Het Deelerwoud

Als een kind in de snoepwinkel, zo voelde ik mij vorige week. Eindelijk kwam het er weer van, een wandeling op de heide bij het Deelerwoud. 11 mei waren we er voor het laatst geweest,en die dag zal ik niet snel vergeten, omdat we toen oog in oog stonden met een prachtige Vos. Zoiets maak je volgens mij maar 1 keer mee in je leven. Ulli onze hond was helemaal door het dolle heen en liet dan ook al snel aan de bosbewoners weten dat hij langs bepaalde struiken had gelopen. Hoe hij het altijd voor elkaar krijgt weet ik niet, maar binnen notime ontlast hij zich voor een week zodra we op het Deelerwoud zijn . Het was heerlijk wandelweer, niet te warm, en niet te koud. Overal langs de kant van het pad waar we op liepen stond Sint Jacobskruiskruid en Vngerhoedskruid in de bloei, vooral het Sint Jacobskruiskruid bevatte heel wat bezoekers,vooral de rupsen van de (hoe kan het ook anders), Sint Jacobsvlinder waren in grote getalen aanwezig. Heel veel vlinders van het Heideblauwtje, en het Groot dikkopje en een aantal Groentjes verdrongen elkaar op de bloemen, maar er waren.nog veel meer vlindersoorten, en andere insecten. Ieder moment stond ik wel weer even stil, om te kijken, en/of om een foto te maken.

Schotse – Hooglander Bos taurus ss

Een eindje verderop leek een Schotse Hooglander stier  zich te verstoppen achter een boom.en nog weer een eindje verder zat in een rij bomen een familie Roodborsttapuit, en een jonge Graspieper, en boven ons vloog een Gierzwaluw in zijn of haar eentje. We kwamen geen mens tegen, maar wel voor het eerst daar een Haas, die toch het zekere voor het onzekere nam, en er als een Haas vandoor ging. Na nog een eind verder te hebben gelopen zag ik ineens een wel heel licht gekleurde Hommel, nog nooit eerder een Hommel gezien die zo licht van kleur was als deze. 

Akkerhommel - Bombus pascuorum

Vanuit onze ooghoeken meende manlief en ik beiden wat te zien bewegen tussen bomen en struiken door, dus liepen we bijna op onze tenen het pad verder.af . Opeens kwam er een groot Edelhert te voorschijn, die ons niet in de gaten had. Ze liep op ongeveer 10 meter langs ons heen, en ging op haar gemak in het lange gras liggen te herkauwen. Op het zelfde moment kwam er nog een Edelhert te voorschijn, in dit geval leek het een jong dier te zijn, misschien een jong van vorig jaar. Ook dit prachtige dier had ons in eerste instantie helemaal niet in de gaten . Zo kon ik op mijn gemak een foto en een filmpje maken. Maar ineens zag het jonge dier ons toch staan,, ze vertrouwde de boel niet, en keek mij recht in de ogen aan, en maakte wat blaf geluidjes,(Filmpje) en ik verwachte eigenlijk dat ze ervandoor zou gaan, maar dat gebeurde niet, want ze ging weer rustig verder met waar ze mee bezig was, namelijk met eten. 

Edelhert - Cervus elaphus

Toch sprong opeens het oudere hert op, waarbij we zagen dat ze blind leek te zijn aan 1 oog, maar misschien was het de lichtval. Er kwamen nog 3 Edelherten te voorschijn, en de hele groep ging er vervolgens vandoor. Ze gaven ons nog lang het nakijken. Wat een belevenis, zo lang en zo dichtbij, met hond en al, dat we deze prachtige dieren hebben kunnen bewonderen. De groep verdween op een gegeven moment uit ons zicht in het Rustgebied. We vervolgden onze wandeling en gingen richting Snake Alley, door ons zo genoemd omdat we daar een aantal jaren terug, een Adder zonnebadend aantroffen (Filmpje). De naam hebben we ter plekke toen verzonnen, maar vandaag kwam ik erachter dat de weg echt bestaat.Snake Alley is een straat in Burlington, in de Amerikaanse staat Iowa, en het is de meest kronkeligste weg, van de wereld (Filmpje). We zagen geen Adder, maar even later stak wel een grote roedel edelherten over, bestaande uit allemaal Hinden (vrouwtjes) en onvolwassen dieren.(Filmpje)We telden zeker 35 dieren, maar door het hoge Pijpestrootjesgras, hadden we niet echt goed zicht op de dieren, maar wat een prachtig moment. Maar de morgen had nog meer voor ons in petto, want op weg richting (onze) uitgang van het Deelerwoud, zagen we een tweetal Zwarte spechten en een paar Damherten, met een wel heel erg klein jong, die als een Gazelle aan het springen was.(4 poten van de grond). Deze momenten kun je volgens mij alleen maar in het Deelerwoud meemaken.van Natuurmonumenten. Natuurmonumenten heeft in 2001 besloten om te stoppen met de jacht op Edel en Damherten in het Deelerwoud.. De dieren lijken wat minder schuw, en laten zich daar overdag toch meer zien.. Ook de jacht op de Wilde zwijnen is daar vorig jaar gestopt.(als ik het goed heb). Wilde zwijnen hebben we nog maar 1 x daar gezien, en dat ging om 2 jonge dieren, nog helemaal in hun streepjes pyjama, en waarvan de moeder in geen velden of wegen te bekennen was.(Filmpje).Hopelijk gaan we Wilde zwijnen ook wat vaker zien, want dat ze zijn er zijn, in het gebied, dat is een ding wat wel zeker.is (sporen). Thuis gekomen was het opnieuw genieten met het bekijken van de foto’;s, want 1 foto van het jonge Edelhert vond ik zelf toch wel heel mooi gelukt, en voorlopig blijft deze foto de header van deze website.

Meer foto's van deze dag zijn via de link op mijn andere website te vinden   https://anneliesnatuurlijk.nl/het-deelerwoud-2/