Meestal kwamen ze naar mij toe, nieuwschierig als ze waren naar Ulli de hond. Altijd even een kroel door de manen van de pony, en een aai over de zachte neus van het grote paard, die vervolgens even zacht briesde, waarvan Ulli bijna iedere keer weer schrok. Ulli wilde eigenlijk wel graag spelen met de pony, maar aan de andere kant ook weer niet. Na een poosje ging de pony er dan altijd weer als eerste vandoor, en het paard sjokte weer achter de pony aan.
Afgelopen maandag rond een uur of vier 's middags, zag ik van uit de verte al, dat er iets goed mis was. Het grote paard lag languit in het weiland. De eigenaar en de dierenarts kwamen op mij aflopen. Het paard bleek een slag in de darmen te hebben, de hele morgen waren ze al bezig geweest om het dier proberen te redden, maar in de loop van de middag verslechterde de toestand behoorlijk van het paard. Er was nog maar 1 optie, en dat was euthanasie.
Het paard was snel buiten bewustzijn, maar het hart hield het lang vol. De pony was de hele tijd onrustig, en liep maar heen en weer tussen het paard en mij. Op het moment dat het paard de laatste adem uitblies,liep de pony nog 1 keer naar het paard toe, en vervolgens liep liep ze naar de etensbak waar vers hooi in was gedaan.
We stonden daarna nog een even na te praten, 18 jaar was het paard geworden, en vanaf 2001 hadden ze samen in het weiland gestaan Ebony & Ivory het grote paard.en de kleine pony. Ebony en Ivory, genoemd na een liedje van Paul McCartney en Stevie Wonder uit de jaren 80. Maandag hoorde ik voor het eerst de namen, voor mij waren het tot dan toe de Grote en de Kleine. Het grote paard stond al een tijd op rust, omdat de gewrichten artrose vertoonden. Regelmatig was het paard daar ook voor behandeld. De eigenaar vertelde dat het 1 van de liefste paarden was geweest die ze ooit hadden gehad terwijl hij een afdekzeil over het paard legde.
Ik kon hem alleen nog maar veel sterkte wensen.
De volgende morgen was de eigenaar weer bij het dode paard, Samen met iemand uit de buurt, had hij het paard met behulp van een tractor voorzichtig richting het hek verplaast. De eigenaar woonde in een dorpje verderop., In het huis naast het weiland woonde een oom, die de 2 een beetje in de gaten hield, maar ieder dag werden de 2 dieren door hun eigenaar verzorgd.. De pony had hij de avond daarvoor opgehaald, en naar het kleine weilandje bij zijn huis gebracht, het dier bleef maar onophoudelijk hinneken.
De eigenaar bleef maar aan het vertellen over het grote paard, dat nog het meest leek op een mini Shire het grootste paarderas ter wereld, afkomstig uit Engeland, en met een schofthoogte van gemiddeld 1,80 meter. Alle kenmerken waren er, zelfs de ramsneus, maar alleen de schofthoogte was lager. Eigenlijk was het paard een beetje groot uitgevallen Tinker, een paarderas ook afkomstig uit Ierland/Engeland, met een schofthoogte van 1,50 meter.
Hij vertelde over de vriendschap tussen een geit en een Shire, en bedacht ter plekke dat dit misschien wel de oplossing was voor de nu eenzame pony. Hij zat behoorlijk over de pony in, die na al die jaren samen met het grote paard te hebben opgetrokken nu ineens helemaal alleen was. Ik kan alleen maar hopen met hem, dat de pony over het verlies heen komt.
Even later kwam er een wagen van de Rendac die het dode paard zou ophalen, want daar was het wachten op.
Het weiland ligt er nu verlaten bij, met alleen de afdrukken van grote en kleine paardenhoeven op de nu bevroren grond.
 |
| Afscheid |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten