De badkuip liep over.
Niet echt natuurlijk want we hebben niet eens een badkuip, nee, ik was het zelf die overliep van de emoties. Ik kwam in een huilbui terecht, en het hield maar niet op.
Alle narigheid van de afgelopen 3 jaar passeerden 1 voor 1 .
En zonder te overdrijven, aan narigheid ontbrak het allemaal niet de afgelopen jaren.
Natuurlijk waren er ook hele leuke dingen, zoals de geboorte van de kleinzoons, maar toch.
Er waren die avond even wat momenten dat het huilen stopte, maar niet voor lang.
Na een paar uurtjes slapen begon het huilen zondagmorgen weer gewoon opnieuw.
Gelukkig kwam Geert met het voorstel om een boswandeling te maken.
En eindelijk, in de bossen rond Eerbeek stopte het huilen.
En wat was het druk daar in die bossen op zondagmorgen.
Heel veel mountainbikers en joggers.
We kwamen er ineens achter wat mensen op zoal op zondagmorgen doen.
Maar op een gegeven moment liepen we toch op plekken waar we geen mens tegen kwamen.
De geur van de natte Dennen was overal te ruiken.
Als een herboren mens kwam ik terug van die wandeling, wel met hele dikke oogleden, en een opkomende hoofdpijn, maar al dat opgekropte verdriet was eindelijk eens naar de oppervlakte gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten