Stilstaan.

Het leven staat voor mijn gevoel een beetje stil, of is alles in een stroomversnelling terecht gekomen ?
Ik weet het niet.
Ik wil van alles doen, maar voor mijn  gevoel kom ik tot niets.
Toch is er veel gebeurd, en heb ik heel veel gedaan.
De herfst komt eraan, raar !
Gisteren was het nog meer dan 30 graden.
Voor het eerst sinds lange tijd is er weer regen gevallen, en het ziet er buiten somber uit vergeleken met gisteren.
De ruimte waar in ik mij begeef is echter gevuld met een warm licht.
Er is stilte, naast mij ligt een groot opengeslagen boek, waarin met prachtig handschrift allemaal namen geschreven staan.
Het zijn de namen van mensen die overleden zijn.
Het boek is behoorlijk dik , en er staan heel veel namen in.
Ik blader er heel voorzichtig in, en kom opeens tot het besef, dat binnenkort ook de naam van mijn schoonmoeder daar in zal staan.
Wegwezen, is het enige dat ik nog kan denken.
Als ik de trap afloop, zie ik dat de grote kaars in de hal uit is.
Gisteren brande die opeens.
De kaars bleek te zijn aangestoken, omdat er die dag een gast die in het huis verbleef, was overleden.
Vanuit de huiskamer hoor ik de stem van mijn schoonmoeder.
Ze verteld honderd uit over vroeger.
Ze wil nog zoveel dingen doorgeven aan haar kinderen
Maar de tijd is bezig haar in te halen.
Ze lacht maar haar ogen staan vermoeid.
Kopje koffie ? vraagt een gastvrouw aan mij,.
Ik ken haar nog niet dus ik stel me voor, en geef gelijktijdig aan dat
Ik ook zelf wel mijn koffie wel in kan doen.
Nee hoor geen sprake van, ga lekker zitten is het antwoord.
Even later wenst ze ons nog een fijne avond, en gaat ze richting huis.
Grote bewondering heb ik voor de gastvrouwen die ik de afgelopen week heb ontmoet.
Even later verschijnt de verpleegkundige die mijn schoonmoeder heeft ontvangen, nu alweer een week geleden.
Ze is er tot nu toe bijna iedere dag, ‘s morgens en ‘s avonds, meer op haar werkplek dan thuis.
Ook hier hebben de bezuinigingen toegeslagen.
Het is nog maar een week geleden dat Geert en ik de spulletjes van mijn schoonmoeder aan het inpakken waren.
Ze gaat naar de andere kant verteld ze aan haar huiskamergenoten in het verpleeghuis, waar ze een week is geweest, om na een valpartij en operatie te revalideren.
Helaas is er veel meer aan de hand, en lijkt ze na bijna een jaar het gevecht tegen een levensbedreigende ziekte te verliezen.
Een aantal van de huiskamergenoten schrikt daar behoorlijk van, en kunnen de tranen in hun ogen niet bedwingen.
Met de andere kant bedoelde mijn schoonmoeder het Hospice, en iedereen weet bijna wat dat betekend als je daar naar toe gaat.
De verwachting is dat je binnen 3 maanden komt te overlijden.
Het was haar weloverwogen keuze om naar de Hospice te gaan, en het lijkt een goede keuze.
Het geeft haar een gevoel van veiligheid en rust.
Als we afscheid van haar hebben genomen om naar huis te gaan, komen we weer langs de kaars in de hal.
Heel even vraag ik mij af wanneer de kaars weer zal branden, en of dat voor mijn schoonmoeder zal zijn.
Ik hoop dat dat nog ver weg is , eigenlijk wil ik er nog niet te lang bij stilstaan.
Morgen is er hopelijk weer een dag.

Hospice