Wat is rouw nu eigenlijk.
Als je iemand verliest die erg belangrijk voor je is, dan verandert voor je gevoel alles in je leven. De wereld ziet er opeens anders uit, niets lijkt meer hetzelfde.
Alles lijkt anders te worden.
Wat eerst belangrijk leek te zijn, lijkt ineens niet meer belangrijk.
Je lijkt op een totaal andere golflengte te zitten, dan de mensen om je heen, voor wie het leven onveranderd alledaags is.
Dit is op zich best schokkend,.
Terwijl de wereld voor je gevoel stil stond, blijkt toch alles om je heen door te zijn gegaan.
De psychiater Elisabeth Kübler-Ross heeft vijf fasen omschreven die de meeste mensen geheel of gedeeltelijk doorlopen, en soms in een andere volgorde.
Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier.
De vijf fasen van rouwverwerking zijn.
* Ontkenning
* Protest of boosheid
* Onderhandelen of vechten
* Depressie
* Aanvaarding
Ik heb geen idee in welke fase we nu zitten, maar de buitenwereld gaat er na een paar weken al vanuit dat we in de fase van de aanvaarding zitten.
Het maakt al niet meer uit of je nog steeds geconfronteerd wordt met de dingen omtrend de dood van de laatste nog levende ouder.
Het maakt niet uit, dat je binnen 24 uur de kamer van het Hospice hebt moeten leegruimen na het overlijden.
Het maakt al niet meer uit dat een woning, in het geval van mijn schoonmoeder een huurwoning binnen 2 maanden na het overlijden, leeg, schoon, spijker en gaten vrij opgeleverd moet worden.
Het maakt niet uit dat we tijdens het opruimen van de spullen van mijn schoonouders allerlei dingen tegenkomen, die de waterlanders weer doen stromen, of je een brok in de keel bezorgen.
Het maakt niet uit, dat je alle administratieve dingen zoals bankzaken, verzekeringen abonnementen moet afhandelen en stopzetten.
Het maakt niet uit dat we nog moeten beslissen over de asverstrooing.
Oo wat erg, dat je (schoon) moeder is overleden, maar hoe oud was ze dan, als ik vragen mag ?
Ooo boven de 80 wat wil je dan ook, dat is toch een mooie leeftijd !
Dit is maar al te vaak wat wij te horen krijgen.
Het lijkt er op dat mensen op die manier het verdriet over het overlijden proberen af te zwakken.
Zo is het ook gegaan met mijn vader en schoonvader.
Begrijp mij niet verkeerd !
We hebben over alles tot nu toe een goed gevoel overgehouden. De mensen van de Hospice De Spreng in Beekbergen, de begeleiding van de uitvaartverzorgster (Lian Brandsma), de prachtige bloemen voor op de kist (Ineke Rijksen), de spreekster Humanistischverbond.tijdens de crematieplechtigheid, de plechtigheid op zich, en natuurlijk al die mensen, die de moeite namen om te komen,om afscheid te nemen van mijn schoonmoeder, of die een kaartje hebben gestuurd.
Het gaat allemaal precies zoals mijn schoonmoeder het denk ik graag gewild zou hebben.
Maar waarom wordt er een aantal dagen na het overlijden van hun oma, alweer van mijn kinderen verwacht, dat ze de opdrachten van hun opleiding op tijd inleveren.
Waarom wordt er van je verwacht dat je 2 weken na de crematie van je moeder, je de draad weer helemaal kunt oppakken, alsof er niets gebeurd is.
Vroeger liep iedereen 6 weken lang in zwarte kleding , en daarna was er een jaar lang lichte rouw, en in dat jaar stond het sociale leven.op een laag pitje.
Zoals het vroeger was lijkt mij ook niet alles, maar zoals het nu gaat……………
Mogen wij en anderen, alsjeblieft nog een beetje de ruimte en de tijd krijgen om te treuren over ons verlies?
Leven en dood zijn met elkaar verbonden, ik weet het maar al te goed, de natuur is daar een goed voorbeeld van.
Ik huil al lang niet meer bij het vinden van een dood dier, zoals ik vroeger als kind wel deed maar dat betekend niet dat de dood van een dier mij onverschillig laat.
Ondertussen hebben wij ook al (te) vaak afscheid moeten nemen van mensen die ons zeer na stonden, zowel jong als oud.
Geloof mij leeftijd zegt helemaal niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten