Na een half jaar ging 1 van de 2 onverwachts dood, en we gingen op zoek naar een nieuwe partner voor Jip of Janneke, want we wisten niet wie er dood was gegaan.
Toen beiden nog leefden kon je duidelijk zien en horen wie de man was, maar nu zat de achterblijver wat ineengedoken op zijn of haar stok, en liet zich niet horen.
Uiteindelijk vonden we een nieuwe partner, want we gingen er eigenlijk een beetje vanuit dat Jip was dood gegaan.
 |
| Jip |
Want maandag 4 aug heeft Jip helaas net niet gehaald, op de Nationale rouwdag op 23 juli ging Jip ineens dood.
En dat deed toch een beetje pijn.
En dan dat andere pijnlijke moment, want het was weer eens zover, mijn zoveelste ontmoeting met de kaakchirurg.
Inmiddels de vierde kaakchirurg in het zelfde ziekenhuis.
Deze kaakchirurg was nieuw in de maatschap, en wederom een ontzettend aardige man.
Eigenlijk wil ik kunnen mopperen op een kaakchirurg, maar ja dat doe je niet zo gauw op een vriendelijk iemand.
Alles verliep gelukkig redelijk goed, alleen kreeg ik hechtingen voor 3 weken mee, inplaats van de gebruikelijke 1 week.
En die hechtingen hebben mij tot aan gisteren behoorlijk in de weg gezeten oftewel ze waren pijnlijk. Gisteren aan het einde van de dag kon ik gelukkig de ergste boosdoener met een schaartje doorknippen, dat gaf in ieder geval verlichting.
En dan onze oudste kleinzoon (tweeling)van bijna 2.
Ze waren van de week weer een dagje bij ons, en zoals dat dan gaat tussen de middag gaan de heren een dutje doen.
Ieder in hun eigen campingbedje, moe maar slapen ho maar. Ze hadden beiden de grootste lol, en waren luid en duidelijk te horen. Tot opeens het lawaai. Nog nooit zo snel boven geweest, en manlief erachteraan. De oudste lag naast zijn bedje, en de jongste stond in het bedje van de oudste, beide nog met hun zomerslaapzak aan.
Gelukkig viel het allemaal mee, en was er meer schrik dan wat anders, maar toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten