Het einde van het Kingstijdperk

Ergens in 2004 kon ik van een jongen die er vanaf wilde, 2 al wat oudere Kingduiven kopen. Het ging in dit geval om 2 doffers, ooit gefokt door Jan Jacobs, een bekende fokker van Kingduiven, en erelid van de Dutchkingclub 1 van de doffer liep mank, maar dat maakte mij niet zoveel uit. De duif liep als een Gestapo die marcheerde, en daarom kreeg hij al snel de naam Herr Flick vermoemd naar een personage uit ‘Allo ‘Allo! een Britse komedieserie.  

De andere werd gewoon de zwarte genoemd, omdat deze een donkere ring droeg. Wat was ik toen blij met die 2 Kingdoffers , want er was best moeilijk aan te komen, of je moest er tientallen euro's voor betalen. Prachtige forse duiven de Kingduiven, die door hun gewicht geen beste vliegers zijn. Het jaar daarop kochten we 2 duivinnen erbij van 2 verschillende fokkers. 1 duivin die niet echt super van bouw was, en 1 duivin van een andere fokker die het tegenovergestelde daarvan was. Ik ben toen echt gematst door die fokker. En dan hoop je dat de 2 mooiste een koppeltje zouden vormen, maar dat liep dus helemaal anders. De mooie duivin liet zich versieren door Herr Flick en de andere duivin met een gele ring zag wel wat in de doffer met de zwarte ring. Herr Flick was helemaal weg van zijn Helga, en zij van hem, en ze waren van het begin af aan onafscheidelijk. Een koppeltje dat hevig verliefd was, maar door de handicap van Herr Flick nooit jongen heeft gekregen. Oost Indische Lachduif van 21 jaar dood, en nu vandaag ging onze laatste Kingduif in mijn handen dood. Arme Stompy hij is de laatste van de duivenfamilie

Stompy

 Maar op een dag ging de oude doffer, de vader van de jonge doffer, dood en toen was het gebeurd met de vrede in het hok. Op een gegeven moment toen wij op een zondagmiddag terug kwamen van mijn schoonmoeder, vonden wij de duivin met de gele ring, en ook nog eens de moeder van de jonge doffer hevig bloedend in de volière. Ze was nagenoeg gescalpeerd door het jonge stel. Gelukkig had onze eigen dierenarts die zondag dienst. De huid van de schedel was bijna helemaal weg, maar uiteindelijk lukte het hem toch om nog wat huid bij elkaar te trekken, om de zaak te hechten. Daarna was het een kwestie van goed de wond verzorgen met een antibioticazalf. Uiteindelijk, boven alle verwachting in, heeft ze het gered. Ze had daarna wel een verlamde poot, maar ze schikte zich prima in haar lot als bodemduif, samen met haar nieuwe vriend Stompy. Helaas moesten we actie ondernemen, om te voorkomen dat zoiets weer een keer zou gebeuren. Er zat maar 1 ding op, en dat was afscheid nemen van het jonge stel. Voor het jonge stel vonden we gelukkig een nieuw adres bij iemand die door een ongeluk in de rolstoel was terecht gekomen, en heel graag een koppel duiven wilde. We hebben zelf het koppel naar de man gebracht, en hij was er zo blij mee, dat we hem het koppel schonken. Ook wij waren blij dat we het koppel op een goed adres hadden kunnen onderbrengen. Weken later toen ik informeerde hoe het met het koppel ging, bleek dat hij de duiven had doorverkocht, hij wilde bij nader inzien toch een kleiner duivenras, en dan sta je daar met je goede gedrag. Waar de duiven zijn gebleven, geen idee, dat kon hij mij niet vertellen. De mededeling kwam als een klap in mij gezicht. Stompy een doffer en de "Gele" King hadden het best goed samen, zolang er maar veel zand in de volière lag in verband met de stomp van Stompy, en de lamme poot van de Gele . Lekker in het zonnetje liggen, en af en toe genieten van een regenbuitje, en bovendien alle ruimte voor hun alleen. Op z'n tijd een natje en een droogje, wat wil een duif nog meer. Maar helaas dit is verleden tijd Afgelopen juli ging onze laatste

Herr Flick & Helga

Het ander stel, dat het echtpaar werd genoemd, had op een gegeven moment wel 2 eieren, waarvan zowaar 1 ei bevrucht was. Het jong dat later een doffer bleek te zijn, groeide op tot een prachtige Kingduif. En toen ging Herr Flick dood. Het was ons al opgevallen dat Helga van 2 walletjes aan het eten was. Overdag was ze steeds meer bij de jonge doffer in de buurt, maar als het donker werd, was ze weer bij haar grote geliefde. Op een morgen vond ik Herr Flick dood naast haar in de nestschotel. Het leek of ze het door had, want ze sloeg met haar vleugels toen ik wilde kijken, iets wat ze nog nooit had gedaan. Maar een paar uur later nam ze haar intrek in de nestschotel van de jonge doffer, alsof ze Herr Flick nooit gekend had. Het stel was dol op elkaar, en een echt pracht koppel om te zien. Van bevruchte eieren kwam het echter niet meer, maar dat maakte mij niet zo uit, want er waren ondertussen 2 opvang postduven bij gekomen, waarvan 1 oude doffer met een stomp, die ook niet meer in staat was om te vliegen. De doffer met de stomp kwam van het plaatselijk vogelasiel, en kreeg dan ook de naam Stompy

De Gele