(Miss) Kitty alias Kitjen

Net een telefoontje gehad van de assistente van de dierenarts.

In de loop van de middag wordt Kitty opgehaald door iemand van het dierencrematorium in de buurt van Varsseveld. ineens was het gisteravond zover, we moesten een beslissing nemen. Even voordat onze middelste dochter met haar vriend binnen kwamen,werd Kitty onrustig. Al enkele dagen moesten wij haar het eten en drinken voorzetten, en haar naar de kattenbak brengen. Maar nu maakte ze al wankelend zelf die gang. Bij de kattenbak aangekomen, begon ze te persen, maar er kwam niets meer uit haar darmen. Uitgeput viel ze neer, en bleef ze in haar eigen urine liggen in de kattenbak. Toch werd dochterlief nog even begroet met een mauwtje. Een half uurtje later de telefoon toch maar opgepakt,en tot mijn grote geruststelling nam onze eigen dierenarts op. Met lood in de schoenen, en een huilende dochter(gelukkig niet alleen maar samen met haar vriend) achterlatend gingen we richting dierenarts. We wisten dat dit einde verhaal betekende. Kitty liet zich nog even horen in de auto,en even later is ze op een hele rustige manier bij de dierenarts met haar kopje in mijn hand(zoals ze altijd kopjes gaf)ingeslapen. Kitty een kat die voor 14 jaar terug op een wel heel bijzondere manier in ons leven kwam. Onze middelste dochter toen ongeveer 9 jaar oud kwam op een middag met een verhit hoofd binnen, met het verhaal dat er een kat in de stuiken lag. Op aanwijzingen van haar zag ik even later een zeer vermagerde kat mij met grote angstige ogen aanstaren, maar ook met een blik van kom niet dichterbij. We besloten om wat brokjes in de struiken te leggen(we hadden nog een kat ook een aanloper,die dagen had rond gezworven bij de school van de kinderen,en die op een gegeven moment mee liep naar ons huis en daar vervolgens bleef). En inderdaad overwon de honger het van de angst, maar pas nadat we op afstand waren gaan staan. Daarna verdween ze . De volgende dag was ze er weer,en om een lang verhaal kort te maken hebben we haar uiteindelijk met brokjes, na 14 dagen steeds verder onze tuin kunnen in lokken. Een paar dagen daarna liep ze mee het huis in, om zich vervolgens 14 dagen lang op onze zolder te installeren,en een gat in de dag te slapen,voorzien van een kattenbak water en voer. Er was nog iets veranderd ze bleek ineens alle vertrouwen te hebben in ons, en er werden uitvoerig kopjes uitgedeeld. Ondertussen had er nog steeds niemand gereageerd,bij de politie en andere instanties. Schijnbaar was niemand een kat kwijt.Na 2 weken besloot ze dat het welletjes was, en wilde ze hoe dan ook naar buiten. 2 /3 weken leek ze van de aardbodem verdwenen. Maar vanuit het niets kwam ze op een goede dag weer aanzetten,om vervolgens nooit weer weg te gaan. Wel had ze een tijdje later voor ons nog een verrassing in Petto. Ze werd dikker en dikker en de wand van de buik vertoonde af en toe aparte bolling die bewoog. Op een middag was het zover in een doos gelegen kwam de bevalling op gang. De hele bevalling heb ik kunnen meemaken. Sterker nog geen moment mocht ik bij haar weglopen, want dan kwam ze achter mij aan. Al vrij snel werden er 2 katertjes geboren, die de namen Snorlex & Schumi kregen. Uren later kwam er opeens nog een katje meer dood dan levend te wereld. Het lukte ons uiteindelijk dan ook met veel moeite, dit katje op gang te krijgen, helaas ws bleek later door zuurstof gebrek, dat ze over 1 van haar pootjes niet echt goed de controle had. In tegenstelling tot haar geheel zwarte en geheel cyperse broers was deze dame met veel wit afgetekend, en had ze 4 witte sokjes dus Bill Clinton een Sox wij ook een Sox. Sox zouden we zelf aanhouden. Voor Snorlex hadden wij al een goed adres gevonden bij een dame op leeftijd, maar Schumi konden wij voor ons doen niet goed onder de pannen brengen, dus 2 maanden later woonden wij met 4 katten en onze toenmalige hond een Duitse Dog in huis . Niet lang daarna verongelukte onze eerste aanloop kat. Zodra het mogelijk was is de hele kattenfamilie onder het mes gegaan. Leuk om meegemaakt te hebben maar 1 nestje vonden we meer dan genoeg,en dat was al helemaal niet de bedoeling. Maar tot op de dag van gisteren woonden wij al die jaren samen met 3 katten en een hond. Al die tijd had Kitty de touwtjes in de poten. Ze hield er wat haar kinderen en de hond betrof een strak regime op na. Voor ons manlief mijzelf de 3 dochters, familie, vrienden en bekenden was ze super lief maar een echte schootkat is ze nooit geworden. Als er iets bijzonders moest gebeuren, het geven van druppeltjes om vlooien te voorkomen, of erger, zoals de gang naar de dierenarts dan veranderde ze in een tijger. Als je van huis wegging moest je oppassen,anders liep ze helemaal met je mee. De slaapkamerdeuren mochten niet dicht, want anders had je de hele nacht een trommelende Kitty op de deur. Zomers moest de buitendeur open blijven, want de katten van ons deden nergens anders hun behoeften dan alleen maar binnen op de kattenbak. De laatste jaren stonden er in huis 4 kattenbakken, waarvan er ook nog eens 2, boven op de laag grit ook nog eens voorzien werden van een krant, die steeds door ons werd verschoond/vervangen. Kitty hield graag haar poten schoon. De kranten waren dan ook niet aan te slepen. De laatste maanden stond de kattenbak, die zij het meest gebruikte, in een plastic krat, zo konden wij voorkomen dat hetgeen over de rand ging, in het krat werd opgevangen. Ze werd een behoorlijke stramme dame, en kon daardoor niet altijd evengoed meer zittend plassen. De laatste tijd viel het ons op dat ze niet altijd even goed meer hoorde, en leek ze af en toe de weg kwijt te zijn. We wisten het al een tijdje dat het afscheid moment dichterbij kwam, maar toch kwam het nog weer plotseling. Heel bijzonder dat net voordat onze middelste dochter(die haar destijds gevonden had) binnenkwam zij ineens zo onrustig werd. 14 jaar is ze bij ons geweest mogelijk was ze al 18 jaar oud volgens de dierenarts. Schumi en Sox zullen voor het eerst zelfstandig na 13 jaar op eigen poten moeten staan, en wij gaan haar, dat weet ik nu al, verschrikkelijk missen. Het is goed geweest.