Thuis

Eindelijk na een week bivakkeren in het ziekenhuis, mocht onze dochter gisteren met de kinderen naar huis. De eerste nacht thuis hebben ze er al op zitten, ondanks de drukte die een tweeling nu eenmaal met zich mee brengt, voert het woord geluk, de boventoon.

Eindelijk na een week bivakkeren in het ziekenhuis, mocht onze dochter gisteren met de kinderen naar huis.  De eerste nacht thuis hebben ze er al op zitten, ondanks de drukte die een tweeling nu eenmaal met zich mee brengt, voert het woord geluk, de boventoon. Gelukkig maar , maar ook niet zo verwonderlijk want die 2 mannekes daar smelt je voor . Voor het eerst gisteren de oudste kunnen vasthouden, na al die zorgen om hem , was dit toch wel een geweldig moment. En onze dochter is waarschijnlijk voor het eerst in haar leven verliefd op 3 mannen tegelijk. 27 augustus wederom een dag om niet te vergeten. Nu is vooral genieten geblazen van die kleintjes. op wie zullen ze in hun doen en laten later nog het meest lijken, op hun vader of hun moeder ???? Ik heb zo’n vermoeden, dat we dat allemaal gaan zien de komende tijd. Voorlopig is het recept slapen en groeien geblazen voor die kleine mannekes, overgoten met een sausje van liefde. Het lijkt er op dat het geluk weer begint terug te keren in ons leven, want de dag vandaag was ook al weer zo’n bijzondere dag. De opa van de mannekes werd gelukkig vandaag niet gearresteerd door de cardioloog na de fietstest sterker nog ze is hartstikke tevreden. De avond ervoor( voordat we het goede nieuws kregen van onze dochter en haar gezinnetje)stond er een prachtige regenboog aan de lucht. Ik moest toen ineens aan deze spreuk denken; Een regenboog in de morgen,  maak je maar veel zorgen; Maar een regenboog in de avondstond, leg gerust je hoofd op de grond.

 

Oma worden, oma zijn

Het is nog een beetje een onwerkelijk gevoel, ik zit ook nu nog steeds verbaasd op mijn stoel Eindelijk zijn onze kleinzoons weer even bij elkaar die foto, daar staar ik de hele avond al naar Bijna 9 maanden 1 ruimte gedeeld, steeds samen te zien op het echobeeld. Abrupt kwam daar met de bevalling een einde aan, en moest Daan tijdelijk zonder Koen verder gaan. Grote broer en kleine broer wie had dat gedacht, er werden toch ongeveer kinderen van gelijke grote verwacht. Ik voel mij zo trots terwijl ik niets heb gedaan, ik heb alleen maar wat op de achtergrond gestaan. Wat zijn jullie mooi met alles er op en eraan, wat had ik graag al met jullie beiden in mijn armen gestaan. Een tweeling wie had dat ooit gedacht, ik niet ik had dat nooit verwacht. Hoe zal het straks gaan hoe word ik genoemd, dat is iets wat er steeds door mijn hoofd heen zoemt. Ik kan nooit in de schoenen van de oma van jullie moeder staan, maar ik probeer wel die zelfde weg op te gaan. Oma wordt je vanzelf , maar daarom ben je het nog niet, maar hoe dan ook ik weet dat ik nu al volop geniet. Ook al hebben de zorgen nu nog wat de overhand straks lieve Daan en Koen lopen we hand in hand. 

 

