Dit was een maand naar het overlijden van mijn schoonmoeder.
Mijn schoonmoeder die voor mij als een moeder was.
29 januari van dit jaar hebben wij de (schoon)kinderen haar as verstrooid, op de plek waar ook de as van mijn schoonvader is verstrooid.
De draad weer oppakken, makkelijker gezegd dan gedaan.
Steeds als we het gevoel hadden, dat we de zaken weer een beetje op een rijtje hadden, gebeurde er wel weer iets.
En zo ook het toch nog onverwachts overlijden van mijn moeder die in een verpleeghuis verbleef.
De laatste weken ging wel steeds slechter met haar gezondheid, dit was zeker zorgelijk, Maar opeens ging ze wel heel snel achteruit.
De band was nooit warm tussen ons, ook nooit geweest.
Als kind was ik zelfs bang voor haar.
Het is aan mijn vader te danken, een hele lieve zachtaardige man, dat ik tot het laatst toe mijn moeder ben blijven opzoeken, ook toen hij al lang niet meer leefde.
En nu was haar overlijden ineens een feit, en kon het gebeuren dat ze door de zelfde mevrouw van een uitvaart vervoersbedrijf, werd opgehaald, als mijn schoonmoeder.
En dat kwam bij manlief en mijzelf toch even hard aan.
Vorige week donderdag was de crematie.
Geen tranen deze keer, zoals bij mijn schoonmoeder, maar wel verdriet.
Verdriet over wat er nooit was.
Gisteren kwamen wij, de kinderen weer bijeen.
Op zoek naar het bedankkaartje dat we verstuurd hadden na de crematie van mijn vader, kwam ik mijn geboorte kaartje weer tegen.
Dat geboortekaartje was ik al lang weer vergeten.
Een heel klein kaartje, dat was toen gebruikelijk.
Niets mis mee, totdat je het openvouwt
Mijn tweede voornaam had mijn vader verkeerd gespeld, bij de aangifte van mijn geboorte.
Ik had namelijk naar haar moeder vernoemd moeten worden.
De Z van Elizabeth had een S moeten zijn.
Op het geboortekaartje Elisabeth, en in hun trouwboekje Elizabeth
En dat verweet ze mijn vader later nog regelmatig.
Maar wat gelijk opviel bij het openslaan van het kaartje was, dat ze in de tekst het woord dochtertje had door gekrast.
Wij de 5 kinderen hebben allemaal een verschillende moeder mee gemaakt, zo lijkt het wel.
Daardoor heb ik mij ook heel lang alleen gevoeld, omdat ik heel lang het idee had dat het aan mij lag.
Onze hond Corrie heeft heel wat verhalen van mij moeten aanhoren.
En als de baby’s op schilderijtjes van Bessie Pease die boven mij bed hingen hadden kunnen horen, dan hadden ze een heleboel te vertellen gehad.
Maar gisteren was daar opeens dat gebaar van mijn 1 jaar jongere broer, die zich verontschuldigde, dat hij als kind het vroeger nooit voor mij had durven opnemen, omdat hij bang was anders ook klappen te krijgen.
En dan is gedeelde smart ineens halve smart.
Ik heb altijd gezegd dat ik nog een keer een boek zou gaan schrijven over mijn jeugd maar ik ben bang dat dat fysiek niet gaat lukken.
Ik ben ook niet in de veronderstelling dat anderen daar op zitten te wachten, maar het is meer voor mezelf , gewoon de dingen van mij afschrijven.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik een gedicht geschreven Cirkels, en daar wilde ik het voorlopig maar even bij laten
Bessie Pease Gutmann
Bessie Pease Gutmann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten