De eerste prikjes

Gisteren was het zover De tweeling moest naar het consultatiebureau voor hun eerste prik En oma mocht mee. En zo kon het gebeuren dat mijn dochter en ik gistermorgen met de tweeling naar het consultatiebureau in de buurt vertrokken. Daar aangekomen bleek het behoorlijk druk te zijn , dus er moest even gewacht worden. Na een minuut of 5 was het dan zover . De beide heren werden 1 voor 1 gewogen

en gemeten., en vervolgens was het weer even wachten. Andere moeders hadden de gang met hun baby naar de spreekkamer al gemaakt, en hadden toch wel enigzins medelijden met de tweeling , die zich op dat moment nog nergens van bewust was. Toch nog weer onverwachts snel was de tweeling aan de beurt, en die lieten alle lovende praatjes in alle gelatenheid over zich heen komen. Toen de 2 moesten laten zien of ze zich konden opdrukken, had de jongste en de grootste zo iets van bekijk het maar , ik lig hier goed , daar heb ik helemaal geen zin in. Maar de oudste en de kleinste van de twee gaf een regelrechte show weg , en toonde zich een echte krachtpatser.

Gelukkig, alleen maar goede berichten, wat wil een mens nog meer Nog wel steeds verschil in lengte en gewicht tussen beide broers , maar ondanks dat gaat de groei gelijk op, en volgen ze beide keurig de groeilijnen. En toen was het moment gekomen voor ,,de prikken,, en dat vonden de mannen helemaal niet leuk. Gelukkig was de klus in een mum van tijd geklaard , en beide heren mochten voorzien van een oranje pleister op beide benen de spreekkamer weer verlaten. En gelukkig stond er een fles voeding als troost voor hun klaar, het leed was daardoor alweer snel verdwenen. Wonder boven wonder hebben ze er al met al weinig last van ondervonden

Weer mist

Zal heel Nederland in de mist liggen vraag ik mij af. Ik meen mij te herinneren dat er iets anders was voorspeld. Het is anders dan gisteren, veel grauwer, ditmaal geen glinsterende druppeltjes. Maar opeens krijgt de zon heel even de kans om achter die mist vandaan te komen . Heel even maar, want nog geen minuut later is de lichtgevende bol weer verdwenen achter de grauwe sluiers. Maar het leverde wel een fascinerend schouwspel op. Een tijdje later wint de zon het van de mist, en op het moment van thuis komen, ziet de wereld er al weer heel anders uit.

Mist

Eerbeek lag vanmorgen in de mist . Balen natuurlijk , want dan is het moeilijk fotograferen. Tijdens de wandeling hoor ik verschillende malen Kolganzen overkomen. Omdat ik hun geluid ken weet ik dat het om Kollen gaat , maar ik zie ze niet. Een eindje verder hoor ik het geluid van Staartmeesjes. Helaas alleen maar schimmen waarneembaar .

Even verderop komt heel aarzelend een Roodborstje op gang , maar dat is van korte duur, want even daarna wordt er uit volle borst gezongen. Op verschillende lantaarnpalen zitten Jeneverbesspanners een soort nachtvlinder. Maar ja de mist gooit nog steeds roet in het eten , een mooie foto maken zit er nog steeds niet in. Maar dan opeens ontstaat er recht voor mij een prachtig schouwspel van licht en kleuren. een foto zeker waard

De oude boom

De oude boom Vandaag maar weer eens even een rondje met de Ulli de hond langs de oude boom gemaakt. Zolang ik in Eerbeek woon , en zeker tientallen jaren daarvoor staat deze boom er al. Het betreft een prachtige kastanje boom, die al het nodige heeft meegemaakt. Stormen , droogte, en zelfs voor een paar jaar terug een overstroming. Deze boom heeft zelfs de tweede wereld oorlog overleefd. Het is wat dat betreft maar goed dat bomen niet kunnen praten. Of misschien is het jammer dat ze niet kunnen praten, want wat zou deze boom dan veel kunnen vertellen. Deze boom heeft heel wat kinderen zien opgroeien tot volwassenen. Onder deze boom kon je heerlijk spelen, en je kon je er zelfs als je niet al te groot was in verstoppen. Onder het dichte bladerdek kon je een tijdlang schuilen als het regende , maar ook bood de boom je schaduw bij felle zon. Soms werd er zelfs afgesproken onder de boom. In de herfst altijd volop kastanjes jammer genoeg niet eetbaar , maar wel leuk voor de herfststukjes’, en natuurlijk ook om figuurtjes van te maken. De oude boom jaar in en uit bescherming biedend aan allerlei vogels, je kunt je haast niet voorstellen dat dat niet voor altijd is. Die oude boom is er gewoon, en bijna iedereen in Eerbeek, of die regelmatig in Eerbeek komt, kent die boom dan ook . Veel mensen die ik ken hebben bij die boom bijzondere herinneringen. De oude boom hoe lang zal ze er nog staan, vraag ik mij af . Zo op het eerste gezicht lijkt de boom nog prima in order, maar schijn bedriegt Van binnen is de boom bijna hol, de eerste de beste najaarsstorm kan zo maar het einde betekenen voor de boom. Ik weet dat aan al het leven vroeg of laat een eind komt, maar ik kan het mij nog niet voorstellen dat deze boom er op een gegeven moment niet meer staat. Ik had nog zo graag mijn kleinkinderen deze boom willen laten zien, maar ik ben bang dat hun dat niet meer is gegund. Als ze later wat groter zijn , zal ik hun zeker vertellen over die prachtige boom die altijd in mijn herinnering zal blijven. Maar voorlopig hoop ik misschien tegen beter weten in , dat de boom nog een tijdje mee gaat.