Lieve Daan & Koen

Daar waren jullie dan, voor mij en jullie andere oma en de opa’s toch nog onverwachts. Jullie papa en mama hadden hadden de opa’s en oma’s mooi voor de gek gehouden. Dat jullie met z’n tweetjes waren dat wisten wij natuurlijk allang, maar of jullie 2 jongetjes, of 2 meisjes, of misschien wel een jongetje en een meisje waren dat wisten jullie opa’s en oma’s niet . Jullie papa en mama wisten het wel, maar dat wilden ze toch geheim houden. Dus jullie oma’s maar de hele tijd voorspellingen doen, en het is maar goed dat deze oma er geen weddenschap van gemaakt heeft, want ik zat er helemaal naast. In het begin dacht ik wel dat jullie 2 jongens zouden zijn. De laatste maanden dacht ik de hele tijd dat jij Daan een meisje zou zijn, niet dat ik dat gezien heb met het maken van de echo,(dat is een soort foto die van jouw en je broertje gemaakt is ,toen jullie nog bij mama in de buik woonden). Dat kwam gewoon omdat je gewoon steeds wat kleiner was dan je broertje. Maar nu ik weet dat jullie allebei jongens zijn vind ik dat stiekem wel heel leuk. Dat komt misschien wel omdat jullie mama alleen maar zusjes had. Gisteren toen ik jullie voor het eerst zag was het of ik jullie al heel lang kende. Jullie mama had ook al zoveel over jullie verteld. Volgens jullie mama lag Daan altijd onderin de buik van jullie mama en Koen meestal boven in de buik. Toen jullie mama voor het eerst in het ziekenhuis moest blijven, omdat jullie schijnbaar zin hadden om geboren te worden, was Koen de hele tijd verstoppertje aan het spelen, want de zuster die met een apparaatje van de echo Koen moest zoeken is er bijna de hele avond mee bezig geweest. Als ze Koen eindelijk had gevonden, had Koen zich al weer verstopt nog voordat ze weer weg was. Wat dat betreft hebben jullie af en toe flink de boel op stelten gezet . Jullie papa heeft heel wat kilometers moeten maken om mama en jullie natuurlijk ook iedere dag te bezoeken in het ziekenhuis. Later als jullie wat groter zijn dan zullen jullie de verhalen vast en zeker nog wel horen. Jij Daan was toch altijd een beetje het rustige kindje. Soms was je mama ook wel eens een beetje ongerust, omdat ze je dan niet voelde bewegen. Jullie papa en mama hadden het dan ook altijd over het drukke en het rustige kindje en de dokters noemde jullie kindje A en B. Vandaag waren jullie opa en ik weer bij jullie op bezoek. Stiekem hadden wij natuurlijk gehoopt dat jullie allebei bij mama op de kamer lagen, maar jammer genoeg was dat niet zo. Och Daan ik had zo gehoopt dat die couveuse maar voor 1 nachtje zou zijn, ik vind het zo sneu voor jou dat je het nu even zonder Koen moet doen. Mama kan je gelukkig de hele dag op de televisie zien, en ze kan jou ook als ze dat wil , samen met jullie papa de hele dag bezoeken. Voorlopig moeten jullie samen met jullie mama nog even in het ziekenhuis blijven, maar als alles goed gaat dan mag jullie papa jullie volgende week mee naar huis nemen. Gisteren en vandaag heb ik natuurlijk al een foto gemaakt van jullie en ik vind jullie de mooiste baby’s van de wereld, en ik zou jullie ook het liefst aan de hele wereld willen laten zien, maar dat ga ik lekker niet doen. 

Hoe jullie er uit zien blijft lekker mijn geheimpje.  

  

 

 

.

Wegsmelten

Wat was het warm dit afgelopen weekend, je kon nog het beste in een auto met airco verblijven. Ik grapte dan ook als ik Ulli de hond uit liet, van bekijk mij nog maar eens goed ,want ik ben bang dat ik weggesmolten ben als ik niet terug kom. Wat had ik een medelijden met onze dochter, die op 1 dag na 37 weken zwanger was dit weekend. Maar ze blijkt superkrachten te bezitten, en ongelooflijk goed mensen om de tuin heen te kunnen leiden. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet,maar ik was gisteren toch echt bij haar in de buurt op het moment dat ze afspraken maakte met de behandelend arts. In de buurt was het inderdaad, want ze wilde liever niet dat ik de echo zou zien, want dan zou een goed bewaard geheim(jongetjes of meisjes, of jongetje en meisje)wel eens geen geheim meer kunnen zijn. En zo kon het dus gebeuren dat ik met een aantal zwangere vrouwen in de wachtkamer zat , die het allemaal op hun manier behoorlijk zwaar hadden met de temperatuur daar. Er stond keurig netjes in de wachtkamer een kan water met ijsklontjes, maar die waren in korte tijd gesmolten. Vanmorgen het ongewoon vroege telefoontje van haar (ik ben meestal diegene die rond 11.00 u iedere morgen belde)bracht mij even in verwarring. Vandaar dat de gedachte ook even rond spookte in mijn hoofd dat ze weleens in het ziekenhuis zou kunnen zijn. Maar nee, ze belde alleen maar om de tijd door te geven van een nieuwe afspraak, en of wij dan eventueel meekonden. Gisteren na de afspraak in het ziekenhuis had ik al wel het gevoel dat er wat gaande was ,( er werden namelijk wel heel veel sms jes de deur uitgedaan),maar onze dochter had overal een verklaring voor. Heel opvallend was haar goede humeur. Zou dat de stilte voor de storm zijn vroeg ik mij af. Heel even zie ik haar vol schieten met tranen. Dit komt volgens haar door het feit dat ze best wel bang is dat mijn schoonzoon door de afstand van het werk misschien de bevalling niet kan mee maken. Ach, probeer ik haar de troosten, meestal komt de bevalling toch in de nacht of vroege morgen op gang. Nadat er een onverwachts CTG is gemaakt krijgt ze te horen dat ze naar huis mag en wederom is het woord afwachten, maar waarschijnlijk hoeft ze de hele rit niet uit te zitten.

