Toen we dichterbij de plek kwamen, zag ik een pulletje van een Kievit op de weg liggen, en op het zelfde moment dreigde die overreden te worden door 2 mannen op een racefiets.
Met veel gebaren kon ik nog net voorkomen dat dit ook inderdaad zou gebeuren. Ook toen beide mannen tot stilstand waren gekomen, zagen ze het pulletje nog niet.
Gelukkig leefde het diertje nog, ook al hield hij zich voor dood.
Ach zei 1 van de mannen met een Amsterdams accent zulke dingen gebeuren nu 1 maal dat is de natuur. Hij had echt zo iets van die vrouw is niet helemaal wijs.
En misschien heeft de man wel gelijk, en ben ik niet helemaal wijs, maar dat interesseert mij op zo’n moment helemaal niets.
Manlief was ondertussen de auto velig aan de kant aan het parkeren, en ik besloot om het pulletje een eindje verder op een akker neer te zetten, omdat op het land ernaast een boer bezig was.
De 2 mannen vervolgden hun weg weer, en boven mijn hoofd waren 2 Kieviten behoorlijk aan het panieken. Het pulletje zette ik op een gegeven moment op een klein kaal stukje akker. Naast het pulletje stak ik een Groot Hoefblad in de grond, zodat ik de plek zou terug vinden.
Binnen een paar minuten ging 1 van de Kieviten een eindje verder op de akker zitten, en 5 minuten later toen ik ging kijken op de plek van het pulletje was deze al richting de oudervogel gerend.
Missie geslaagd, tenminste dat dacht ik, want 1 van de oudervogels bleef maar aan het panieken. Bijna bij de weg aangekomen hoorde ik opeens gepiep uit een bijna droog gevallen vrij diepe steile greppel komen. De greppel lag tussen de akker en de weg in.
Er zat niets anders op dan de schoenen uit te doen, en op blote voeten de greppel in.
Gelukkig reageerde de kleintjes op het geroep van de ouders, want ze waren maar heel moeilijk te ontdekken in die greppel met hun schutkleuren. Gelukkig stond er niet al te veel water meer in, en 3 pulletjes had ik al vrij snel te pakken. Manlief nam de diertjes van mij over, zodat ik de kant weer op kon klimmen.
Net als het andere pulletje liet ik deze 3 ook weer achter op de akker op dezelfde plek als de eerste.
Terug gekomen bij de weg gaf manlief aan dat er nog 1 in de greppel aan het piepen was.
Deze zette het echter steeds op een lopen als ik bijna op de plek was. De andere 3 drukten zich plat op de bodem op hun schutkleur vertrouwend, maar deze dacht dat hij het jong van een Renkievit was.
Maar uiteindelijk kreeg ik ook deze te pakken, en werd ook deze op de bewuste plek los gelaten. Nog maar nauwelijks op de plek, rende hij of zij al al piepend naar de oudervogel die aan het roepen was.
En toen was alles opeens weer rustig, de oudervogels bevonden zich beiden op de grond, en er waren geen pullen meer die aan het piepen waren. De Kieviten hadden beter aan de overkant hun eieren kunnen uitbroeden, want daar is een prachtig natuurgebied aan het ontstaan, het Soerense Broek van Natuurmonumenten, want daar hebben ze tenminste geen last van die grote landbouw werktuigen. Hopelijk gaan ze volgend jaar meer aan de overkant zitten.
Met vieze voeten, een aantal schrammen, brandnetelblaren,1 foto van de eerste pul en een heel goed gevoel rijker, ging het weer richting huis.
 |
| Kievit – Vanellus vanellus |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten