2 paar voetjes

Vorig jaar deze tijd, waren we in afwachting van de geboorte van onze kleinkinderen.
Want dat het om een tweeling ging, dat wisten we al een tijdje.
Onze dochter had weken in het ziekenhuis gelegen, maar de laatste weken mocht ze thuis doorbrengen.
Met 1 van de laatste controles werd besloten dat het tijd was dat de kinderen geboren zouden worden.
Zo kon het gebeuren dat wij, manlief en ik, de volgende dag vol verwondering de kleine gerimpelde voetjes van onze jongste kleinzoon Koen aan het bewonderen waren.

Een kleinzoon met alles er op en aan, zoals dat zo mooi dan heet.
Een half uur later stond ik met prikkelende tranen in mijn ogen naar de voetjes van onze oudste kleinzoon Daan te kijken.
Helemaal ingespalkt om alle bedrading goed op de plaats te houden, en nog kleiner dan de voetjes van zijn broertje.

 Maar na een aantal spannende dagen mocht onze oudste kleinzoon de couveuse uit, en van de intensive care af, en lagen beide broertjes voor het eerst bij elkaar sinds de geboorte.
Nog een aantal dagen later mochten de broertjes met hun ouders naar huis.
De beide broertjes lagen vanaf het moment dat ze weer thuis waren weer bij elkaar .
Toen viel pas goed op dat Daan een stuk kleiner dan Koen was.
Maar dat ze weer samen waren deed hun goed, en vooral Daan begon al snel met een inhaal slag. Nog steeds net ietsje kleiner dan zijn broertje, en iets lichter, nog net met alles een fractie later,
Wij zien nog steeds de verschillen, maar de buitenwereld al lang niet meer.
Vandaag nog maar weer eens even het Blog gelezen van 25 augustus van vorige jaar, geschreven een aantal dagen na de geboorte van de jongens……..Blog ; oma worden, oma zijn. waarin ik schrijf, dat de zorgen op dat moment nog even de overhand hebben, maar dat we strakjes hand in hand lopen.
Inmiddels zijn beiden druk bezig met de wereld om hun heen aan het ontdekken, en lijkt het niet lang meer te duren, voordat de eerste stappen zelfstandig zonder steun worden gedaan.
Nu nog vinden ze het heerlijk om vastgehouden te worden met het lopen.
Het zal niet lang meer duren, dan lopen manlief en ik inderdaad hand in hand met onze kleinzoons.
Heel af en toe vraag ik mij nu wel eens af , hoe lang het nog zal duren, dat die 2 paar voetjes het op een rennen gaan zetten, en ik het nakijken heb, omdat ik ze niet meer bij kan houden.

 

 

Maar bovenal is het gevoel, dat wij zoveel  geluk hebben, dat wij het opgroeien van onze kleinzoons zo van dichtbij mogen meemaken.