En toen kon het gebeuren dat we via de toeristische route terecht kwamen bij IJs van Co in Hoenderloo. Want onze dochter had ongelooflijk veel zin in een ijsje , en wilde zichzelf en ons daar op trakteren . Het ijs kreeg geen kans om te smelten, binnen no time werd een halve liter ijs naar binnen gewerkt. En wel zo dat we later nog tegen onze jongste dochter grapten ,dat de kleintjes er nog Frozen brains er aan zouden overhouden. Vanmorgen na het telefoontje van mijn oudste dochter kwamen mijn jongste dochter en ik ook al snel tot de conclusie, dat alles nu mogelijk was . En zo kon het gebeuren dat deze een dag, die op het begin na toch redelijk normaal verliep toch nog voor mij een hele bijzonder dag werd, het is namelijk de dag dat ik gesmolten ben voor 2 prachtige zonen van mijn dochter en haar man

Opa en kleinzoon

 

Daan & Koen geboren

 

Niet klagen maar dragen, en ….

Niet klagen, maar dragen en……………… (dan nog iets, maar dat zal ik hier maar niet herhalen). Dit is een uitdrukking die een collega in het psychiatrisch ziekenhuis waar ik gewerkt heb te pas en te onpas riep als er weer eens wat tegenzat. De hele dag schiet die uitdrukking door mijn hoofd. Zou dat vroeger tegen zwangere vrouwen gezegd zijn ? Zou die vervangend gynaecoloog dat vandaag gedacht hebben, toen onze dochter, vandaag ruim 36 weken zwanger van een tweeling, bij hem in de spreekkamer stond en hem kenbaar maakte dat ze het allemaal even niet meer trekt. Nou mevrouw, u loopt nog steeds, is zijn opmerking naar haar toe(je moet alleen niet zien hoe). De slapeloze nachten vreten aan haar, het niet meer kunnen slapen van de pijn, wat allemaal niet zo verwonderlijk is als je haar ziet. Liters vocht houd haar lichaam vast. Maar ja, boven verwachting is de bloeddruk normaal en doen, gelukkig, de twee druktemakertjes het hartstikke goed. Binnen 10 minuten staat mijn dochter weer buiten de deur met de boodschap dat ze hele rit mag uitzitten voordat er in gegrepen gaat worden, en dat ze maandag weer terug mag komen, omdat hij niet de beschikking heeft over de juiste meetapparatuur voor een tweeling. Gelukkig kan onze dochter dan weer terecht bij haar eigen gynaecoloog. Aardige man,deze vervanger volgens onze dochter, maar helaas alleen geïnteresseerd in de kindjes, maar totaal niet in het welzijn van de moeder. Ze zijn er blijkbaar nog steeds, van die artsen. Door de desinteresse, of meer nog door de houding van ; ik ben de dokter, ik weet wat goed voor u is, was onze dochter tijdens de bevalling bijna overleden. Dit was totaal niet nodig geweest als er gewoon naar mij was geluisterd. Gelukkig heeft zij het dankzij een adequaat reagerende verpleegkundige gered, en vanwege het feit dat de bevalling in het ziekenhuis plaats vond, maar dit terzijde. Feit is dat alles nu een beetje is omgedraaid. Nog maar enkele weken geleden draaiden we duimen met z’n allen dat de kindjes nog een tijdje zouden blijven zitten, en nu hopen we dat het allemaal niet meer zolang gaat duren. Onze dochter heeft zelf sterk het gevoel dat door al die weeenremmende middelen haar lichaam het nu laat afweten, en dat de boel straks op gang geholpen moet worden. Hoe dan ook het was even een domper voor haar, en nu maar hopen dat ze aan het hele gebeuren weer een positieve draai kan geven, wat haar tot nu toe steeds weer gelukt is. Misschien bieden de zogenaamde Bakerpraatjes op de duur nog uitkomst. * Als je hoogzwanger bent en je in je bed naar de volle maan ligt te kijken,dan beginnen de weeën heel snel(31 augustus is er weer een volle maan, duurt nog even). * Bitter Lemmon of Tonic drinken, door de kinine schijnt dit ook te helpen,(kan geen kwaad lijkt me). * Een verse ananas schijnt ook wonderen te doen.(moet je het binnenste opeten maar dit schijnt giftig te zijn dus lijkt mij niet zo verstandig). * Of alle ramen en deuren open zetten.(moet je niet op een bovenwoning zitten, en ondernemende katten hebben). * Een strandwandeling schijnt ook te helpen,(niet zo handig als je zover van het strand afwoont). Ik ben bang dat er voorlopig niets anders op zit dan af te wachten. Misschien tot de volgende volle maan.

