Gesnotter

Het is al laat en ik kan de slaap weer eens niet vatten. Woelen, woelen en nog eens woelen, dat schiet niet echt op, bovendien moet manlief morgen om 06.00 uur op. Dan maar naar beneden een blog schrijven, misschien dat ik straks de slaap wel kan vatten. Dat ellendige gesnotter dat zit me nu dwars, en ik snotter wat af de laatste tijd. 

 Alles van het afgelopen jaar passeerde de laatste weken weer de revue, mijn beide schoonouders die in de maand september zijn overleden, mijn schoonvader 4 jaar terug, en mijn schoonmoeder 1 jaar geleden. Mijn vaders geboortedag in september, een vriendin die een paar weken geleden gelukkig een hartinfarct overleefde, en dan ook nog eens die ziekte met de hoofdletter K die schijnbaar onze familie maar niet met rust kan laten. Gelukkig is het verdriet om die andere "familie" een stuk minder geworden. We horen (bijna) niets meer, en de timeout van mij duurt en duurt maar, maar achteraf komt dit goed uit, want zo kan ik tenminste de energie die ik nog heb in andere dingen steken. Manlief draait (on)regelmatig dienstjes van 3 tot 5 uur als helpende in de zorg van Nunspeet tot Doetinchem voor een uitzendbureau. Helaas is zijn BIG registratie als B verpleegkundige verlopen, omdat hij langdurig niet heeft gewerkt in de gezondheidszorg, mag hij het beroep van verpleegkundige niet meer uitoefenen, maar onder supervisie van een gediplomeerde, en dan als helpende, mag je dan wel weer in de gezondheidszorg werken, maar medicatie uitzetten, verpleegtechnische handelingen, en dat soort dingen zijn taboe, en daardoor zit een vaste baan in de zorg er ook echt niet in, zonder BIG registratie. Het zijn gelukkig wel leuke diensten, en manlief krijgt weer alle waardering, zowel van personeel als ook van de cliënten. De omgang met andere mensen rijk of arm, met of zonder handicap zit hem gewoon in het bloed, en daar kan gelukkig geen mens wat aan veranderen. Het aantal diensten verschilt nogal van week tot week, dus ook onze inkomsten, maar we hopen dat we het kunnen uitzingen tot halfweg december, in de hoop dat manlief tegen betaling van 400 euries herexamen kan doen om zijn BIG registratie voor verpleegkundige weer terug te krijgen. In zijn andere beroep als Maatschappelijk werker is helaas bijna helemaal geen werk te vinden. Maar goed het is een kwestie van een lange adem hebben, en gelukkig zijn we wel wat gewend, maar het blijft toch een beetje merkwaardig als manlief wordt afgewezen omdat hij als overgekwalificeerd wordt bestempeld. Ik zou denken wees blij dat je als organisatie zo iemand kunt binnen halen. We zijn beiden sociaal bewogen mensen, altijd al geweest, en dat zal ook nooit veranderen, en daarom was het best wel een raar en ook wel vervelend moment dat we alle maandelijkse bijdragen aan goede doelen hebben moeten stopzetten. Ook de VARA gids die we zolang als we bij elkaar zijn al hebben/hadden moesten we de deur uitdoen, evenals de krant, en het lidmaatschap van de Abvakabo, en nog wat andere dingen. Het is even niet anders. De contributie van de PvdA hebben we behoorlijk moeten terugschroeven, maar gelukkig kun je dat aanpassen naar draagkracht. Anderen met de sterkste schouders moeten nu de zwaarste lasten opbrengen. Soms is daar even het gevoel dat het maar gelukkig is dat vorig jaar onze 3 katten allemaal zijn overleden, en hebben we daar nu gelukkig de kosten niet meer van, kosten die oudere dieren nu eenmaal met zich meebrengen. Gelukkig hebben we nog maar 2 duiven, en 1 kleine hond. Gelukkig zijn we uit de kleine kinderen, en gelukkig zijn we al een aantal jaren van het roken af. Geluk bij een ongeluk is dat ik een jaar gratis webhosting krijg van de hoster omdat het overhuizen van deze enorme website met de vele subsites niet helemaal op rolletjes verliep. En we hebben nog veel meer geluk natuurlijk, want wij hebben elkaar, onze (schoon)kinderen, onze kleinkinderen, vrienden en familie. En toch zit ik op dit moment enorm te snotteren, en dat al dagen lang. Het gesnotter gaat maar door, mijn neus ziet eruit alsof ik een borrel te veel op heb. Een beetje koortsig, en het klots achter mijn ogen, en mijn oren geven een bromtoon, en de bijholtes zitten niet ver van een ontsteking af. Waarschijnlijk doordat ik dagelijks een ontstekingsremmer moet slikken loopt dit niet uit de hand. De ribben doen ondertussen wel pijn van het vele niezen. Het is lang geleden dat een grieperige verkoudheid/ zo heftig en lang toesloeg. Misschien komt het door alle narigheid van het laatste jaar, of door het feit dat we vorige jaar door de omstandigheden te laat in het jaar waren, om nog een griepspuit te halen, ik heb geen idee, maar ondertussen ben ik dat gesnotter wel een beetje zat. Ondertussen hoor ik op het nieuws dat men bang is, dat in de toekomst robotten het werk van miljoenen mensen overnemen. Het leven gaat voor wat dat betreft wel een beetje op het leven lijken van de familie Jetson, uit een tekenstrip uit de jaren 60, een strip uit het verleden dat zich afspeeld in de toekomst, van Hanna Barbera, en deze heren hadden echt een vooruitziende blik naar nu blijkt. De familie had een huishoudster robot die luisterde naar de naam Rosie. Maar helaas iets tegen een simpele hardnekkige verkoudheid, of een geneesmiddel tegen bepaalde kankersoorten, en iets tegen die akelijke Ebola is er helaas nog steeds niet. Het is die verborgen, voor onze ogen onzichtbare wereld, van organismen die ons in leven houdt, of die ons juist ziek maakt. We blijken maar liefst !,5 kilo microben met ons mee te dragen 

Prachtig dat Micropia bij Artis dat allerkleinste leven nu zichtbaar maakt. Zodra het weer mogelijk is, gaan we daar zeker een keer een kijkje nemen.