Herfst geuren en kleuren

Geen beter middel om je hoofd even helemaal leeg te maken, dan een wandeling door bos en hei in deze tijd van het jaar. Het licht is zo mooi, en de geur is zo ….herfstig, een hele speciale geur. De heide zo goed als helemaal uitgebloeid, af en toe valt er nog een paars plekje te ontdekken, die dan vervolgens ook gelijk in het bezit wordt genomen door een wat afgevlogen Dagpauwoog . De meeste dagvlinders lijken trouwens te zijn weggevlogen of fladderen nog een beetje op hun laatste krachten., rond een heidestruikje dat nog bloeit. Overal zijn er paddenstoelen zichtbaar in alle kleuren en maten. Toch stemt de Herfst mij soms ook wel wat droevig. Eerder die dag kwamen er al weer heel wat V formaties van Grauwe ganzen en Kolganzen over Eerbeek over, altijd weer een prachtig gezicht, waar zouden ze vandaan komen. Nederland Ganzenland, zo was het altijd, maar niet meer . Nog niet zo heel lang geleden is de gans vogelvrij verklaard, en mogen ze nu ook in de wintermaanden geschoten worden. Vrolijk wordt ik daar zeker niet van. Maar in de bossen is het rustig nog geen geweer geluiden tenminste…….. In de verte klinkt opeens een knal, een vrouwtjes Damhert met haar 2 jongen rennen van schrik het struikgewas in. Het lijkt erop dat er een oefening van het leger is Naar alle waarschijnlijkheid zitten ze nog een heel eind van ons af, maar word het geluid zover gedragen door de wind. Het Damhert met de jongen komt even later ook weer voorzichtig te voorschijn. In de verte horen we heel even een Edelhert burlen, die zich waarschijnlijk in het rustgebied ophoud. We verbazen er ons over dat het zo rustig is , we komen nauwelijks mensen tegen. Opeens gaat de mobiel van Geert, en dat brengt ons weer terug in de werkelijkheid . We lopen al pratend weer verder, even is de natuur om ons heen een soort van stilleven geworden , we horen en zien niet veel meer. Totdat we richting het bos ineens worden ingehaald door 2 tetterende dames. Een soort van koffie/theekransje op de hei. Vooral 1 van de beide dames ratelde aan 1 stuk door , en duidelijk voor ons verstaanbaar. In stilte hoop ik dat de dames de afslag nemen, want anders is alle kans om nog wild te zien verkeken. En dat geluk is ons gegund ze nemen de afslag. Terwijl we de gang er weer inzetten zien we ineens een vrij grote zwarte spin met enorme kaken onze kant opkomen, naar wat later bleek een mannetjes Mijnspin (Operophtera brumata ) te zijn te zijn .

Gewone Mijnspin - Atypus affinis ♂️

Het was maar goed dat onze jongste dochter er op dat moment niet bij was. Even later een giga grote behaarde rups van de Veelvraat (Macrothylacia rubi), die de vaart er goed in had.

Veelvraat -Macrothylacia rubi

Als we een eindje over het pad het bos inlopen worden we opeens aangestaard door 4 paar ogen. Het lijkt of er een soort van herkenning is bij de Damherten(want dat waren het)want nadat ze even de zaak in ogenschouw namen gingen ze gewoon weer hun gang. Voor Ulli onze kruising Cairnterrier werd dit toch iets teveel van het goede.De jachthond werd opeens in hem wakker en dan is niets zo frustrerend als een riem , want hij begon opeens behoorlijk te joelen, en daarop besloten de herten toch in alle rust maar een eindje verder te gaan..Na een stuk je gelopen te hebben, zien we ineens in de verte een paar hindes staan met al wat oudere jongen. 1 van de Edelherten heeft ons al snel in de gaten, en begint wat nerveus met 1 van haar voorpoten te stampen. Vervolgens loopt het hele clubje verderop de begroeing in. Op het moment dat we de wandeling willen gaan vervolgen , komt hij ineens te voorschijn de koning van het bos . Een prachtig mannetjeshert in de bloei van zijn leven. Heel even blijft hij op de open plek staan , en spant al zijn spieren aan, vervolgens loopt hij heel rustig, ook de begroeing verderop in. Voor ons was dit dan ook echt een moment waar je alleen maar op durft te hopen. Herfst, met al zijn geuren en kleuren Soms zo prachtig en rustgevend, soms ook zo onstuimig en grillig als het leven.

