Gisteren had manlief eindelijk weer eens een dagje vrij. En na het noodgedwongen huisarrest de afgelopen week van mijzelf, werd het wel weer eens tijd om er op uit te gaan.
Even een blik op Waarneming.nl en daarmee was onze route bepaald. Het ging richting Drenthe, want ergens in de buurt van Veenhuizen zaten Kraanvogels aan de grond.
We gingen naar een stukje Nederland waar we nog niet eerder geweest waren. Of we de Kraanvogels daadwerkelijk ook zouden zien, was natuurlijk een grote gok. Maar eerlijk gezegd maakte mij dat totaal niet uit, ik wilde weg , weg van alle narigheid, alle onmacht die steeds maar weer op mij lijkt af te komen.
De laatste tijd lijkt Nederland weer een land van de jagers te worden. Er wordt van alles gedaan en georganiseerd, om dat gejaag een halt toe te brengen. Handtekeningen worden verzameld, petities gestart, de gang naar de rechter gemaakt. Vaak met in eerste instantie goede resultaten, maar die uiteindelijk weer uitmonden in een groen licht voor de jagers. Alles lijkt elkaar ook steeds sneller op de volgen. Vaak zie je het van te voren al aankomen, dat iets de kant moet opgaan richting de jagers.
Het jaar was nog maar 3 dagen oud, toen Statenleden van de VVD & SGP van de provincie Flevoland met een onzalig plan op de proppen kwamen, over de toekomst van de Oostvaardersplassen. Eerlijk gezegd keek ik hier ook helemaal niet van op.
Stilzitten en maar afwachten is voor mij geen optie, 2 dagen lang heb ik op mijn manier daar best veel energie ingestoken, en binnen mijn mogelijkheden zal ik dat, ook in de toekomst zeker blijven doen. Maar ik merk dat het mij heel veel energie kost, en die heb ik op dit moment niet echt. Het feit blijft dat ik mij ernstige zorgen maak over de natuur in Nederland. Het jagerswereldje lijkt steeds meer vaste grond onder de voeten te krijgen, en een groot gedeelte van Nederland staat erbij en kijkt erna.
Gisteren wilde ik van alle zorgen vrij nemen samen met manlief , en zo kon het gebeuren dat we eerst een stukje snelweg namen, om vervolgens daarna binnendoor te gaan richting Veenhuizen op zoek naar Kraanvogels. Die vonden we uiteindelijk wel maar op een iets andere plek dan aangegeven.
We waren eigenlijk van plan om verder te gaan, toen manlief ze met de
verrekijker even zag opduiken op een akker met stoppels. We moesten een
stukje terug rijden, en een andere weg in slaan, en daar kregen we ze
iets beter in het zicht, ook al was de afstand nog behoorlijk ver, en
waren beiden kraanvogels bijna niet met het blote oog te zien.
De Kraanvogels waren zo dichtbij het hek van de Penitentiaire
inrichting Veenhuizen , dat ik de gedetineerden zag lopen toen ik de
vogels aan het filmen was. En zo hebben we daar een hele tijd staan
kijken. Prachtige vogels die ik tot nu toe alleen maar vliegend had
gezien. Maar op een gegeven moment wordt je moe van al dat getuur door
de verrekijker en de lens van de camera, dus we besloten om verder te
gaan, of beter gezegd weer terug richting huis te gaan, maar dan via de
binnenwegen.
We passeerde verschillende dorpen en gehuchten waar we nog nooit van hadden gehoord. Uiteindelijk in het buitengebied in de buurt van Zeijen in de Gemeente Tynaarlo trok een grote groep Zwanen op grasland onze aandacht.
Van uit de verte leek de groep niet alleen te bestaan uit Knobbelzwanen, maar ook uit Wilde zwanen. Dichterbij gekomen zagen we een groep van 15 Knobbelzwanen en een nog grotere groep van 25 Wilde zwanen.
Het lukte manlief om de auto met gepaste afstand aan de kant van de weg te zetten. De dieren keken even op, en vervolgden toen hun bezigheden. Na een poosje waren we noodgedwongen om de auto te verplaatsen, omdat er een breed voertuig langs ons heen moest. We moesten daarom iets vooruit rijden, en kwamen daardoor als het ware naast de groep Zwanen te staan. Wonder boven wonder, leken die het allemaal prima te vinden. Ik kreeg voor het eerst echt de kans om goede foto’s te maken van Wilde Zwanen.
Op een gegeven moment tijdens het maken van de foto’s merkte ik dat er wat onrust ontstond bij de man die ik op de foto aan het zetten was. Een man verderop werd ook onrustig. Dus snel de videofunctie erop gezet, en toen had ik het geluk dat er onder 2 koppels een soort van dans op gang kwam, die achteraf een soort van hofmakerij blijkt te zijn. Ik had dit nog nooit gezien. Wel was ik vaak genoeg getuige geweest van hofmakerij op het water, maar nog nooit op het land, en zeker niet van Wilde zwanen.
Wilde zwanen zijn wintergasten in Nederland, en ze zijn ongeveer zo groot als de Knobbelzwanen, die het hele jaar in Nederland verblijven. Ze zijn echter veel sierlijke, en slanker, en hebben een opvallende geel zwarte snavel. Het geel is driehoekig en loopt voorbij de neusgaten. Er is ook nog een Kleine zwaan en die lijkt die heel veel op de Wilde zwaan, maar die heeft in tegenstelling tot de Wilde zwaan minder geel op de snavel, en dat loopt niet uit in een punt. Verder is hij kleiner en heeft hij een kortere nek. Ook het geluid van de Grote en de Kleine zwaan is verschillend.
De groep Wilde Zwanen bestond uit volwassen dieren, en enkele jonge dieren, die nog helemaal grijsbruin van kleur waren. Het was genieten zonder meer, maar op een gegeven moment besloten we toch om weer verder te gaan..
We kwamen door een prachtig boerenlandschap, minder glad getrokken
dan bij ons in de omgeving. Maar we zagen ook op een aantal plekken,
mannetjes in hun groenbruine kleding rondbanjeren . Wij passeerde
natuurlijk de mannen als vriendelijke mensen van de Veluwe, uitbundig
zwaaiend en toeterend (met onze vals klinkende toeter) om daarna de
mannen in vertwijfeling achterlatend voorbij te rijden. Je hoorde ze
bijna hardop denken; wie was dat dan die idioot !
Heel onverwacht kwamen we langs het herdenkingscentrum Kamp
Westerbork. Omdat Ulli de hond er nog uit moest, besloten we om de auto
te parkeren op de parkeerplaats vlakbij het centrum in de buurt. Omdat
er entreegeld werd geheven, en het ondertussen al tegen 15.30u liep,
besloten we het pad te nemen door het aanwezige bos. We hadden een
beetje de hoop dat we vanuit de verte op enig moment het Kamp Westerbork
zouden zien liggen Na eerst verkeerd te zijn gelopen (het pad liep dood
op een akker) zagen we even later een bord, richting Kamp Westerbork.
Dus we besloten die weg te volgen, nadat we vanwege de
Radiosterrenwacht Westenbork de mobieltjes hadden uitgezet (dringend
verzoek ivm storingen). De Radiosterrenwacht bleek na een behoorlijke
wandeling een serie telescoopachtige apparaten op een rij te zijn.
Na nog een kleine kilometer te hebben gewandeld lag het ineens voor ons; Kamp Westerbork. We konden er zo op lopen. We waren nog nooit op zo’n plek geweest, en dus was het een indrukwekkende ervaring. Een ervaring die mogelijk nog indrukwekkende werd, omdat we daar inmiddels bijna alleen waren. De zon ging in een te rap tempo onder, en we hadden tijd te kort. Het begon er stil te worden, alleen de stemmen die uit de palen kwamen, en die ons informeerden over het kamp kon je nog horen . De zon was bijna onder, en dat zorgde ervoor dat de vliegtuigstrepen in de lucht verkleurden. We moesten maken dat we wegkwamen. We passeerden de slagboom en het huis van de kampcommandant in de glazen sarcofaag, en na een aantal meters moesten we links afslaan bij het bordje richting Auschwitz ! De nogal snel invallende donkerheid en de terugweg van drie kilometer door een steeds donker wordend bos, maakten dat we snel door moesten lopen. Vooral het laatste stuk was voor mij bijna niet meer te doen. Ik begon te struikelen over iedere oneffenheid. Gelukkig was daar die uitgestrekte arm van manlief. Vlak voor de duisternis helemaal inviel zaten we weer in de auto, ik met het zweet in de handen. Het leek alsof we het verleden waren ontvlucht. Even later konden onze mobieltjes weer verbinding met het heden maken. Kamp Westerbork was een geheel onverwachte, en overweldigende ervaring op het einde van een mooie dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten