Ook dit gaat voorbij !

Ook dit gaat voorbij !
Maar helaas het gaat nooit voorbij, daar ben ik inmiddels wel achter gekomen.
Tanden !
Het leuke van tanden krijgen was dat met het wisselen van je melktanden naar de blijvende tanden, je als kind voor je melktandje (dat je met veel moeite had los gekregen uit je kaak), een dubbeltje van de tandenmuis kreeg.
Bij andere kinderen kwam er meestal een tandenfee langs.
Je hoefde de tand bij ons thuis ‘s avonds alleen maar in de vensterbank te leggen, en dan lag er de volgende dag een dubbeltje voor in de plaats.
Hoe de melktanden er ooit gekomen zijn….geen idee,daar kan ik mij helemaal niets meer van herinneren.
Wat ik nog ik mij nog wel goed kan herinneren was het doorkomen van de verstandskiezen, die er een paar jaar later weer uitgehaald werden, omdat ze scheef lagen in de kaak.
En dan de tandarts(en).
In welke klas van de lagere school het ooit begonnen is….. geen idee.
Maar opeens kwam er een blauw/witte bus op het schoolplein rijden, en die parkeerde voor de school.

Schooltandartsbus

Een poosje later kwam er een mevr. de klas inlopen, die fluisterde de juf wat in, en vervolgens werden op alfabetische volgorde 3 namen genoemd, en die moesten met de mevr. mee naar de bus.
R….tje B.,J..tje B. en Anneliesje D. moesten met haar mee. We werden naar de bus gebracht, en moesten er naar binnen toe.
Een man in witte kleding met een ziekenfondsbrilletje en een kaal hoofd gaf aan dat R….tje B. in de stoel moest gaan zitten, en zijn mond moest open doen.
Vervlgens werd er gezegd dat hij beter moest poetsen, want hij had een gaatje.
Hoe het allemaal verder liep weet ik niet meer, maar volgens de man had ik ook gaatjes in mijn kiezen.
In ieder geval moest R….tje B.op een gegeven moment terug komen om dat gaatje te vullen.
En dat werd vanaf dat moment een telkens terugkerend drama, want hij werd al schreeuwend die bus ingesleurd, en als hij dan in die stoel zat ging hij er weer net zo hard vandoor.
Op een gegeven moment moesten zijn ouders er zelfs aan te pas komen, om hem in die bus te praten.
Ik was bang voor die man die zich de schooltandarts noemde, omdat hij mijn schoolvriendje zo verschrikkelijk behandelde.
Omdat het met R….tje B. uiteindelijk toch niet lukte, waren J..tje B. en ik aan de beurt.
Open open open, kreeg ik te horen, en vervolgens werd er aan mijn kin gerukt.
Na afloop kreeg ik een klein boekje.”Snoep verstandig,eet een appel” was de titel, en ik kreeg een tandenborstel.

Die schooltandarts heeft geen goede herinneringen achter gelaten. Het laatste schooljaar, kwam er een vrouwelijke tandarts voor hem in de plaats, en die was gelukkig een stuk vriendelijker.
Na de lagere school moest je naar de eigen tandarts, en dat moest ieder half jaar gebeuren anders was je niet meer voor het ziekenfonds verzekerd, voor wat de tandartskosten betrof.
En zo kwam ik bij een tandarts terecht die de toepasselijke naam Troost had.
Een grote man in mijn beleving, die ieder keer vertelde dat hij mijn moeder nog kende van vroeger.
Op zijn manier was hij best wel aardig, maar ik ging er altijd met lood in de schoenen naar toe, omdat er bijna altijd wel iets aan de hand was met mijn tanden.
In mijn schoolagenda stond dan ook altijd vermeld dat ik naar de Bekkenbeul moest, met een afbeelding van een doodskop erbij getekend.

Een afspraak kon je toen nog niet maken, je ging gewoon naar het spreekuur voor een halfjaarlijkse controle.
Soms zat je uren met lotgenoten in de wachtkamer te wachten, de 1 nog zenuwachtiger dan de andere.
Ik probeerde mij altijd zoveel mogelijk te focussen op een geborduurd bordje wat boven de deur in de wachtkamer hing, met de tekst “Ook dit gaat voorbij”.
Na het overlijden van de beste man, kwam er voor hem een nieuwe tandarts in de plaats die echt een verademing was.
Inmiddels ben ik al ruim de 50 gepasseerd, en heb ik al heel wat uren bij verschillende tandartsen en kaakchirurgen in de stoel doorgebracht.
Het is drama en ellende, dat gebit van mij, en valpartijen en medicijngebruik dragen daar ook nog eens hun steentje aan bij.
Vandaag gelukkig de tandarts weer achter de rug, (ook al is ze heel aardig) maar de kaakchirurg heb ik alweer in het verschiet.
Gelukkig kan ik ondanks alles nog steeds lachen, en probeer ik mij vast te houden aan de tekst die bij de tandarts uit mijn tienerjaren in de wachtkamer hing……….