 

35 weken een mijlpaal(of bij nader inzien; van de hak op de tak)

35 weken is mijn dochter vandaag zwanger, hoe is het mogelijk ze heeft het voor elkaar gebokst. Maar aan alles zit zoals gewoonlijk wel weer een prijskaartje, naarmate de zwangerschap vordert wordt het voor haar lichaam zwaar, letterlijk en figuurlijk. Gelukkig mag ze als goed gaat de laatste weken thuis bij man en katten doorbrengen. Deze week kunnen Geert en ik(voor ons gevoel) even iets meer onze gang gaan omdat de aanstaande vader een weekje vrij heeft genomen. Afgelopen vrijdag zijn we voor het eerst sinds lange tijd de hei weer op geweest. Dat was weer volop genieten. Niet eens zoveel dieren en vogels gezien, maar wel volop aanwezig de Heidevlinder, en de Zwarte Heidelibel, en het onverwachte genoegen gehad met de rups van het Groot avondrood, een prachtige nachtvlinder die ik helaas nog nooit in het echt heb gezien, maar nu dan toch eindelijk weer een rups gezien, dat was voor mij jaren geleden, en ik kan je wel vertellen, dat je die rups niet zo snel over het hoofd ziet. Tot nu toe had ik alleen maar de groene exemplaren gezien, dit was een bruinige. Misschien moeten we toch maar weer Fuchsia’s in de tuin hangen, want daar schijnen de rupsen gek op te zijn .Maar ja de Fuchsia pas niet helemaal in mijn tuinbeeld, dus daar moet ik toch eens even goed over nadenken. We moeten überhaupt gaan nadenken over de tuin, en dan met name de vijver, je wil het toch niet op je geweten hebben dat…….. maar daar verzinnen we wel wat op. Voorlopig gaan we denk ik een weer een spannende tijd tegemoet, anders dan de afgelopen maand, maar het blijft spannend. Daar komt ook nog eens bij dat de maand augustus barst van de verjaardagen. Allereerst van onszelf ,1 van de schoonzonen, een zwager (die verjaardag is gelukkig al achter de rug) en de broer van de aanstaande vader. En dan is er nog een huwelijk aanstaande van onze lieve nicht die vlakbij ons woont. De laatste tijd hoor ik van steeds meer mensen dat ze in het huwelijks bootje gaan stappen, het lijkt weer helemaal in te zijn . Eind jaren 70 waren Geert en ik de eerste in onze wederzijdse families die gingen samenwonen, en ik denk dat er zo her en der even geslikt werd. In onze vriendenkring was het al heel gebruikelijk dat je ging samenwonen. Pas toen we een kinderwens kregen stapten wij ook in het bootje, om al dat geregel te voorkomen. Het toeval wil dat onze dochter en onze schoonzoon ook ongeveer de zelfde keuzes maken. En als ik nog even doorga is er ook een grote kans, dat de kleintjes net als hun moeder in een Arnhems ziekenhuis geboren worden. Het is een beetje een hak op de tak verhaal geworden dat een beetje neigt naar nostalgie, dus gooi ik er ook nog maar even een foto in die ik gisteren onderweg naar mijn zus en zwager (verjaardag zwager)in de buurt van Zeddam gemaakt heb. Nostalgischer kan het toch bijna niet, waar kom je dit nog tegen? Een vak apart zo vertelde mijn zwager die het ook ooit nog eens geleerd had, de kunst is om het zo op te zetten, dat de regen er ten alle tijden, er keurig netjes van afloopt. Dat is nog eens wat anders dan al die grote groene plastic rollen die je tegenwoordig ziet na het hooien. Maar ja de tijd staat niet stil, en dat is in veel gevallen maar goed ook. Maar toch, wees eerlijk is dit mooi of is dit niet mooi. 

Korenschoven

 

Tijd

In mijn omgeving krijg ik nu herhaaldelijk een opmerking naar mijn hoofd geslingerd; waar blijft je nieuwe blog. Ja waar blijft mijn nieuwe blog nu denk ik dan, genoeg om op te schrijven, maar ik gun mij er zelf de tijd niet voor. Vanavond toch maar besloten om daar verandering in te brengen, maar nu weet ik even niet hoe ik zal beginnen. Dus begin ik maar bij het belangrijkste nieuws, dat mijn dochter de 34 weken zwangerschap heeft volbracht, en dat ze nu de rest van de zwangerschap lekker thuis mag doorbrengen. Ineens is het beleid omtrent haar zwangerschap 180 graden gedraaid, omdat ze de 34 weken heeft gehaald. Hartstikke fijn natuurlijke, maar helemaal snappen doe ik het niet. Maar hoe dan ook de tijd vliegt voorbij , en op mijn manier moet er nog van alles gedaan worden, of af zijn. Het lijkt wel of ik nestdrang heb. De afgelopen weken is er veel blijven liggen, veel tijd ging er natuurlijk zitten in het ziekenhuis bezoek. In Nijmegen en Zwolle konden we ook s’ morgens vanaf 10.00 u op bezoek , maar helaas was dat in Arnhem niet meer van toepassing. Afgelopen weekend maar eens begonnen met de waarnemingen van bijna 2 maanden in te voeren bij Waarneming.nl (toch nog heel veel waarnemingen gedaan). Tot mijn verbazing krijg ik de volgende dag een opmerking van een deskundige dat ik geen Kleine maar een Grote Vos(dagvlinder) op de foto had gezet, de eerste een algemene vlindersoort, de tweede een zeer zeldzame. En ineens weet ik het weer.

Kleine vos – Aglais urticae 

 

 

 

Grote vos – Nymphalis polychloros

Het was de dag dat mijn dochter naar Zwolle was vervoerd, omdat er bij een eventuele bevalling geen plek was voor de tweeling in Nijmegen, en die maakte op dat moment aanstalten om te komen. Ik zag de vlinder landen, en ik zag al dat het geen Kleine Vos betrof.

Een paar plaatjes geschoten, even blij en een volgend moment gefascineerd door vliegtuigstrepen in de lucht die op dat moment een kruis vormden(mijn dochter vroeg aan haar vrienden op facebook; keep your fingers X) toen ik dit zag was ik de vlinder vergeten, en was op[dat moment mijn belangrijkste doel een foto te maken van het gebeuren in de lucht . Een echte Grote Vos op de foto, iedere zomer hoop je daarop, eindelijk is het zover, en dan blijkt alles ineens toch maar bijzaak te zijn.

Gierzwaluw – Apus apus

Vandaag zag ik nog 1 Gierzwaluw vliegen, ik ben bang dat de meesten alweer op de (terug)reis naar Afrika zijn. De 3 maanden vogel (zo wordt de Gierzwaluw ook wel genoemd)heeft zijn 3 maanden in Nederland er alweer opzitten. Volgend jaar zal ik weer blij zijn als ik de eerste weer boven Eerbeek zie vliegen. Misschien zie ik de eerste wel vliegen als ik met de kleinkinderen in de Buggy aan het wandelen ben. Ze zullen in ieder geval een oma krijgen die hun het verhaal van de Gierzwaluw zal vertellen, in de hoop dat ze ook later oog voor de natuur zullen hebben. Maar ik loop nu een beetje op de zaken vooruit. Ik hoop dat mijn dochter en schoonzoon nog even de kans krijgen om te genieten van de zwangerschap, lekker samen in eigen huis. Voorlopig knutsel ik lekker verder met de Knuffel pagina van mijn website voor in eerste instantie natuurlijk de opkomst zijnde kleinkinderen, maar hopelijk kunnen anderen er ook hun voordeel mee doen. Voor mij is het klungelen aan de website in ieder geval een mooie afleiding. Ik had met de tijd waarschijnlijk geen raad geweten, door al die spanningen van de laatste tijd, en toch kom ik op mijn manier tijd tekort, waar blijft toch al die tijd. Het is in ieder geval nu tijd voor mij om te stoppen met dit blog over de afgelopen tijd, maar ik hoop dat ik over niet al te lange tijd, weer de tijd kan vinden om een blog te schrijven over de tijd die nu nog in de toekomst ligt, maar op het moment van schrijven al weer verleden tijd is.