Vanmorgen buiten in de schaduw een heel epistel geschreven over schaduw hoppen. Helaas kom ik er nu achter dat het bewuste Klinkertje niet is opgeslagen. Balen. Schaduw hoppen ging over het feit dat na het tandartsgebeuren van de afgelopen maand ik nu met dit mooie weer, gehinderd wordt door zonne-uitslag . Het lijkt of ik in de brandnetels heb gelegen , en zo voelt het ook. Gelukkig zit de uitslag niet in mijn gezicht. Helaas helpen de koelzalfjes en zalfjes tegen zonneblaasjes niet of nauwelijks. Maar denk nu niet dat ik mij er van laat weerhouden, om te wandelen, ik pas de schaduwhop methode toe. Feit is dat als ik niet in beweging blijf alle spieren verstijven, en dat het een pijnlijke aangelegenheid wordt, en daar zit ik al helemaal niet op te wachten. Rust roest is in mijn geval op z’n plaats. Dus loop ik nu al een aantal morgens met Ulli de hond van schaduw naar schaduw, en dat valt in het geheel niet mee kan ik je vertellen. Waar zijn de rijen met bomen ? Ondanks dat ik zoveel mogelijk in de schaduw blijf lopen, ontkom ik er niet aan, dat de zon mij af en toe behoorlijk te pakken krijgt. Bij thuiskomst weet ik dan ook niet hoe snel ik de zalven er weer op kan smeren, ook al helpt het maar even .Helaas is het voor mij geen optie om de huid dan maar te bedekken. Op de 1 of andere manier hapert bij mij de warmte afvoer, en kan ik dan de warmte niet kwijt. Snappen doe ik het niet, vroeger nooit last van de zon gehad, ondanks dat ik een roodharige ben/was. Anders dan de meeste roodharige werd ik altijd wel bruin, niet dat ik uren lang in de zon kon gaan liggen, want dat was weer het andere uiterste. Maar goed het rode haar is al jaren voltooid verleden tijd, ik ben in een paar jaar tijd helemaal wit/blond geworden. Dit is zo snel gegaan dat een vriendin mij zelfs vroeg, of ik vroeger de haren altijd rood had geverfd. Veel kennissen van de laatste jaren zijn sowieso verbaasd over het feit dat wij 1 blonde maar ook 2 roodharige dochters hebben. Ze kunnen dan maar moeilijk geloven dat ook ik van oorsprong een roodharige ben/was. Het schijnt trouwens dat de roodharigen dreigen uit te sterven. Eerlijk gezegd kan ik daar niet mee zitten. In deze tijd is bijna iedereen lovend over rood haar, maar als kind heb ik mij toch wel vaak een uitzondering gevoeld, en dat zeker niet in de positieve zin van het woord. Hoe vaak werd ik niet uitgescholden. Later met de oudste dochters was dit ook nog wel het geval, maar toch minder erg voor mij gevoel. Een feit was wel dat onze oudste dochter op het moment dat ik bij haar als kind vlechtjes in de haren had gedaan, zij gelijk werd aangesproken met Pipi Langstrumf(we verbleven toen in Zwitserland). en natuurlijk werd er ook regelmatig geroepen van ; heeey stoplicht spring eens op groen! Maar ja ook blondines hebben het niet altijd even makkelijk. Waar ik nu wel heel benieuwd naar ben is of de roodharige traditie wordt voortgezet bij onze kleinkinderen. Gelukkig hoef ik daar nog maar een paar maanden op te wachten, want als alles voorspoedig gaat worden Geert en ik resp. opa en oma van een tweeling. Onze oudste dochter en haar man zijn zoals dat heet in blijde verwachting van een tweeling, een kans van 1 op 2 dat daar een roodharige bij zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten