraan, met manlief in de ambulance

Achter de ambulance