Edelhert – Cervus elaphus

Het Noorden

Het Noorden Gisteren zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar het Noorden geweest, waar de Roots van Geert mijn Eega liggen. Zijn vader, mijn schoonvader, was namelijk in de gemeente Odoorn geboren. We kregen een uitnodiging van onze dochter en haar man om richting richting Emmen te komen, want hun verbleven daar met de tweeling in een vakantiehuisje voor een aantal dagen. We besloten om de toeristische route te nemen. Wonder boven wonder hadden we mooi weer. Maar voorbij Deventer in de buurt toch even een domper, want langs de weg meen ik in het voorbijgaan in een flits een marterachtige te zien liggen. Ik besloot toch om even te gaan kijken . Mijn vermoeden dat het om een Bunzing ging, bleek dan ook juist te zijn. Waarschijnlijk lag het dier er al even , want de geur van ontbinden was al duidelijk waarneembaar. Jammer je krijgt deze dieren maar zo zelden levend te zien. Maar goed we gingen weer verder , op naar de kinderen en kleinkinderen richting Emmen via een prachtige route. Rond de middag waren we op de plaats van bestemming bij onze dochter en haar man en de tweeling. Na een een aantal heerlijke uurtjes bij hun te hebben doorgebracht gingen we weer op pad richting Valthermond

de geboorte plaats van mijn schoonvader. Voor 30 jaar terug een lange kale weg met aan 1 kant van de weg de huisjes voor het gewone volk, en aan de andere kant de grote boerderijen van de Scholtenboeren.

Tot mijn grote verbazing was de weg nog steeds zo lang, maar wel totaal anders. Het was een groene oase geworden met aan de ene kant van de weg weer volop water, zoals het heel vroeger ooit was geweest, voordat alles werd dichtgegooid.

Oase is voor mij gevoel wel de juiste naam, want als je over het water tussen de bomen doorkeek dan zag je een enorme uitgestrekte vlakte, niets meer en niets minder

We besloten om naar de plekken te gaan waar de woningen stonden van mijn mans Opoe en Opa. De senioren woning van Opoe en Opa bleek er ook nog steeds te zijn, evenals de woning daarvoor.. Na een foto te hebben gemaakt van beide woningen , moesten er natuurlijk ook nog Hardbroden gescoord worden. Maar dat viel helaas niet mee, en uiteindelijk is het ook niet gelukt, zelfs niet bij de supermarkt met de gelijkende naam. (geen familie trouwens) Die hardbroden dat is voor mijn eega toch een beetje jeugdsentiment. Officieel heet dat brood …. Oost Groninger Hard brood. Een Tarwebroodje van opgerold deeg, rond, doorsnede 10 cm, 2-3 cm hoog, lichtbruine bovenkant en witte zijkant, zacht-taaie structuur, licht-zoete smaak. In het verleden werd Groninger hardbrood gegeten door de mensen die meerdere dagen achtereen in het veen verbleven om turf te steken. Door het deeg met weinig water te bereiden, was het broodje langer houdbaar. De aanduiding stoet-hardbrood geeft aan dat het ging om een bijzondere broodsoort, bereid met tarwemeel. In het noorden van Groningen werd tarwe verbouwd. Toen na de Tweede Wereldoorlog andere brandstoffen de turf vervingen, verloor het hardbrood zijn functie, maar het is als streekspecialiteit van de Veenkoloniën – het gebied tussen Stadskanaal en Winschoten – blijven bestaan. In vissersplaatsen is het bekend onder de namen zeekaak en scheepsbeschuit. Bereiding De eerste rijs duurt vanwege de stijfheid van het deeg wel 8-10 uren, totdat het oppervlak er ruw uitziet. Dan wordt het deeg onder druk een aantal malen uitgerold en gevouwen. De laatste twee keer wordt er wat spijsolie tussen de lagen gedaan. Het deeg wordt tenslotte uitgerold tot een laag van 1 cm dik. Het oppervlak wordt ingeprikt met een stok met spijkers om het vormen van ′blaren′ tijdens het bakken te vermijden. Met een soort ponsmachine of met de hand worden ronde pillen uitgestoken en op de bakplaat gelegd. De tweede rijs duurt 75 minuten. De broodjes worden 8 minuten in een zeer hete oven (300-320 graden) gebakken. Gebruik: vroeger bij het werk in het veen, met of zonder beleg, tegenwoordig bij de broodmaaltijd als ′sandwich′. Zie ook dit filmpje over de bereiding van het Hard brood.